του Δημ. Ιωάννου
“…η αναφορά σου για τον Παπαδήμο, τουλάχιστον άστοχη. Ο Άνθρωπος διετέλεσε πρωθυπουργός χωρίς να ψηφιστεί απο κανέναν, έκλεισε την μεγαλύτερη χρηματοοικονομική απάτη στην ιστορία της ΟΝΕ (το PSI), πτώχευσαν Έλληνες κάτοχοι ομολόγων και ελληνικά ταμεία, πλούτισαν απο το εξωτερικό και ούτε γατα ούτε ζημιά… Job done και κανένα κόμα δεν έφταιξε ε; Δεν είπα ότι πανηγύρισα, αλλά μην ανάγουμε και τον Παπαδήμο σε κάτι που δεν είναι. Με την υπογραφή του ξεπουληθήκαμε για 50 χρόνια τουλάχιστον….”
Εσύ που έγραψες τα πιο πάνω λόγια, στα σχόλια μίας αθλητικής ιστοσελίδας, δεν είσαι ο μοναδικός ηλίθιος που πιστεύει και υποστηρίζει κάτι παρόμοιο. Μην το παίρνεις προσωπικά, λοιπόν, που απευθύνομαι σε σένα. Είσαι ένας μόνο ανάμεσα σε εκατομμύρια παρόμοιους που με την ηλιθιότητά σας σπρώχνετε την χώρα προς την καταστροφή και την εξαφάνιση, μία μοίρα που φοβάμαι ότι θα είναι πολύ δύσκολο να αποφύγουμε. Σας ακούω σχεδόν κάθε μέρα να τα λέτε αυτά και συνήθως δεν κάθομαι να τα συζητήσω γιατί θεωρώ μάταιο να χάνω τον χρόνο μου και την ψυχική μου ηρεμία. Όμως το “επαναστατικό δέμα” που έσκασε στα χέρια του Λουκά Παπαδήμου, και ο οχετός της βρωμιάς και της ηλιθιότητας που διοχετεύθηκε στο διαδίκτυο στην συνέχεια, με έκανε να καταλάβω ότι η σιωπή είναι τραγικό λάθος. Σήμερα γίνεται στην χώρα μία άνιση μάχη-μέχρι θανάτου. Συγκρούονται η λογική από την μία, (που την εκπροσωπεί είτε μία μειοψηφία, είτε μία πολύ σιωπηλή και πολύ αδρανής πλειοψηφία), με τον φανατισμό και την ηλιθιότητα, από την άλλη. Από την έκβαση αυτής της μάχης νομίζω πως θα κριθεί το μέλλον της πατρίδας μας για πολλά χρόνια-μπορεί και η ίδια η ύπαρξή της. Γι’ αυτό αισθάνομαι εθνικό καθήκον να σου γράψω ετούτο το γράμμα.
Δεν ξέρω βέβαια τι εννοείς λέγοντας ότι ο Παπαδήμος φταίει επειδή “ξεπουλήθηκατε για 50 χρόνια”. Δεν ξέρω και δεν το καταλαβαίνω γιατί εμένα δεν με ξεπούλησε και δεν μπορεί να με ξεπουλήσει κανένας. Υποθέτω πως θα εννοείς ότι δεν θα μπορούν για τα επόμενα 50 χρόνια κάποιοι που τους θεωρείς εκλεκτούς, να τεμπελιάζουν, να κλέβουν, να παρασιτούν και να περνάνε μία ζωή χαρισάμενη στην πλάτη αλλονών και με λεφτά που θεωρείς ότι θα ήταν δίκαιο να τους πληρώνουν κάποια κορόιδα, είτε από το εξωτερικό, είτε από το εσωτερικό. Γι’ αυτό όμως πρέπει να σου πω πως δεν φταίει κανένας Παπαδήμος. Φταίει εξ ολοκλήρου η χρεοκοπία στην οποία οδήγησαν την χώρα, πολύ πριν από το PSI, “πολίτες”, ψηφοφόροι και πολιτικοί που σκέπτονται ακριβώς σαν και σένα και τους ομοίους σου.
Γιατί όμως εσύ και οι όμοιοί σου, αφού ισχυρίζεστε ότι το PSI ήταν η “μεγαλύτερη χρηματοοικονομική απάτη στην ιστορία της ΟΝΕ”, δεν μας εξηγείτε καμιά φορά να μάθουμε κι εμείς, τέλος πάντων, πως έγινε η “απάτη” αυτή; Μιας λοιπόν και δεν μας εξηγείτε εσείς, θα ήθελα να σου εξηγήσω εγώ μερικά πράγματα. Πρώτο και καλύτερο, μάλιστα, που έχω να σου πω, είναι ότι δεν πτώχευσε κανένα ταμείο από το PSI γιατί, όπως έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές -αλλά εσείς κάνετε ότι δεν το ακούτε-, τα ταμεία έχασαν στο PSI 15 δισεκατομμύρια ευρώ. (Σημειώνω εδώ πως τα “ταμεία” υπήρξαν το εργαλείο μέσω του οποίου οι πολιτικοί που επέλεξες και υποστήριξες επί μακρόν, -ή τους κατηγόρησες ότι εφαρμόζουν αντιλαϊκή πολιτική λιτότητας όταν σκόρπαγαν τα δανεικά στους τέσσερις ανέμους- χρεοκόπησαν την χώρα αφού από το 2000 έως το 2010 απορρόφησαν πάνω από 200 δισεκατομμύρια ευρώ δανεικών του Δημοσίου για να μοιράσουν συντάξεις που δεν είχαν την παραμικρή σχέση με την συνταξιοδοτική δυνατότητα της εθνικής οικονομίας).
Τα “ταμεία” λοιπόν έχασαν στο PSI όσο περίπου παίρνουν ενίσχυση από το κράτος σε ένα χρόνο. Από το 2012 που έγινε το PSI και έχασαν τα 15, έχουν ήδη πάρει, σαν ενίσχυση από το Δημόσιο, πάνω από 60 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα οποία, μάλιστα, το Δημόσιο, εάν δεν είχε γίνει το PSI, δεν θα είχε να τους τα δώσει! Δηλαδή, το PSI, όχι μόνο δεν κατέστρεψε αλλά, αντιθέτως, έσωσε τα ταμεία από την καταστροφή! Για έναν πολύ απλό λόγο που ακόμη κι εσύ αν ήθελες θα μπορούσες να τον καταλάβεις: διότι πριν από το PSI το κράτος έπρεπε να πληρώνει στους δανειστές (δηλαδή στους κατόχους των ομολόγων των οποίων την αξία το PSI απομείωσε), για ετήσιους τόκους, 15 δισεκατομμύρια ευρώ. Μετά το PSI και την απομείωση της αξίας των ομολόγων, χρειάζεται να πληρώνει 6 δισεκατομμύρια ευρώ. Την διαφορά -δηλαδή τα 9 δισεκατομμύρια που γλυτώσαμε σαν χώρα- το κράτος την δίνει τώρα στα ταμεία για να πληρώνουν συντάξεις. Εάν δεν είχε γίνει το PSI αντί να τα δίνει στα ταμεία, θα έπρεπε αυτά τα 9 δισεκατομμύρια να τα δίνει στους κατόχους των ομολόγων. Και επειδή οι περισσότεροι ήταν ξένοι θα έπρεπε να τα δίνει σε ξένους. Να τα στέλνει δηλαδή έξω από την Ελλάδα, στην οποία δεν θα ξαναγυρνούσαν ποτέ. Τώρα, τουλάχιστον, αφού γίνονται συντάξεις, μένουν μέσα στην Ελλάδα.
Επίσης, εάν έχεις πάρει κάπως είδηση τον καυγά που γίνεται στις ημέρες μας για το “πρωτογενές πλεόνασμα”, πρέπει να έχεις υπ’ όψιν σου το εξής: οι “δανειστές” μας ζητάνε να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ, (κι εμείς τρελαινόμαστε δεδομένου ότι μας φαίνεται πολύ), γιατί αυτό αντιστοιχεί περίπου στα 6 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο που πρέπει να πληρώνουμε για τόκους εξυπηρέτησης του χρέους. Επειδή, λοιπόν, όντας χρεοκοπημένοι κανείς δεν μας δανείζει πλέον για να πληρώνουμε τους τόκους μας, (γιατί όσο βλάκες και να είναι οι υποψήφιοι δανειστές ξέρουν ότι αν μας τα δανείσουν δεν θα τα πάρουν ποτέ πίσω), πρέπει μόνοι μας να βρίσκουμε τα 6 δισεκατομμύρια που μας χρειάζονται. Μόνο που αν δεν είχε γίνει το PSI δεν θα μας χρειάζονταν 6 δισεκατομμύρια αλλά 15! Ξέρεις πόσο πρωτογενές πλεόνασμα χρειάζεται να έχεις για να πληρώνεις εξ ιδίων 15 δισεκατομμύρια τόκους τον χρόνο; Με το τωρινό εθνικό μας εισόδημα πρέπει να έχεις πρωτογενές πλεόνασμα 8,5% του ΑΕΠ! Για να το βρίσκαμε αυτό το 8,5%, ώστε να μην χρεοκοπήσουμε και πεθάνει ο μισός πληθυσμός από την πείνα, θα έπρεπε να κόψουμε τις συντάξεις κατά 40% τουλάχιστον. Δεν τις κόβουμε όμως διότι υπήρξε το PSI!
Το οποίο PSI δεν “χρεοκόπησε” μόνο Έλληνες, όπως αφήνετε να εννοηθεί εσύ και οι όμοιοί σου. Στην πραγματικότητα δεν “χρεοκόπησε” κανέναν γιατί όλοι οι κάτοχοι των ομολόγων, Έλληνες και ξένοι, πήραν πίσω νέα ομόλογα που ήταν μεταξύ 30 και 50% της αξίας των αρχικών, και αυτό δεν το λες χρεοκοπία. Εάν μάλιστα κάποιος “χρεοκόπησε” κατά κυριολεξίαν από την μείωση της αξίας των ομολόγων, και δεν είχε να φάει, αυτό σημαίνει ότι δεν τα είχε σαν αποταμίευση, που του μειώθηκε, αλλά σαν μοναδική πηγή εισοδήματος και ζούσε αποκλειστικά από αυτά. Ήταν δηλαδή ένας “ραντιέρης”, ένα άτομο όχι με ιδιαίτερα χρήσιμη κοινωνική συμβολή, και μου φαίνεται περίεργο να χαλάτε τον κόσμο, εσείς οι αντιϊμπεριαλιστές, ή οι πολεμιστές της “βαθειάς γης”, και να κοντεύετε να γκρεμίσετε την χώρα, για το χατήρι του εισοδηματία που ζούσε αποκλειστικά από τα ομόλογά του.
Όμως, το χειρότερο ψέμα είναι ότι ισχυρίζεστε πως το PSI ήταν μία απάτη εις βάρος των Ελλήνων και υπέρ κάποιων ξένων. Ποιοι ξένοι ήταν αυτοί και δεν μας τους λέτε να τους μάθουμε κι εμείς λοιπόν; Διότι από τα στοιχεία που ξέρουμε εμείς η αλήθεια φαίνεται τελείως διαφορετική: από τα 126 δισεκατομμύρια ευρώ που ήταν η συνολική ονομαστική μείωση του χρέους από το PSI και τα επακολουθήσαντα PSI+ και OSI, (επαναγορά και επιμήκυνση), περισσότερα από τα μισά τα έχασαν ξένοι. Ακόμη και αν αφαιρέσουμε αυτά που έχασαν οι Έλληνες και περιοριστούμε μόνο σε αυτά που έχασαν οι ξένοι πρόκειται και πάλι για την μεγαλύτερη διαγραφή χρέους στην παγκόσμια ιστορία! Πως είναι δυνατόν λοιπόν να τους δαγκώσαμε τόσο πολύ, (και μάλιστα όχι για κανέναν άλλον λόγο, -επειδή, ας πούμε, χάσαμε έναν πόλεμο-, αλλά επειδή πέσαμε έξω που δίναμε συντάξεις 3.000 ευρώ τον μήνα σε 45ρηδες συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΠΕ), και παρ’ όλα αυτά να είμαστε εμείς τα κορόιδα και όχι αυτοί; Θα ήθελα πάρα πολύ να μου το εξηγήσεις αυτό, παμπόνηρε αντιϊμπεριαλιστή ψιλιαδόρε, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν μπορείς, γιατί όσες φορές και να το ρώτησα δεν μου το έχει εξηγήσει κανείς από εσάς.
Θα μπορούσε, μήπως, να γίνει μία διαγραφή χρέους μόνο για τους ξένους; Το ρωτάω, ρητορικά, γιατί απ’ ότι φαίνεται αυτό είναι που θα ήθελες εσύ και οι όμοιοί σου. Πολλοί άλλωστε σαν και σένα έκαναν το συγκεκριμένο αίτημα πολιτικό σύνθημα και στηριγμένοι σε αυτό κατάφεραν να σταδιοδρομήσουν πολιτικά (μέχρι ενός σημείου, βέβαια-μετά τους πήρανε χαμπάρι). Παρ’ ότι δεν έχω καμμία εμπιστοσύνη στις διανοητικές σου ικανότητες θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω γιατί δεν θα ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο (που άλλωστε, δεν γνωρίζω να έχει συμβεί στην ιστορία άλλη φορά). Δεν θα ήταν δυνατόν, λοιπόν, για δύο λόγους, και ο πρώτος από αυτούς δεν χρειάζεται καν να εξηγηθεί. Ας σκεφθεί κάθε ένας που έχει λίγο μυαλό τι θα συνέβαινε εάν πήγαινε ο υπουργός οικονομικών της Ολλανδίας, φερ’ ειπείν, στο κοινοβούλιό του και έλεγε ότι θα διαγραφούν οι οφειλές του ελληνικού κράτους προς Ολλανδούς κατόχους ελληνικών ομολόγων, όχι όμως και οι οφειλές προς Έλληνες κατόχους. (Και επιπλέον ότι η Ολλανδία πρέπει να εγγυηθεί στον ESM και για ένα νέο δανειάκι κάποιων δισεκατομμυρίων προς την Ελλάδα γιατί και πάλι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να λειτουργήσει, πάρα την απομείωση τους χρέους της). Αυτός είναι ο ένας λόγος.
Ο δεύτερος είναι ότι ο τρόπος με τον οποίον δανείζεται μία χώρα και συμπεριφέρεται προς τους δανειστές της είναι καθορισμένος και στηρίζεται σε μία απλή λογική αρχή: ότι η χώρα δεν μπορεί να κάνει διακρίσεις σε ποιούς εξοφλεί τα χρέη της και σε ποιούς όχι, εάν αυτό δεν είναι ρητά συμφωνημένο εξ αρχής, κατά την σύναψη του δανείου. (Όπως, για παράδειγμα, είναι συμφωνημένο σε κάθε δάνειο του ΔΝΤ που συνομολογείται ότι ο εν λόγω οργανισμός έχει προτεραιότητα, (seniority), στην εξόφληση). Όμως, εάν η κάθε χρεώστρια χώρα, που χρωστάει, ας πούμε, σε 100 δανειστές, όταν έβλεπε τα σκούρα, συνεννοούνταν με κάποιους που επέλεγε η ίδια και συμφωνούσε ότι θα εξυπηρετεί τα δάνεια μόνο αυτών, ενώ άφηνε τους υπόλοιπους απλήρωτους, τότε η διεθνής οικονομία θα γινόταν μία πραγματική ζούγκλα, και κάθε είδος συναλλαγής θα κατέρρεε εξ αιτίας της πλήρους έλλειψης αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο υπάρχει η έννοια του “πιστωτικού γεγονότος’. Εάν μία χώρα δεν πληρώσει τα οφειλόμενα, εγκαίρως, έστω και σε έναν από τους πιστωτές της, τότε, με δήλωσή του, θεωρείται χρεοκοπημένη και ξεκινάει η διαδικασία να πληρωθούν όλοι οι πιστωτές της δίκαια, με τον καταμερισμό των υπαρχόντων, ώστε να μην ευνοηθούν ορισμένοι μόνο εις βάρος κάποιων άλλων.
Εάν, λοιπόν, η Ελλάδα επιχειρούσε να πράξει κάτι ανάλογο, δηλαδή να διαγράψει μόνο το χρέος της προς τους ξένους και όχι προς τους Έλληνες πολίτες, ή και ελληνικούς οργανισμούς, τότε θα ξεκινούσε ένας παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος εναντίον της. Στο τέλος και θα πλήρωνε τα οφειλόμενα, και θα είχε καταστραφεί οικονομικά, και δεν θα ξανάβγαινε να δανεισθεί στις αγορές για τα επόμενα 200 χρόνια. (Η πείνα και η δυστυχία θα ήταν αδιανόητου μεγέθους). Ο ισχυρισμός ότι τα χρέη προς τους ξένους θα μπορούσαν να διαγραφούν ή να απομειωθούν, και μάλιστα μονομερώς, αλλά προς τούς Έλληνες όχι, είναι ένας ισχυρισμός που μόνο από τελείως ηλίθιους ή ολοκληρωτικά απατεώνες μπορεί να προέλθει.
Κάθε λογικός άνθρωπος προσφεύγοντας σε στοιχειώδη και γνωστά σε όλους δεδομένα, και στην απλή λογική, μπορεί να αντιληφθεί ότι το PSI, αντί για μία κολοσσιαία απάτη όπως ισχυρίζονται οι δημαγωγοί και οι ψευδολόγοι, ήταν μία ευεργετική διευθέτηση για την ελληνική οικονομία διότι απέτρεψε την ανοιχτή χρεοκοπία της. Με την έννοια αυτή, η χώρα οφείλει ευγνωμοσύνη στον Λουκά Παπαδήμο ο οποίος, μαζί με άλλους, όχι ως “δοτός” πρωθυπουργός αλλά ως πρωθυπουργός τον οποίον είχαν επιλέξει τα εκλεγμένα από τον ελληνικό λαό πλειοψηφούντα κόμματα, έφερε εις πέρας την όλη διαδικασία. Μόνο που, δυστυχώς, με την λυσσαλέα και κακοποιό πρακτική της δαιμονοποίησης των πάντων από τους δημαγωγούς, τους απατεώνες και τους κακοποιούς, χάνεται από το οπτικό πεδίο της κοινής γνώμης μία πολύ απλή αλήθεια που είναι και η πλέον σημαντική. Η αλήθεια αυτή είναι πως το PSI (όπως, άλλωστε, και τα Μνημόνια), δεν είναι μία “επιλογή”, είτε σωστή είτε λάθος, που αποφασίσθηκε από κάποιους (τον Παπαδήμο, το ΔΝΤ, τον Σόιμπλε ή την τρόικα), και είχε σοβαρές συνέπειες σε κάποιους άλλους (στους “ομολογιούχους”, στις τράπεζες και στα “ταμεία”). Έτσι θέλουν να το παρουσιάζουν όσοι έχουν το μίσος και την υστερία ως κινητήριες δυνάμεις και τον παραλογισμό και την ψευδολογία ως όπλα της κοινωνικής τους πρακτικής.
Η αλήθεια είναι ότι το PSI, (όπως και τα Μνημόνια), δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά μία πρακτική διευθέτηση η οποία αναπόφευκτα αναγνωρίζει και επικυρώνει μία ήδη προϋπάρχουσα πραγματικότητα. Δηλαδή, τα ομόλογα των οποίων η αξία “κουρεύθηκε” κατά 126 δισεκατομμύρια ευρώ στα PSI, PSI+, και OSI, ακόμη και πριν το “κούρεμά” τους, δεν είχαν ως πραγματική τους αξία την επ’ αυτών αναγραφόμενη. Γιατί; Μα διότι, με δεδομένη την χρεοκοπία του ελληνικού Δημοσίου, οι “ομολογιούχοι”, οι τράπεζες και τα “ταμεία” που τα διακρατούσαν, δεν επρόκειτο ποτέ να εισπράξουν τα τοκομερίδια που τους αντιστοιχούσαν ονομαστικά, αλλά ούτε και να λάβουν πίσω κατά την λήξη των ομολόγων το κεφάλαιο που είχαν καταβάλει για την αγορά τους. Οι ζημιές για τους κατόχους των ομολόγων ήταν, συνεπώς, κάτι που δεν το καθόρισε το PSI αλλά, πριν από αυτό, η χρεοκοπία του ελληνικού Δημοσίου. Το ουσιαστικό γεγονός δηλαδή ήταν ότι ούτε το ελληνικό Δημόσιο θα είχε, εξ ιδίων, να διαθέσει αυτά τα χρήματα την στιγμή που θα απαιτούνταν, αλλά ούτε και κάποιος ξένος ήταν διατεθειμένος να του δανείσει τα απαιτούμενα για την ανακύκλωση του συγκεκριμένου χρέους, (δεδομένου ότι κανείς δεν δανείζει κάποιον άλλον όταν είναι φανερό ότι θα χάσει τα χρήματά του). Οι πραγματικές αξίες των ομολόγων είχαν ήδη απομειωθεί στην οικονομική ζωή, και το PSI ήταν ο μόνος τρόπος για να μην μετατραπεί αυτή η μείωση της πραγματικής αξίας τους, (δηλαδή η διαπιστωμένη, πλέον, αδυναμία εκ μέρους του ελληνικού Δημοσίου να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του), σε άτακτη και καταστροφική χρεοκοπία της χώρας.
Το ίδιο, άλλωστε, συμβαίνει και με τα Μνημόνια. Όσοι εξεγείρονται εναντίον τους το κάνουν λες και οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί που τα συνομολόγησαν είχαν επιλογή ανάμεσα σε μία αύξηση των παροχών και των εισοδημάτων και σε μία μείωσή τους, και προτίμησαν την δεύτερη! Μα τα Μνημόνια φυσικά δεν ήταν θέμα επιλογής! Ήταν θέμα αδήριτης αναγκαιότητας, λόγω της προηγηθείσας ουσιαστικής χρεοκοπίας και της αδυναμίας να εξευρεθούν τα ποσά που η κοινωνία θεωρούσε πλέον ως “θεμιτά” εισοδήματά της. Αυτό, το ότι δηλαδή τα Μνημόνια ήταν το αποτέλεσμα του αδιεξόδου και όχι η αιτία του το αποδεικνύει, άλλωστε, η κατάληξη κάθε αντιμνημονιακού πολιτικού φορέα που ήρθε στην εξουσία και, παρά την ρητορική του, κατέληξε πάντοτε μπροστά στο πραγματικό δίλημμα: ή ολική καταστροφή ή προσαρμογή στις πραγματικές δυνατότητες της χώρας!
Το ίδιο πράγμα, αποδεικνύεται, επίσης, πονηρεμένε παραλήπτη της επιστολής αυτής, από το γεγονός ότι κανείς από όλους εσάς δεν είχε την δυνατότητα να απαντήσει, έστω και μία φορά, σε μία απλή ερώτηση: ωραία· ας πούμε ότι διώχνουμε τους ξένους και καταργούμε το Μνημόνιο. Μετά από αυτό τι θα γίνει; Που θα βρείτε χρήματα για να δώσετε στον λαό όλα αυτά που διεκδικείτε για χατήρι του ως “αντι-μνημονιακοί”; Το ίδιο ερώτημα, επίσης, μπορεί να επαναληφθεί και στην περίπτωση του PSI: ωραία· ας πούμε ότι δεν είχε γίνει το PSI. Που θα βρίσκατε χρήματα για να πληρώσετε τους τόκους όλων αυτών των ομολόγων και για να τα εξοφλήσετε στην λήξη τους; Και πως θα πετυχαίνατε 8,5% πρωτογενές πλεόνασμα χωρίς να μειώσετε καταστροφικά μισθούς και συντάξεις;
Περαίνων την επιστολή μου σου δηλώνω πως γνωρίζω ότι το αυτί σου δεν ιδρώνει από όσα σου λέω. Σου τα έγραψα, όμως, όλα αυτά γιατί αγανάκτησα. Φυσικά, εσύ, δεν είσαι ο χειρότερος από όσους ελεεινολόγησαν έναν αξιοπρεπή άνθρωπο σαν τον Λουκά Παπαδήμο. Αντιθέτως. Σε σύγκριση με τους υπάνθρωπους που πανηγύρισαν για τον τραυματισμό του ή παρακάλεσαν για τον θάνατό του (!), μοιάζεις ένας γίγαντας ήθους και ένας κολοσσός ευφυίας. Αντιπροσωπεύεις όμως, και εσύ, επάξια, κάτι ενώπιον του οποίου ακόμη και οι Θεοί ηττώνται. Και αυτό που αντιπροσωπεύεις είναι σήμερα η πιο μεγάλη και η πιο πραγματική απειλή για την αγαπημένη μας πατρίδα. Οι καλοί Έλληνες οφείλουν να το πολεμήσουν με όλες τους τις δυνάμεις.
