ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ –
ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ
Του Μιχάλη Τρικοίλη
Δεν θα είχα ειλικρινά κανένα λόγο, μια μέρα σαν και τη σημερινή που τιμούμε τρείς ζωντανές και κορυφαίες παρουσίες στον πνευματικό χώρο της οικουμενικής Ορθοδοξίας, τρεις μορφές με σπάνια επιστημονική συγκρότηση και προσωπικό παράδειγμα ζωής, για να γράψω μερικές σκέψεις μου, αν σήμερα δεν είχα την ευλογία και την τιμή να παραβρεθώ με την σύζυγο και τις εγγονές μου στην σχολική εορτή που διοργάνωσε το 6ο Δημοτικό Σχολείο για να τιμήσει τους τρείς Μεγάλους Ιεράρχες.
Είχα πάνω από 25 χρόνια να βρεθώ σε ένα χώρο εκπαίδευσης στο νησί μας είν’ αλήθεια. Οι παροτρύνσεις των μικρών μας κοριτσιών, πολύ περισσότερο όμως η περιέργεια μου να δω πως διαλέγει ένα σύγχρονο δημόσιο εκπαιδευτικό ίδρυμα να τιμήσει την ημέρα των Γραμμάτων, εν μέσω τόσων αντιφατικών μηνυμάτων περί αργίας ή μη, στα εκπαιδευτήρια (δημόσια και ιδιωτικά) καθώς και στα φροντιστήρια.
ΕΜΕΙΝΑ ΑΝΑΥΔΟΣ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ
Ένας φωτισμένος Διευθυντής με ένα επιτελείο χαρισματικών δασκάλων κάνουν ένα θαύμα σε αυτό το σχολειό, τόσο στο γνωσιακό μέρος της εκπαίδευσης, κυρίως όμως στην ανατροφή και στην δημιουργία εμπειριών στα παιδιά.
Με την χρήση σύγχρονων τεχνολογιών (power point, projectors), παρουσίασαν τους βίους και τα έργα των τριών Ιεραρχών, ανέδειξαν την συμβολή τους στις τέχνες και τα γράμματα και υπογράμμισαν το κύριο μήνυμα που και οι τρείς άγιοι μεταφέρουν, ΤΗ ΒΙΩΣΗ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΥΠΟΦΕΡΕΙ.
Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου που εν τω μεταξύ βούρκωσαν.
Κρυμμένες βαθιά στην ψυχή μου οι θύμισες των παιδικών μου χρόνων άρχισαν να αναδύονται. Οι μορφές των δασκάλων μας, των καθηγητών μας, αυτών των άγιων ανθρώπων που με τα μέσα εκείνης της εποχής, μας έμαθαν όχι μόνον γράμματα, μα κυρίως ΣΕΒΑΣΜΟ. Σεβασμό στον κάθε μορφής πλησίον. Στον πλησίον που είναι ο εγγύς και ο μακράν. Μα αυτό δεν διδάσκει η πίστη μας, αυτό δεν εφάρμοσαν οι τιμώμενοι σήμερα ιεράρχες? Δεν είναι άραγε καρπός της τέλειας αγάπης τους προς τον Θεό, η τέλεια αγάπη προς τους ανθρώπους τους οποίους υπηρέτησαν με στοργή, με σεβασμό και με αυταπάρνηση?
Στα μάτια μου ακόμα τρεμοπαίζει η μορφή της αείμνηστης δασκάλας μας Μαρίας Φορόζη όταν μας δίδασκε τις προσευχούλες στην Πρώτη Δημοτικού. Στα αυτιά μου ακόμα ακούω την φωνή του αείμνηστου δασκάλου μας του Γιάννη του Σχουλλή όταν μας περιέγραφε το μαρτύριο του Αθανάσιου Διάκου στην ιστορία της ΣΤ’ Δημοτικού. Τον αείμνηστο τον Μιχάλη τον Τσαταλιό όταν μας δίδασκε τα σύνολα και τα υποσύνολα στην Α’ Γυμνασίου, τον Βαγγέλη τον Χατζημιχάλη με τα διανύσματα, τον αείμνηστο τον Σωτήρη τον Θεοχάρη όταν μας δίδασκε πως να αποφεύγουμε τους βερμπαλισμούς στην έκθεση και τον Γιώργο τον Παναγιώτου όταν μας δίδασκε αρχαία ελληνικά , αλλά και τον αείμνηστο το Γεράσιμο τον Μειμάρη όταν άστραφτε και βρόνταγε και στην τάξη αλλά και στον άμβωνα για του…“ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ „ και την καλή μας θεολόγο κα Σώκιαλη όταν μας μάθαινε τις άγιες λειτουργικές μας παραδόσεις.
Τόσοι και τόσοι άγιοι άνθρωποι (ας με συγχωρέσουν που δεν αναφέρω τα ονόματα τους) που σαν γνήσιοι παιδαγωγοί αναδείχθηκαν σε σύμβουλοι και καθοδηγητές μας
Στη μνήμη τους σήμερα δεν είναι μόνο χρέος τιμής να θυμηθούμε την συμβολή τους στην εκπαίδευση και την ανατροφή μας, περισσότερο είναι ανάγκη να τους συμβουλευθούμε, έστω και επιγραμματικά για να φωτίσουμε λίγο τη σκέψη μας και να δροσίσουμε την καρδιά μας.
Όλους αυτούς τους δασκάλους και καθηγητές μας που μας αγάπησαν σαν δικά τους παιδιά και που κατάφεραν να αποκαλύψουν την ομορφιά και τα ταλέντα μας και μου με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και τα εμπόδια που στο διάβα της ζωής μας αργότερα, ορθώθηκαν γύρω μας.
Πόσο με συγκλόνισε η γιορτή αυτή!
πόσο με καθήλωσαν οι χαρούμενες φωνές των παιδιών!
πόσο περήφανος και ευλογημένος αισθάνθηκα που ο άνθρωπος που έχει αναλάβει άξια να συνεχίσει το έργο των δασκάλων μας στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση των νεότερων συναδέλφων του, δεν είναι άλλος από τον παιδικό μου φίλο Αριστείδη Φουντωτό.
Σε ευχαριστώ πολύ Αριστείδη μου που μου έδειξες ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΕΛΠΙΔΑ …
Πολύ όμορφο Κε Μιχάλη!