Μερικές σκέψεις σαν παππούς από το επίπεδο μόρφωσης που λαμβάνουν τα εγγόνια μου στο Δημοτικό.Η εκπαίδευση χάνει το νόημά της όταν η μάθηση αντικαθίσταται από την αποστήθιση.
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, όπου τα παιδιά χειρίζονται tablet πριν μάθουν να κρατούν σωστά ένα μολύβι, η παιδεία μοιάζει να έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Το δημοτικό σχολείο, που θα έπρεπε να είναι το στέρεο θεμέλιο της γνώσης, μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε έναν μηχανισμό “διεκπεραίωσης ύλης”.
Όλο και συχνότερα, γονείς διαπιστώνουν με ανησυχία ότι τα παιδιά τους ολοκληρώνουν την Α΄ Δημοτικού χωρίς να γνωρίζουν σωστά την αλφάβητο. Κι όταν ζητούν εξηγήσεις, λαμβάνουν απαντήσεις που περισσότερο μοιάζουν με υπεκφυγές παρά με παιδαγωγική καθοδήγηση: «Μην τα πιέζετε, θα τα μάθουν στην πορεία», ή ακόμα χειρότερα, «να τους τα μαθαίνετε εσείς στο σπίτι».
Έτσι, ο ρόλος του σχολείου συρρικνώνεται. Ο δάσκαλος, από καθοδηγητής μάθησης, μετατρέπεται σε “συντονιστή δραστηριοτήτων”. Το σχολείο, από χώρος παιδείας, γίνεται χώρος απλής παρουσίας. Και τα παιδιά, αντί να μαθαίνουν πώς να σκέφτονται, μαθαίνουν τι να επαναλαμβάνουν.
Η αποστήθιση, η γνωστή μας “παπαγαλία”, δεν είναι αθώα. Δεν είναι απλώς ένα εκπαιδευτικό λάθος — είναι ένα βαθύ πολιτισμικό έλλειμμα. Δημιουργεί γενιές που μπορούν να αναπαράγουν λόγια άλλων, αλλά δυσκολεύονται να εκφράσουν δικές τους σκέψεις. Μια κοινωνία που μαθαίνει να θυμάται χωρίς να κατανοεί, σύντομα ξεχνά και να σκέφτεται.
Η παιδεία δεν είναι θέμα διδακτικών στόχων ούτε προγραμμάτων σπουδών. Είναι ζήτημα νοοτροπίας. Όταν το σχολείο ξεχνά να διδάξει τα βασικά — τη γλώσσα, τη σκέψη, τη σύνδεση της γνώσης με τη ζωή — τότε δεν έχει σημασία πόσα project ή δραστηριότητες κάνει· το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: παιδιά που μαθαίνουν χωρίς να μορφώνονται.
Αν το σχολείο δεν μαθαίνει στα παιδιά την αλφάβητο, ποιος θα τους μάθει τη γλώσσα της σκέψης;
Κι αν δεν μάθουν ποτέ να σκέφτονται, ποιος θα τα μάθει να αλλάζουν τον κόσμο που θα τους αφήσουμε;
Η κρίση της παιδείας δεν ξεκινά στο πανεπιστήμιο — ξεκινά την ημέρα που ένα παιδί γράφει για πρώτη φορά το όνομά του, κι αντί να νιώσει περηφάνια, νιώθει αδιαφορία.
Τελειώνοντας μερίδιο ευθύνης έχουν και οι γονείς που στις συγκεντρώσεις των συλλόγων γονέων που συζητιούνται τα διάφορα προβλήματα που δημιουργούνται , η παρουσία τους είναι αδιάφορη ως μηδαμινή.
Μια καθηγήτρια που διδάσκει στο Λύκειο, μου είπε ότι έχει δύο μαθητές που δε γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση και μια μαθήτρια που θέλει να γράφει μόνο με κεφαλαία. Στα διαγωνίσματα, τους βάζει να λύνουν ασκήσεις δημοτικού και μου ομολόγησε ότι μπορεί οι άλλοι καθηγητές να τους βαθμολογούν με 20 για να αποφοιτήσουν με καλό βαθμό, αλλά εκείνη για λόγους παιδείας θα τους βάλει 10.
επιτελους και ενας ανθρωπος που μιλαει εξω απο τα δοντια.
Νομίζω ότι υπερβάλλετε
Πάρα πολύ σωστά
Ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν εκπαιδευτεί να εκπαιδεύουν τους νεότερους με ΛΑΘΟΣ ΤΡΟΠΟ.
Και ενώ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι το κάνουν σωστά, όλο και πιο πολύ πέφτουν στον λάκο με τα φίδια ΟΛΟΙ.
Γιατί δεν είναι μόνο η ακαδημαϊκη μόρφωση, είναι και η κοινωνική που εδώ έχουμε χάσει και τα αυγά και τα καλάθια.
Δείτε ολόγυρα τι συμβαίνει και πείτε μου αν έχω δίκιο ή άδικο.
2000 ανήλικα μαθητουδια στα αρχεία της αστυνομίας κάθε χρόνο.
Η αγένεια και η επιθετικότητα των γονέων ενίοτε εναντίον των εκπαιδευτικών, στο τέλος λέει και ο δάσκαλος… ‘ εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα?’… και η ζωή συνεχίζεται.
Βέβαια η ευθύνη της πολιτείας μεγάλη, αλλά και των γονέων πρωτίστως τεράστια.
Εκπαίδευση ή παιδεία; Ιδού η απορία
Η γενιά, που τα έφαγε όλα και χρεωκόπησε το κράτος.Η γενιά, που, για να σωθεί η ίδια πούλησε τα παιδιά της στο ΔΝΤ.Η γενιά που ακύρωσε τον κόπο και τη θυσία της γενιάς του πολέμου.Η γενιά που με το καλημέρα, έγινε η αιτία να χαθεί η Κύπρος…….ΕΔΩ.https://terrapapers.com/polytechnio-i-pio-achristi-genia-ellinon/