Η ενορία Αγίου Παύλου Κω στο πλαίσιο της διήμερης προσκυνηματικής εκδρομής στι Ιερό νησί της Πάτμου, πραγματοποίησε επίσκεψη και τέλεσε Παράκληση στο Ιερό Σπήλαιο της Αποκάλυψης.
Η φήμη της Πάτμου οφείλεται στον μυστικό ιερό απόηχο που βγαίνει από το θεολάξευτο σπήλαιο της αποκάλυψης .
Ο οικισμός της Χώρας Πάτμου, με τη Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και το Σπήλαιο της Αποκαλύψεως, έχουν εγγραφεί στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.
Η εξαιρετική τους σημασία αναγνωρίζεται και προστατεύονται προς όφελος της ανθρωπότητας. Όταν κάποιος βρεθεί στην Πάτμο, ίσως να μην περάσει καν από το μυαλό του τι πρόκειται να δει, να βιώσει και να ανακαλύψει.
Η ιστορία της Πάτμου ξεκινάει με τον Άγιο Ιωάννη το θεολόγο το 95 μ.χ . Το 14ο έτος της βασιλείας του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Δομητιανού, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης εξορίζεται από την Έφεσο στην Πάτμο διότι κήρυττε το Χριστό.
Το νησί της Πάτμου ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα θρησκευτικού τουρισμού στον κόσμο και με μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς κηρυγμένα από την UNESCO τη Χώρα, τη Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και το Σπήλαιο της Αποκάλυψης. Κατά την παραμονή μου στο νησί επισκέφθηκα το Σπήλαιο. Τον τόπο που ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού, εξόριστος το 95 μ.Χ., οραματίστηκε και συνέγραψε το ιερό αποκαλυπτικό κείμενο, καθώς και εκκλησιών και άλλων κτισμάτων, που μαζί με το σπήλαιο αποτελούν μέρος ενός ενιαίου συγκροτήματος. Εκεί συνάντησα τον Ιερομόναχο Ισίδωρο…
“Εδώ είναι ο τόπος που ήρθε ο Ιωάννης ο Θεολόγος εξόριστος από την Έφεσο της Μικράς Ασίας το 95 μ. Χ. Ήταν η εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας…Εποχή των Διωγμών. Το νησί τότε ήταν τόπος εξορίας. Βρήκε το σπήλαιο εδώ κι έγινε ο τόπος προσευχής του. Μια ημέρα, Κυριακή την ώρα της προσευχής του, το γράφει και στο βιβλίο του, άκουσε τη φωνή του Θεού που του είπε ότι ακούς να το γράψεις σε βιβλίο. Ο βράχος σκίστηκε σε 3 ρωγμές κι έγραψε την Αποκάλυψη. Το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης και μετά παρουσιάστηκε μπροστά του κι ο Χριστός. Εχουμε δηλαδή την σωματική παρουσία στο Σπήλαιο. Πάτησαν τα πόδια του Χριστού. Είναι θεοβάδιστο. Ειναι κατάληξις των Αγίων Τόπων γι αυτό και λέγεται “Ιερουσαλήμ του Αιγαίου”. Τον είδε με άλλη μορφή το Χριστό, με όλη του τη δόξα ανάμεσα σε 7 χρυσές λυχνίες με μία χρυσή ζώνη. Με άλλη μορφή και τρόμαξε. Έπεσε αμέσως βέβαια στα πόδια του. Όλα αυτά τα γράφει μέσα στο βιβλίο του, στο πρώτο κεφάλαιο. Τον είδε να κρατάει στο αριστερό του χέρι, δύο κλειδιά που συμβολίζουν το θάνατου και του άδου , γιατί ο Χριστός νίκησε το θάνατο. Στο δεξί του χέρι κρατούσε 7 αστέρια ή 7 άγγελοι που συμβολίζουν τις 7 εκκλησίες της Μικράς Ασίας”.
ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ
Την ώρα που ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος διετάχθη να καταπιεί το βιβλίο της Αποκαλύψεως, ενώ στην αρχή ένοιωσε μια γλυκιά γεύση στο στόμα του, προφανώς από την αίσθηση της αποκαλύψεως των θαυμασίων και των μυστηρίων του Θεού.
στη συνέχεια, όταν το βιβλίο κατέβηκε στην κοιλίαν του, όταν το «χώνεψε» δηλαδή, όταν συνειδητοποιούσε όλα εκείνα τα οποία επρόκειτο να περάσουν οι άνθρωποι της έσχατης γενιάς, ένιωσε μια πίκρα, μια στεναχώρια μέσα του• «και έλαβον το βιβλίο εκ της χειρός του αγγέλου και κατέφαγον αυτό, και ην εν τω στόματί μου ως μέλι γλυκύ• και ότε έφαγον αυτό, επικράνθη η κοιλία μου» (Αποκ. ι’, 10).
Πήγαμε κάποτε για προσκύνημα μαζί με τον κύριο Γιώργο και την κυρία Καίτη στον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο στην Πάτμο. Ήταν πρωί. Ένιωθα να με πνίγει η χάρις του αγίου Ιωάννου. Είχε κόσμο το σπήλαιο της Αποκαλύψεως. Φοβήθηκα μήπως προδώσω τα αισθήματά μου. Αν άφηνα τον εαυτό μου να εκδηλωθεί, θα με περνούσαν για τρελό. Αυτοσυγκρατήθηκα. Βγήκα έξω απ’ την εκκλησία. Δεν είναι καλό να βλέπουν οι άλλοι τα βιώματα της μυστικής επαφής με τον Θεό. Γι’ αυτό τους είπα κι εφύγαμε. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ήταν ησυχία. Ήμασταν οι τρεις μας. Δεν υπήρχε άλλος στην εκκλησία. Πριν μπούμε μέσα τους προετοίμασα. Τους λέω:
-Ό,τι κι αν δείτε, δεν θα κουνηθείτε, ούτε θα μιλήσετε.
Μπήκαμε μέσα με ευλάβεια, χωρίς θόρυβο, με σιωπή, απλά, ταπεινά. Σταθήκαμε μπροστά στη Θεία Αποκάλυψη. Γονατίσαμε και οι τρεις, εγώ στη μέση. Πέσαμε πρηνείς. Λέγαμε το «Κύριε Ιησού …» περίπου ένα τέταρτο. Εγώ αισθανόμουν άδειος. Καμιά συγκίνηση, τίποτα. Ερημιά. Κατάλαβε ο αντίθετος, ο διάβολος, και θέλησε να μ’ εμποδίσει. «Αυτά δεν γίνονται με πρόγραμμα», σκέφθηκα.
Την έλεγα, την ήθελα την ευχή –ή μάλλον ούτε την έλεγα, ούτε την ήθελα, διότι όταν τη λέεις, όταν τη θέλεις, καμιά φορά το παίρνει είδηση ο αντίθετος. Είναι ένα πάρα πολύ λεπτό σημείο. Δεν μπορείς μόνος να περιφρονήσεις τον αντίθετο. Και να τον περιφρονήσεις, πρέπει πάλι με την θεία χάρι, ένα ανεξήγητο πράγμα.
Δώστε πολλή προσοχή. Δεν σφίχθηκα, δεν επίεσα την κατάσταση. Δεν πρέπει σ’ αυτά τα πνευματικά να πηγαίνομε με τη βία. Βγήκα έξω. Περιεργάσθηκα τα λουλούδια, σαν να ήθελα ν’ αδιαφορήσω για το ότι δεν γινόταν το άνοιγμα της ψυχής μου. Κοίταξα λίγο τη θάλασσα. Μπήκα μέσα πάλι στο εκκλησάκι, έβαλα στο θυμιατό λίγα κάρβουνα, τα ανάψα, έβαλα λίγο λιβάνι, θύμιασα και τότε άνοιξε η καρδιά μου. Τότε ήλθε η θεία χάρις. Στο πρόσωπό μου ήλθε μία λάμψη, έγινα ένθεος, ύψωσα τα μάτια μου. Σε μια στιγμή έπεσα κάτω. Όπως μου είπαν οι συνοδοί μου, έμεινα κάτω είκοσι λεπτά.
Αυτό το θαύμα, που μου έγινε στην Πάτμο, είναι ένα μεγάλο μυστήριο. Έχει μεγάλη έννοια. Είδα το γεγονός της Αποκαλύψεως. Είδα τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, τον μαθητή του, τον Πρόχορο, έζησα το γεγονός της Θείας Αποκαλύψεως, όπως ακριβώς είχε συμβεί. Άκουσα τη φωνή του Χριστού απ’ τη σχισμή του βράχου …
Αυτά να μην τα πείτε πουθενά. Κύριε Ιησού Χριστέ … Να μ’ ελεήσει ο Θεός. Γιατί σας τα είπα; Πέστε μου … Σας τα είπα για να μάθετε να εγκαταλείπετε τον εαυτό σας απαλά, χωρίς πίεση στα χέρια του Θεού. Τότε Εκείνος θα έρχεται στις ψυχές σας και θα τις χαριτώνει. Αν ο πονηρός σας θέτει εμπόδια, να τον περιφρονείτε. Καταλάβατε; Έτσι έκανα κι εγώ. Απασχολήθηκα με κάτι άλλο, όταν συνειδητοποίησα ότι κάτι παρεμβαίνει. Αυτό έχει πολύ βάθος.
Τα λέω αυτά, αλλά δεν μου ‘ρχεται και καλό που τα λέω. Αισθάνομαι ότι δεν πρέπει να τα λέω … Αυτά είναι μυστήρια, δεν μπορώ να τα εξηγήσω. Το μόνο που λέω είναι να γίνονται όλα απλά, ταπεινά, απαλά. Όταν το θέλεις και περιμένεις να ενωθείς με τον Θεό, όταν εκβιάζεις τον Θεό, δεν έρχεται. Αλλά έρχεται «εν ημέρα ή ου προσδοκάς και εν ώρα ή ου γινώσκεις». Είναι ένας αγιότατος τρόπος, αλλά δεν μπορείς να τον μάθεις απ’ έξω. Πρέπει να μπει μέσα στην ψυχή σου μυστικά, ώστε να τον ενστερνισθείς με την χάρι του Θεού.
Bίος καί Λόγοι, Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, σελ.520-522, Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής-Χρυσοπηγής, Χανιά Κρήτη 2003
