Η Φλώρα και η Κατερίνα από το Παραδείσι, θυμούνται τα χρόνια της περιόδου του δημάρχου Πετρίδη και νοσταλγούν
Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη
Η Ρόδος των άλλων εποχών! Τότε που τα πράγματα γίνονταν απ΄ όλους μαζί, οι διασκεδάσεις είχαν αθωότητα και τα πολιτιστικά δρώμενα ήταν στην άνθησή τους και γέμιζαν χαμόγελα τους ανθρώπους
Τη δεκαετία που δήμαρχος ήταν ο γιατρός στο επάγγελμα, Μιχαήλ Πετρίδης, έγιναν πολλά μικρά και μεγάλα που επίκεντρο είχαν πάντα τον άνθρωπο. Ο δήμαρχος που λίγο πριν πεθάνει το 1966, παραλίγο, παρά τρίχα, παρά τίποτα, τα είχε κανονισμένα με τους Γάλλους να ξαναφτιάξει τον Κολοσσό, έδινε και στη νεολαία οξυγόνο και ευκαιρίες για να περάσει όμορφα, να μάθει, να διασκεδάσει, να ζήσει χρόνια αξέχαστα.
Δυό έφηβες της εποχής, οι δίδυμες Φλώρα και Κατερίνα από το Παραδείσι, μου μιλούν σήμερα για τα πρώτα νεανικά χρόνια που έφευγαν με το λεωφορείο από το Παραδείσι και γύρναγαν με το τελευταίο στο χωριό για να χορέψουν στα επαγγελματικά μπαλέτα του δήμου, να συναναστραφούν και να ‘χουν να θυμούνται σήμερα, γιαγιάδες πια, τα όμορφα χρόνια της Ρόδου.
Τις συνάντησα και τις δυο στο Παραδείσι, στο σπίτι της Φλώρας- η Κατερίνα φρεσκοχειρουργημένη στο ισχίο, αλλά πολύ δυνατή- μία δύναμη που πηγάζει από μέσα της, κι είναι χαρακτηριστική των ανθρώπων της γενιάς της.
Η Φλώρα κι η Κατερίνα, τα κορίτσια που χόρευαν μπροστά με την μπονιάτικη στολή στον γνωστό πίνακα ζωγραφικής που κοσμεί την αίθουσα εθιμοτυπίας του Δημαρχείου, μου δείχνουν φωτογραφίες και το σπίτι μυρίζει κουλούρια του Πάσχα. Ήταν Μεγαλοβδομάδα όταν τις είδα.
«Ροδίτισσες, βέρες Παραδεισιώτισσες, μου λένε. «Είμαστε δίδυμες, γεννηθείσες το 1945. Η Φλώρα Παπακωνσταντίνου και η Κατερίνα Παπαναστασίου. Των ανδρών μας αυτά, το πατρικό μας είναι Φιλίππου. Ο πατέρας μας ήταν Μικρασιάτης, από τη Σμύρνη και η μαμά Παραδεισιώτισσα. Ο μπαμπάς ήτανε ράφτης και η μαμά μοδίστρα γι’ αυτό και πήραμε κι εμείς την τέχνη. Γίναμε κι οι δυο μοδίστρες. Το 1960, μετά το γύρισμα της ταινίας «Τα κανόνια του Ναβαρόνε», στην οποία η Κατερίνα ήταν κομπάρσος όπως και ο μπαμπάς μας, πήγαμε στη Ρόδο και οι δύο και γραφτήκαμε στα μπαλέτα του δήμου όπως έκανε κι άλλη μία Παραδεισιώτισσα και ο πατέρας της. Τα μπαλέτα τα είχε δημιουργήσει ο δήμαρχος Μιχαήλ Πετρίδης, ο καλύτερος δήμαρχος που έχει περάσει ποτέ από το νησί».
Στο τέλος της δεκαετίας του ’50 πώς πηγαίνατε στην πόλη, πώς γυρίζατε και τι βρίσκατε εκεί;
Πηγαίναμε με το λεωφορείο, τρείς φορές την εβδομάδα για πρόβα υπό την καθοδήγηση της Κικίτσας Αγιακάτσικα, που ήταν μεγάλη καλλιτέχνιδα, ήταν υψίφωνος. Μας πληρώνανε κιόλας. Παίρναμε 1.000 δρχ το μήνα, που ήταν μεροκάματο καλό! Πηγαίναμε και χορεύαμε στο ξενοδοχείο των Ρόδων, στα καράβια, στον αμερικάνικο στόλο όταν ερχόταν…. Χορεύαμε στο πλαίσιο θεατρικών παραστάσεων που αφορούσαν για παράδειγμα τον ροδίτικο γάμο, το ποθέρι και άλλα σημαντικά γεγονότα.
Πηγαίναμε και χορεύαμε στο Θέρμαι… Γραμματέας τότε στο Δημαρχείο ήταν ο συγχωριανός μας Γιώργος Στεργιάδης, αλλά και ο άντρας της Κικίτσας, ο Λίλος, που ήταν πολύ στενός συνεργάτης του Πετρίδη. Ήμασταν 15-16 χρονών όταν ξεκινήσαμε. Φορούσαμε τις στολές της Σύμης, της Τήλου, του Έμπωνα. Πήγαμε στη Θεσσαλονίκη για εμφανίσεις επί 15 μέρες. Μείναμε στο ξενοδοχείο το Όλυμπος.
Ακόμα το θυμόμαστε. Επειδή μοιάζαμε πολύ, κι επειδή φοράγαμε μαντήλι δεν μπορούμε τώρα να μας ξεχωρίσουμε στις φωτογραφίες. Αξέχαστα χρόνια, τα καλύτερα της ζωής μας, επειδή ο Πολιτιστικός, ο δήμος είχαν έντονη δραστηριότητα. Χορεύαμε, κι ερχόμασταν πίσω στο Παραδείσι με το τελευταίο λεωφορείο. Κι αν κάπου πηγαίναμε και τελειώναμε αργά, ο Δήμος πλήρωνε ταξί και μας έφερνε πίσω. Οκτώ χρόνια στα επαγγελματικά μπαλέτα του δήμου, χορεύοντας χορούς από όλη την Ελλάδα.
Γιατί διακόψατε να χορεύετε στα μπαλέτα;
Πέρασαν οκτώ όμορφα χρόνια και όταν ήρθαμε από τις εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη κάναμε πρόβες για να εμφανιστούμε στην Κύπρο, αλλά δεν προλάβαμε γιατί πέθανε ο δήμαρχος Πετρίδης.
Η τελευταία μας παράσταση το 1968, ήταν στο Θέρμαι. Και μετά άλλες παντρεύονταν, άλλοι έφευγαν στο εξωτερικό. Εδώ βλέπεις είναι ο Απόστολος ο χορευτής, ο Μιχαήλος στο σαντούρι, ο Γιώργος Ισκάς στο βιολί, η Ελένη, η Αντιγόνη η μεγάλη, η Αντιγόνη η μικρή, εδώ είμαι εγώ, εδώ η αδελφή μου, κι άλλη μία ακόμα που δεν τη θυμάμαι πώς τη λένε…
Η ζωή μετά πήγε τη Φλώρα στη Γερμανία για οκτώ χρόνια και την Κατερίνα για λιγότερα. Γυρνώντας, η Φλώρα άνοιξε μπουτίκ με γυναικεία ρούχα στο Παραδείσι που την είχε 30 χρόνια και η Κατερίνα, που ήξερε τις μηχανές ραπτικής, άνοιξε βιοτεχνία με τον άντρα της. Η ζωή τις πήγε, τις έφερε, αλλά τα χρόνια τα νεανικά έμειναν αξέχαστα γιατί είχαν χορούς και μουσικές, είχανε γέλια και τραγούδια.
πηγή: https://www.rodiaki.gr/article/493113/xoreyame-sta-mpaleta-kai-zhsame-ta-axexasta-xronia-ths-rodoy
