«Άχι θεέ και σώσε με από τον έρωτα της απού με κάνει κουζουλό σε κάθε κοίταγμα της»

Έρως ανίκατε μάχαν…

Του Γιώργου Κουτσουδάκη

“Όλα τα φύλλα τση καρδιάς τα ’χω διαμοιρασμένα Μα τση καρδιάς μου την
καρδιά τη φύλαξα για σένα”!

ΠΕΡΑ από οικονομικές κρίσεις, πολιτικές ανακατατάξεις κι ανούσιες κομματικές αντιπαραθέσεις, πέρα από εφήμερες ιδεολογίες, πλούτη και φτώχειες, υπάρχει ένας μικρός “παιχνιδιάρης”, κυρίαρχος Θεός: εισβολέας απρόσμενος στην καθημερινότητά μας, δαίμονας απρόσκλητος, επίμονος στις απαιτήσεις του. Είναι αυτός που ανατρέπει, εκμηδενίζει το χρόνο μας.
ΔΕΝ υπάρχει λαός στην ανθρώπινη Ιστορία που να μη τον ύμνησε, ούτε
φυσικά άνθρωπος που να μη προσευχήθηκε ή να κατέφυγε σε μαγικά
“μαντζούνια” για να γλιτώσει από τη “μάνητά” του. Τον λατρεύουμε με
πάθος και τον φοβόμαστε με δέος…
ΘΕΟΣ “λυσιμελής” και “γλυκύπικρος” , “λυσίπονος” και “ιμερόεις” (=θελκτικός), ανίκητος και πάνδημος, κλειδούχος και φρενοκλόπος είναι πάντα ο “κάλλιστος” του αρχαίου Δωδεκαθέου. Όλοι και όλα στη ζωή τον αναζητούν αφού δίχως αυτόν τίποτε το ωραίο δεν υπάρχει γύρω μας, τίποτε δεν “νοστιμίζει” ούτε συνέχει τη ζωή.
ΝΑΙ! Μια ζωή χωρίς έρωτα δεν έχει νόημα. Κι ο Έρωτας είναι αυτός που
φέρνει οίστρο, έμπνευση και “παιδεμούς”, ενθουσιασμό και εξάρσεις, απογοήτευση και ζήλια, φθόνο και κακία, τρέλα και αυτοκαταστροφή-όταν δεν έχει ανταπόκριση. Αντίθετα, φέρνει γαλήνη και ευτυχία, ευφορία και δημιουργικότητα, μεγαλοσύνη και αγιοσύνη-όταν είναι αμοιβαίος… Είναι
Θεός δίχως “αρχές”, “δόγματα” και κανόνες: αυτεξούσιος, χωρίς οπαδούς
και μαθητές. Αιφνιδιάζει εκεί που δεν τον περιμένεις και φεύγει όταν τον χρειάζεσαι απεγνωσμένα αφήνοντας ανεξίτηλα ίχνη, όπως
• «Αν κάποτε σταματήσω να σ΄ αγαπώ, τότε θ’ αγαπώ τις μέρες που σ΄ αγάπησα»!
…ΜΙΚΡΗ ανάσα στον ωκεανό των προβλημάτων η αυριανή μέρα (14/2), αν και ανέκαθεν πιστεύαμε πως ο έρωτας δεν χωράει σε ημερολογιακά “καλούπια”.
Είναι άχρονος και διάχυτος παντού. Ενυπάρχει από καταβολής κόσμου στη
φύση του ανθρώπου: για όλα τα πράγματα που θέλουν πάθος, αυτός είναι εκεί και περιμένει να τον καλέσουμε. Εμπνέει τα ωραιότερα, όχι σπάνια
και τα χειρότερα. Άλλοτε φτάνει στις καρδιές μας σφοδρός σαν τον άνεμο
και βίαιος σαν καταιγίδα, κι άλλοτε φεύγει διακριτικά χαράσσοντας την
ψυχή μας με εκείνη τη μάταιη, ανεκπλήρωτη, γλυκιά προσδοκία:
«Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί. Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος που δεν
έχει τι να περιμένει Και όμως περιμένει. Γιατί σαν πάψει να περιμένει Είναι σα να παύει να βλέπει Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό Να παύει να ελπίζει Σα να παύει να ζει. Αβάσταχτο είναι… Πικρό είναι να
σιμώνεις αργά στ’ ακρογιάλι χωρίς να είσαι ναυαγός ούτε σωτήρας
ΑΛΛΕΣ φορές πάλι, αποτελεί ευτυχές συναπάντημα δυο “πλατωνικών”
αναζητήσεων που με τον καιρό μετατρέπονται σε ενιαίο ένα, σε αμοιβαία
Αγάπη:
ΕΙΤΕ μας “βγει” σε καλό είτε σε κακό, ο έρωτας έχει το καλό ότι
διώχνει την ανθρώπινη μοναξιά, αφού μόνο μέσω αυτού (σε όλες τις
μορφές του) συνυπάρχουμε με τον άλλο ή το άλλο. Γι’ αυτό και στον έρωτα πρέπει να δίνεται κανείς ολοκληρωτικά. Λένε πως καλύτερα να γνωρίσεις έναν έρωτα παράφορο, ίσως καταστροφικό, παρά να μη γνωρίσεις τίποτε. Ζωή χωρίς πάθος, δεν λέγεται ζωή.
ΣΕ ένα απόσπασμα άρθρου της, με θέμα τον Ράινερ Μαρία Ρίλκε, η δημοσιογράφος Όλγας Σελλά  καταγράφει και τα παρακάτω “συμβουλευτικά” του ποιητή για τον έρωτα και τους νέους: «Να πάρουν τον έρωτα στα σοβαρά, να τον αντέξουν, και να τον μάθουν, όπως μαθαίνουμε ένα
επάγγελμα – αυτό πρέπει να κάνουν οι νέοι. Οι άνθρωποι έχουν παρεξηγήσει, όπως τόσα άλλα πράγματα, τη θέση του έρωτα στη ζωή.
Έκαναν τον έρωτα παιχνίδι και διασκέδαση, πιστεύοντας ότι τα παιχνίδια
και οι διασκεδάσεις προσφέρουν μεγαλύτερη ευχαρίστηση από τη δουλειά.
Τίποτε όμως δεν μας δίνει μεγαλύτερη χαρά και ευτυχία από τη δουλειά.
Και ο έρωτας, ακριβώς επειδή είναι η πιο ακραία μορφή χαράς και ευτυχίας, δεν μπορεί παρά να αποτελεί δουλειά. Όποιος αγαπά λοιπόν, πρέπει να προσπαθεί να φέρεται σαν να ’χει να φέρει εις πέρας ένα πολύ σπουδαίο καθήκον…» Ναι! Τελικά, η αγάπη δεν είναι πολύπλοκη. Εμείς την κάνουμε έτσι…

Αγάπη κι έρωντα σκορπά το κάθε κοίταγμά σου
κι έπεσα θύμα του σεβντά με μόνο μια ματιά σου
Κάθε φωτιά έχει καπνό κάθε αγάπη πόνο
κάθε φεγγάρι ουρανό και εγώ εσένα μόνο
Άχι θεέ και σώσε με από τον έρωτα της
απού με κάνει κουζουλό σε κάθε κοίταγμα της