Ο ΔΑΥΙΔ__________________
Εβδομήντα έξι, αυγινο χάραμα, τα πήρες λες και δεν είχες τίποτα άλλο να κάνεις. Με μια ανάσα έσβησες κεριά που ακόμα θα λάμπανε. Θολά? έστω θολά. Μα είχαν φτάσει μέχρι την μέση, άρα, είχε ακόμα να δει να ακούσει να χαρεί.
Πόσο δύσκολο είναι, όταν λέμε αντίο σε έναν άνθρωπο και μάλιστα αδελφό. Λέμε αντίο σε ένα κομμάτι της ζωής μας…σε αλήθειες και ψέματα….σε ότι βιώσαμε…σε ότι αγαπήσαμε…και αυτό το αντίο πάντα θα πονάει….
Είτε το θέλουμε είτε όχι.
Το οδοιπορικό της ζωής μικρό, αλλά γεμάτο.
