Γράφει η Φωτεινή Τζουβελέκη, φοιτήτρια φιλοσοφίας
«Τι είναι αυτό που ακούγεται;» θυμάμαι να ρωτάω τη γιαγιά μου όταν περνούσα από ένα συγκεκριμένο σπίτι στο χωριό. Εκείνη τότε μου έλεγε, χωρίς να κλείσει βλέφαρο «μια γυναίκα που την χτυπάει ο άντρας της». Μεγαλώνοντας ακόμη δε μπορώ να καταλάβω την απάθεια. Με ποιο τρόπο δηλαδή μπορεί κανείς να δει ή ακούσει μια κακοποιημένη γυναίκα και να μη δράσει; Υπάρχει λοιπόν μια τεράστια ανάγκη για ευαισθητοποίηση και δράση.
Η βία μέσα στις σχέσεις δεν είναι πάντα ορατή ή εύκολα ανιχνεύσιμη. Ολοι όταν ακούμε για εμφυλη βία ανάμεσα σε ένα ζευγάρι συνήθως έρχεται στο μυαλό μας η σωματική βία. Ομως, υπάρχουν και άλλες μορφές, ακόμη πιο ύπουλες. Υπάρχουν οι στιγμές που το αγόρι σου θα βρει μια γυναίκα στο ίντερνετ, θα σου τη δείξει και θα σου ζητήσει να γίνεις περισσότερο σαν εκείνη. Άλλες φορές που θα παίζει με το κινητό ενώ εσύ κλαις. Άλλες που θα κάνει σεξουαλικα πράγματα χωρίς τη συγκατάθεση σου. Η λεκτική και η συναισθηματική κακοποίηση συχνά μένουν κρυφές, αλλά πληγώνουν βαθιά. Στη δική μου περίπτωση, οι λέξεις που άκουγα ήταν σαν μικρές πληγές που άφηναν σημάδια στην ψυχή: «είσαι ενοχλητική», «δεν αξίζεις», «θα έπρεπε να είσαι σαν την άλλη». Η συνεχής υποτίμηση, οι απειλές, ο ψυχολογικός εκφοβισμός δημιούργησαν ένα περιβάλλον όπου η αυτοεκτίμηση έσβηνε σιγά σιγά.
Αυτή η μορφή βίας δεν αφήνει μελανιές, αλλά μπορεί να καταστρέψει εξίσου ή και περισσότερο από τη σωματική. Η απουσία σεβασμού, η συνεχής κριτική, η χειραγώγηση και η απόρριψη είναι θηλιές που πνίγουν το θύμα σιωπηλά.
Υπάρχει λοιπόν μια τεράστια ανάγκη για ευαισθητοποίηση και δράση. Η κοινωνία μας δεν μπορεί να συνεχίσει να κοιτάει αλλού ή να δικαιολογεί τη βία με «οικογενειακά θέματα». Η προστασία και η στήριξη των θυμάτων — είτε της σωματικής, είτε της λεκτικής ή συναισθηματικής βίας — πρέπει να είναι προτεραιότητα. Δεν είναι μόνο θέμα δικαιοσύνης, αλλά και ανθρωπιάς.
Μέσα από την προσωπική μου εμπειρία, καλώ όλους να ακούσουν, να δουν, και να δράσουν, γιατί κάθε γυναίκα αξίζει να ζει χωρίς φόβο, υποτίμηση και πόνο. Είναι καιρός η κοινωνία μας να αλλάξει, να σπάσει τη σιωπή και να δώσει φωνή σε όσες τη χάνουν μέσα στη σχέση τους.
Επίσημα , το 25% της βίας σε ζευγάρια τις τρώει από τις γυναίκες τους. Ας τα λέμε και αυτά.
Βεβαίως σε κάτι τέτοια γίνονται μάρτυρες τα παιδιά και διαμορφώνονται οι ανάλογοι χαρακτήρες.
Μπράβο συγχαρητήρια για την επισήμανση. Εδώ μιλάμε όμως για το 75% που βιάζουν, κακοποιούν και δολοφονούν τις γυναίκες τους, με τα τυφλά μάτια της κοινωνίας, του κράτους και της θρησκείας μας.
…Αμφισβιτησα το 75%? Αντιθέτως, εμμέσως πλην σαφως, το επιβεβαίωσα. Απλά επεσήμανα ότι το 25% είναι στα αζητητα και ουδείς έχει αναφερθεί σε αυτό. Γιατί το 25% είναι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ποσοστό και χαμένο στην δημοσιογραφική λήθη. Θα κλείσω λέγοντας ότι ο κόσμος έχει…ΣΑΛΤΑΡΕΙ και πολύ φοβάμαι ότι θα φαγωθουμε μεταξύ μας ‘δια ασήμαντον αφορμην’.
https://www.youtube.com/watch?v=w2bLtsvDn9Q
https://www.protothema.gr/greece/article/1486040/thessaloniki-tin-xulokopise-o-suzugos-kai-zitouse-na-mi-ton-katadikasoun-anehomai-to-xulo-giati-to-thelo/
Εμετικέ. Μια εξαίρεση μέσα από τα δεκάδες χιλιάδες περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας που συμβαίνουν κάθε χρόνο στην Ελλάδα, και την χρησιμοποιείς για να μας πεις ότι το ζητάνε. Ξεδιάντροπε Ταλιμπάν
ντροπη! το αρθρο ειναι Ισλομοφοβικο
η θρησκεια μου, οχι απλα μου επιτρεπει αλλα μου επιβαλει να δειρω τη γυναικα μου
απαιτω να γινει σεβαστο και στην Ελλαδα