Αντί στεφάνου γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη
-‘Πολύ ζωηρά γίνατε τελευταία εσείς τα παπαδοπαίδια και με ενοχλείτε εκεί κάτω.’
-‘Για να σηκωθεί το πρώτο από δεξιά παπαδοπαίδι και να μου μεταφράσει τον Όμηρο. Για να δούμε τι θυμάστε.’ Ακόμη αντηχεί στη μνήμη μου, η ευγενική φωνή και η αξιοπρεπής παρουσία, της καθηγήτριας και φιλόλογου μας, της αξέχαστης Αφροδίτης Ζερβάνου . Πράγματι ήμασταν τότε πέντε παπαδοπαίδια, στην πολυμελή τάξη. Μια αγαπημένη μαθητική παρέα, που ανταλλάσσαμε μαθηματικές ασκήσεις, λύσεις και φιλολογικές μεταφράσεις, για τα Αρχαία Ελληνικά.
*Ο Στέργιος ο Πίκουλας, ο γιος του παπά Κωνσταντή, που γρήγορη η ανίατη αρρώστια τον πήρε από τα μαθητικά του χρόνια. Θρηνήσαμε τότε ένα συμμαθητή, ένα γελαστό και πανέξυπνο παιδί στην γειτονιά μας, εκεί στην ενορία του Αγίου Παύλου Κω.
*Ο Κωνσταντίνος Καματερός, που αρχικά δημιούργησε ως σχεδιαστής δίπλα στον αδελφό του Αρχιτέκτονα Ηλία Καματερό και στην συνεχεία δέχτηκε το κάλεσμα της Εκκλησίας και έγινε ιερέας, όπως και ο μακαριστός πατέρας του, ο αξέχαστος παπά Γιάννης.
*Ο Κώστας Σκανδαλίδης, ο γιος του αείμνηστου παπά Γιώργη, που προς το τέλος του Λυκείου έφυγε για την Αθήνα, για να προετοιμαστεί για το Πανεπιστήμιο, ως μηχανολόγος και κατέληξε στα περίπλοκα δίχτυα της πολίτικης. Άλλωστε ήμασταν η τιμημένη γενιά του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης.
*Η Καλλιόπη Στεφαδούρου, η κόρη του αείμνηστου παπά Θεοδόση, η οποία έφυγε από το νησί και έχασα τα ίχνη της.
*Η γράφουσα Ξανθίππη Αγρέλλη, του μακαριστού παπά Δημήτρη Γρύλλη, που ότι και αν κατάφερε το οφείλει στη εξαιρετική καθηγήτρια της, την Αφρούλα, που τελευταία μετοίκισε στους κήπους του Παραδείσου. Είχαμε την ευτυχία ως μαθητιώσα νεολαία, να έχουμε άριστες εκπαιδευτικούς και πολύ καταρτισμένους καθηγητές. Στην αρχή των Γυμνασιακών μας χρόνων, για λόγους ανακαίνισης του παλιού κτηρίου, του Ιπποκρατείου Γυμνασίου –Λυκείου, στεγαζόμασταν σε δύο κοντινές αίθουσες. Εκεί που σήμερα φιλοξενούνται οι καφετέριες ‘Αμαρυλίς’ και ‘Καμέλια’.
Στην πρώτη τάξη, είχαμε την άξια φιλόλογο, την νέο διορισθείσα Αναστασία Καϊσερλη, αδελφή του μακροβιότερου Δημάρχου της Κω κ. Κώστα Καϊσερλη. Παράλληλα στα ιστορικά, φιλολογικά και φιλοσοφικά μαθήματα, έρχονταν να μας δώσουν τα φώτα των γνώσεων τους, η αείμνηστη Ελένη (Λέλα) Θυμανάκη –Καραμήτσου, η αξέχαστη Γερασκλή και ο αείμνηστος Κερκυραίος καθηγητής, Νίκος Μεσημέρης. Επίσης η πάντα πρόσχαρη Βαγγελίτσα Διακογιάννη και η ‘Αγγλικός’ μας, η κ. Θέμης Ολυμπίτου, που μας έβαλε τις βάσεις στην ξενόγλωσση παιδεία. Στα Θρησκευτικά, η κ. Αικατερίνη Σώκιαλη και ο Καλύμνιος Γεράσιμος Μεϊμάρης, μας καθοδηγούσαν στους ιερούς δρόμους της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστης.
Η μορφή της αείμνηστης και αξιαγάπητης Αφροδίτης, της αγαπημένης μας Αφρούλας, Ζερβάνου-Παπαχρήστου, έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μας. Καταγόταν από την αρχοντική οικογένεια Ζερβάνου και νυμφεύτηκε τον επιτυχημένο ιατρό χειρουργό, του Γενικού Νοσοκομείου της Κω, τον αείμνηστο Χρήστο Παπαχρήστο, αδελφό του μαιευτήρα γυναικολόγου κ Μύρων Παπαχρήστου. Ήταν παιδιά του αξέχαστου γιατρού Σεβαστιανού.
Ευθυτενής και ευειδής, μέχρι τα 84 της χρόνια, η αξιαγάπητη καθηγήτρια Αφρούλα, καλοντυμένη, κομψή, με ευγενικούς τρόπους, είχε μεγάλη μόρφωση, κυρίως εγκυκλοπαιδική και την μετέδιδε στην τάξη της. Δίδασκε τα στοιχειώδη, αλλά και πέρα από τα στερεότυπα προγραμματισμένα μαθήματα, φρόντιζε να εμπλουτίζει την διδακτική ύλη της, με τις πλούσιες και πολύ χρήσιμες εγκυκλοπαιδικές της γνώσεις. Ανοίγοντας έτσι, νέους πνευματικούς και μαθησιακούς, ορίζοντες στα παιδιά. Πάντα χαμογελαστή, δεν πίκρανε κανένα παιδί και δεν άφηνε ούτε μετεξεταστέους, ούτε στάσιμους. Αντιθέτως τα βοηθούσε, διότι είχε βαθιά κατανόηση και ξεχώριζε την αξία και τις ικανότητες των μαθητών της. Με τον ευγενικό, ήπιο χαρακτήρα και τις γνώσεις τις, είχε κατακτήσει όλα τα παιδιά. Εκτιμούσε και ζύγιζε το κάθε παιδί, με την δική του προσωπικότητα, τις γνώσεις και τις ικανότητες του και στεκόταν δίπλα του για να το βοηθήσει. Για αυτό η παρουσία και η προσφορά της, ξεχώριζε στον εκπαιδευτικό κόσμο.
Επιπλέον, ήταν πολύ καταδεκτική. Δεν θα ξεχάσω πόσο με καμάρωνε, όταν την κάλεσα μαζί με τις άλλες καθηγήτριες μου, στις παρουσιάσεις και των δυο μου βιβλίων. Την αξέχαστη Αφρούλα μας, θα την θυμόμαστε γιατί κατάφερε να χαράξει στο νου μας, τις πλούσιες φιλολογικές της γνώσεις και στην καρδιά μας, τον καλοσυνάτο χαρακτήρα της. Αγαπούσε το περπάτημα και το ποδήλατο, περισσότερο από το αυτοκίνητο. Υπεραγαπούσε την υποδειγματική οικογένεια της και γενικά τη ζωή, όπως και τα αξιαγάπητα παιδιά της. Την Ζωίτσα, έγκριτο φαρμακοποιό και τον Σεβαστιανό, αξιόλογο επιστήμονα γενικό ιατρό. Η αγαπημένη μας καθηγήτρια Αφρούλα Ζερβάνου, ήταν ένας Άγγελος επί γης και την υποδέχτηκε ο Παράδεισος, μαζί με τους Αγγέλους του κοντά στον σύντροφο της , αείμνηστο ιατρό Χρήστο Παπαχρήστο. Όπου και να είσαι εκεί ψηλά στα Ουράνια, θα σε θυμόμαστε με πολλή αγάπη και σεβασμό. Προ πάντων δε, εγώ με απέραντη ευγνωμοσύνη γιατί ότι είμαι το οφείλω σε εσένα.
Ας είναι η μνήμη σου παντοτινή και αιώνια.
Η ταπεινή σου μαθήτρια,
Ξανθίππη Γρύλλη- Αγρέλλη (17/5/2021)
Καλο παράδεισο αγαπημενη και για πάντα αξεχαστη καθηγήτρια μας! Ησουν η δεύτερη μητέρα μας και πάντα μας συμβουλευες με αγαπη. Σε ευχαριστούμε για ολα!
Πράγματι ήταν μια υπεροχή κυρία και πολύ καλή εκπαιδευτικός.