Η σημαία: Όποιος περάσει, χειμώνα –καλοκαίρι, από την παραλία της Καρδάμαινας προς τα Τσουκαλαριά… Γράφει η Κατερίνα Παπαθωμά

   Όποιος περάσει, χειμώνα –καλοκαίρι, από την παραλία της Καρδάμαινας προς τα Τσουκαλαριά, πλησίον  του περίφημου ναού του Αλασσαρναίου Απόλλωνος, είναι αδύνατον να μην προσέξει την σημαία που κυματίζει μέρα-νύχτα φυτεμένη σε ένα βραχάκι (λίγα μέτρα από την ακτή) από έναν αγνό και καλόκαρδο πατριώτη ψαρά τον Αποστόλη. Την φροντίζει τόσο ώστε να είναι πάντα ολοκαίνουργια.

Της Κατερίνας Παπαθωμά-Μαστοροπούλου

Σε αντίθεση με την πόλη της Κω, όπου σε καίρια σημεία βλέπομε πολλές φορές με βαθύτατη θλίψη κουρελιασμένα  γαλανόλευκα απομεινάρια που κάποτε ήταν σημαίες. Χαρακτηριστική, για παράδειγμα, η περίπτωση στην είσοδο του λιμανιού που αντικρίσαμε πρόσφατα περπατώντας περιφερειακά του κάστρου.Αναφέρομαι συγκεκριμένα στο δεμένο πλοίο «Νήσος Κως» στην πρύμνη του οποίου κρέμεται ένα «κουρελόπανο», δήθεν σημαία, εις κοινήν θέαν πάντων των διερχομένων που το προσπερνούμε απαθείς και αδιάφοροι.

Νομίζω πως είναι χρέος και των ιδιοκτητών και του Λιμεναρχείου αλλά και όλων μας η αξιοπρεπής εμφάνιση  του εθνικού μας συμβόλου. Υπενθυμίζω το περιστατικό του Καστελλόριζου το φθινόπωρο με την βεβήλωση της τηλε-θέατης σημαίας που δεσπόζει βαμμένη σε βράχο του Καστελλόριζου. Αλλά και η εγκατάλειψη και η αδιαφορία δεν είναι μία μορφή βεβήλωσης και μάλιστα από εμάς τους ίδιους; Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εντύπωση που μας προκάλεσε η αλλεπάλληλη προβολή του εθνικού συμβόλου της Τσεχίας, σχεδόν κάθε πεντακόσια μέτρα σ’ όλες τις κεντρικές διαδρομές ολόκληρης της χώρας. Άσε πια την  γείτονα χώρα που λόγω κοντινής αποστάσεως είναι γνωστό σ’ όλους μας. Δεν υπάρχει κτήριο, εκτός από τους δημοσίους χώρους βέβαια, σπουδαίο ή ταπεινό χωρίς την σημαία και το πορτραίτο του Αττατούρκ.

Τι συμβαίνει με την δική μας πατρίδα; Γιατι αποποιούμεθα τόσο τα εθνικά μας σύμβολα; Τα γκρεμίζομε, τα καίμε, τα περιφρονούμε, χάριν της προοδευτικότητας ή καλύτερα του εξευρωπαϊσμού μας και κυρίως χάριν της παγκοσμιοποίησης, η οποία απαιτεί θάνατο των εθνικών συνειδήσεων, θάνατο της Εθνικής μας Παιδείας και γενικότερα την κατάργηση  όποιου δήποτε εθνικού μας στοιχείου με στόχο την πλήρη μετάλλαξή μας, την μεθοδική αφομοίωσή μας και εν τέλει τον αφανισμό μας. Δεν εξηγείται αλλοιώς το ξερρίζωμα των θεσμών μας και η αποκοπή μας από τον εθνικό γλωσσικό και ιστορικό ομφάλιο λώρο μας.Άλλοι αποφασίζουν πλέον για ‘μας. Το είπε άλλωστε τόσο ξεκάθαρα ο Παπαδιαμάντης μας: «Ελευθερωθήκαμε από τον Τουρκικό ζυγό για να υποδουλωθούμε στο Ευρωπαϊκό σύστημα που μας κυβερνά αφανώς δια των πρέσβεων» και «…των δικών μας ξενολάτρων», κατά τον Μακρυγιάννη, κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων τους, προσθέτω εγώ.

Άς επανέλθομε όμως στην σημαία μας.Δεν θα αναφερθώ στην ετυμολογική και εννοιολογική προέλευση της λέξης, ούτε στις εξελικτικές φάσεις που πέρασε μέχρι να καθιερωθεί ως δύο σταθερά  σύμβολα, ένα για την ξηρά και ένα για τη θάλασσα,  στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου το 1822 (μέχρι το 1978 που καθιερώθηκε μόνο η σημαία της θαλάσσης), αλλά θα σταθώ στο τεράστιο συναισθηματικό φορτίο που κουβαλά αυτό το ανάλαφρο γαλανόλευκο «πανί». Πόσο ιερό φαινόταν στα μαθητικά μας μάτια.Πόσο δέος ασκούσε η έπαρση και η υποστολή της. Πόσο ρίγος νοιώθαμε στο άκουσμα του Εθνικού μας Ύμνου που την συνόδευε.Πόσο υμνήθηκε από διάφορους ποιητές, πόσο τραγουδήθηκε και πόσες γενιές χόρεψαν τα δημοτικά-πατριωτικά μας τραγούδια. Και πόσοι ηρωοποιήθηκαν με την βαθειά πίστη σε ό,τι ιερό και όσιο συμβόλιζε.

Και μιας και γιορτάζομε σήμερα την διπλή γιορτή μας και μάλιστα την συμπλήρωση διακοσίων χρόνων, ας μου επιτραπεί να θέσω μερικά ερωτήματα: Από την στιγμή που από-ϊστορικοποιούμε τα παιδιά μας και κατεβάσαμε τα κάδρα των ηρώων του’21 από τις σχολικές αίθουσες, ποια Επανάσταση γιορτάζομε; (Πολλές μητέρες μου λένε « εγώ θέλω το παιδί μου, κ.Παπαθωμά, να διδάσκεται  τους ήρωες του ’21 και όχι την Ολυμπιάδα…., για παράδειγμα ).Πώς θα τολμήσομε να απαιτήσομε από τους σημερινούς νέους μας (αν η πατρίδα τους ξανακαλέσει) να μιμηθούν τον λεβέντη στρατιώτη Κουκίδη  που προτίμησε να πέσει από τα βράχια της Ακρόπολης τυλιγμένος  στη σημαία μας παρά να την παραδώσει. Γιατί προδώσαμε τους ήρωες του Ρούπελ που βροντοφώναξαν ομόψυχα «τα οχυρά καταλαμβάνονται, δεν παραδίδονται». Αντιθέτως εμείς καταχρεωμένοι όντες ξεπουλούμε όσα-όσα τα σημερινά «Ρούπελ» στις  πολυεθνικές εταιρείες «προς τουριστική αξιοποίηση».Αυτός είναι ο σημερινός κατακτητής. Και τον προσκυνούμε επί πλέον, γιατί αν δεν έρθει θα πεινάσομε…΄Ετσι μεταλλάξαμε την πατρίδα, σε ετεροθαλή αδελφή της «Λεωφόρου Συγγρού». Για ποιά λοιπόν  Επανάσταση μιλούμε και ποιά ελευθερία  κερδίσαμε, αφου είμαστε υποδουλωμένοι στο παγκόσμιο δικτατορικό οικονομικό σύστημα. Και άλλο ερώτημα προκύπτει: Από την στιγμή που μας επιβλήθηκαν τόσες χιλιάδες  Μουσουλμάνοι στα ιερά και ματωμένα (για την δήθεν ανεξαρτησία) εδάφη μας, για ποια απελευθέρωση μιλούμε. Ποια Επανάσταση γιορτάζομε.

Έγινε όντως μεγαλειώδης στρατιωτική παρέλαση. Ο ανώνυμος όμως Λαός που ξεσηκώθηκε με μόνα όπλα την φλογερή του πίστη και την αγάπη για τις πατρογονικές εστίες του, προκειμένου να αποτινάξει τους ποικίλους ζυγούς που τον συνέθλιβαν, τι απέγινε; Ο ταπεινός λαϊκός κλήρος με τα απλά τριμμένα αλλά τιμημένα ράσα (και όχι τα αστραφτερά πολλών σημερινών συμβιβασμένων καρδιναλίων) που ευλογούσε τα μπαϊράκια, τα φλάμπουρα και τα λάβαρα του επαναστατημένου Λαού τι απέγινε; Αυτός κράτησε ζωντανή την δάδα της γλώσσας  και την συνείδηση του Ελληνικού Γένους,  πέραν του αίματος που έχυσε στους αιώνες της Τουρκοκρατίας. Οι σημαντικοί δηλαδή  πρωταγωνιστές και αγνοί αγωνιστές της Επανάστασης, επώνυμοι και ανώνυμοι, κλήρος και λαός, όχι απλά δεν τιμούνται, αλλά τους εξαφανίζομε με την απεθνο-ποίηση και την απο-χριστιανοποίηση που μας επιβάλλεται «έξωθεν» και «άνωθεν». Ο πιστός και ηρωϊκός εκείνος Λαός του ’21 έπρεπε να αφανιστεί, όπως γράφει και ο Μακρυγιάννης απευθυνόμενος προς τις «Προστάτιδες Δυνάμεις»!: «…τί φαντάζεσθε, ότι μας βοηθήσατε ή μας μολύνετε και μας αφανίσετε;…». Η απόφαση ήταν ειλημμένη από το 1833, αφού με την δήθεν απελευθέρωση έμελλε να γίνει το Ελληνικό κρατίδιο προτεκτοράτο, τότε μεν της Βρετανίας και νύν  της Αμερικής και Γερμανίας, απλώς ολοκληρώνεται επι των ημερών μας. Γιαυτό  μας «έφαγαν» τον Καποδίστρια δια χειρών Μαυρομιχαλαίων, γιατί διείδαν πως μόνον αυτός μπορούσε να βάλει γερά θεμέλια για την  μακροπρόθεσμη δημιουργία ανεξάρτητου και ισχυρού κράτους Δικαίου.

Σχετικά με την λέξη (εξ)αφανισμό αξίζει να παραθέσομε εδώ την αντίδραση του Σουλτάνου μετά την πυρπόληση της ναυαρχίδας στο λιμάνι της Χίου από τον μπουρλοτιέρη Κανάρη.Του έδειξαν στον χάρτη το ηρωϊκό νησί των Ψαρών και έξυσε με το νύχι του τα θρυλικά Ψαρά λέγοντας «αυτή η κουκίδα πρέπει να εξαφανιστεί από τον χάρτη».Όπερ και εγένετο με το ολοκαύτωμα της Μαύρης Ράχης. Βέβαια ο αφανισμός του Λαού του ’21 δεν έγινε δια της χατζάρας αλλά δια της Ευρωπαϊκής σταδιακής μετάλλαξης και αλλοτρίωσης. Ο ταλαίπωρος Λαός μας αιώνες υφίστατο εκών- άκων τον εξισλαμισμό, σειρά τώρα έχει ο εξευρωπαϊσμός…  Πόσο προφητικό ήταν πράγματι το Greciae  finis που γράφτηκε πριν από δεκαετίες από τον Χρήστο Γιανναρά. Η συμπλήρωση πάντως των 200 χρόνων θα έπρεπε να είναι ημέρα πένθους και εθνικής περισυλλογής για την ουσιαστική αποτυχία των σκοπών της Επανάστασης του 1821, όπως φαίνεται ξεκάθαρα πλέον σήμερα. Την κρατήσαμε πάντως ως ανάμνηση και την γιορτάσαμε χωρίς τον Λαό της  σαν το κατ’ εξοχήν ελληνικό φολκλόρ.

Κατερίνα Παπαθωμά-Μαστοροπούλου                    Αντιμάχεια 25 Μαρτίου 2021

Σημείωση: Όσο για τους βαθύτερους λόγους που έγινε η Ελληνική Επανάσταση, ή για το αν θα έπρεπε ή δεν έπρεπε να γίνει, θα επανέλθομε μια άλλη φορά.