του Βασίλη Α. Υψηλάντη
Δικηγόρου
π. Βουλευτή Δωδεκανήσου
Πέρασαν 51 χρόνια από το θάνατο του Δημάρχου Ρόδου – Ιατρού Μιχαήλ Γ. Πετρίδη . Του ανθρώπου που σφράγισε με το έργο και την παρουσία του την πορεία της σύγχρονης Ρόδου . Δημιουργού των πρώτων δημοτικών επιχειρήσεων, που τα χρόνια της δημαρχίας του, λειτούργησαν υποδειγματικά. Της ΡΟΔΑ, της ΕΔΥΡ (τώρα ΔΕΥΑΡ), του Οργανισμού Πρόνοιας του Δήμου Ρόδου, του Εκπολιτιστικού και Καλλιτεχνικού Οργανισμού του Δήμου Ρόδου. Δημιουργού έργων εμβέλειας όπως της Νέας Αγοράς, των εγκαταστάσεων στο Ροδίνι, του Νέου Κοιμητηρίου, του Νεωρίου, της Δημοτικής Πινακοθήκης, του Ήχος και Φως, της πλακόστρωση της Παλιάς Πόλης, της διάνοιξης νέων δρόμων και πλατειών και του επιτυχημένου και συγκροτημένου τετραπλασιασμού της πόλης της Ρόδου. Του ανθρώπου που ενίσχυσε την κοινωνική λειτουργία του Δήμου Ρόδου, αφού η φτώχεια τα πρώτα χρόνια μετά την ενσωμάτωση ήταν έντονη, με τη δημιουργία του δημοτικού συσσιτίου, όπου σε καθημερινή βάση εσιτίζοντο περί τα 2.500 άτομα και των δημοτικών ιατρείων. Στην εκπαίδευση δημιούργησε το συγκρότημα και λειτούργησε τις τεχνικές σχολές «ΝΗΡΕΑΣ» προσφέροντας γνώσεις και επαγγελματική αποκατάσταση σε τόσους νέους απ’όλα τα Δωδεκάνησα, καθώς επίσης τις Σχολές Τουριστικών Επαγγελμάτων και Ξεναγών Ρόδου θεμελιώνοντας την τουριστική εκπαίδευση στον τόπο μας. Στον πολιτισμό δημιούργησε τα δημοτικά λαϊκά μπαλέτα με τις υπέροχες λαογραφικές παραστάσεις τους και συνέβαλε στη συγκρότηση της φιλαρμονικής και της χορωδίας του Δήμου Ρόδου. Στον τουρισμό με την καθοριστική συμβολή του για την έλευση των πρώτων τουριστών από την Σκανδιναβία (Τζέρεμποργκ, Γκιορσούν κ.ά) και γενικότερα της δημιουργίας τουριστικού ρεύματος, της υιοθέτησης της Ρόδου ως τόπου ανάπαυσης της δύναμης του 6ου Αμερικανικού Στόλου, της καθιέρωσης της Ρόδου ως κοσμοπολίτικου κέντρου της Μεσογείου με την έλευση μεγάλων προσωπικοτήτων, τη διενέργεια σημαντικών εκδηλώσεων παγκοσμίου ενδιαφέροντος (όπως τα τρία Πανορθόδοξα Συνέδρια της Ρόδου), τη συμβολή στην υλοποίηση στη Ρόδο σημαντικών κινηματογραφικών παραγωγών (Κανόνια του Ναβαρόνε κ.ά) και τη δημιουργία του Καζινό της Ρόδου. Με τον τρόπο αυτό βγάζει οριστικά τη Ρόδο από την καθυστέρηση και την εντάσσει στο διεθνή τουριστικό χάρτη, ως κοσμοπολίτικου τουριστικού προορισμού. Για τη δράση του τιμήθηκε με τα πιο σημαντικά ελληνικά αλλά και ξένα διάσημα και παράσημα και βέβαια η Ρόδος για την περίοδο της Δημαρχίας του έλαβε την ανώτατη διάκριση, που έτυχε ελληνική πόλη μέχρι σήμερα από το Συμβούλιο της Ευρώπης, του «ΒΡΑΒΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ» (1962).Η Η Ρόδος είναι η πρώτη ελληνική πόλη που διδυμοποιείται με άλλη πόλη του εξωτερικού, τη γαλλική Conches-en-Ouche και ο Μιχαήλ Πετρίδης εκπροσωπεί την Κ.Ε.Δ.Κ.Ε στην τελετή υποδοχής των Δήμων και Κοινοτήτων της Ελλάδας στην Επιτροπή Περιφερειών του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο, όπου στη συνέχεια εκλέγεται αντιπρόεδρος της. Για το δημιουργικό και μοναδικό αυτό έργο, πολλοί τον κατεδίωξαν και επεδίωξαν να βάλουν φρένο στο θαύμα αυτό της Χρυσής Περιόδου (1954-1966) για τη Ρόδο. Στα εξήντα του χρόνια, τη Μεγάλη Τρίτη 4 Απριλίου 1966, επέρχεται το μοιραίο. Ο θάνατος του αποστερεί τη χαρά να δει να υλοποιούνται δύο από τα μεγαλύτερα οράματά του. Την πλήρη αξιοποίηση της τάφρου και τη δημιουργία του μνημείου που θα παρέπεμπε στον Κολοσσό της Ρόδου από τον κορυφαίο Βέλγο Μηχανικό, δημιουργό του Atomium στις Βρυξέλλες, André Waterkeyn.
Ο διακεκριμένος Δωδεκανήσιος λογοτέχνης Βασίλης Μοσκόβης τον αποχαιρετά με το ακόλουθο ποίημα:
» Της Σύμης, ω τρισεύγενο βλαστάρι,
τη Ρόδο διάλεξες για δεύτερη πατρίδα.
Οίστρος πιονέρη σε είχε συνεπάρει
και έδινες σάρκα στην πιο φρούδη ελπίδα.
Τη Ρόδο φιλοδόξησες να στήσεις
φιλόξενη του κόσμου όλου εστία.
Τον Κολοσσό της πήγες ν’αναστήσεις
της εποχής του ατόμου μαρτυρία.
Σπάνιο λάφυρο ο χάρος πριν σε δρέψει
ξεπέρασες τ’ανθρώπινα τα μέτρα
του μέλλοντος το στόχον είχες σημαδέψει,
με βέλος απ’αλάθητη φαρέτρα
της Ρόδου προχωρούν τα πεπρωμένα
Στ’ αχνάρια που εσύ έχεις χαραγμένα.»
