Βασίλης Γιαουρδήμος: Κοινωνία πού εἶναι σέ παραίσθηση

Κοινωνία πού εἶναι σέ παραίσθηση

Ἄνθρωποι πού γνωρίζω πολλά χρόνια, χτίζουν διαρκῶς νέα ξενοδοχεῖα, νέα πολυτελῆ δωμάτια, νέες βίλες, εἶναι πάνω ἀπό νέα ὅλα.

Τούς ρωτάω γιατί τό κάνουν καί δέν ξέρουν νά μοῦ ποῦν. Τό κάνουν γιατί δέν ξέρουν νά κάνουν κάτι ἄλλο. Τό κάνουν γιατί ἔτσι κάνουν ὅλοι.

Ἐν τῷ μεταξύ, καταστρέφουν τόν τόπο μας, τόν τόπο πού θά ζήσουν τά παιδιά τους, καταστρέφουν τήν πατρίδα τους καί τίς ἀναμνήσεις τους.

Καταστρέφουν καί τή ζωή τους. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι στά νησί μας δέν ἀπολαμβάνουν τό καλοκαίρι. Οὔτε στήν θάλασσα δέν μπαίνουν. Μόνο δουλεύουν. Καί δέν ἔχεις τίποτα ἐνδιαφέρον νά συζητήσεις πιά μαζί τους. Εἶναι πιό βαρετοί καί ἀπό τόν θάνατο.

Καί καλά οἱ ἰδιοκτῆτες ξενοδοχείων καί οἱ ἐπιχειρηματίες τοῦ τουρισμοῦ πού ἔχουν ἀποφασίσει νά γίνουν Ὠνάσηδες· ἀπό δίπλα, στρατιές ἐργαζόμενων σέ γαλέρα. Ἕλληνες καί ξένοι.

Ὅλα αὐτά συμβαίνουν σέ ἕνα νησί (πού εἶναι 4ος Τουριστικός προορισμός στήν χώρα μας.) πού ἄνθρωποι πεθαίνουν σέ καρότσες ἀγροτικῶν καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ ΕΚΑΒ δέν προλαβαίνουν νά πάρουν ἀνάσα. Καί βέβαια, ὁ ὑπερτουρισμός ἐπιβαρύνει ἀκόμα περισσότερο τό διαλυμένο ΕΣΥ.

Βλέπω τούς ξένους ποδηλάτες στό νησί μας καί θέλω νά τούς πάρω τό ποδήλατο μέ τό ζόρι, καί νά τούς πῶ πώς δέν βρίσκονται στό Ἄμστερνταμ ἤ στήν Βαρκελώνη. Οἱ δρόμοι τοῦ νησιοῦ μας δέν εἶναι οὔτε γιά αὐτοκίνητα. Οὔτε γιά τάνκς. Μέ τά πεζοδρόμια δέν ὑπάρχει πρόβλημα στό νησί μας. Γιατί; Γιατί δέν ὑπάρχουν. Αὐτοκίνητα, λεωφορεῖα, νταλίκες, μηχανάκια, ποδήλατα, παρέα στόν ἴδιο δρόμο μέ πεζούς, παιδάκια, μωρά σέ καρότσια καί ἄλλα. Ἄς σκεφτοῦμε τί σχέση ἔχει ἡ ζωή πού περιγράφεται στά τραγούδια πού ἀκούγονται στά πανηγύρια μας -πού εἶναι κι αὐτά θλιβερά, νεοπλουτίστικα καί ξεκούδουνα  πιά-  μέ τή ζωή πού ζουμε οἱ ἴδιοι σήμερα (Δέν εἴμ’ ἀπό ψηλή γενιά κι ἀπό μεγάλο τζάκι, μά τή ζωή μου τή γλεντῶ μικρό κοπελουδάκι, Νά γλεντᾶς δέν εἶναι κρῖμα καί νά παίζεις μέ τό κῦμα, καί νά παίζεις μέ τό κῦμα νά γλεντᾶς δέν εἶναι κρῖμα).

Οἱ περισσότεροι Ἕλληνες, ἀντί νά παραδεχτοῦν τήν ἀλήθεια τῆς χρεοκοπημένης τους χώρας μέ τίς διαλυμένες ὑποδομές, συμπεριφέρονται σάν νά μήν ἔχει συμβεῖ ἀπολύτως τίποτα καί ἐλπίζουν ἡ ἑπόμενη κυβέρνηση νά τά ἀλλάξει ὅλα.

Καμία κυβέρνηση δέν μπορεῖ νά ἀλλάξει κάτι στήν Ἑλλάδα.

Ἄν ἡ Ἑλλάδα δέν ἀποτινάξει τό δημόσιο χρέος καί δέν πάψει νά εἶναι ὑπό ἐπιτήρηση, θά ἀκολουθήσουν δεκάδες Τέμπη, δεκάδες φονικές πυρκαγιές καί ἄπειρα ἀσθενοφόρα πού δέν θά φτάσουν ποτέ στόν ἀσθενῆ, γιά νά τόν πᾶνε σέ ἕνα νοσοκομεῖο, πού εἶναι πολύ πιθανό νά μήν ἔχει τήν δυνατότητα νά μπορέσει νά ἀντιμετωπίσει τήν κατάστασή του, καί νά πρέπει νά μεταφερθεῖ μέ ἕνα ἑλικόπτερο σέ ἕνα ἄλλο νοσοκομεῖο, ἑκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, ὅπου κι ἐκεῖ δέν εἶναι βέβαιο πώς θά ὑπάρχει γιατρός ἐλεύθερος γιά νά ἀσχοληθεῖ μαζί του.

Γιά νά ἀντιληφθοῦμε τό δρᾶμα τῆς χώρας μας, θά πῶ ἕνα παράδειγμα:

Οἱ κάτοικοι τοῦ νησιοῦ μας εἶναι περήφανοι γιά τόν Ἱπποκράτη -ἐπειδή ἦταν συμπατριώτης  μας-,  ἄν καί πολλοί ἀπό αὐτούς δέν ἔχουν ἰδέα γιά τή ζωή του καί τό ἔργο του. Ἄν, ὅμως, ὁ Ἱπποκράτης ζοῦσε σήμερα καί ἐπισήμαινε τήν καταστροφή καί τήν ἀσχήμια πού ἔχουμε ἐπιφέρει στό νησί μας μέ τήν ἀφόρητη ἀπληστία μας, θά τόν διαπόμπευαν καί θά τόν ἐξόριζαν.

Παρατηρῶντας καί ζῶντας ἀπό κοντά τήν καταστροφή τῆς χώρας μας, σκέφτομαι πώς συμφωνῶ ἀπόλυτα μέ αὐτό πού εἶπε πρόσφατα σέ μιά ἀπό τίς σπάνιες συνεντεύξεις του ὁ Γιάννης Ἀγγελάκας: «Δηλαδή, δέν χωράει στό μυαλό μου ὅλη αὐτή ἡ παράνοια καί ἡ βλακεία πού ζῶ, ὁπότε… δέν ἔχω νά χαρακτηρίσω τίποτα, δέν ξέρω τί συμβαίνει. Δέν πιστεύω σέ αὐτή τήν κοινωνία, εἶναι σέ παραίσθηση».