Η σημασία των φετινών Ευρωεκλογών έχει επισημανθεί από πολλές και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους φωνές. Όλοι επιμένουν στην κρισιμότητά τους για το μέλλον της Ευρώπης. Οι εχθροί αλλά και οι υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής Ιδέας. Οι υπέρμαχοι του status quo αλλά και οι ριζοσπάστες επικριτές του. Όλοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επισημαίνουν ότι οι Ευρωεκλογές αυτές δεν θα αποτελέσουν μια διαδικασία ρουτίνας. Το αντίθετο μάλιστα. Δεν μπορεί παρά στην επερχόμενη αναμέτρηση να αντιπαρατεθούν μετωπικά, θα λέγαμε, δύο αντίθετα πολιτικά σχέδια, που ήδη έχουν λάβει θέσεις μάχης. Στο πλαίσιο αυτό έχουμε να διεξάγουμε έναν διττό «πόλεμο θέσεων» έναν πόλεμο που θα διεξαχθεί σε δύο μέτωπα, απέναντι σε δύο αντίπαλα σχέδια.
Το πρώτο, είναι ζήτημα ζωτικό, αφορά την ίδια την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι το σχέδιο της επιστροφής στους παραδοσιακούς εθνικιστικούς ανταγωνισμούς και τις αντίστοιχες ρητορείες, που φαίνεται να ξεπαγώνουν και να ανασύρονται από τη λήθη στην οποία είχαν καταδικαστεί, όπως νομίζαμε, μετά την καταστροφική για την ήπειρό μας εμπειρία των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Οι πολιτικοί επίγονοι των ακραίων εθνικιστικών ή και ρατσιστικών κομμάτων του χθες, επανακάμπτουν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και ζητούν με το παραπειστικό σύνθημα της «Ευρώπης των πατρίδων» να στρέψουν την μία πατρίδα εναντίον της άλλης, τον έναν λαό εναντίον του άλλου, να αναβιώσουν τους εθνικισμούς και να τινάξουν στον αέρα το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Να σταθούμε πολιτικά απέναντί τους στην Ευρώπη είναι το πρώτο μας καθήκον.
Το δεύτερο σημείο, που συνδέεται στην πραγματικότητα, αν και όχι τόσο εμφανώς με το πρώτο, είναι οι κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές. Γιατί με την άκαμπτη σκληρότητα με την οποία εφαρμόζονται, κάνουν τους Ευρωπαϊκούς λαούς ακόμη
πιο δύσπιστους απέναντι στην Ε.Ε., θέτοντας υπό αμφισβήτηση τους στόχους των ευρωπαϊκών πολιτικών και τις δυνατότητες να απαντήσουν στα προβλήματα και τις προσδοκίες των Ευρωπαϊκών λαών για μια δίκαιη και με κοινωνικό πρόσημο ανάπτυξη.
Να αναζητήσουμε διεξόδους από τους σημερινούς μονόδρομους που θέλουν να επιβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη της Ευρώπης είναι το δεύτερο σημαντικό διακύβευμα των ευρωεκλογών-2019.
Η Ευρώπη και οι αξίες της δοκιμάστηκαν τα τελευταία χρόνια διπλά. Την μία δοκιμασία την υπαινίχθηκα ήδη. Πρόκειται για κοντόθωρες και χωρίς αναπτυξιακό όραμα οικονομικές πολιτικές. Η δεύτερη είναι η τεράστια δοκιμασία του προσφυγικού ζητήματος. Εκεί όπου χρειαζόταν η μέγιστη δυνατή συσπείρωση και αλληλεγγύη των Ευρωπαϊκών κρατών, για την αντιμετώπιση του, εκεί διαψεύστηκαν με τον πιο τραγικό τρόπο οι δυνατότητες της ευρωπαϊκής συνεργασίας. Εκεί ανέκαμψαν οι κάθε λογής εθνικισμοί, εκεί υποχώρησαν οι ευρωπαϊκές αξίες για τις οποίες ήταν ως τώρα υπερήφανη η πολιτισμένη Ευρώπη, το κοινό μας σπίτι.
Μπροστά σε αυτή την απειλή για το σύνολο της Ευρώπης, τη συνοχή της και τις αξίες της, είναι ανάγκη να αναζητήσουμε την δυνατότητα επιστροφής στις αξίες εκείνες που γέννησαν την Ευρώπη, μέσα από τα ερείπια ακόμη του πρόσφατου τότε πολέμου. Να ξαναθυμηθούμε την υπέρτατη αρχή της αλληλεγγύης, να κάνουμε κύρια επιδίωξή μας τη συνοχή, την κοινωνική συνοχή αφενός, υιοθετώντας σύγχρονες κοινωνικές πολιτικές, και αφετέρου προωθώντας την σύγκλιση των εθνικών οικονομιών και των ευρωπαϊκών περιφερειών.
Σύγκλιση σε υποδομές και σε αναπτυξιακές δυνατότητες πανευρωπαϊκά.
Στις πιο απομονωμένες νησιωτικές και ορεινές περιοχές της Χώρας μας, γνωρίζουμε καλά τη σημασία αυτών των πολιτικών. Γνωρίζουμε καταρχάς, το ανακαλύψαμε πρόσφατα με το προσφυγικό, ότι υπάρχουν ζητήματα που υπερβαίνουν τις εγχώριες πολιτικές, που απαιτούν διακρατικές απαντήσεις και σχεδιαζόμενες πολιτικές, κάτι που δεν μας απαλλάσσει από τις ευθύνες μας αλλά μας θέτει προ των ευθυνών μας με πιο επείγοντα τρόπο, μας ωριμάζει μας αναγκάζει να σκεφθούμε πόσο το τοπικό μπορεί να είναι παγκόσμιο και το παγκόσμιο τοπικό. Και όχι μόνο στο θέμα της προσφυγικής κρίσης αλλά και στα θέματα που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή, στα ενεργειακά ή στα θέματα του πολιτισμού. Ο σύγχρονος κόσμος είναι ένας κόσμος με πολλά κέντρα και πολλές περιφέρειες. Οι πολιτικές λοιπόν δεν μπορεί παρά να ασκούνται σε πλαίσια ευρύτερα, υπερεθνικά και διακρατικά.
Αν θέλουμε να είμαστε παρόντες και να συνδιαμορφώνουμε τις εξελίξεις, δεν μπορούμε να στρέφουμε το βλέμμα, αδιαφορώντας για τις ευρωπαϊκές εκλογές. Μας αφορούν. Όπως υπαινίχθηκα παραπάνω, εμείς οι νησιώτες το διαπιστώσαμε πολλές φορές αυτό. Με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, είτε θετικά, είτε αρνητικά.
Η δική μας η συμμετοχή θα καθορίσει το αποτέλεσμα των εκλογών, θα δώσει τις πολιτικές κατευθύνσεις για τα επόμενα χρόνια, θα καθορίσει το μέλλον της Ευρώπης στην επόμενη δεκαετία, που θα είναι και το δικό μας μέλλον.
Η δική μας συμμετοχή θα δώσει το απαραίτητο κύρος στο πιο δημοκρατικά εκλεγμένο όργανο τις ευρωπαϊκής ένωσης. Πολύ περισσότερο που στο σημερινό σταυροδρόμι, στο οποίο βρίσκεται η ΕΕ, ο καθένας μας είναι υπεύθυνος με τις πράξεις ή τις παραλείψεις του, με τη συμμετοχή ή με την αποχή του, για όσα θα συμβούν στην Ευρώπη όχι μόνο για τα επόμενα πέντε χρόνια αλλά για πολλές δεκαετίες ακόμη.
***
Το ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
