Ζητώ συγγνώμη, που επανέρχομαι στο ίδιο θέμα για δεύτερη φορά. Τα περασμένα Χριστούγεννα αναφέρθηκα εκτενώς στη Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση της πόλης μας με το Merry Christmas στην μεγάλη πλατεία εισόδου και εξόδου προς τα χωριά (πρώην Σημαίες). Δυστυχώς, φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Δηλαδή και φέτος φιγουράρει η ίδια επιγραφή. Πέραν του γεγονότος ότι οφείλομε να προτάσσομε την γλώσσα μας στον τόπο μας, θα πρέπει να καταλάβομε ότι «το εγχώριο» και Ελληνορθόδοξο «Καλά Χριστούγεννα» είναι πολύ πιο αληθινό και ευηχότερο από το «Τα Χριστούγεννα της Μαίρης…». Επί πλέον μας εκφράζει, μας ταιριάζει και μας ευχαριστεί περισσότερο. Σημειωτέον ότι δεν είμαι μόνη αλλά σας μεταφέρω απόψεις πολλών. Αν θέλουν οι αρμόδιοι, μπορούν να προσθέσουν και το «ξενόφερτο», αν και οι τουρίστες αυτή την εποχή είναι ελάχιστοι. Τι να πιστεύομε λοιπόν, ότι το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού (ότι έχομε άσοφους άρχοντες) ή ότι είναι και αυτό εντολή του Βρυξελικού Διευθυντηρίου…
Επ΄ευκαιρία θα ήθελα δύο αναφορές μόνον με αφορμή τα σημερινά κάλαντα. Ως γνωστόν, τα γιορτινά κάλαντα ήταν πάντα η χαρά αλλά και η ευκαιρία για ελάχιστο ατομικό πλουτισμό… των παιδιών ανά το Πανελλήνιο. Συγγραφείς (π.χ. Παπαδιαμάντης) τα περιέγραψαν θαυμάσια, αλλά και ζωγράφοι τα απέδωσαν αριστοτεχνικότατα (π.χ.Λύτρας).
Πρώτη αναφορά: Ο λεβέντης και ήρωας του΄21 Νικηταράς, φτωχός, τυφλός και επαίτης ων, σε ειρωνικό σχόλιο για το ότι δεν είχε να δώσει ούτε μια δεκάρα στα παιδιά που του είπαν τα κάλαντα, απάντησε με περηφάνια «εγώ έδωσα τα νειάτα μου και την ζωή μου για να είναι τα παιδιά ελεύθερα να τα λένε».
Δεύτερη αναφορά: Σήμερα, παραμονή Χριστουγέννων του ΄25 ήλθε στην αυλή μας μια παρέα από τρία παιδιά για να μας πούνε τα κάλαντα. Το ένα ήταν Αλβανάκι, το άλλο Βουλγαράκι και το τρίτο Ρουμανάκι. (Σημερινά Ελληνάκια; Απευκταίον). Μας τα είπαν, τους έδωσα το φιλοδώρημα, τα χάρηκα, αλλά μέσα μου βαθιά πόνεσα για την Ελλάδα που χάνεται.
Κατερίνα Παπαθωμά – Μαστοροπούλου Α Αντιμάχεια Κω
