Από την ημέρα που έφυγες, είναι πολλές οι φορές που ξεκινώ να γράψω δυο λόγια για σένα, προσπαθώντας να βγάλω από μέσα μου το μαύρο χείμαρρο που πνίγει τα σωθικά μου.
Πέρασαν τόσα λεπτά, τόσες ώρες, τόσες ημέρες τόσες νύχτες από την στιγμή που όλα γύρω μου έχασαν το χρώμα τους.
Oι λέξεις πάνω στο άψυχο χαρτί δεν αντέχουν να υποστηρίξουν τα βαθειά μου συναισθήματα, τις χαραγμένες στο μυαλό μου εικόνες, τα εκκωφαντικά στα αυτιά μου λόγια σου.
Μέρες σαν αυτές που ο Χριστός μας Πόνεσε, Σταυρώθηκε και Αναστήθηκε σκορπώντας το λυτρωτικό φως της Ζωής παντού, το χαρτί που προσπαθώ να σου γράφω, ξάφνου παίρνει μια άλλη διάσταση, θαυματουργική θα έλεγα.
Ξεκινώ να γράφω, αλλά δεν γράφω πια εγώ αλλά Εσύ.
Εσύ που δεν θα ήθελες να λέμε ότι έφυγες.
Εσύ που δεν θα ήθελες να πονέσεις κανέναν με την απουσία σου.
Εσύ που όλα τα προέβλεπες, τα προγραμμάτιζες, τα φρόντιζες.
Εσύ που και τα δικά σου, ήταν των άλλων.
Δεν είχες τίποτα για εσένα, όλα για εμάς.
Και τώρα τι μας λες, τι μας γράφεις :
”Δεν έφυγα ποτέ, είμαι εδώ για όλους εσάς.
Συνεχίζω να σας Νοιάζομαι να σας Φροντίζω να σας Αγαπώ.
Μην είστε θλιμμένοι.
Μην πιστέψετε ποτέ ότι έφυγα”.
Αυτός ΕΙΝΑΙ ο Μάκης.
Γιώργος Σάββενας
