Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 21 Απριλίου 2018
Η πολιτική, ως στρατηγική διαδρομή ζύμωσης ιδεών και επικράτησης κομματικών επιλογών στο μυαλό και την καρδιά ενός ψηφοφόρου, είναι μια εξαιρετικά συναρπαστική, όσο και σύνθετη, γενετική παράμετρος κάθε κοινωνίας.
Σε περιόδους κρίσης, οι προκλήσεις μεγιστοποιούνται και γίνονται περισσότερο περίπλοκες. Όταν την κρίση τη διέρχονται κοινωνίες σαν τη δική μας, τα πράγματα… ξεφεύγουν, και το μέλλον βρίσκεται υπό διαρκή αμφισβήτηση, αν όχι μερική αναίρεση.
Κλείνοντας 8 χρόνια στην παρακμή των Μνημονίων, με τη δραματική φθορά της σπονδυλικής στήλης της κοινωνίας μας, και ανάκληση της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης, οι στιγμές προσφέρονται αβίαστα για απολογισμό και ενατένιση της επόμενης σελίδας, με τελείως διαφορετικούς όρους σε σχέση με το παρελθόν.
Η εθνική κρίση που ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2010 από το ακριτικό Καστελόριζο, με τον τελευταίο των Παπανδρέου να εκφωνεί το διάγγελμα προσφυγής στον μηχανισμό στήριξης των Μνημονίων, είναι πρωτίστως και κυρίαρχα κρίση πολιτικής ηγεσίας. Και, εξ αντακλάσεως, κρίση κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.
Στη διαδρομή αυτών των αφόρητα δραματικών ετών, η χώρα μας ατύχησε σε ένα τανγκό με τη μετριότητα, σε επίπεδο πολιτικών ηγεσιών και κομματικών αντιπροσώπευσης.
Γι’ αυτό φούντωσαν τα άκρα. Γι’ αυτό, τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν κέρδισαν ζωτικό χώρο στον δημόσιο βίο. Τον οποίο αφαίρεσαν από τα περισότερο υγιή κύτταρα της κοινωνίας μας. Από το ίδιο το μέλλον του τόπου.
Γι’ αυτό, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση που ακολούθησε τις κάλπες του «λεφτά υπάρχουν», το 2009, η λεγόμενη «σιωπηλή πλειοψηφία» απείχε σε μεγαλύτερη έκταση και ένταση από το ραντεβού με το συνειδησιακό καθήκον της ψήφου.
Είναι προφανές ότι, αυτή η οδυνηρή πραγματικότητα, δεν έχει μεταβληθεί ουσιωδώς. Δεν υπάρχουν τα φίλτρα εκτόνωσης μιζέριας και απογοήτευσης, ώστε η επόμενη Βουλή να είσαι όσο καλύτερη από τη σημερινή απαιτεί η συγκυρία της Ιστορίας.
Και καθώς στο εθνικό μέλλον υπάρχει πλέον καρφιτσωμένη η περιπέτεια αβεβαιότητας η οποία συνοδεύει τον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής, η… ορθογραφία της επόμενης εθνικής σελίδας μοιάζει καταδικασμένη σε διαρκή προδιάθεση στο λάθος.
Με μια εξαίρεση. Να λειτουργήσουμε και σε αυτή την περίπτωση… ανάποδα από την πολιτική κανονικότητα. Και η απλή αναλογική, να εξελιχθεί από …. κατάρα, σε ευχή. Υποχρεώνοντας ένα πολιτικό σύστημα μοιραία κατώτερο των περιστάσεων, να συνεννοηθεί. Να συμφιλιωθεί. Να συναινέσει.
Να υποχρεωθεί δηλαδή σε ό, τι δεν έκανε στο ξεκίνημα αυτής της περιπέτειας, όταν η σκυτάλη του λαϊκισμού και του διχασμού περνούσε από τη μια πολιτική ηγεσία στην άλλη.
Ίσως έτσι, παραμεριστούν, έστω και διστακτικά, οι κουρτίνες που εμποδίζουν το παράθυρο να ανοίξει. Ώστε να βρει διέξοδο το φως. Εκείνο, που στο τέλος νικάει πάντα το σκοτάδι…
