«Θυμάμαι επαναλαμβανόμενους επισκέπτες… Τα πράγματα έχουν αλλάξει τελείως. Είναι πολύ πιο απρόσωπα, οι άνθρωποι πλέον καταλήγει να είναι αριθμοί…»
«Δεν γίνεται να αυξάνεται κάθε χρόνο ο αριθμός των επισκεπτών και οι υποδομές να παραμένουν ίδιες»
«Τα τελευταία χρόνια και απ’ τον πρώτο και απ’ τον δεύτερο βαθμό αυτοδιοίκησης, το μόνο που ακούμε είναι ότι υλοποιούνται μελέτες»
«Ένας οδηγός στα τουριστικά λεωφορεία μεταφέρει περίπου 12.000 επισκέπτες. Όλη αυτή την πίεση, όλη αυτή την ακινησία από πλευράς αρχών, την εισπράττει ο ίδιος ο επισκέπτης»
«Κάποια στιγμή θα πρέπει και ο δήμος να αναλάβει τις ευθύνες του. Δεν ξέρω πόσα ακόμα χρόνια θα περάσουν, ούτως ώστε να μην πηγαίνουμε στη Ζιά με τη ψυχή στο στόμα»
«Γελάνε (οι τουρίστες) όταν βλέπουν έναν τουριστικό λεωφορείο να έρχεται απέναντι σε ένα άλλο, να αρχίζουν να γίνονται μανούβρες, να γίνονται διάφορα ακροβατικά. Όταν όμως καταλάβουν ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα, μετακυλίεται η αγωνία του οδηγού και στους επισκέπτες»
«Ένας οικισμός (Ζιά) που μπορεί να φιλοξενεί 150 ανθρώπους και τελικά δέχεται 2, 3 και 4 χιλιάδες κόσμου ταυτόχρονα…»
«Πρέπει να βρεθεί πολύ γρήγορα ένας χώρος αναστροφής των τουριστικών λεωφορείων, ούτως ώστε να μην περνάνε μέσα από τον οικισμό και να δοθεί η δυνατότητα στους επιβάτες να κάνουν τη βόλτα τους στο χωριό πεζή. Αυτό δεν είναι μόνο αίτημα δικό μας, αλλά είναι και όλης της κοινωνίας»
«Είμαστε άνθρωποι με το που θα μας δοθεί η εντολή να ανεβούμε στη Ζιά, αρχίζει και σφίγγει το στομάχι μας. Δεν είναι εύκολη η πρόσβαση με τόσα μεγάλα οχήματα και τόσα πολλά δρομολόγια»
Στον «επετειακό» απολογισμό της τουριστικής περιόδου και η φετινή συνομιλία του «Σ» με τον επί σειρά πολλών ετών πρόεδρο και σήμερα εκπρόσωπο του Σωματείου Οδηγών Τουριστικών Λεωφορείων Κω Αντώνη Γκιντιζέ.
«Μία από τα ίδια» χαρακτηρίζει την τουριστική περίοδο η οποία έριξε αυλαία, με την επισήμανση πως, «οι εργαζόμενοι στα τουριστικά λεωφορεία και φέτος υπερέβαλαν εαυτό προκειμένου να μετακινήσουν ένα μεγάλο αριθμό επισκεπτών σε μικρό χρονικό διάστημα». Με σαρκαστική διάθεση, όπως ο ίδιος λέει, σχολιάζει τις μελέτες για το οδικό επαρχιακό δίκτυο, τις οποίες ακούμε τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν υλοποιούνται.
Αναφερόμενος στη διάνοιξη οδού διαφυγής στη Ζιά, στην οποία έχει αναφερθεί ο δήμαρχος, την χαρακτηρίζει θετικό έργο, όμως, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει, σε έναν οικισμό που μπορεί να φιλοξενεί 150 ανθρώπους και τελικά δέχεται 2, 3 και 4 χιλιάδες κόσμου ταυτόχρονα, αυτά τα έργα στο τέλος είναι σαν να μην έχει γίνει κάτι.
«Κάποια στιγμή θα πρέπει και ο δήμος να αναλάβει τις ευθύνες του. Να σας θυμίσω ότι, τα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια πασχίζει να ενοικιάσει, να βρει οικόπεδο, προκειμένου να, να, να.. Δεν ξέρω πόσα ακόμα χρόνια θα περάσουν, ούτως ώστε να μην πηγαίνουμε εκεί πάνω με τη ψυχή στο στόμα. Είμαστε άνθρωποι με το που θα μας δοθεί η εντολή να ανεβούμε στη Ζιά, αρχίζει και σφίγγει το στομάχι μας. Δεν είναι εύκολη η πρόσβαση με τόσα μεγάλα οχήματα και τόσα πολλά δρομολόγια» δηλώνει.
Όσο για πώς «δέχονται» οι επισκέπτες όλη αυτή την πίεση και την ταλαιπωρία, αναφέρει πως, «στην αρχή το αντιμετωπίζουν κάπως με σαρκαστική διάθεση. Όταν όμως καταλάβουν ότι τα πράγματα εκεί πάνω δεν είναι εύκολα, δεν σας κρύβω ότι μετακυλίεται η αγωνία του ίδιου του χειριστή, του οδηγού, και στους επισκέπτες. Είναι ξεκάθαρο. Σε ένα όχημα επιβαίνουμε όλοι και τα συναισθήματα είναι σχεδόν τα ίδια».
Και φέτος, όπως τονίζει, το Σωματείο θα επιδιώξει συνάντηση και με τον δήμαρχο και με την έπαρχο, διότι, «δεν γίνεται να αυξάνεται κάθε χρόνο ο αριθμός των επισκεπτών και οι υποδομές να παραμένουν ίδιες».
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Ερ: Κύριε Γκιντιζέ, πιστοί στο δημοσιογραφικό ραντεβού μας, όπως κάθε χρόνο τέτοια περίοδο. Θα ήθελα ένα πρώτο σχόλιο για το πώς πήγε και τούτη η τουριστική περίοδος.
Α.Γ.: Θα έλεγα πως αν εξαιρέσετε την επιπλέον πίεση, εντός εισαγωγικών, που ασκείται στη μεταφορά τα τελευταία χρόνια, μια τα ίδια. Οι εργαζόμενοι στα τουριστικά λεωφορεία και φέτος υπερέβαλαν εαυτό προκειμένου να μετακινήσουν ένα μεγάλο αριθμό επισκεπτών σε μικρό χρονικό διάστημα, θα έλεγα, αφού η τουριστική περίοδος είναι περίπου έξι μήνες.
Ερ: Αντιμετωπίσατε, με λίγα λόγια, τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζετε τα τελευταία χρόνια.
Α.Γ.: Με σαρκαστική διάθεση θα ήθελα να σας πω ότι, περιμένουμε να πραγματοποιηθούν οι μελέτες στις οποίες μας παραπέμπουν τα τελευταία χρόνια όσον αφορά το επαρχιακό οδικό δίκτυο. Την ολοκλήρωση αυτών των μελετών εννοώ, στο επαρχιακό οδικό δίκτυο που είναι πολύ σημαντικό κομμάτι για μας, στη Ζιά, στα λιμάνια, στη ΣΕΓΚΕΝ… Τα τελευταία χρόνια και απ’ τον πρώτο και απ’ τον δεύτερο βαθμό αυτοδιοίκησης, το μόνο που ακούμε είναι ότι υλοποιούνται μελέτες.
Αναμένουμε, λοιπόν. Ήδη έχουν περάσει πέντε χρόνια, δεν ξέρω πόσα θα περάσουν ακόμα, προκειμένου να ολοκληρωθούν όλα αυτά τα οποία εξαγγέλλονται και στην πράξη δεν γίνονται, άρα και δεν εφαρμόζονται.
Ερ: Πολλά τα αιτήματά σας τα τελευταία χρόνια που επικεντρώνονται κυρίως, όπως είναι λογικό, στο δικό δίκτυο, στις διανοίξεις δρόμων κλπ. Τελευταία ακούσαμε από τον δήμαρχο ότι ανοίχτηκε ένας ακόμα δρόμος διαφυγής στη Ζιά. Αυτό εξυπηρετεί το δικό σας έργο;
Α.Γ.: Οποιοδήποτε έργο γίνεται στη Ζιά προκειμένου να υπάρξει, αυτό που είπατε, η διαφυγή σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, είναι σε θετική βάση. Το θέμα είναι ότι, έτσι όπως τα τελευταία χρόνια συνωστίζονται εκεί πάνω… Ένας οικισμός που μπορεί να φιλοξενεί 150 ανθρώπους και τελικά δέχεται 2, 3 και 4 χιλιάδες κόσμου ταυτόχρονα, καταλαβαίνετε ότι αυτά τα έργα στο τέλος είναι σαν να μην έχει γίνει κάτι. Όμως, δεν μπορούμε και να τα μηδενίζουμε. Αυτό που πρέπει σίγουρα να γίνει, είναι να βρεθεί πολύ γρήγορα ένας χώρος αναστροφής των τουριστικών λεωφορείων, ούτως ώστε να μην περνάνε μέσα από τον οικισμό και να δοθεί η δυνατότητα στους επιβάτες να κάνουν τη βόλτα τους στο χωριό πεζή. Αυτό δεν είναι μόνο αίτημα δικό μας, αλλά είναι και όλης της κοινωνίας. Εν πάση περιπτώσει, κάποια στιγμή θα πρέπει και ο δήμος να αναλάβει τις ευθύνες του. Να σας θυμίσω ότι, τα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια πασχίζει να ενοικιάσει, να βρει οικόπεδο, προκειμένου να, να, να.. Δεν ξέρω πόσα ακόμα χρόνια θα περάσουν, ούτως ώστε να μην πηγαίνουμε εκεί πάνω με τη ψυχή στο στόμα. Είμαστε άνθρωποι με το που θα μας δοθεί η εντολή να ανεβούμε στη Ζιά, αρχίζει και σφίγγει το στομάχι μας. Δεν είναι εύκολη η πρόσβαση με τόσα μεγάλα οχήματα και τόσα πολλά δρομολόγια.
Ερ: Αλήθεια, δεν σας έχω ρωτήσει μέχρι τώρα, από τους τουρίστες τι «εισπράττετε»;
Πηγαίνοντας στη Ζιά, όλοι βλέπουμε την ταλαιπωρία τόσο της αποβίβασης όσο και της επιβίβασης στα τουριστικά λεωφορεία και εννοώ το χρόνο αναμονής και την επικινδυνότητα. Σας κάνουν παράπονα ή δεν τους ενοχλεί;
Α.Γ.: Δεν θα έλεγα πως τους αφήνει απαθείς. Καταρχήν, υπάρχει μια σαρκαστική διάθεση. Γελάνε όταν βλέπουν έναν τουριστικό λεωφορείο να έρχεται απέναντι σε ένα άλλο, να αρχίζουν να γίνονται μανούβρες, να γίνονται διάφορα ακροβατικά θα έλεγα. Στην αρχή το αντιμετωπίζουν κάπως με σαρκαστική διάθεση. Όταν όμως καταλάβουν ότι τα πράγματα εκεί πάνω δεν είναι εύκολα, δεν σας κρύβω ότι μετακυλίεται η αγωνία του ίδιου του χειριστή, του οδηγού, και στους επισκέπτες. Είναι ξεκάθαρο. Σε ένα όχημα επιβαίνουμε όλοι και τα συναισθήματα είναι σχεδόν τα ίδια.
Ερ: Θα έχετε και φέτος επαφές με τον δήμαρχο και την έπαρχο;
Α.Γ.: Εννοείται πως κάθε χρόνο θέλουμε μία συνάντηση προκειμένου να προβάλουμε τα αιτήματά μας, τις δυσκολίες θα έλεγα. Ξέρετε, τα τελευταία χρόνια οι εργαζόμενοι παραδόξως δεν διεκδικούν αυξήσεις. Έχουμε πάρει τις αποφάσεις μας, ξέρουμε τι μας περιμένει. Έχουν καθηλωθεί οι μισθοί μας τα τελευταία δέκα χρόνια. Όμως έχουν αυξηθεί τα αιτήματά μας. Δεν γίνεται να αυξάνεται κάθε χρόνο ο αριθμός των επισκεπτών και οι υποδομές να παραμένουν ίδιες. Και μιλάω για το επαρχιακό δίχτυο, μιλάω για τους οικισμούς τους οποίους επισκέπτονται οι τουρίστες. Όλα αυτά τα πράγματα πρέπει κάποια στιγμή σιγά-σιγά να αρχίσουν να επιλύονται.
Άρα, λοιπόν, εννοείται ότι θα συζητήσουμε, θα επιδιώξουμε να συναντηθούμε και με την κυρία έπαρχο και με τον κύριο δήμαρχο προκειμένου να δρομολογηθούν κάποιες λύσεις. Δεν είμαι τόσο αισιόδοξος. Το λέω και στους ίδιους. Κάθε φορά τα ίδια αιτήματα και αν θα πάρω τις σημειώσεις που είχα πέρσι, νομίζω ότι θα είναι ακριβώς οι ίδιες.
Ερ: Προλάβατε το επόμενο ερώτημά μου, εάν είστε αισιόδοξος ότι, κάποια ζητήματα θα δρομολογηθούν για την επόμενη τουριστική περίοδο που θα αφορούν και σε εμάς και στους επισκέπτες μας, προσθέτοντας και την ύπαρξη της «Βιώσιμης Κω», ενός κινήματος πολιτών που πασχίζει επιστημονικά να αποδείξει ότι, δεν είμαστε ελέφαντες…
Α.Γ.: Έχετε απόλυτο δίκιο. Θα πρέπει κάποια στιγμή όλοι μαζί να προστατεύσουμε και αυτό που λέμε προϊόν. Δεν είναι μόνο διεκδίκηση ενός σωματείου για ένα αριθμό εργαζομένων. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι ένας οδηγός στα τουριστικά λεωφορεία θα μεταφέρει περίπου 12.000 επισκέπτες. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι, όλη αυτή την πίεση, όλη αυτή την ακινησία από πλευράς αρχών, την εισπράττει ο ίδιος ο επισκέπτης. Τελικά, τι ακριβώς θέλουμε; Θέλουμε ευχαριστημένους επισκέπτες ή θέλουμε να περνάμε μηνύματα, γιατί τα τελευταία χρόνια σας διαβεβαιώ πως, οι επισκέπτες μπορεί να είναι αυξανόμενοι όμως δεν είναι ευχαριστημένοι. Εγώ είμαι στο επάγγελμα πάρα πολλά χρόνια και θυμάμαι επαναλαμβανόμενους επισκέπτες, επαναλαμβανόμενους τουρίστες. Τα πράγματα δεν είναι έτσι. Έχουν αλλάξει τελείως. Έχουν περάσει πολύ πιο επαγγελματικά, είναι πολύ πιο απρόσωπα, οι άνθρωποι πλέον καταλήγει να είναι αριθμοί. Εν πάση περιπτώσει, εάν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε ο τρίτο-τέταρτος τουριστικός προορισμός της Ελλάδας, πρέπει επιτέλους να ενσκήψουμε πάνω σε τέτοια θέματα. Δεν γίνεται διαφορετικά. Δυστυχώς.
ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ | https://stathmosnet.gr/
Έχουν…κουράγιο για επαφή με τους τουρίστες – επιβάτες ή είναι (λόγω κούρασης; ιδιοσυγκρασιας; έλλειψη παιδείας; κλπ.) απόμακροι και αδιάφοροι απέναντι τους, σα να μεταφέρουν…σακιά με τσιμέντο;