Κυριακή Προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, εορτή Αγίας Θεοδώρας και Οσίου Ευφροσύνου και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε της Θείας λειτουργίας στον ΙΝ Αγίων Πάντων Κω, με συλλειτουργό τον εφημέριο του ΙΝ π. Βαγιανό-Ιωάννη Κώστογλου.
Έψαλλαν οι Ιεροψάλτες του ιερού ναού Χαράλαμπος Αλαχιώτης, Μιχάλης Καρακιόζης και Φίλιππος Σαρρής.
Παρόντες ήταν αρκετοί ενορίτες και προσκυνητές.
Ευαγγέλιο Κυριακής Προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού
Όλοι οι Ιουδαίοι γνώριζαν το περιστατικό εκείνο που συνέβη μέσα στην έρημο, σε κάποια φάση της σαραντάχρονης περιπλάνησης τους μετά την Έξοδο από την Αίγυπτο, να κατακλυσθεί κυριολεκτικά το στρατόπεδο των Εβραίων από δηλητηριώδη φίδια που με τα δήγματά τους, τα δαγκάματα, σκόρπιζαν τον θάνατο παντού· τότε έντρομοι κατέφυγαν στον Μωυσή και τον παρακάλεσαν να μεσιτεύσει στον Θεό για να δώσει τέλος στην κατάρα αυτή. Ο Θεός έδωσε τότε εντολή στον Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι και να το ορθώσει πάνω σ᾽ ένα ψηλό στύλο ώστε να είναι ορατό από κάθε σημείο της κατασκηνώσεως των Εβραίων και όποιος δαγκανόταν από τα φίδια αν ατένιζε το χάλκινο φίδι θα σωζόταν· πράγμα που έγινε (Αριθμ. 21, 6-9). Αυτό το γνωστό περιστατικό ο Χριστός το εξηγεί με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που το ερμήνευαν οι Εβραίοι και έτσι μας δίνει και το κλειδί της ορθής ερμηνείας της Π. Διαθήκης, η οποία γίνεται μόνο μέσα από το φως της Κ. Διαθήκης/
Το χάλκινο φίδι προτύπωνε τον Ιησού Χριστό, τον Μεσσία, ο οποίος με τη θυσία του σώζει όσους τον πιστεύουν όπως τότε ο χάλκινος όφις στην έρημο, «καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόλυται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον», (Ιωάν. 3,14-15). Η Π. Διαθήκη, λοιπόν, προετοιμάζει για τον Μεσσία και έτσι έχει θέση μέσα στην Εκκλησία, διότι οδηγεί στον Χριστό. Με το πρίσμα αυτό ο απ. Παύλος και στην συνέχεια η Εκκλησία ερμηνεύει όλα τα φαινόμενα των Θεοφανειών της Π. Διαθήκης Χριστολογικά, «καὶ πάντες εἰς τὸν Μωυσῆν ἐβαπτίσαντο ἐν τῇ νεφέλῃ καὶ ἐν τῇ θαλάσσῃ, καὶ πάντες τὸ αὐτὸ βρῶμα πνευματικὸν ἔφαγον, καὶ πάντες τὸ αὐτὸ πόμα πνευματικὸν ἔπιον· ἔπινον γὰρ ἐκ πνευματικῆς ἀκολουθούσης πέτρας, ἡ δὲ πέτρα ἦν ὁ Χριστός», (Α´ Κορθ. 10, 2-4).
Ο τρόπος με το οποίο ο Μωυσής είχε απλωμένο το χέρι του όταν χτυπούσε με το ραβδί του την Ερυθρά θάλασσα σχημάτιζε σταυρό και τότε τα νερά σχίσθηκαν στα δύο και έτσι μπόρεσε να περάσει ο λαός του Θεού στην απέναντι ακτή· με τον ίδιο τρόπο όταν ξανακτύπησε την θάλασσα τα νερά ενώθηκαν με αποτέλεσμα να συμπαρασύρουν και καταποντίσουν τον Φαραώ και τον στρατό του που κατεδίωκαν τους Εβραίους. Στην θαυμαστή διάσωση οι Πατέρες είδαν την παρουσία του σωτηριώδους Σταυρού του Κυρίου ο οποίος είναι πάντοτε παρών είτε στη Π. Διαθήκη είτε στη Κ. Διαθήκη. Ή κατά πως γράφει χαρακτηριστικά ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «ὁ τοῦ Χριστοῦ Σταυρός προανεκηρύττετο καί προετυπούτο μυστικῶς ἐν γενεῶν ἀρχαίων, καί οὐδείς ποτέ κατηλλάγη τῷ Θεῷ χωρίς τῆς τοῦ Σταυροῦ δυνάμεως… τό γάρ μυστήριον αὐτοῦ ἐνηργεῖτο ἐν τοῖς προπάτορσιν».
Συνεπώς, με όλα τα παραπάνω είναι προφανές γιατί η Εκκλησία μας έχει δώσει τόσο μεγάλη λειτουργική σημασία και εορτολογική διάσταση, μαζί με την αντίστοιχη υμνολογική έκταση στον Τίμιο Σταυρό· γιατί απλούστατα ανακεφαλαιώνει όλη την θεολογία περί της Θείας Οικονομίας, αλλά και την συμμετοχή των Χριστιανών στο μαρτύριο του Χριστού. Η προσωπική ζωή συνδέθηκε με το νόημα και το περιεχόμενο που συμβολίζει για όλους ο Σταυρός του Κυρίου. Το μαρτύριο που βίωνε ο καθένας στην ζωή του γινόταν ελαφρύτερο και ο πόνος ηπιότερος ατενίζοντας τον Σταυρό και αναλογιζόμενος τα πάθη του Κυρίου για τη σωτηρία μας, αλλά και όλων των μαρτύρων της πίστεως που αγόγγυστα έφεραν τον σταυρό τους μέσα στην ιστορία. Αυτή την τελευταία εμπειρική σχέση είχε κατά νου ο απόστολος Παύλος όταν αναφωνούσε, «Χριστῷ συνεσταύρωμαι», (Γαλ. 2, 19) και αναδείκνυε την άλλη ανάλογη εμπειρία, «ἐγώ γάρ τά στίγματα τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω», (Γαλ. 6, 17). Ο Σταυρός πάντα μας θυμίζει ότι μετά τον Γολγοθά έρχεται η Ανάσταση. Γιαυτό κι εμείς με πίστη σταθερά, συνείδηση ειλικρινή και συναίσθημα ταπεινώσεως αναφωνούμε από τα βάθη της καρδιάς μας: «Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου».
