Υποκλίνεται όλος ο πλανήτης: Ο 11χρονος Έλληνας «Αϊνστάιν» Βασίλης Ντάτης κέρδισε μετάλλιο στην παγκόσμια Ολυμπιάδα

Γιος στρατιωτικών με καταγωγή από τη Λάρισα.

Γιος στρατιωτικών με καταγωγή από τη Λάρισα. Με τον προγραμματισμό ξεκίνησε να ασχολείται μόνος του κατασκευάζοντας παιχνίδια στην ιστοσελίδα του ΜΙΤ «Scratch». «Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η αγάπη μου για τους υπολογιστές, δηλαδή η περιέργειά μου να μάθω τι κρύβεται πίσω από τη λειτουργία τους».

«Οι γονείς μου δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τη ρομποτική ούτε με τον προγραμματισμό. Πήγαινα Τετάρτη Δημοτικού όταν τους ενημέρωσαν από το σχολείο για το “ενδιαφέρον” μου. Αμέσως με προέτρεψαν να εξερευνήσω την κλίση μου, ξεκινώντας από το TINASLAB στη Λάρισα, όπου έκανα τα πρώτα μου βήματα στον προγραμματισμό. Η μεγάλη ευκαιρία, ωστόσο, μου δόθηκε το 2018 όταν εγκατασταθήκαμε στην Αθήνα και άρχισα να φοιτώ στο 4Ο Δημοτικό Αγίας Παρασκευής. Εκεί ξεκίνησα μαθήματα ρομποτικής στο “Stem Educations”», ανέφερε ο μαθητής.

Φοιτώντας στην πέμπτη δημοτικού πήρε το εισιτήριο για την Ολυμπιάδα Ρομποτικής

Οι γονείς του μαζί με τον δάσκαλο του κ. Τσατσαρώνη τον ώθησαν να συμμετάσχει στον πανελλήνιο διαγωνισμό Γυμνασίου «Πρωτέα», παρόλο που φοιτούσε στην πέμπτη Δημοτικού. Ανάμεσα σε 177 συμμετοχές κατάφερε και απέσπασε την έβδομη θέση. «Έτσι, κατέληξα τον Ιούνιο του 2019 να συμμετάσχω με την ομάδα του συγκεκριμένου Γυμνασίου, “JoBi Team” στον Πανελλήνιο προκριματικό διαγωνισμό για την Παγκόσμια Ολυμπιάδα Ρομποτικής κατακτώντας την 1η θέση και παίρνοντας το εισιτήριο για την Ολυμπιάδα».

Όπως αναφέρει και ο ίδιος το πιο δύσκολο κομμάτι για αυτόν ήταν οι ώρες προπόνησης που χρειάστηκε να δαπανήσει. «Από αρχές Σεπτεμβρίου κάθε απόγευμα για περίπου 5 με 6 ώρες προσπαθούσα να πετύχω κατασκευαστικά και προγραμματιστικά ένα καλύτερο ρομπότ. Υπήρξαν ημέρες που δούλευα γύρω στις 10 ώρες. Άγχος, κούραση, στεναχώρια και χαρά μαζί». Καθώς ότανν κατάφερνε να επιτύχει τον στόχο που είχε θέσει, η ικανοποίηση του ήταν μεγάλη.

Πόσο άγχος είχε

«Το άγχος είναι ένα συναίσθημα με το οποίο έχω μάθει πλέον να ζω. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μου, αλλά και κατά τη διάρκεια των διαγωνισμών που έχω συμμετάσχει με κατέκλυζε, έτσι έμαθα να το διαχειρίζομαι και να το κάνω δημιουργικό, γεγονός το οποίο θεωρώ ως πολύτιμο εφόδιο για τη ζωή μου».

«Ο παγκόσμιος τελικός της Ολυμπιάδας Εκπαιδευτικής Ρομποτικής διοργανώνεται σε περισσότερες από 65 χώρες από όλον τον κόσμο και σε αυτόν συμμετέχουν περίπου 1000 με 2000 παιδιά, τα περισσότερα από χώρες «υπερδυνάμεις» της τεχνολογίας, όπως η Ταϊβάν, η Ρωσία, η Κίνα, οι ΗΠΑ. Όπως είναι λογικό ήταν μία μεγάλη πρόκληση για μένα μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα που ασχολούμαι με τη ρομποτική». Ταυτόχρονα ήταν και μία τεράστια τιμή. «Που φυσικά μου δόθηκε χάρη στον προπονητή μου τον κύριο Τσατσαρώνη που με ανέδειξε ανάμεσα σε τόσα παιδιά, με στήριξε και με πίστεψε».