Οι γυναίκες θύματα καταγγέλλουν…. υπάρχει αποτέλεσμα;; (Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη)

Αφιερωμένο στις γυναίκες θύματα.

*Φοράς το κατακόκκινο ταγιεράκι σου και τρέχεις να καλύψεις το σπουδαίο Ιατρικό Συνέδριο, των μεγάλο- γιατρών. Κάπου εκεί βοηθάς με τις ξενόγλωσσες γνώσεις σου και στην αναγκαία μετάφραση, για το Ασκληπιείο και τον Ιπποκράτη.  Επιστρέφεις στη θέση σου στο μεγάλο Συνεδριακό Κέντρο και ‘νάσου’ ο τραγοπόδαρος, ο μεγαλογιατρός, ο  ευυπόληπτος επιστήμονας,  αρχίζει τα χυδαία κομπλιμέντα.  Όπως με ξεσηκώνεις,  ‘με ανάβεις μου βάζεις φωτιά’ και λοιπές  πρόστυχο- κουβέντες,  που δεν τις περιμένεις. Τι  κάνεις; τον στέλλεις στον διάτανο, τον προσβάλλεις,  του λες επί λέξη είσαι μεθυσμένο γουρούνι και φεύγεις τρέχοντας μακριά του. Έτσι καθάρισες. Ευτυχώς  που δεν ζει πια ώστε να συνεχίζει την βδελυρά συνήθεια του, να την πέφτει και  να  παρενοχλεί  τις ανυπεράσπιστες γυναίκες.

*Βάζεις το λευκό σου παλτό, παίρνεις τον σύζυγο, το αεροπορικό εισιτήριο, για Αθήνα και μαζί το πρωτότυπο του βιβλίου σου. Προσγειώνεσαι  στον μεγάλο Εκδοτικό οίκο. Άλλος  τραγοπόδαρος, που ψάχνει για θύματα. Ο ξακουστός  μεγάλο εκδότης, αρχίζει τα αισχρά υπονοούμενα, στην αθώα χωριατόπουλα- νησιωτοπούλα. Όχι  τζάμπα θα σου βγάλει το βιβλίο σου; αν και θα το πληρώσεις. Φυσικά  αφού καταλάβεις που το πάει,  υποψιασμένη του λες ότι έχεις οικογένεια, παίρνεις βιαστικά το  ‘στικάκι’ και το πρωτότυπο,  τον παρατάς σύξυλο και εξαφανίζεσαι.

Παίρνεις τον σύζυγο, που περιμένει στον διάδρομο και το αεροπλάνο για το νησάκι σου. Ξεχνάς ότι άκουσες, γιατί αν το μάθει ο σύζυγος θα καταλήξετε όλοι στο Αστυνομικό Τμήμα. Το καταπίνεις το γεγονός και  βγάζεις το βιβλίο σου, με έντιμους ηθικούς συνεργάτες και το αγκαλιάζουν οι αξιαγάπητοι συμπατριώτες σου.

Τέτοιες αληθινές,  πικρές ιστορίες, ταπεινωτικές εμπειρίες  για τις γυναίκες, όλες λίγο πολύ τις έχουμε ζήσει. Με  τους έχοντας την εξουσία, οικονομική, πολιτική, επαγγελματική, τους  σάτυρους της κοινωνίας μας.  Τι  κάνουμε; μοιράζουμε χαστούκια, όπως στο Λύκειο και στις σπουδές μας, για να τους περάσει η έξαψη;  Φεύγουμε  τρέχοντας, μακριά από τον κάθε προστυχάτζα;  Του δίνουμε μια γερή κλωτσιά, στο υπογάστριο ; Υποκύπτουμε  από ανάγκη οικονομική, επαγγελματική, στον κάθε ανήθικο σάτυρο και ανώμαλο, που δεν μας σέβεται; Αλλά μας δίνει να καταλάβουμε ότι μετά το γραφείο του, μας περιμένει στην τραπεζαρία και μετά στην κρεβατοκάμαρα;        Γιατί; Ποιο το κέρδος μας; Να κερδίσουμε, τον όλο τον κόσμο και να χάσουμε την αξιοπρέπεια μας;

Για να μας βγάλει στο τηλεοπτικό γυαλί, πρέπει να μας βγάλει στο κλαρί; Για  να μας κάνει πρώτο όνομα στο τραγούδι πρέπει να μας ξεφτιλίσει;  Για  να μας δώσει καλό ρολό χορεύτριας, θεατρίνας, πρέπει να του κάνουμε την κότα στα καμαρίνια; Για  να μας κάνει πρωταθλήτρια, πρέπει να μας κάνει πρώτα υποχείριο των ανώμαλων προθέσεων του στα αποδυτήρια;         Για  να μας βάλει στην δημοσιογραφία, πρέπει να του κάνουμε το αρρωστημένο κέφι του;                                    Για  να μας βγάλει δίσκο ή  βιβλίο, πρέπει να μας περάσει από το κρεβάτι του Προκρούστη, ακρωτηριάζοντας την τιμή και την υπόληψη μας;

Έτσι απλά οι έχοντες, την κάθε είδους επαγγελματική εξουσία, μας λένε πως τίποτα δεν χαρίζεται σε αυτό τον ανήθικο κόσμο, χωρίς βρώμικα ανταλλάγματα. Τονίζοντας φυσικά  πόσο βαθιά στο βούρκο, βρίσκεται η κοινωνία μας.

Κατανοώ τις γυναίκες, που σήμερα τολμούν και καταγγέλλουν,   έστω και αργά τις εξευτελιστικές προτάσεις, τους βιασμούς, σωματικούς και ψυχικούς και τις κάθε είδους σεξουαλικές παρενοχλήσεις.          Ίσως  μπει ένα φρένο, σε εαυτούς που νομίζουν ότι κλείνοντας την πόρτα του γραφείου τους, έχουν απέναντι τους ένα θύμα, μια γυναίκα -ιερόδουλη πρόθυμη για όλα, συνθλίβοντας την αξιοπρέπεια της.

Βέβαια οι καταγγελίες και η Δικαιοσύνη, όσο και αν προσπαθήσουν να τιμωρήσουν και  να εξαλείψουν, αυτή την αιωνία μάστιγα, αυτή την σαπίλα δύσκολα θα το καταφέρουν.  Οι  τραγοπόδαροι  της εξουσίας, θα συνεχίσουν την εξουσιαστική και ταπεινωτική, συμπεριφορά τους. Καινούργιοι σάτυροι, θα ξεφυτρώνουν συνέχεια,   άλλοι  νέοι άλλοι  γέροι.           Θα  συνεχίζουν ανενόχλητοι στο σκοτάδι,  να ταπεινώνουν τις γυναίκες.

Καλώς έκαναν όλες οι γυναίκες και τους καταγγέλλουν, αν και μπορούσαν νωρίτερα,  να τους κόψουν τη φόρα.

Αλλά  πως να τολμήσει κάθε γυναίκα, να ομολογήσει ότι πίσω από την κλειστή πόρτα ο ευυπόληπτος διευθυντής, ο υποδειγματικός οικογενειάρχης, της ρίχτηκε με αισχρές διαθέσεις. Ότι το αφεντικό, παρενοχλεί την εργάτρια και ο προσωπάρχης, τη γραμματέα; Προτιμάει να το καταπιεί, ούτε στον άντρα της δεν το ομολογεί.

Γιατί;  Διότι,  θα της που ότι  αυτή το προκάλεσε.          Ότι, κούνησε την ουρά της.  Ότι,  έδειχνε εύκολη. Ότι,  τελικά   φταίει η γυναίκα, που ντύθηκε ωραία  και έβαλε ψηλοτάκουνα και  κοκκινάδι. Διότι τα μέσα ενημέρωσης, θα κανιβαλίζουν για μέρες στο πρόβλημα της. Διότι  ελλείψει μαρτύρων, θα συρθεί σε χρονοβόρες Δικαστικές περιπέτειες, σε εφέσεις και υψηλές αμοιβές  νομικής υπεράσπισης.

Συμπερασματικά ευχόμαστε.  Μακάρι να βρεθούν πολλές γυναίκες, ώστε  να έχουν το θάρρος να τολμούν να καταγγέλλουν, αυτή την κοινωνική γάγγραινα της σεξουαλικής παρενόχλησης.  Σε μια κοινωνία διεφθαρμένη, που δύσκολα θα θεραπευτεί. Αλλά   ποια είναι η καλύτερη και  πιο άμεση λύση;

Επί τόπου πάντα υποψιασμένη, και καχύποπτη η κάθε γυναίκα, θα προστατέψει τον εαυτό της.   Τον σάτυρο  τον χαστουκίζεις,  για να του περάσει η όρεξη, τον καθυβρίζεις, γιατί  του αξίζει και φεύγεις όσο μπορείς πολύ μακριά, χωρίς να του δώσεις το δικαίωμα να σε εξευτελίσει. Πόσο  μάλλον  να σε  βιάσει, γιατί απλά είσαι γυναίκα. Για αυτό αν μπορείς αμύνσου, υπερασπίσου εκείνη την δύσκολη στιγμή,  τον εαυτό σου, την τιμή σου και καθάρισες.

Ξανθίππη Αγρέλλη    30/1/2021