O επικεφαλής του Αετού της Κω, Απόστολος Παπανικολάου μιλάει σήμερα αποκλειστικά στο Fightsports.gr για τους λόγους που τον ώθησαν να ασχοληθεί με τις πολεμικές τέχνες, το Jiu Jitsu και τα σχέδια του για το μέλλον.
Ο προπονητής από την Κω μας μίλησε αρχικά για τα πρώτα του βήματα:
«Από μικρός, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν πάντα δίπλα στον αθλητισμό. Πέρασα σχεδόν από όλα τα αθλήματα του σχολείου και μάλιστα ήμουν από τα παιδιά που συμμετείχαν σε δωδεκανησιακά πρωταθλήματα.
Αυτό που θυμάμαι πάντα από τον εαυτό μου, είναι το πείσμα να θέλω να συνεχίσω, όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα. Κατά την παιδική μου ηλικία γράφτηκα σε πυγμαχικό σύλλογο. Η ενασχόλησή μου με την πυγμαχία κράτησε περίπου τρία χρόνια. Στα 15 μου, επηρεασμένος απο της ταινίες που έβλεπα τότε, γράφτηκα στο καράτε».
Στην συνέχεια αναφέρθηκε και στην πυγμαχία:
«Δεν είχα κάποιον να με σπρώξει. Πήγαινα με δική μου βούληση και κίνητρο. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, απέκτησα εμπειρία και εξελίχθηκα στο καράτε. Δεν σταμάτησα βέβαια να σκέφτομαι την πυγμαχία. Έκανα όνειρα, αλλά παράλληλα δούλευα για να πορεύομαι. Έκανα ότι μπορούσα για να μην βγάλω ποτέ απ’ το μυαλό μου το καράτε».
O κ. Παπανικολάου είναι γνώστης αρκετών πολεμικών τεχνών όπως δηλώνει:
«Κάτοχος μαύρης ζώνης στα αθλήματα του jujitsu,karate και μπλε ζώνη στο βραζιλιάνικο jiujitsu,να τονίσω εδώ και να πω ότι κάθε άθλημα έχει και το δικό του χάρισμα και φιλοσοφία,η διαρκείς ενημέρωση και γνώση είναι αυτή που φέρνει και το αποτέλεσμα».
Στην συνέχεια συμπληρώνει πως τον βοήθησαν τα ταξίδια στο εξωτερικό να εμπλουτίσει τις γνώσεις του:
«Σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου, μέχρι τώρα, έκανα ταξίδια που μου ‘άνοιξαν’ το μυαλό και τους ορίζοντες. Γνώρισα νέους ανθρώπους, νέους προορισμούς και αυτό με βοήθησε να αναπτύξω καινούριες δεξιότητες».
Δεν ήταν εύκολη όμως η πορεία του καθώς αναγκάστηκε να αφήσει νωρίς το σχολείο για να δουλεύει:
«Το σχολείο το άφησα νωρίς γιατί έπρεπε να δουλέψω. Ήταν αναγκαστική επιλογή τότε, όμως παρά τα χρόνια που πέρασαν δεν το έβαλα κάτω: επέστρεψα με σκοπό να το ολοκληρώσω, βάζοντας στόχο τη Σχολή Προπονητών ΤΕΕΦΑ, αφού βέβαια περάσω στις πανελλαδικές εξετάσεις. Το όνειρο δεν σβήνει ποτέ όταν το κρατάς ζωντανό».
Πάντως υπήρξαν άνθρωποι που τον βοήθησαν στην πορεία του:
«‘Ολα αυτά τα χρόνια, γνώρισα ανθρώπους μέσα από τον χώρο των πολεμικών τεχνών που εκπαιδεύοντας με, με βοήθησαν να αναπτύξω δεξιότητες . Η βοήθεια τους ήταν πολύτιμη. Μου έδωσαν με την καρδιά τους αυτό που σε κάνει πρωταθλητή πρώτα στην ζωή και μετά στον αθλητισμό».
Σήμερα διαθέτει σχολή με πολυάριθμους μαθητές στην Κω:
«Σήμερα έχω σχολή jujitsu με 65 άτομα με ηλικίες από 4 μέχρι 60 ετών. Τους είμαι ευγνώμων. Στα νέα παιδιά μαθαίνω να μην το βάζουν εύκολα κάτω. Να βάζουν στόχους και να τους πραγματοποιούν Με αυτόν τον τρόπο θα μάθουν και την πραγματική αξία της ζωής: ιδρώνεις, πέφτεις, σηκώνεσαι και συνεχίζεις. ζωή χωρίς εμπόδια δεν υπάρχει».
Ο κ. Παπανικολάου αναφέρεται και στις σχέσεις του με τον δήμο:
«Η Κως δεν έχει επαρκείς εγκαταστάσεις για της ανάλογες προπονήσεις. Παρ’ όλα αυτά, ο Δήμος της Κω μας παρέχει δικό του χώρο, όπου κάνουμε τις προπονήσεις μας, καταφέρνοντας πάντα να φέρνουμε διακρίσεις για τον σύλλογο και το νησί μας. Όνειρό μου μια ομάδα με διακρίσεις και πρωταθλήματα στο εξωτερικό που θα έχουν σκοπό την εντάξει αθλητών στην εθνική ομάδα».
Στην συνέχεια αποκαλύπτει πως πολλά ταλέντα χάνονται και πρέπει οι γονείς πρέπει να στηρίζουν τα παιδιά:
«Αγαπώ πολύ αυτό που κάνω και μαθαίνω πολλά μέσα από την δουλειά μου. Παρ’ όλες τις αντιξοότητες και τα εμπόδια που μας έχουν βάλει στην ομάδα μου κατά καιρούς, έχουμε καταφέρει να επιβιώσουμε.
Συνεργάζομαι με την ελίτ των πολεμικών τεχνών, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, κάτι το οποίο σέβομαι και εκτιμώ ιδιαιτέρως,και τους ευχαριστω για την εμπιστοσύνη που δείχνουν.
Η Κως έχει πολλά ταλέντα που χάνονται. Γι’αυτό, καλό είναι πάντα οι γονείς να είναι κοντά στα παιδιά τους, να τα ακούν και να τα καταλαβαίνουν έγκαιρα, ώστε να τα στηρίζουν στα όνειρά τους. Να μην φοβούνται να παίρνουν αποφάσεις, ακόμα και αν αυτές έχουν μεγάλη δυσκολία».
O δάσκαλος από την Κω τονίζει πως οι μικροτραυματισμοί δεν τον κρατούν μακριά από αυτό που αγαπάει:
«Στις προπονήσεις γυμνάζομαι καθημερινά και θέλω να είμαι και στην πράξη καλό παράδειγμα στους αθλητές μου. Κάποιοι μικροτραυματισμοί δεν είναι αρκετοί για να με κρατήσουν έξω από την προπόνηση.
Αν και προπονητής δεν μπορώ να σκοτώσω τον αθλητή που έχω μέσα μου,και να αγωνίζομαι με τους μαθητές μου και όχι μόνο,αλλά και σε προπονήσεις εντός και εκτός Ελλάδας,όσο πιο συχνά γίνεται».
Τέλος ολοκλήρωσε στέλνοντας το μήνυμα του:
«Θέλω να προσθέσω για το κράτος που απέχει πολύ από τα συγκεκριμένα σπορ, δεν παρέχει τα απαραίτητα σε αθλητές που κατακτούν Πανευρωπαϊκά, παγκόσμια παιχνίδια, όπως εισιτήρια και κάλυψη βασικών αναγκών.
Ο εθισμός του ανικανοποίητου, η ζήλια, ο φθόνος και η πονηριά είναι κυρίαρχα συναισθήματα στο κοινωνικό περιβάλλον, κάτι που προσωπικά με ενοχλεί και πάντα το αφήνω στην άκρη.
Ακεραιότητα, σεβασμός, ηρωικό θάρρος, τιμή, συμπόνοια, ειλικρίνεια, καθήκον και πίστη. Είναι μερικές από τις αρετές που αγαπώ».
