Της Αγλαΐας Χατζηγιακουμή Ποιήματα και Εικονογραφήματα | Γράφει ο Θεοδόσης Διακογιάννης

ΤΗΣ ΑΓΛΑΊΑΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΚΟΥΜΗ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΉΜΑΤΑ

 

Ψάχνοντας στην Βιβλιοθήκη του Διεθνούς Ιπποκρατείου ιδρύματος βρήκα το μικρό βιβλιαράκι με τα ποιήματα της Κυρίας Αγλαΐας. Έτυχε να είναι η 21 Μαρτίου παγκόσμια ημέρα ποίησης και γιαυτό σκέφτηκα να σας κεράσω λίγα από τα ποιήματα της.

Η     Αγαϊα Χατζηγιακουμή   κόρη του Αντώνη Παπαδημητρίου και της Ασπασίας Χατζηνικολάου γεννήθηκε στο Ασφενδιού το 1913 και πέθανε στην πόλη της Κω το 20..  Παντρεύτηκε τον Κώτσο  (Κωνσταντίνο)  Χατζηγιακουμή και έμεινε χήρα  με τρία μικρά παιδιά σε ηλικία 37 χρονών, το 1950.

Οι γραμματικές της γνώσεις ήταν περιορισμένες  αφού τελείωσε μόνο τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Όμως είχε μια τάση προς τα γράμματα διαβάζοντας ιδίως εκκλησιαστικά κείμενα, και ένα ταλέντο ποιητικό που την έσπρωχνε, ιδίως τις σκληρές νύχτες του μοναξιάς της να γράφει στίχους.

Την έφεση της για τα γράμματα την κληρονόμησε στα παιδιά και τα εγγόνια της. Ο γιος της Μανόλης Χατζηγιακουμής διακρίθηκε για το φιλολογικό του έργο και τις μελέτες του πάνω στον Διονύσιο Σολωμό, την Οδύσσεια του Ομήρου, τους Εκκλησιαστικούς ύμνους, την μεσαιωνική και Ιπποτική ποίηση της Κω, και πολλά άλλα θέματα, με τις εκδόσεις του που έτυχαν την βράβευση από την Ακαδημία των Αθηνών με το Αριστείον των Γραμμάτων.

Η Κυρία Αγλαΐα είχε και ένα δεύτερο ταλέντο της λαϊκής ζωγραφικής που εντυπωσιάζει. Γυναικείες μορφές διακοσμημένες με άνθη, με πουλιά και σχέδια από παλιά κεντήματα διακοσμούν τα κείμενα των ποιημάτων της.

Ας πάρουμε ένα μικρό δείγμα από το δημοσιευμένο ποιητικό της έργο.

 

ΜΟΝΗ

 

Παίρνω μια βάρκα με πανιά

κι ανοίχτηκα στα μακρυνά

πέλαγα να γυρίσω

να σβήσω τες παλιές φωτιές

καινούριες νά ‘βρω ηδονές

και στου πελάγου τα νερά

τα πάθη μου να σμίξω

 

Πλοίο δαρμένο η ψυχή

σιμώνει έρχεται βροχή

η θάλασσα αγριεύει.

Κράτα ψυχή μου δυνατά

πηδάλιο τιμόνι

και οι φουρτούνες πού ΄ρχονται

θα τις περάσεις μόνη.

 

 

ΣΤΗΝ ΑΓΛΑΪΑ   (της εγγονή της που ζούσε στην Αμερική)

 

Ήσουν το Πάσχα μόνη σου στα μακρυνά τα ξένα

δεν έφαγες ψητό αρνί ούτε αυγά βαμμένα

δεν είδες Επιτάφιο με κίτρινες λαμπάδες

δεν άκουσες εγκώμια με Έλληνες παπάδες.

 

Σε παίρνει κάποτε η δύση

σε ξαναφέρνει η ανατολή

δεν θα αργήσει εκείνη η μέρα

κυνηγημένο μου πουλί.

Θα κουραστείς έτσι κι αλλιώς

στο λέει ο ναύτης ο παλιός.

 

 

ΣΤΟΝ ΜΑΝΟΛΗ

Γράφω και του Μανόλη μου ένα τραγουδάκι.

 

Όσα άστρα έχει ο ουρανός κι άμμο το περιγιάλι

τόσα καλά από το θεό Μανόλη μου να λάβεις

Είσαι Μανόλη μου Άγγελος Χριστός και Σαμαρείτης

που σήκωσες βαρύ σταυρό ΄πο το δικό μου σπίτι

Έτσι τα φέραν οι καιροί δυστυχισμένα χρόνοι

να φύγει ο πατέρας σας και να μ’ αφήσει μόνη

μέσα στο πλοίο της ζωής να ταξιδεύω μόνη

χωρίς πυξίδα και κουπιά να κάτσω στο τιμόνι

να φουρτουνιάζει η θάλασσα να με χτυπά τ’ αμόνι.

 

 

ΠΟΛΛΑ ΥΦΑΙΝΕΙ Ο ΛΟΓΙΣΜΟΣ

 

Πολλά υφαίνει ο λογισμός στον αργαλειό του νου μας

αλλά μπερδεύονται οι κλωστές και κόβεται το νήμα

Σαΐτες πάνε κι έρχονται γρήγορα να ξεφάνεις

μα τελειώνει η ζωή και πάλι δεν προφτάνεις

Ο κόσμος είναι μια κλωστή και ο θεός βελόνα

όπου πλουμίζει της ψυχές τον άφθαρτο χιτώνα.

 

Είχενε  έναν άνθρωπο που δεν είχενε γνώση

και πέταξεν το μάλαμα και μάζευεν το γρόσι.

 

 

(Κι ένα προφητικό για τους πολέμους από την)

 

ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ

 

Είναι από τον θεό γραμμένη

κι απ’ το αίμα σφραγισμένη

του Χριστού η εντολή

να ’μαστε αγαπημένοι

Δύση και Ανατολή

για να πάψουν οι πολέμοι

τα δεινά και οι καημοί.

 

Ο Θεός μας έχει βάλει

λήξη κι ημερομηνία

που ο κόσμος θα χαλάσει

και το σύμπαν θα χαθεί

και μαλώνουνε τα κράτη

να μοιράσουνε τη γη

ποιος θα πάρει την ολίγη

ποιος θα πάρει την πολλή

που σκοτώνουν τους ανθρώπους

και μολύνανε τη γη.