Στο παγκάκι του Κάστρου ήρθε ο Θεοφιλίδης και οι «κουφάλες» | Γράφει ο Κώστας Καΐσερλης

Στο παγκάκι του Κάστρου ήρθε ο Θεοφιλίδης και οι «κουφάλες»

Από τότε που έφυγε ο Γιάννης Θεοφιλίδης, κάθε πρωί, κάθεται στην άκρη στο παγκάκι και δεν μιλά. Δεν γίνεται, έλεγα μέσα μου. Κάτι δεν πάει καλά.

Σήμερα ήρθα πιο νωρίς. Μόλις έβγαινε ο ήλιος πάνω από τα βουνά της Αλικαρνασσού. Τα χελιδονάκια από το Επαρχείο πετούσαν παιχνιδιάρικα και δίπλα μου ο Γιάννης αγριεμένος δεν μιλούσε. Ωχ θα τσακωθούμε πάλι….

Ήταν η ησυχία; Φύλλο δεν κουνιόταν!  Ήταν ο Χάντακας γεμάτος ψυχές που σιγόβραζε;

Το παγκάκι έκαμε πάλι τα μαγικά του! Τα πλάνα και οι εικόνες ανάκατες εναλλάσσονταν μπροστά μου όπως στο σινεμά.

Η μία εικόνα με την απέριττη και λιτή ομιλία του προέδρου του δικηγορικού συλλόγου Μανώλη Χατζηάμαλλου στην κηδεία του Γιάννη που προσδιόριζε με ακρίβεια και σαφήνεια τη δημοκρατική πορεία του και που δυστυχώς δεν δημοσιεύτηκε.

Η άλλη εικόνα με την δημοσίευση, γιατί τα γραπτά μένουν,  του «επικήδειου» του Νίκου Μανούση για τον Γιάννη, που δεν αφορούσε τον Γιάννη αλλά εκθείαζε, από το πουθενά, τον συγχωρεμένο δικό του πατέρα, σκόπιμα, παρερμηνεύοντας λόγια του Γιάννη.

Και καπάκι η εικόνα εκείνης της μέρας του 1967, την εποχή του βασιλικού πραξικοπήματος και της αποστασίας,  που δέκα Κώοι φοιτητές μαζί με τον Γιάννη, στα 19 του χρόνια, υπογράψαμε το συμβόλαιο τιμής «για την Ελευθερία και την Δημοκρατία» απέναντι στο βασιλικό πραξικόπημα και την αποστασία. Μια ιστορική εικόνα αδιάψευστος μάρτυρας για την αισχρή συκοφαντία ενός νεκρού που ο Μανούσης παρερμήνευσε σκόπιμα τη μεγαθυμία του.

Η θάλασσα ξαφνικά μέσα στα μάτια μου φουρτούνιασε! Ο Γιάννης πράγματι δεν μπορεί να μιλήσει. Οι φίλοι όμως που τον έζησαν από τότε που υπέγραψε το συμβόλαιο τιμής το 1967, μέχρι που έφυγε προχθές να το κρατά ακηλίδωτο, δεν μπορούν και δεν πρέπει να σιωπήσουν.

Το πλάνο σταμάτησε στα χρόνια της αποστασίας και στην υπογραφή του συμβολαίου. Έκαψε δια παντός την λαθραία ταινία του Μανούση. Η θάλασσα γαλήνεψε. Το βουητό στο Χάντακα σίγησε.

Ο Γιάννης ηρέμησε γιατί γνώριζε ότι η επίσκεψη στο παγκάκι με τους ζωντανούς δεν εξαρτάται από τον χρόνο της φυσικής αναχώρησης που σβήνει την μνήμη,  ούτε από την παραχάραξη της ιστορίας, αλλά από το βάρος των πράξεων και από το ξεχωριστό αποτύπωμα του καθενός μας στη ζωή.

Τι να του κάμω! Είναι να μην το πάρει κατάκαρδα και στα σοβαρά;  Τέτοια συκοφαντία σίγουρα δε χωράει.  Άλλωστε, άλλα γράφει η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου. Ευτυχώς που θυμήθηκα το συμβόλαιο τιμής, διαφορετικά δεν θα την γλίτωνα πάλι από τον φίλο μου.

Χαμογέλασε φεύγοντας. Οι μέρες από δω και πέρα θα πάνε καλά.  Γλυκόπιοτο θάναι μαζί του το τσίπουρο. Τόξεραν. Είχαν δει πολλά εκεί στον Χάντακα  και μας έβαλαν το τραγούδι των παιδιών από την Πάτρα να γεμίζει το σενάριο όσων, αδικημένοι, φεύγουν χωρίς καμιά υπεράσπιση αφού δεν μπορούν να μιλήσουν.

«Όταν πεθάνω ρε κουφάλες τι να το κάνω, όταν στον τάφο μου θαρθείτε απάνω. Με τα μάτια δακρυσμένα, με τα μαύρα τα γυαλιά σας, τι καλό παιδί θα πείτε, άντε να χαθείτε……»

Κ. Καϊσερλης π. Δήμαρχος Κω.