Μου γράφει μία μάνα…
Κύριε Γιώργο
…»Σου γράφω γιατί είναι ο μόνος τρόπος να με ακούσουν, δάσκαλοι,
γονείς, διευθυντές και σύμβουλοι, χωρίς να με αμφισβητήσουν,
επικρίνουν, λυπηθούν, θυμώσουν, να προλάβουν, σκύψουν πάνω στα
πραγματικά προβλήματα των παιδιών, και προστατευτούν και τα δικά μου».
Είμαι μητέρα δύο παιδιών που φοιτούν σε Δημοτικό Σχολείο του Νησιού
και φέτος θα μπουν στη Τετάρτη και στην Έκτη τάξη…
Με αυτό τον τρόπο ξεκινά την επιστολή της. περιγράφοντας εικόνας
ζοφερής φαντασίας για το μικρόκοσμο του σχολείου που φοιτούν τα παιδιά
της, αλλά τελικά ο αντίκτυπος τους επηρεάζει την ψυχική υγεία και
μαθησιακή πορεία όχι μόνο των δικών της αλλά κι άλλων «ευαίσθητων»
παιδιών.
Μιλά για περιστατικά που συμβαίνουν κάτω από τη μύτη της εκπαιδευτικής
κοινότητας τη βοήθεια της οποίας ζητά, αναγνωρίζοντας ότι οι όποιες
φιλότιμες προσπάθειες των δασκάλων δεν έχουν φθάσει στην πηγή του
προβλήματος.
Και συνεχίζει.
Είναι ζωηρά και τα δύο, μεγαλωμένα όμως με αξίες και αρχές.
Παιδιά που το πρώτο πράγμα που σκέφτονται είναι το παιγνίδι – όπως κι
εμείς στην ηλικία τους – έχουν ανησυχίες καθώς καταλαβαίνουν τις
δύσκολες καταστάσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μέσα στο σπίτι
μας με τα οικονομικά, είναι φιλότιμα και πάντα παιδιά.
Από αυτά τα παιδιά και τους φίλους τους μαθαίνω ότι συμβαίνει μέσα στο
σχολείο. Από τους δασκάλους μαθαίνω για την πορεία τους στα μαθήματα,
τους βαθμούς τους και τις σκανδαλιές τους.
Το ‘χω παράπονο, ν’ άκουγα μία φορά και κάτι άλλο, όπως: «Είναι καλά
παιδιά. Είναι φιλότιμα. Βοηθάνε τους φίλους. Ή είναι εριστικά. Είναι
θυμωμένα συνεχώς γιατί; Είναι μοναχικοί τύποι»…
Θυμάμαι τους δικούς μου δασκάλους στο Δημοτικό που πήγαινα πριν από
αρκετά χρόνια που δεν έκαναν παρατηρήσεις στους γονείς μου για τους
βαθμούς ή τις σκανταλιές μου, αλλά τους μιλούσαν για μένα, το
χαραχτήρα μου και με βοηθούσαν να βελτιώσω κυρίως τ’ αδύνατα σημεία
μου.
Τι άλλαξε σήμερα;
Τι άλλαξε και οι δάσκαλοι που αγαπούν τα παιδιά μου, δεν Βλέπουν, δεν
Ακούν, δεν Μιλούν, δεν Συμβουλεύουν κι όταν κάτι αντιληφθούν απαντούν
με τιμωρίες, στέλνουν τα παιδιά στη Δ/νση του σχολείου κι διαιωνίζουν
το »κλίμα έντασης»;
Τα παιδιά καταγράφουν άγρια περιστατικά εκφοβισμού κι επιθέσεων από
συμμαθητές τους, σε βάρος άλλων. Καψόνια, εντολές να πειράξουν άλλα
παιδιά για να μην φανούν οι ίδιοι, ασέβεια ακόμα και προς το
δάσκαλο/α, ξύλο, μπουνιές, κλωτσιές μεταξύ τους τα διαλλείματα, τα
μπλέκουν σε φανταστικούς καυγάδες, τους υποχρεώνουν να μιλούν με
βρομόλογα, να πειράζουν πράγματα συμμαθητών τους, να κοιτούν μέσα από
τις κλειδαρότρυπες και κυρίως τα απειλούν να μην ανοίξουν το στόμα
τους γιατί κάποιος μεγαλύτερος θα τους κάνει κακό. Τα προκαλούν
συνεχώς λέγοντας τους »μπορούν να μπουν στην ομάδα τους μόνο αν
κάνουν τα παραπάνω.
Η άρνηση των «θυμάτων» επιφέρει τιμωρίες. Σε άλλα παιδιά δεν μιλούν,
άλλα τα ντροπιάζουν κατεβάζοντας ακόμα και τα ρούχα τους . Πολλά από
τα θύματα τους κλαίνε, είναι συνεχώς σε κίνηση, με νεύρα σπασμένα.
Γιατί δεν τα λένε; Γιατί δεν θα τα πιστέψουν οι δάσκαλοι τους
ισχυρίζονται και γιατί θα τα μαρτυρήσουν και θα είναι »τα καρφιά»
του σχολείου.
Γιατί τα παιδιά φοβούνται ότι όλοι θα δείχνουν μόνο τα θύματα, καθώς
αυτά πλήρωναν πέρυσι τα έργα των »νταήδων», τα έδειχναν ως τα πιο
ζωηρά κι ήταν εκείνα που τιμωρούσαν οι δάσκαλοι.
Αναρωτιέμαι, όλα αυτά γιατί δεν τα βλέπουν οι δάσκαλοι;
Προσωπικά και πολλοί άλλοι γονείς που μιλούν με τα παιδιά τους λέμε
ότι δεν μας νοιάζουν οι βαθμοί, αλλά η ψυχική υγεία των παιδιών μας
που επιβαρύνεται επικίνδυνα στο σχολείο το διάλλειμα, στην τάξη. Μας
νοιάζει τα παιδιά μας ν’ αγαπούν το σχολείο τους. Το διάβασμα θ’ έρθει
μέσα από την αγάπη.
Απευθύνω προς εσάς τις σκέψεις μου γιατί τα ξέρω ότι θα το
δημοσιοποιήσετε αυτή της επιστολή.
Ξεδιπλώνω δημόσια τη σκέψη μου γιατί θέλω να πιστεύω ότι οι δάσκαλοι
που ξέρουν τι λειτούργημα επιτελούν ανεξάρτητα από το αν πληρώνονται ή
όχι θα μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά μας τις έννοιες της Αγάπης, της
Υπευθυνότητας, της Φιλίας, της Συμπόρευσης, της Αλληλεγγύης κι όχι του
Θυμού, της Τιμωρίας, της Εκδικητικότητας …..
Τους εκλιπαρώ για τα παραπάνω.
Τους Ζητώ να μιλάμε μεταξύ μας. Τους ζητώ να διώξουν το φόβο από πάνω μας.
Μπορεί να μην έχω ακόμα το θάρρος να πω το όνομα μου, αλλά όταν βλέπω
τα παιδιά που εκφοβίζονται να »μεταλλάσσονται» σε κάτι άλλο για να
επιβιώσουν στο σχολείο και να κλαίνε στο σπίτι από τις φωνές και τις
σφαλιάρες γιατί στους γονείς τους άλλα μεταφέρουν οι δάσκαλοι που δεν
»είδαν και δεν άκουσαν» οργίζομαι.
Εύχομαι η νέα χρονιά να είναι πολυτιμότερη για τα παιδιά.
Περιμένω κι εγώ τις οδηγίες – συμβουλές των δασκάλων.
Καλή Χρονιά από μία άτολμη μαμά που κάνει το πρώτο της βήμα για να
βοηθήσει τους συμμαθητές των δικών της παιδιών»
