Η αισθητική των 3 διαμαρτυριών ως κακογουστιά ύφους και περιεχομένου (Γράφει ο Ν. Παπαχαρτοφύλης)

Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΩΝ

ΩΣ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΙΑ ΥΦΟΥΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ.

του Νίκου Παπαχαρτοφύλη.

Τρεις διαμαρτυρίες εμφανίστηκαν στα φώτα της δημοσιότητας στον τρέχοντα καλοκαιρίζοντα Νοέμβριο μας.Κατά χρονική σειρά διαδραματιζόμενες:

1) η « εμπόλεμη» κινητοποίηση της Δημοτικής Αρχής κατά το μεταμεσονύκτιο, μπροστά στον καταπέλτη του πλοίου,περιμένοντας τους εξεγερμένους πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες.

2) οι καθιερωμένες καταλήψεις ως<< θεσμός>> απ τους έγκλειστους μαθητές ενάντια στην προβληματική Παιδεία και Εκπαίδευση

3) η βίαιη λεκτική επίθεση του ακτιβιστή Τζόγια Βαγγέλη κατά της Συνδικαλιστικής σύναξης των Δασκάλων και της διακοπής των μαθημάτων.

Στο πρώτο γεγονός ,απωθητική παραφωνία, η συγκέντρωση πελώριων οχημάτων ,εκσκαφείς ,τεχνικά μέσα που παράγουν την ποιότητα της ζωής μας, ως πολιορκητικοί κριοί απειλής ενώπιον εξαθλιωμένων, τσακισμένων κορμιών απ τους πολέμους των παγκόσμιων ολιγαρχών και απ τη φτώχεια .Ο πλούσιος Βορράς του πλανήτη απομυζά τον εξαναγκαστικό φτωχό Νότο.

Μετά την αχρείαστη αυτή κινητοποίηση ,εγείρονται τα αναπάντητα ερωτήματα: α) ποιος κρατικός φορέας προφορικά η γραπτά έδωσε επίσημα την πληροφορία στον Δήμαρχο για τυχόν αποβίβαση τους και μάλιστα με κακές διαθέσεις;

β) οι υπόλοιπες Αρχές ήταν παρούσες ,ως όφειλαν;

γ)ενώ είχαν εισιτήρια με προορισμό τον Πειραιά για ποιο λόγο θα άλλαζαν;

δ) δεν αντιλήφθηκε η Δημοτική Αρχή ότι παγιδεύτηκε απ την δήθεν στιβαρή αντιμετώπιση που της ανετέθη προς εντυπωσιασμό και ικανοποίηση των φρέσκων ψηφοφόρων τους;

Και η κατάληξη,μια παρωδία που καταλογίζεται και στις δύο πλευρές.Το ασταμάτητο αυτό τσουνάμι της ανθρώπινης τραγωδίας που μας περιζώνει απειλητικά,είναι πρόβλημα που λύνεται πρώτα με Εθνική ομοψυχία, χωρίς ιδεοληψίες απ όλες τις πλευρές. Ο διακεκριμένος συγγραφέας και δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός στο slpress παρουσιάζει με οκτώ τρόπους την επίλυση του προβλήματος με πειστικά επιχειρήματα.Και χωρίς να φέρω γλαύκας εις Αθήνας , το πρόβλημα είναι καταρχήν, παγκόσμιο: η αντιπαράθεση των τεράστιων γεωστρατηγικών συμφερόντων ανάμεσα των υπερδυνάμεων και περιφερειακών δυνάμεων είναι λυσσαλέα κατά περίπτωση.Η Ελλαδίτσα μας μπορεί να επικαλείται το Διεθνές δίκαιο μόνο;

Συμπερασματικά στα καθ ημάς τοπικά:αρχόμενοι και ειδικότερα οι άρχοντες μας δεν μπορούμε να κατανοούμε τις πολλές παραμέτρους ενός προβλήματος με βιαστικές αποφάσεις,να εξετάζουμε πολλές φορές τις διερωτήσεις μας,να αναστοχαζόμαστε,να προσέχουμε τα βήματα μας,χωρίς άγχος ότι ο «αντίπαλος» περιμένει στη γωνία τα λάθη μας ως λάφυρα,να συζητούμε τα υπέρ και τα κατά,να θέτουμε υπό αμφισβήτηση ό,τι εμείς έχουμε βεβαιώσει.Οι αλήθειες δεν είναι ετοιμοπαράδοτες πραμάτειες, δεν φανερώνονται παρά με μεθοδικούς συλλογισμούς, με συνετή επεξεργασία του ΟΡΘΟΥ ΛΟΓΟΥ.

Στηρίζουμε και ελέγχουμε αυστηρά την νεοεκλεγείσα τοπική διακυβέρνηση και όλη την λεγόμενη αντιπολίτευση κατ αναλογίαν,όπως πράττουμε κάθε φορά,πέρα απ την ψήφο μας.Η επίλυση των τοπικών προβλημάτων διαμορφώνεται σε συνάρτηση με νόμους και θεσμούς όλης της Επικράτειας.

Μετά απ αυτό τίθενται τα θέματα διεκδίκησης αρμοδιοτήτων και αποκέντρωσης απ την Κεντρική εκάστοτε Κυβέρνηση,στα πλαισια του νυν αστικού καθεστώτος ,του Κοινοβουλευτισμού.Η Πολιτική θεωρία με την συμβολή της Ψυχολογίας αναθεωρεί τις προσεγγίσεις της, αποκαλύπτει τα στεγανά και τα στερεότυπα σκέψης και συμπεριφοράς στις διαπροσωπικές σχέσεις στις κλειστές τοπικές κοινωνίες,απομυθοποιεί και ανατρέπει την αντίληψη ότι μόνο οι «οι ημέτεροι» είναι αυθεντίες για ανάληψη διοικητικής ευθύνης.Η φιλοσοφία της απλής αναλογικής αυτό θέλει να μας πείσει να αποβάλλουμε το κόμπλεξ της ανωτερότητας και της προκατάληψης, ένα ολέθριο πάθος ,βασανίζον τον πολιτισμό μας διαχρονικά.Στην τοπική κοινωνία η άσκηση της Πολιτικής:επίλυση προβλημάτων και διαφορών μέσα στα πλαίσια των προκλητικών κοινωνικών ανισοτήτων αποκτά μια γνήσια υπαρξιακή νοηματοδότηση της ζωής μας.Και αυτό καρποφορεί με τη συμμετοχή και το διάλογο,αναπόφευκτα «αντίπαλο» δίπολο : άτομο-δημότης,πολιτης,κοινωνικό όν,ως ένα μετέωρο βήμα…

Το δεύτερο γεγονός : εδώ και τριάντα χρόνια,συνήθως η μορφή του αγώνα των μα θητων: οι καταλήψεις των εγκλείστων εκ περιτροπής εντός του σχολείου με τα γνωστά αναμενόμενα χαριτωμένα στιγμιότυπα της εφηβικής ηλικίας.Σε τι συνίσταται η κακογουστιά: να ταμπουρώνεσαι μέσα στον ιερό Ναό της αναζήτησης των αληθειών της Γνώσης και να γυρνάς τις πλάτες στην υπόλογη πράγματι κοινωνία,όχι βέβαια με το ίδιο μερίδιο ευθύνης..Και το σκανδαλώδες: τα σχολεία κλειστά και τα φροντιστήρια ανοικτά! Οπως έγραφα σε παλαιότερο άρθρο.

Μερικές προτάσεις, μέχρι που η Πολιτεία δώσει λύσεις στις χρόνιες παθογένειες του εκπαιδευτικού συστήματος:

Τα υπό κατάληψη σχολεία ( ο πολύ ένα τριήμερο: συμβολισμός της επαναστικότητας των εφήβων) να είναι ανοικτά στην κοινωνία ώστε το τρίπτυχο: μαθητές,εκπαιδευτικοί-φροντιστές,γονείς μαζί με τους τοπικούς άρχονες, τους εκπροσώπους των κοινωνικών τάξεων να αντιπαραθέσουν τις θέσεις τους με στόχο,μια κοινή συνισταμένη.Το τριήμερο αυτό να καθιερωθεί την ημέρα του Πολυτεχνείου ως πραγματική μέρα τιμής και στα γεγονότα και στο διαχρονικό αίτημα για μια σύγχρονη Παιδεία. Το τριήμερο αυτό μεστό από αγωνιστική διάθεση ,ένα πανηγύρι μεθυστικό της άμεσης δημοκρατίας: τις αγορεύειν βούλεται.Μάθημα πρωτόγνωρο που θα εξοπλίζει με κρίση και ωριμότητα τους δεκαεφτάρηδες μαθητές είτε συμμετέχοντας στα κοινά είτε εκλέγοντας τους έντιμους,επαρκείς,πατριώτες πολιτικούς.

Το τρίτο γεγονός: η παρέμβαση μου στην αντιπαράθεση Τζόγια Βαγγέλη και Συλλόγου Δασκάλων για το γνωστό επίμαχο ζήτημα νομιμοποιείται και για έναν επιπρόσθετο λόγο: τον έζησα κατά το 1999 με την μεταρρύθμιση του υπουργού Παδείας Αρσένη,ως Πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων του υπό ίδρυση τότε ΤΕΕ και τώρα ΕΠΑΛ (κάτω από απίστευτα αντίξοες συνθήκες ιδιότυπου ρατσιμού:κανένας εκπαιδευτικός δεν ήθελε ν αναλάβει τη διεύθυνση του σχολείου γιατί οι μαθητές ηταν «παιδιά ενός κατώτερου θεού») μ’ αυτές τις άχαρες καταστάσεις και την ανυπαρξία κτιρίου που θα στέγαζε το νεοϊδρυθέν σχολείο, γνώρισα τον Τζόγια ,έναν γνήσιο ακτιβιστή και ταυτόχρονα πρόεδρο του συλλόγου εθελοντών αιμοδοτών (ο ακτιβισμός διακρίνεται για την έντονη πολιτική δράση σε διάφορους τομείς της κοινωνίας και πολλές φορές με προβοκατόρικο και «προκλητικό» λεξιλόγιο).Στην Αμερική και Ευρώπη ο ανεξάρτητος αυτός τρόπος έκφρασης με ευρηματικότητα και λεπτό χιούμορ γίνεται αποδεκτός. Επί του προκειμένου:αν η « προσβλητική» διατύπωση ήταν διπλωματικότερη,δεν θα δημιουργούσε την έντονη δυσφορία.Το κλείσιμο Δημοτικών και σχολείων Μέσης βαθμίδας για τις Αρχαιρεσίες των Εκπαιδευτικών, ένα δωράκι-καλόπιασμα δήθεν στα πιεστικά αιτήματα τους απ την εκάστοτε Κυβέρνηση.Και η κοινωνία που είναι αντίθετη δηλ και οι Σύλλογοι Γονέων σιωπούν κουνώντας το κεφάλι συγκρινόμενοι με την «αμετροέπεια» της αγανάκτησης του Τζόγια, ποια παραφωνία είναι πιο απωθητική;Μέχρι που να μάθει ευθαρσώς η κοινωνία να αγωνίζεται,εδώ και τώρα η Πολιτεία να καταργήσει το αντιπαιδαγωγικό αυτό μέτρο και να μεταφερθεί εκτός ωρών διδασκαλίας ή

Σαββατοκύριακο! Οι διαφορές ως προς την απόλαυση των δικαιωμάτων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα είναι απαράδεκτες: εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είναι απαγορευτικό και για τους δύο γονείς να ζητήσουν γονεική άδεια για να επισκεφτούν το σχολείο. Η συσσώρευση της αγανάκτησης έχει και τα όρια της. Κάπου ο Νίτσε υπομειδιώντας λέει:<< η ζωή ως τέχνη>>. Πράγματι πως θα αντιδρούσαμε-αξιολογούσαμε αν τα ανωτέρω μεμονωμένα δρώμενα τα παρακολουθούσαμε σε ένα λογοτεχνικό,θεατρικό,κινηματογραφικό έργο;