Όταν λοιπόν η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού αποδοκιμάζει… Γράφει η Κατερίνα Παπαθωμά-Μαστοροπούλου

( Το παρακάτω κείμενο για λόγους απρόβλεπτων αντικειμενικών δυσχερειών έχασε μεν την χρονική του επικαιρότητα, όχι όμως και την ουσιαστική του).

Μήνες τώρα τα δημοσιογραφικά ύδατα, εγχώρια και διεθνή, είναι ταραγμένα ταλανίζοντας έτσι και την ελληνική κοινωνία με την ψήφιση του νομοσχεδίου, που νομιμοποιεί τον γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου και, το κυριότερο, τους επιτρέπει την υιοθεσία παιδιών! Σε σχετικό άρθρο της Καθημερινής (17/2/24) διαβάζομε: τίτλος: «Ο διεθνής τύπος για την ψήφιση του νόμου» και υπότιτλος: «η Ελλάδα γίνεται η πρώτη Ορθόδοξη χώρα που προβαίνει στην πρωτοβουλία αυτή, υπογραμμίζει το ρεπορτάζ του BBC». Σέβομαι την ιδιαιτερότητα μιας μικρής μειοψηφίας, έχω τις ενστάσεις μου που δεν είναι του παρόντος, αλλά θα μου επιτρέψετε να σταθώ λίγο στην λέξη Ελλάδα του διεθνούς σχολίου. Νομίζω πως είναι τελείως ανεπιτυχής και ανακριβής. Εάν σκεφθούμε λίγο τους λόγους που έδωσαν την εκλογική υπεροχή στον νυν Πρωθυπουργό, τότε θα δούμε πως δεν εκπροσωπεί ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά ένα μικρό ποσοστό των Ελλήνων. Απεναντίας το ’40 ο τότε Πρωθυπουργός Μεταξάς εκπροσωπώντας όντως ολόκληρη την Ελλάδα «βροντοφώναξε» το επικό ΟΧΙ, γιατί ήταν υπερβέβαιος πως σύσσωμος ο Ελληνικός Λαός θα σπεύσει να το υλοποιήσει. Όταν λοιπόν η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού αποδοκιμάζει τα φιλελεύθερα σχέδια και τις «απόκρυφες» προεκλογικές υποσχέσεις του Πρωθυπουργού προς το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο, για ποια Ελλάδα ομιλούμε. Μάλλον αναφερόμαστε σε αυγό χωρίς περιεχόμενο. Αν ο Ελληνικός Λαός εξακολουθεί να υπάρχει, έστω όπως υπάρχει, αυτό οφείλεται σε μια μόνο λέξη. Στο αντιστασιακό ΟΧΙ προς τους εκάστοτε ανά τους αιώνες επιβουλείς του είτε με βία είτε με δωροδοκία. Αφ’ ης στιγμής η πανίσχυρη σημερινή ΚΙΡΚΗ μεταλλάσσει, αφομοιώνει, ισοπεδώνει, αφανίζει και άλλα παρόμοια, πώς μπορεί να αντισταθή μια τόσο δα δισύλλαβη και τριγράμματη λεξούλα, το ΟΧΙ. Έχομε άλλωστε και πρόσφατο παράδειγμα, το ΟΧΙ του ’15, που την επομένη έγινε με το μαγικό ραβδάκι ΝΑΙ. Άρα και τώρα αν ετίθετο το εν λόγω Νομοσχέδιο σε Δημοψήφισμα, οπότε θα φαινόταν η αληθινή λαϊκή βούληση, πάλι ως διά μαγείας ΝΑΙ θα σερβίραμε δουλοπρεπώς. Το εδήλωνε σαφέστατα σε μια άλλη φωτογραφία της Καθημερινής το αφελές χαμόγελο του Πρωθυπουργού  που παρέδιδε στην αρμόδια Ευρωπαϊκή επιτροπή το Νομοσχέδιο υπογεγραμμένο, σαν να παρέδιδε την κεφαλή του Ιωάννη επί πίνακι κατ’ απαίτησιν της τότε βασίλισσας. Μα θα μου πείτε, εδώ υποτάχθηκε ο λαός σε μια τοπική δικτατορία (που τραγουθήθηκε κι’ όλας ως «μερμηγκάκια-στρατιωτάκια») και δεν θα υποταχθή σε μία παγκόσμια, την οποίαν υπηρετούμε εκόντες άκοντες και προς αυτήν οδηγούμεθα «ως πρόβατα επί σφαγήν», εν ονόματι του άμετρου και άφρονος παγκοσμιοποιημένου εκσυγχρονισμού. Εδώ ισχύει «των οικιών ημών εμπιμπραμένων ημείς άδομεν». Ενώ λοιπόν επικρατούσε αυτός ο αποπροσανατολιστικός αναβρασμός, ο πρόεδρος της γείτονος χώρας ήλθε, είδε (;) και απήλθε. Διερωτήθηκε άραγε κανείς γιατί σταμάτησαν ξαφνικά οι απειλητικές και τρομοκρατικές παραβιάσεις στα ουράνια «εδάφη» μας σε βαθμό που τις είχαμε πλέον συνηθίσει. Με ποιό αντάλλαγμα. ¨Όταν λοιπόν θα θρηνούμε επί των μελλοντικών ερειπίων ((γιατί σχεδόν κάθε πενήντα χρόνια οι γείτονές μας…και πάντα κάτι κερδίζουν εις βάρος μας)  θα αλληλλοκοιταζόμαστε συγχυσμένοι διερωτώμενοι  «τίς πταίει». Το ίδιο συμβαίνει μέχρι σήμερα για την καταστροφή του ’22. Τότε προφανώς θα αναθεωρούμε και θα συνειδητοποιήσομε ότι είμασταν απορροφημένοι με τον επιβεβλημένο σεξουαλικό εκσυγχρονισμό (παρά τα ζέοντα και ουσιώδη προβλήματα της χώρας μας) των νεοελλήνων για να μην πω με την εκπουστοποίησή τους κατά τον μεγάλο Καργάκο. Άδικο λοιπόν έχουν οι γείτονες όταν μας προσάπτουν το «Υounanin akil sonradan gelior»;

Κατερίνα Παπαθωμά Μαστοροπούλου

Αντιμάχεια-Κω