TO ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Δανείζομαι τον τίτλο από το βιβλίο του συγγραφέα και ποιητή Μάνου Ελευθερίου, » Το Άγγιγμα του Χρόνου» για να σας μεταφέρω νοερά σε κείνα τα ξέγνοιαστα χρόνια που βασίλευε η ομορφιά της παρέας, ο έρωτας, η αγνότητα και η απλότητα. Και είναι γνωστό ότι, στη σύντομη ζωή μας δεν έχει εντιμότερο υστερόγραφο παρηγοριάς εκτός από τη θύμηση, και την νοσταλγία των χρόνων που μας σημάδεψαν τον νου.
Μια βόλτα λοιπόν στη Πλάκα και το ποτάμι των όμορφων στιγμών λίγωσαν το μυαλό. Τα καντούνια, οι γωνιές είναι περασμένα μεγαλεία. Και όμως φωτίζουν την σκέψη μου φωνές, μελωδίες, ονόματα αγιασμένα μέσα από συγχορδίες μουσικές και νοσταλγικές.
Οι παρέες, τα ζευγαράκια, οι ερωτευμένοι αγκαλιασμένοι δεν τους φοβίζει τίποτα και για τίποτα δεν νοιάζονται. Βιάζονται να προλάβουν να γευτούν τα λόγια του τραγουδιού που θα τους κάνουν να νοιώσουν ακόμα πιο δυνατή την ευτυχία τους. Ένα πιάνο που τα πλήκτρα του χαιδεύονται από τα έμπειρα δάχτυλα του Γιάννη Σπανού ή του Γιώργου Κριμιζάκη με τη φωνή της Χωματά ή του Βιολάρη, όμορφα ζεστά παρείστικα χωρίς τους εκθαμβοτικούς φωτισμούς, χωρίς τα κανόνια, αλλά, έτσι απλά χωρίς μικρόφωνα και γιγάντια ηχεία εκκωφαντικά, παρά μόνο η φωνή να σου χαιδεύει γλυκά τα αυτιά, ακουμπισμένοι ο ένας στον άλλο, με την μουσική στους δρόμους της ψυχής, έτσι που να ζεις μέσα σε μια λίμνη όμορφων συναισθημάτων
Στην άλλη γωνία η Κουμιώτη με την ξεχωριστή φωνή, ο Παπάς με την κιθάρα του, η Αρλέτα, ο Ζωγράφος, ο Σαββόπουλος, η Αστεριάδη, η Κωχ, ο Ρωμανός, ο Πουλόπουλος, η Μαβίλη, η Γαλάνη, ο Γεωργίου, ο Δήμας.
Γεμάτα τα στενά της Πλάκας με μικρά χαρισματικά στέκια και άξιους συνθέτες και μουσικούς: όπως: o Λίνος Κόκοτος, ο Μάνος Λοίζος, ο Χρήστος Λεοντής, ο Νότης Μαυρουδής , ο Γιάννης Αργύρης και πολλοί ακόμα που δεν χρειαζόσουνα μια περιουσία για να τους ακούσεις. Έπαιρνες ένα ποτό και όλος ο κόσμος ήταν δικός σου μέσα από τα τραγούδια τους και την ζεστασιά που αυτά εξέπεμπαν. Θύμισες ζεστές με εικόνες που τις μεταφέρεις και τις κλείνεις μέσα σου, και φοβάσαι για το χόρτασμα τους.
Η βόλτα μας στην Πλάκα μαζεύτηκε γρήγορα. Ένα παράπονο και μια νοσταλγία για εκείνη την ζεστή εποχή μας διακατείχε. Κι αυτό γιατί η σκέψη μας σεργιάνισε στο σήμερα, με τις γυμνές τραγουδίστριες, στις μεγάλες πίστες, τα πιάτα, τα λουλούδια και τα πανέρια, τις σαμπάνιες, τους προβολείς και τα μικρόφωνα που αλλοιώνουν τις φωνές και φεύγεις με πονοκέφαλο.
Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στη πλάκα ήταν το 1979 όταν εκεί τραγουδούσε η Μαρινέλλα και ο Χατζής, αυτοί οι δυο απαράμιλλοι καλλιτέχνες που οι φωνές τους, τα γυρίσματα, οι κυματισμοί, οι λυγμοί, μπούκωναν την ψυχή μας και ήταν σαν να βρισκόμασταν στη πιο ακριβή γειτονιά του Παραδείσου
Και το Μοστρου με τον αξέχαστο Δακη στην Πλάκα είχε επιτυχία . Πολλοί φοιτητές και νεολαία μαζεύονταν εκεί. Σε ευχαριστούμε Δημήτρη μας θύμησες τα καλύτερα μας χρόνια που ήταν ξέγνοιαστα. Εκτός από τις σπουδές και το διάβασμα.
Βρισκόταν στην Κυδαθηναίων στην Πλάκα αν θυμάμαι καλά ο Δάκης και η Μαρίνα .
Τελευταία επίσκεψη το 1979 !!!
Οι ευωδίες από ούρα διάχυτη παντού.
Κάθεσαι να φας κάτι να πιεις ένα ποτό και μια διαπεραστική οσμή ούρων παντού, καλύπτουν τις κερασιές ,τα δένδρα ,όπως οι παραγωγικές νεραντζιές σήμα κατατεθέν της Πρωτεύουσας μυρίζουν κάτουρο, τσίκνα, οινόπνευμα, Δυσοσμία όπως και τα σύνολα των διάφορων συλλογικοτήτων που κάνουν σόου,αντιγράφοντας άλλες Ευρωπαϊκές κοινότητες.
Ας μην είμαστε πλεουνέχτες που έλεγε και ο Χατζηχρήστος.