Αποσπάσματα από ένα αποκαλυπτικό κείμενο γραμμένο από τον Στρατή Μυριβήλη, εξαιρετικά επίκαιρο και στις ημέρες μας.
Είναι μέσα στη ζωή των ατόμων, όπως και μέσα στη ζωή των λαών, μερικές ημερομηνίες που στέκονται σαν ορόσημα και υψώνονται σαν βίγλες.
Εκεί λοιπόν που περπατάμε την καθημερινή μας χαμοζωή, σκυφτοί κάτω από το βάρος της βιοπάλης, σκυθρωποί από τα πάθη και τα ιδιωτικά συμφέροντα, ακούμε τις ιερές καμπάνες να σημαίνουν τον όρθρο της ψυχής και ξαφνιαζόμαστε. Σταματάμε μεσοστρατίς και βλέπουμε μπροστά μας την ψηλή κορφή. Η καρδιά γεμίζει αναγάλλια, τα μάτια βουρκώνουν.
Τότες μια λαχτάρα ξεπηδά. Ν’ ανεβούμε την ψηλή κορυφή, να σταθούμε ορθοί στην ακρότατη άκρη, εκεί που ο ουρανός είναι ανοιχτός και οι ορίζοντες αποτραβιούνται στ’ απόμακρα. Να βάλουμε αντήλιο το χέρι κι’ από κει ψηλά ν’ αγναντέψουμε τα περασμένα, να μαντέψουμε και τα μελλούμενα…
Είναι μέσα στη ζωή των εθνών ημερομηνίες που τα δικάζουν, τα δοκιμάζουν και ελέγχουν τα χαρτιά της ιστορικής τους ταυτότητας. Τέτοια είναι η μέρα της Σαλαμίνας, η μέρα του Μαραθώνα, η μέρα που έπεσε η Πόλη και ο Κωνσταντίνος, η μέρα του Ευαγγελισμού του 21, η μέρα του Κιλκίς και του Αβέρωφ η μέρα. Ας το μάθουν λοιπόν εχτροί και φίλοι μια για πάντα. Είναι η ίδια μέρα, που ξανάρχεται με άλλο όνομα κάθε φορά μέσα στη ζωή και στην ιστορία μας.
Η 28η του Οχτώβρη είναι ακόμα ένα φανέρωμα του πνεύματος της Φυλής. Είμαστε Έλληνες! Είμαστε οι Έλληνες του 40-41. Πάνω από τα ερείπια της χώρας μας. Πάνω από τους αμέτρητους τάφους μας. Πάνω από τη φτώχεια μας και τη γύμνια μας. Πάνω από τα πάθη και τα μίση μας ένας όρκος πρέπει να μας ενώσει σήμερα τους Πανέλληνες. « Ορκιζόμαστε να μείνουμε πάντα οι Έλληνες της 28ης του Οκτώβρη, οι Έλληνες του 40-41»!
Το Ελληνικό γένος έχει τούτο το προνόμιο. Να ζει αιώνια μέσα στην εφηβική του ηλικία, έτοιμο την πάσαν ώρα για τις πιο υψηλές και τις πιο θανάσιμες τρέλες. «Όλα τα μεγάλα μπορούν να κατορθωθούν, όταν τα νιάτα καβαλικέψουν την τρέλα» είπε ο μεγάλος άγγλος τραγικός.
Η Ελλάδα συνεχίζει το δρόμο της τον εφηβικό. Η Ελλάδα των Μηδικών, η Ελλάδα της Πόλης, η Ελλάδα του 21, η Ελλάδα του 17 είναι μέσα στην Ελλάδα του 40. Σαν φυλή σταθήκαμε άξιοι της Ιστορίας μας. Τώρα ένα είναι το χρέος μας: Σαν άτομα να σταθούμε άξιοι της Φυλής μας.
Υ/Ρ Κάποιες φορές οι λέξεις έθνος ή φυλή, προκαλούν ίσως και λόγω της θολούρας του διεθνισμού και του λαϊκισμού, «εθνικιστικές» …ανησυχίες. Έτσι, αντικαθιστώντας τες με τη λέξη λαός -κυρίως οι πολιτικοί-, μειώνουν την ίδια την αξία του ιστορικού γεγονότος. Όμως οι μεγάλες ιστορικές στιγμές ήταν ακριβώς εκείνες που καταφέραμε να λειτουργήσουμε ως έθνος, παραμερίζοντας τις όποιες διαφορές μας.
Σ.Κ.
