Γιώργος Νίτης: Να μην το βάζεις κάτω. Να λες “θα ζήσω κι αύριο, και βλέπουμε”…!
Συνέντευξη στη
Ροδούλα Λουλουδάκη
Τι είναι ευτυχία; Για τον Γιώργο Νίτη, που στα 42 του χρόνια τού έβγαλαν το στομάχι γιατί είχε καρκίνο, 28 χρόνια μετά είναι στις 5:30 το πρωί -φουρτούνα ξεφουρτούνα- να βρίσκεται στη θάλασσα, με τη βάρκα του την «Μπουμπουλίνα».
Ο ουρανός κι η θάλασσα, κι εκείνος ζωντανός και σήμερα, να χαίρεται την αλμύρα της, να ψαρεύει παλαμίδες, να χαίρεται τις κόρες του και τα εγγόνια του. Όχι στη Ρόδο πια, στο μαγικό Καστελλόριζο που επέλεξε να ζήσει, κι αυτό του έδωσε ζωή.
Να μην παραδοθείς, αυτό είναι το μυστικό, κι αν μπορείς όπως ο Νίτης «να κάνεις άλμα γρήγορα, μεγαλύτερο από τη φθορά…»!
Έπινε το κρασάκι του, το μόνο χωρίς περιορισμό που μπορεί να κάνει πια όταν του ζήτησα να μου τα πει. Κι άρχισε από τα πρώτα τα δύσκολα, για να φτάσει στο σήμερα, που τη ζωή τη χαίρεται, τη γλεντά, γιατί κατάλαβε πόσο αξίζει.
Μόνο αν φτάσεις στον θάνατο εκτιμάς τη ζωή, κι όλη η κουβέντα μας που ακολουθεί με τον φίλο μου τον Γιώργο, είναι ένα μάθημα για τα προγράμματα που ανατρέπονται, κι εσύ ανέτοιμος και ξαφνιασμένος χρειάζεται από κάπου να πιαστείς.
«Ζούσα στη Ρόδο, δούλευα στο ξενοδοχείο «Σεμίραμις» πάρα πολλά χρόνια και στα 42 μου, αρρώστησα, μου λέει. Είχα αιμορραγία στο στομάχι, είχα κιτρινίσει και ο αιματοκρίτης μου είχε φτάσει στο δεκαεννιά. Μπήκα στο νοσοκομείο, μου έκαναν μετάγγιση αίματος. Πήγα σε γαστρεντερολόγο, έκανα γαστροσκόπηση και ο γιατρός μου λέει «επειγόντως στην Αθήνα για χημειοθεραπείες». Στα 42 μου είχα καρκίνο!»
Τι σκεφτήκατε;
Είπα «θα το πολεμήσω», δεν είχα περιθώρια να σκεφτώ κάτι άλλο. Είχα δύο κορίτσια, χωρισμένος και έπρεπε να πολεμήσω. Έπρεπε να κάνω κουράγιο, τα κορίτσια μου πήγαιναν σχολείο. Η Λίζα ήταν 16 ετών, κι η Χριστίνα ήταν δεκαπέντε. Στην αρχή έκανα τις χημειοθεραπείες στο Λαϊκό νοσοκομείο. Μετά μ’ έστειλαν στη Ρόδο.
Πώς ήταν τότε η θεραπεία αυτή;
Χάλια. Τότε γίνονταν ενδοφλέβιες με κοκτέιλ και για μία εβδομάδα ήσουνα χάλια. Εμετοί, ζαλάδες. Εγώ γυρνώντας δεν ξάπλωνα στο κρεβάτι, δεν είχα περιθώρια, έπρεπε να μαγειρέψω για τα παιδιά. Κρατιόμουν από την ηλεκτρική κουζίνα να μην πέσω κάτω. Έλεγα θα κρατηθώ, κι όσο με πάρει. Είχανε πέσει μουστάκια, μαλλιά, φρύδια. Τα κορίτσια μού έκαναν αστεία, μου έβαζαν ποδιά να μου κουρέψουν τη μία τρίχα στο κεφάλι, έμπαιναν στο δωμάτιό τους μετά, κλείδωναν, καταλάβαινα εγώ ότι κλαίγανε. Τέσσερις φορές τον μήνα χημειοθεραπεία, ο κύκλος ολόκληρος ήταν έξι μήνες. Στους έξι μήνες πήγα για εγχείρηση στο «Σωτηρία». Αφαιρέθηκαν τα τρία τέταρτα του στομαχιού. Λέω, «γιατρέ μου, εσύ ξέρεις». Όμως ξεκίνησα δουλειά και είχα ενοχλήσεις. Πόναγα, δεν μπορούσα να φάω. Πάω πάλι στον Φρόνα, μου λέει «μετάσταση έκανε, έπρεπε να το βγάλουν από την αρχή, όλο…»! Του λέω «γιατρέ, να πάω να βγάλω αμέσως το στομάχι;»… Μου λέει, «δεν γίνεται, πρώτα χημειοθεραπείες και μετά θα το βγάλεις». Εκεί κλονίστηκα, είπα «πώς θα τις αντέξω;».
Και τις αντέξατε!
Ανέβα, κατέβα από την Αθήνα γιατί ήταν τώρα πιο δύσκολη η διαδικασία. Μία το ένα κορίτσι μου μαζί μου, μία το άλλο, μία η μάνα μου. Μέναμε σε μία γνωστή μας γιατί αν δεν έχεις αυτή τη δυνατότητα, τα έξοδα είναι υπέρογκα. Κάνω πάλι εγχείρηση, αυτή τη φορά βγάζουν όλο το στομάχι. Τελείωσε. Ήμουνα 67 κιλά και κατέβηκα στα σαράντα έξι, όσο είμαι και τώρα. Μια μερίδα φαγητό την τρώω όλη μέρα. Χρειάζεται να τρώω λίγο και συνέχεια, σιγά- σιγά. Μακαρονάδα που μ’ αρέσει πάρα πολύ, βάζω στο πιάτο για έναν κανονικό άνθρωπο. Τρώω δυό πιρουνιές και έχω ψιλοπόνο. Σταματώ. Μετά μία ώρα, άλλες δύο πιρουνιές. Θα τη φάω μέχρι το βράδυ, δύο-δύο πιρουνιές. Γιαούρτια, κρέμες τα έχω ξεχάσει. Με την πρώτη κουταλιά, με πιάνει πόνος. Λέω στον Φρόνα «τρώω και μια ολόκληρη μπανάνα». Λέει «άλλοι, δεν μπορούν να τη φάνε». Λόγω της χορήγησης κορτιζόνης έπαθα αγκυλοποιητική σπονδυλοαρθρίτιδα. Η κορτιζόνη μου έκανε καλό, αλλά και ζημιές. Τώρα παλεύω μ’ αυτό και με το φαγητό.
Το κρασάκι που βλέπω ότι πίνετε, επιτρέπεται;
Επιτρέπεται, αλλά εγώ το παρακάνω. Ρωτάει ο Μανδρακός ο γιατρός, που τον έχω 30 χρόνια «ρε, ο Νίτης τι κάνει, πίνει;»…
Είκοσι οκτώ χρόνια το παλέψατε! Είχατε σκεφτεί τότε ότι μπορεί να πεθάνετε;
Το είχα στο πρόγραμμα. Έβλεπα άλλους με το ίδιο πρόβλημα να πεθαίνουν. Λέω «η σειρά μου». Έχασα κι έναν νεαρό συγγενή μου εκείνο το διάστημα… Στο σπίτι μου στη Ρόδο έχω πέντε σκαλοπάτια, για να τ΄ ανέβω μ’ έσπρωχναν οι κόρες μου από πίσω, δεν είχα δύναμη. Κορτιζόνη στο φουλ, εμετό συνέχεια…
Κι ενώ τον είχατε στο πρόγραμμα τον θάνατο, δεν ήρθε. Πώς το εξηγείτε;
Το οφείλω στο κουράγιο που είχα και στο γεγονός ότι έφυγα από τη Ρόδο και ήρθα στο Καστελλόριζο. Μέσα στο διαμέρισμα όλη μέρα, θα πέθαινα. Με πείραζε η υγρασία στη Ρόδο. Τότε το Καστελλόριζο δεν είχε υγρασία. Δόξα τω Θεώ, ζω και βασιλεύω. Και με βοήθησε πάρα πολύ η θάλασσα. Φεύγω το πρωί στις 5:30, ακόμα κι αν βρέχει, φουρτούνα, ξεφουρτούνα με το αδιάβροχο και τη βάρκα μου, την Μπουμπουλίνα. Πάω στο νησάκι του Άη Γιώργη, ανάβω τα καντήλια, θυμιάζω, έχω αναλάβει το εκκλησάκι εδώ και 15 χρόνια. Στις 8:30-9:00, γυρνάω πίσω.
Και ψαρεύετε κιόλας…
Δεν σου είπα, να σου φέρω παλαμίδες; Σήμερα έπιασα έντεκα. Πιάνω και λούτσους αυτή την εποχή. Μόνο σήμερα δεν έπιασα. Να μην το βάζεις κάτω. Να λες «θα ζήσω κι αύριο, και βλέπουμε». Σήμερα πάλι, σηκώθηκα 4:30 η ώρα το πρωί, ήπια τον καφέ μου, στις 5:30 ήμουν στη θάλασσα. Η θάλασσα, κι ο ουρανός. Αν ήμουνα στη Ρόδο θα ήμουν σχολασμένος. Παρουσιάζονται κι άλλα προβλήματα. Τρεις μήνες ταλαιπωρήθηκα με τον έρπη. Μετά με κορωνοϊό. Έπειτα, διασκεδάζω κιόλας, χορεύω, γλεντώ, κόλλησα γρίπη να πεθάνω. Πάει κι αυτό. Σήμερα που ζυγίστηκα είμαι 46 κιλά και 200 γρ. Η φιλοσοφία μου είναι «Σήμερα είμαι καλά»!
Πέρασαν 28 χρόνια με το «σήμερα είμαι καλά»!
Και τι να κάνω, να κάνω πρόγραμμα; Ας καλοξημερωθούμε… Γι’ αυτό είμαι στα 70 μου. Από τα 42 τυραννιέμαι. Αλλά είναι η ψυχή. Από μόνος σου πρέπει να δίνεις κουράγιο στον εαυτό σου και βοηθάει κι η οικογένειά μου για να τονώσω τον εαυτό μου. Δεν κάθομαι. Να μαγειρέψω, να φάω… Τα πρώτα πέντε-δέκα χρόνια έλεγα «θα τη βγάλω, δεν θα τη βγάλω»… Και τώρα, ανά πάσα ώρα με το παραμικρό, τρέχω. Την πόρτα μου, για χρόνια την άφηνα ανοιχτή. Τώρα την κλειδώνω, αλλά το κλειδί το βγάζω από την πόρτα, αν συμβεί κάτι να μπουν. Και στη θάλασσα, τους είπα «αν μέχρι τις 10:00 δεν γυρίσω, στείλτε να με βρουν»…
Τι θα λέγατε σ’ έναν άνθρωπο που έμαθε αυτές τις μέρες ότι έχει καρκίνο σ’ ένα ζωτικό όργανο;
Να κάνει κουράγιο. Ο γιατρός βοηθάει, αλλά πρέπει να βοηθήσεις κι εσύ τον εαυτό σου. Εγώ δεν σήκωσα τα χέρια ψηλά. Ούτε πρόκειται.
Πηγή: https://www.rodiaki.gr/
ΕΥΓΕ Ο ΘΕΟΣ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ