Του Δημήτρη Βοναπάρτη
Sοverio de Prosperis
(Ο Σοβέριο ντε Πορσπέρις ήταν Ιταλός στρατιώτης, σκοπιά
σε φυλάκιο στη λίμνη , στον κάμπο του Πυλίου –Κω,
τη νύχτα στις 3-10-1943)
Σκοπιά, στη βάρδια μου, στη Λίμνη τα χαράματα,
στο ξεροτράχαλο φυλάκιο, καταντικρύ στη θάλασσα.
Ο μοσχομύριστος Οκτώβρης αχνίζει μες στον κάμπο
Και νοσταλγώ το πρασινοζωσμένο FIUGGI- Ρώμης,
τη μάνα ,τον πατέρα ,τ΄αδέρφια μου , τους φίλους.
Όλους τους φέρνω μπρός μου, κατά την ώρα της σκοπιάς.
Στρατεύτηκα και στάλθηκα, στα μακρινά νησιά,
πως τάχα κι εδώ είναι πατρίδα να φυλάω.
Εικοσάχρονος, κι η νύχτα στη σκοπιά είναι βάσανο.
Ο διοικητής μου D΄AMORE MICHELE,με πυρετό πεσμένος ,
ως τουρτουρίζει σύγκορμος, βογγά, φωνάζει «ωχ μάνα».
Και είναι νιος, κι είναι ψηλός , ευγενικός, κι ωραίος.
Έχω, ως άγρυπνος φρουρός, τα μάτια δεκατέσσερα,
μη χάσω ίσκιο, σάλεμα ή θόρυβο ή κρότο.
Έχομε πόλεμο, ποιος το ξεχνά; Όλη η γης το ξέρει.
Οι Γερμανοί ελαύνουν και σκοτώνουν εμάς τους Ιταλούς.
Στη Λίμνη, στο φυλάκιο το υψωμένο, ξαγρυπνώ.
Δυο του Οκτώβρη, ξημερώνοντας οι τρεις.
Μια νύχτα που δεν έφτασε ποτέ να τελειώσει.
Ένα πρωί, που δεν ήρθε ως πρωινό ,στο μαγεμένο κάμπο.
Και να! Αυγή-αυγή χαράματα ,ακούγονται μητράλιες,
σερνάμενα οχήματα , κρότοι, τριγμοί σιδήρων.
Ένα καράβι τέρας, ξερνάει τα σπλάχνα του στην αμμουδιά,
και στο νησί βαριές πατούν, οι ερπύστριες των αρμάτων.
Κι εγώ ο SΑVERIO,από το FIUGGI,με το ντουφέκι που κρατώ,
θαρρώ πως ονειρεύομαι ή πως τρελαίνομαι στο ξάφνου.
Κι ο διοικητής μου σπαρταρά , στου πυρετού τη θέρμη.
«Κυρ- διοικητά, ακούγονται όπλα, τανκς, μητράλιες ,πολυβόλα,
έχομε απόβαση ,χαλάει ο κόσμος απ όχλο και ποδοβολητά».
«Θάναι δικοί μας», μου απάντησε σε μιας στιγμής γλυκάδα.
Ο Michele D΄amore , ο απ΄όλους μας αγαπημένος.
Κι ήταν οι εχθροί, που πάτησαν την Κω,και θέριζαν τα πάντα.
«Άρχίσαμε πυρ», ασίγαστο, κι οι σφαίρες μού κοκκίνισαν την κάννη.
Κι άλλες δεν είχα ,μήτε ΄γω, μήτε κανείς μας άλλος.
«Σωθείτε όπως μπορείτε» πρόσταξε ο διοικητής από το στρώμα.
Πήραμε αμέσως τα βουνά ,καθώς βαστούσε η νύχτα .
Και σαν αγρίμια, άλλος εδώ, άλλος εκεί, σκορπίσαμε.
Όπως καθένας, με φευγάλα, να σωθεί, μπορούσε.
Τρεις του Οκτώβρη ,ημέρα Κυριακή, του 1943.
Στη Λίμνη, στο Πυλί, στο μυρωμένο κάμπο.
Κι ύστερα κρυψώνα στην κρυψώνα με κακουχία και πείνα.
Ο πόλεμος φούντωνε, παντού, στις χώρες της Ευρώπης.
Τα νέα έφταναν βαριά, απ όλες τις απόψεις.
Και γύρισε η μια χρονιά, φέρνοντας την παράλλη
κι οι χάρτες κι οι σχεδιασμοί αναποδογυρίσαν,
κι οι ορκισμένοι αήττητοι, όλοι τους νικηθήκαν.
Και γύρισε πάλι ο τροχός κι ήρθε στα συγκαλά του,
ο κόσμος πούχε τη σειρά, τη φύση του χαμένη.
Άλλοι σε χώματα άγνωστα ,χαθήκαν και θαφτήκαν.
Όπου ήταν κολαστήριο, όπου ήταν μαύρος Άδης.
Χίλια κακά ,όσα, έκαμε ο πόλεμος, μπορούσε.
Κι άλλοι ,στην τύχη, τυχεροί, φτάσαμε στην πατρίδα
Κι ανέλπιστα αγκάλιασαν οι μάνες τα παιδιά τους.
Πήραν τα χρόνια κι οι καιροί, πήρε ο καιρός τα χρόνια
κι εγώ ο εικοσάχρονος, πέρασα τα ογδόντα
Μ΄ένα κρυμμένο όνειρο, βαθιά μες στην ψυχή μου.
Να ξαναδώ τα χώματα, κείνης της μαύρης νύχτας,
που γράφτηκε στη σκέψη μου ,πάν΄ από εξήντα χρόνια.
Δεν σβήνει, μα πρωτοστατεί, σε κάθε ανάμνησή μου.
Κι έφτασα , μόνος κι άγνωστος, ογδόντα- τριώ χρονώνε,
κι ήβρα και γνώρισα μια-μια, τις πέτρες σκορπισμένες,
που ήταν χτισμένο, στο ύψωμα κει, το φυλάκιό μου.
Κι ήβρα εγγόνια και παιδιά των Κώων ,των Ελλήνων,
που μούδιναν, κρυφά-κρυφά κομμάτι απ΄ το ψωμί τους.
Κι έμαθα πως τη Κυριακή, ξημέρωμα Δευτέρας,
μετά τη νύχτα του χαμού, που χάσαμε τη μάχη,
οι Γερμανοί αιχμαλώτισαν,103 διοικητάδες,
και σαν κοπάδι με πουλιά, όλους τους τουφεκίσαν.
Στο Λινοπότι, μια άκρια σ ένα ξερό χωράφι.
Τώρα, ογδοντατριάχρονος, ξένος, πια κι επισκέπτης,
εσφούγγισα τα μάτια κου ,μπαίνω μαρμαρωμένος,
για να διαβάσω των 103, τα ονόματα, θαμμένων,
στην επιτύμβια πλάκα ,του σεπτού, κρύου κοιμητηρίου.
Κι ανάμεσα στα ονόματα των Ιταλών νεκρών μας,
μου στάθηκε αδύνατο ,σίγουρα να διακρίνω,
καθώς τα μάτια όταν κλαιν ,δακρύζουν και βουρκώνουν,
τίποτα δεν μπορούν να δουν, πίσω απ΄ το πέπλο δάκρυ.
Κι όταν πια έσφιξα πολύ κι έστιψα την ψυχή μου,
κατάφερα ,στα καθαρά, να δω και να διαβάσω.
D΄ΑMORE MICHELE, του καλού, εκείνου, διοικητή μου,
τόνομα στην ταφόπλακα ,στη μέση ασημωμένο.
Δημήτρης Κ. Βοναπάρτης (Κως 31-5-2015)
Τα έχεις μπερδέψει με τις ηλικίες.Πως το 2015 είναι 83 χρονών (δηλαδή γεννήθηκε το 1932); Πως στην απόβαση ήταν 20 χρονών; Κάποιο λάθος κάνεις, για δες το…..
Τι ασχολείστε με φασιστες;Παρουσιάζετε τους Ιταλούς σαν Αγίους.Δολοφόνοι φασιστες ήταν και είχαν την Κω στη κυριαρχία τους έχοντας τους Κωους υπό κατοχή και υπέφεραν.Τώρα κάποιοι που είχαν πάρε δώσε με τους κατακτητές πάνε να αλλάξουν την ιστορία.
κατακτητες θεωριτικα ηταν μονο,εαν κοιταξεις γυρω σου οτι ομορφια εχει αυτο το νησι το οφειλουμε στους ιταλους…καπου πρεπει να δουμε και λιγο την πραγματικοτητα.
Δώσε δούλους να δουλεύουν ήλιο με ήλιο να σου φτιάξω παλάτια.Τι λες άνθρωπε;Μήπως εισουν κολλητός τους;Ρωτά τους σπουδές σου για ομορφιά που είχανε.Κάνανε 4 κτήρια και δρόμους αφού ισοπεδώθηκε η πόλη από το σεισμό.Στα χωριά τι ακριβώς κάνανε;Να κάτσεις λοιπόν να σε ….για να σου κάνουν κτήριο,βάζοντας σε να δουλεύεις τζάμπα.
ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ. ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΔΕΝ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΟΥΤΕ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΜΑΘΕΙ ΣΩΣΤΑ Η’ ΝΑ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ.
οι Ιταλοί έκλεισαν τα Ελληνικά σχολεία . επέβαλλαν την ιταλική γλώσσα. όσο για τα έργα 34 χρόνια 1912-1946 είχαν σκλάβους τους Έλληνες Δωδεκανήσιους και τους έπαιρναν μέχρι και τη σοδειά τους.τα κτήρια τα έφτιαξαν γιατί ήθελα να κάνουν τα νησιά παράδεισο παραθερισμού για δική τους χρήση. μέχρι τις Ορθόδοξες Εκκλησίες έκλειναν και επέβαλαν τον καθολικισμό. γι’αυτό ας σταματήσουμε πια τις ζοφερές αναμνήσεις σε σκοτεινές ιστορικές σελίδες του τόπου μας. οι Ιταλοί ήταν κατακτητές ας μην το ξεχνάμε.
αντί να εκθειαζουμε τους αγωνιστές της αντίστασης και τους ιερολοχίτες που τους εκτελούσαν μιλάμε για τους φασίστες Ιταλούς πολεμιστές. αυτοί δεν έχουν θέση ούτε στη μνήμη μας αλλά στην σκοτεινή περίοδο ιταλικής σκλαβιάς των γενναίων Δωδεκανήσων .
Έχει ξεφύγει με κάποιους Κωους που επί κατοχής των Ιταλών είχαν πάρε δώσε μαζί τους και πέρναγαν καλά.Φεύγοντας δε τους άφησαν και περιουσίες.Θα βγουν και ήρωες,πουλημένα τομάρια.
Καλά να πάθει.Τι δουλειά είχε στο νησί μας;
μη τους εκθειαζεται τοτε με μνημεια πεσοντων και μνημοσυνα αφηστε τους στην ησυχια τους εκει που βρισκονται …….
ενα αφιερωμα για τους ηρωες του ΙΕΡΟΥ ΛΟΧΟΥ που ελευθερωσε την Κω δεν κανατε? μονο μας μοστραρατε το μουστακακι του φασιστα ιταλου να συγκινηθουμε
μην ξεχναμε οτι στην αρχη ηρθαν σαν απελευθερωτες απο τον τουρκικο ζυγο.ισως εαν δεν ειχε γινει αυτο, να ειμασταν ακομη υπο την κυριαρχια της….χωρας αυτης και αυτη την ωρα που μιλαμε να μετραγαμε τους μιναρεδες μας ποσοι ειναι στον αριθμο…ουδεν κακον αμιγες καλου λοιπον