ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΔΙΑΚΟΓΕΩΡΓΙΟΥ | Επικήδειος από Φώτη Χατζηδιάκο
– Θλιβερό καθήκον μας οδήγησε στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού. Το χρέος και η ανθρώπινη ανάγκη να αποχαιρετήσουμε και να κατευοδώσουμε στο επέκεινα, ένα άνθρωπο που στην επίγεια ζωή διέπρεψε με την κοινωνική, οικογενειακή και πατριωτική – πολιτική του παρουσία. Ένα δικό μας άνθρωπο, τον νομίατρο Παντελή Διακογεωργίου. Τον μειλίχειο γιατρό της προσφοράς. Τον άνθρωπο του ήθους, του μέτρου και της αξιοπρέπειας.
Γεννήθηκε το 1938 στο χωριό Σιάννα και έζησε τα παιδικά του χρόνια, αντικρύζοντας καθημερινά τον ορεινό όγκο του Αταβύρου και το πευκοδάσος της Κυμισάλας.
Καθοδηγούμενος από τις συμβουλές, τη στάση και τις πράξεις του εκπαιδευτικού πατέρα του, Ευσταθίου και τη σωφροσύνη της μητέρας του Παναγιούλας, καθορίζει από μικρό παιδί στη σκέψη και στη συνείδησή του, τους στόχους και τις επιδιώξεις της ζωής του. Με την δίψα για γνώση, για μόρφωση και για προσφορά στους συνανθρώπους του, χάραξε την πορεία του σ΄ αυτόν το τόπο και τη δική του στάση ζωής, μέσα στην τοπική μας κοινωνία.
Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και ακολούθως αποφοίτησε και από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας, από την οποία απέκτησε το τίτλο του Υγειονολόγου το 1978. Σκαπανέας της ιατρικής επιστήμης, το 1980 ανακηρύσσεται Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα διδακτορικής διατριβής σχετικό με τη «Μυκητολογική χλωρίδα της Ρόδου». Όμως δεν σταματά εκεί και το 1988 αποκτά και τον τίτλο της ειδικότητας της Κοινωνικής Ιατρικής.
Επαγγελματικά, υπηρέτησε στο Νοσοκομείο της Ρόδου, στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών και διετέλεσε και Ελεγκτής Ιατρός στο Ι.Κ.Α. Ρόδου.
Ανέλαβε καθήκοντα Νομίατρου στο νομό Δωδεκανήσου το έτος 1982.
Διετέλεσε Διευθυντής των Κοινωνικών Υπηρεσιών Δωδ/σου και ήταν Προϊστάμενος-Διευθυντής των Τμημάτων Υγείας-Πρόνοιας επί σειρά ετών μέχρι το 2006 που συνταξιοδοτήθηκε .
Δίδαξε ως καθηγητής Υγιεινής στην Ακαδημία Ρόδου, στη Σχολή Νοσοκόμων Ρόδου, στα δημόσια ΙΕΚ και σε μετεκπαιδευτικά μαθήματα των τουριστικών σχολών Ρόδου, ενώ πραγματοποιούσε τακτικές ομιλίες σε σχολεία, συλλόγους, κοινότητες και χώρους εργασίας. Διετέλεσε :
• Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ιατρών Υγιειονολόγων – Δημόσιας Υγείας επί σειρά ετών.
• Πρόεδρος επί σειρά ετών Α/βάθμιας και Β/ θμιας Υγειονομικής Επιτροπής Δωδεκανήσου καθώς και μέλος πολλών Υγειονομικών επιτροπών της ΔΕΗ, Αστυνομίας, Πυροσβεστικής και της Τοπικής Διοικούσας Επιτροπής ΙΚΑ Ρόδου.
• Αντιπρόεδρος της Νομαρχιακή Επιτροπής αντι-A.I.D.S. και μέλος θεραπευτικών και κοινωνικών ιδρυμάτων του νησιού μας.
Πολιτικά – κοινωνικά, ποτισμένος από τα ιδανικά της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και την αγάπη του για τη Ρόδο, κατά την διάρκεια των σπουδών του προσέφερε τις υπηρεσίες του στο πολιτικό γραφείο του Δωδεκανήσιου πολιτικού Ιωάννη Ζίγδη και ταυτόχρονα ήταν ο ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της ΄Ενωσης Ροδίων Αθηνών-Πειραιώς, Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Δωδεκανησιακών Σωματείων, καθώς και Πρόεδρος της ΄Ενωσης Δωδεκανησίων φοιτητών Αθηνών Πειραιώς.
Αντιπρόεδρος της Ροδιακής λέσχης, μέλος της περιφερειακής επιτροπής του σώματος προσκόπων και πρόεδρος του συλλόγου Σιαννιτών.
Παράλληλα με την τεράστια επαγγελματική και κοινωνική του δράση, εκλέχτηκε, Δημοτικός Σύμβουλος στον πρώην Δήμο Αταβύρου Ρόδου (2002 – 2006) και Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου (2005-2006).
΄Ηταν βαθύτατα πολιτικοποιημένος και θεωρούσε μεγάλη του τιμή, που ίδρυσε και διετέλεσε γραμματέας, επί σειρά ετών, της δημοτικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ στον πρώην δήμο Αταβύρου και μετέπειτα εκλέχτηκε μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ Νότια Δωδεκανήσου.
Ενεργός πολίτης μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του, με μια σπάνια σεμνότητα, δεν έπαψε να συμμετέχει σ όλες τις εκδηλώσεις του πολιτικού μας χώρου. Καμάρωνε που στ΄ αχνάρια του, γαλουχημένη από αυτόν, ακολουθούσε η κόρη του Κατερίνα.
Πέρα και πάνω απ΄όλα όμως, στην καθημερινή του σκέψη, ήταν το αγαπημένο του χωριό τα Σιάννα. Θεοσεβούμενος, προσέφερε τις υπηρεσίες του αναδεικνύοντας τα εξωκκλήσια και τον ιερό ναό του Αγίου Παντελεήμονα και κάθε χρόνο στις 27 Ιουλίου, αδημονούσε να μας υποδεχθεί στην μεγάλη αυλή δίπλα στην εκκλησία, για να γιορτάσουμε μαζί την χάρη του Αγίου .
Η αγάπη του για το χωριό του, τον οδήγησε σε μια κοπιώδη εργασία, για την συλλογή στοιχείων με όλο το ιστορικό, τις παραδόσεις και τα έθιμα του χωριού του, ώστε να συγγράψει και να εκδώσει το βιβλίο του : «ΤΑ ΣΙΑΝΝΑ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ», που με μεγάλη χαρά μας το αφιέρωσε την ημέρα της γιορτής του Αγ. Παντελεήμονα το 2010 για να γνωρίσουμε τους θησαυρούς των Σιαννών .
Βαθύς γνώστης και εμβριθής μελετητής της ιστορίας του χωριού του, υπερηφανευόταν για τις αρχαιότητες των Σιαννών που κοσμούν τα μεγαλύτερα μουσεία της Ευρώπης και καμάρωνε για το αγγείο με το επίγραμμα «ΚΑΛΛΙΣΤΑ ΓΑΣ Η ΑΒΡΑΣΙΑ» που βρίσκεται στο Μητροπολιτικό μουσείο της Νέας Υόρκης.
Είχα την τιμή, με την ιδιότητα του Προέδρου του Νομαρχιακού Συμβουλίου να συνεργαστώ μαζί του, τα 4 τελευταία χρόνια πριν την συνταξιοδότησή του ως Νομίατρος και με την παράλληλη θέση του ως Προέδρου του δημοτικού Συμβουλίου Αταβύρου. Ετσι, σφυριλατήσαμε μία ανιδιοτελή και ειλικρινή φιλία, με αμοιβαία εκτίμηση. Τα τελευταία χρόνια, η τακτική ζεστή καλημέρα και το χαμόγελο του, στην αυλή του ΑΚΤΑΙΟΝ ήταν αναγκαιότητα για μένα και τους φίλους του.
Δυστυχώς περνούσαν τα χρόνια και δεν καταφέραμε να ικανοποιήσουμε την επιθυμία του, να μας φιλοξενήσει στα «Μονοσύρια», στην άγρια παραλία Γλυφάδα Σιαννών, που μας προσκαλούσε τα Σαββατοκύριακα. Τον σχεδιασμό του δυστυχώς τον πρόλαβε η βούληση του Κυρίου, να τον καλέσει κοντά του.
Στη σύζυγο και την κόρη του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.
Αγαπημένη μας Κατερίνα, να είσαι περήφανη για τον πατέρα σου και να είσαι βέβαιη ότι και από εκεί ψηλά που βρίσκεται, η σκέψη του θα καθοδηγεί σωστά τα βήματα σου.
Καλό σου ταξίδι, φίλε Νομίατρε,
Να είναι αιωνία η μνήμη σου, αγνέ πατριώτη και συναγωνιστή Παντελή.
Ρόδος 9 Μαρτίου 2022
Φώτης Χατζηδιάκος
τ. δήμαρχος Ρόδου.
Αντί επικήδειου για τον Παντελή Διακογεωργίου
Του
Αγαπητού Ξάνθη
Αρχιτέκτονα
Στο άκουσμα του θανάτου του Παντελή Διακογεωργίου αισθάνθηκα άμεσα να γράψω λίγα λόγια, αντί επικήδειου. Η παρουσία του ταπεινή και ηθική, όμως η κοινωνική του προβολή έντονη και εντυπωσιακή.
Το πέρασμα του από την υγειονομική Υπηρεσία, γεμάτο καλοδιάθεση και προσφορά για το κοινό καλό. Συνεργαστήκαμε στο τέλος της και φάνηκε η ανωτερότητα της ψυχής αλλά και η γνώση του αντικειμένου. Πρόεδρος της επιτροπής του AIDS, τότε που ανθούσε και φόβιζε έβγαινε στις τηλεοράσεις να ενημερώσει, να καθησυχάσει με τον πράο αλλά και υπεύθυνο λόγο του.
Φίλος και συμμαθητής του αείμνηστου Δημήτρη Κρεμαστινού, φίλος όλων, προοδευτικός, πολιτικός ευπατρίδης, καλός οικογενειάρχης.
Χωρίς αναστολές στη μόρφωση και την εξέλιξη της μοναδικής του κόρης, Κατερίνας, την είχε πριγκίπισσα και πίστευε στη δικαίωση των προσπαθειών του, πράγμα που η ίδια δεν τον διέψευσε ποτέ.
Ο «μπαμπουλίνι» της Κατερίνας σήμερα πλέον μπορεί να χαίρεται και να νοιώθει ικανοποίηση για το πετράδι που αφήνει πίσω του. Ο θάνατος είναι το τελευταίο σημείο του κύκλου της επίγειας ζωής. Όμως, μπορεί να είναι και η αφετηρία μιας αστείρευτης μνήμης που χαράσσεται στο μάταιο τούτο κόσμο, με χρυσά γράμματα. Σίγουρα, ο Παντελής μπορεί να μην τα διαβάσει αυτά όμως η κοινωνία της Ρόδου και όχι μονό, στέκεται ευλαβικά και με σεβασμό στο πρόσωπο του εκλιπόντα.
Η σύζυγος του, Εύη κολώνα, στυλοβάτης δίπλα του σ’ όλες τις δύσκολες στιγμές με την κοινή αγάπη τους στο όμορφο κοριτσάκι τους. Είναι στιγμές που το συναίσθημα κυριεύει το λόγο και ο λόγος τη λογική.
Μια γωνία του Παραδείσου του ανήκει, την κατέκτησε με τον τρόπο διαβίωσης του αλλά και με την ευγενική και υπεύθυνη στάση του.
Εμείς στεκόμαστε με ευλάβεια πάνω στο σώμα του αλλά όχι στη ψυχή του, η οποία ανήκει στους παραδείσιους διαδρόμους με το κάλλος των ενεργειών του και την ευτοπία που επέδειξε σ΄ εμάς.
Έλεγε ο Αισχύλος «Ευκλέως τοι κατθανείν χάρις βροτώ»- «Σίγουρα, όταν πεθάνεις ένδοξα είναι μεγάλη χάρη για τους ανθρώπους».
Και αυτή τη δόξα την απέσπασε με την κοινωνικότητα του αλλά και την υπηρεσιακή του πρόσφορα στον τόπο.
Δεν είναι μόνο ο πόλεμος που γεννάει ήρωες, δεν είναι μόνο τα βραβεία και οι έπαινοι που προσδιορίζουν τους αρίστους, είναι και το φως της λάμψης που κάποιοι το ανάβουν καθημερινά, υπηρετώντας αξίες και ιδανικά. Και το δύσκολο είναι αυτά να γίνονται αναγνωρίσιμα από τους άλλους/άλλες, σε μια αποδοχή υποδείγματος και σημαιοφόρου. Αυτό το κατόρθωσε ο Παντελής Διακογεωργίου.
Χθες, την ημέρα της ενσωματώσεως της Δωδ/σου στην μητέρα Ελλάδα, αποφάσισες να φύγεις για να δείξεις έστω και συμβολικά ότι οι πατριώτες διαλέγουν την είσοδο στον κόσμο της απόλυτης ειρήνης και αρμονίας με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.
Ευχαριστούμε που ήλθες, μας έμαθες, μας δίδαξες.
Συλλυπητήρια στην οικογένεια του με όλη την αγάπη μου.
