Μάης ο μήνας των λουλουδιών.
Ένα νοσταλγικό αφιέρωμα στα παιδιά των λουλουδιών τους ‘Χίπις’
(Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη)
Πρωτομαγιά σε όλο τον κόσμο και οι εργάτες πάντα ξεχύνονταν στους δρόμους, αιτούμενοι τα δίκαια αιτήματά τους. Ξεκινώντας από την διαμαρτυρία των εργατών στην Νέα Υόρκη, φθάνουμε στον Μάη του 1968, με τη Γαλλία να σείεται από τις ταραχές, που γίνονταν ανάμεσα στην αδικημένη εργατική τάξη και στην κυβερνητική αντεργατική πολιτική.
Ενώ εμείς στα σχολεία μαθαίναμε τραγουδάκια του τύπου,
‘Ο Μάιος μας έφτασε εμπρός βήμα ταχύ, να τον υποδεχθούμε παιδιά στην εξοχή,
οι Ολύμπιανς με τον Πασχάλη στο μουσικό συγκρότημα, τραγουδούσαν το 1969 σε στίχους της Σέβης Τηλιακού, το αξέχαστο τραγούδι,
‘Σε λένε το κορίτσι του Μάη αααα!!!! στην καρδιά σου η αγάπη δεν χωράει αααα!!!!’
Την χρονιά εκείνη, που βομβαρδίζονταν άγρια το Ανόι και εμαίνετο ο πόλεμος στο Βόρειο και στο Νότιο Βιετνάμ, ένα κίνημα ξεκινώντας από την Αγγλία, ξεσήκωνε τους νέους για έναν άλλο διαφορετικό, ασυνήθιστο τρόπο ζωής.
Αφού εδραιώθηκαν οι ροκάδες όπως ο Έλβις Πρίσλει, οι Μπιτλς, οι Ρόλιγκ Στόουνς, ο Τζίμι Χέντριξ κλπ και ξεπεράστηκε η μόδα με του ‘αλήτες’ Αμερικανούς τους ‘τράμπς’ και τους Γάλλους ‘άστεγους’ τους ‘κλοσάρ’, φτάσαμε και στους Εγγλέζους τους ‘Χίπις.’
Τα παιδιά των λουλουδιών, οι Χίπις, βρήκαν ένα άλλο ξέγνοιαστο τρόπο ζωής, που κυρίως υιοθέτησε η νεολαία των δεκαετιών 60 και 70. Ζούσαν άνδρες και γυναίκες, ειρηνικά σε σπηλιές, όπως στα Μάταλα της Κρήτης, κοιμόντουσαν στην παραλία, στο βουνό ή στην ύπαιθρο, δεν πλένονταν συχνά, δεν ξυρίζονταν, είχαν μακριά ατημέλητα μαλλιά. Έτρωγαν ό,τι πρόχειρο έβρισκαν σε φρούτα και λαχανικά, αποκλείοντας το κρέας από τη ζωή τους και κάπνιζαν συνεχώς απαγορευμένες ουσίες, που τους έκαναν να ζουν σε σύννεφα παραισθήσεων. Στα λουλουδάτα ψυχεδελικά και κλαρωτά ενδύματα τους, άνδρες και γυναίκες, είχαν κρεμάσει τεράστιες κουδούνες, φυλακτά και χαϊμαλιά, όπως ο αξέχαστος Βασίλης Τζιβιλίκας, στο ομώνυμο έργο εποχής. Ήταν φορτωμένοι με περιδέραια από λουλούδια και στεφάνωναν τα κεφάλια τους με Μαγιάτικα στεφάνια.
Θεωρούσαν τον Μάη, τον πιο γιορτινό τους μήνα και ζούσαν σε ομάδες ή και ατομικά, μια ξέγνοιαστη, ανέμελη ζωή, χωρίς οργανωμένη δουλειά, χωρίς σπουδές, χωρίς ευθύνες, χωρίς σκοπό και προ πάντων χωρίς σύνεση, νόμο και τάξη. Είχαν πλήρη σεξουαλική απελευθέρωση, βάζοντας τον γάμο, την οικογένεια και τις συναισθηματικές σχέσεις, στο περιθώριο.
Όλα αυτά μέχρι που στο τέλος της δεκαετίας του 70 αρχές του 80, η ξαφνική εμφάνιση του φοβερού ιού του AIDS τους τράβηξε τα χαλινάρια, αφού η μετάδοση του βασιζόταν κυρίως στην σεξουαλική επαφή.
Οι Χίπις, παρέμειναν στην μνήμη όσων τους έζησαν για πολλές και ποικίλες δραστηριότητές τους. Όπως με μπροστάρησα, την αξέχαστη Τζόαν Μπαέζ και την κιθάρα της, καθώς επίσης και την Τζάνις Τζόπλιν, γυρνούσαν όλο τον κόσμο, με ένα σύνθημα στα πλακάτ.
‘Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο’.
Τελικά το πέτυχαν, γιατί ο μακροχρόνιος πόλεμος στο Βιετνάμ που στοίχισε τη ζωή σε χιλιάδες αμάχους, έληξε χάρις και στις ειρηνικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις των ειρηνιστών και φανατικών οικολόγων και αντιπυρηνικών Χίπις.
Το κίνημα των Χίπις είχε πλημμυρίσει όλο τον κόσμο. Από την Ευρώπη, ως το Λος Άντζελες της Αμερικής, με το θρυλικό ετήσιο μουσικό αντάμωμα των Χίπις, το Γούντστοκ, μέχρι το Μεξικό, την Ασία και την Άπω Ανατολή.
Έτσι έφτασε μέσα από τους λιγοστούς τουρίστες και στο νησί μας. Μιμητές πολλοί νέοι, που ήταν γνωστοί ως τα καμάκια του νησιού, κυνηγώντας τις εφήμερες, στιγμιαίες ερωτικές σχέσεις, με τις περαστικές τουρίστριες. Η κακέκτυπη μίμηση των βλαβερών συνηθειών των χίπις και του αρνητικού τρόπου ζωής, υιοθετήθηκαν και από τους δικούς μας τότε νέους, που σήμερα είναι πια σοβαροί, ενήλικες οικογενειάρχες ή και μοναχικοί λύκοι στην πορεία της ζωής τους. Γέμιζαν τότε με λιγοστούς Χίπις οι πρώτες παραλιακές ντίσκο, όπως η Μεροπίδα.
Στη θέση της έγινε η σημερινή ‘Μαρίνα.’ Οι παραλίες φιλοξενούσαν τους Χίπις του νησιού, μαζί με τις περαστικές τουρίστριες, με στέγη τους τον έναστρο ουρανό και συντροφιά τους την λαμπερή πανσέληνο.
Για ευνόητους λόγους, δεν αναφερθήκαμε σε ονόματα παλιών ντόπιων Χίπις, που ξεχώριζαν, με τις φαβορίτες τύπου Σταμάτη Κόκοτα και τα μακριά μαλλιά και μούσια, τύπου Τζιβιλίκα.
Καλός σας και πάντα ανθισμένος Μάιος.
Ξανθίππη Αγρέλλη
Μας μπερδεψες. Νοσταλγεις τους χιπιδες που τα ειχαν ολα ελευθερα σχεσεις σεξ ουσιες κτλ και αλλες φορες διαβαζω που γραφεις για εκκλησιες θρησκεια κτλ.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ!!!! Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΥΣ ΧΙΠΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΑΘΗΚΕ ΑΠΟ ΑΛΛΑ. Η ΛΕΞΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΟΤΕ ΕΦΗΒΙΑ ΜΑΣ ΟΥΤΕ ΕΠΙΚΡΟΤΩ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΥΙΟΘΕΤΗΣΑ ΠΟΤΕ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΕΝΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΥΡΙΩΣ ΕΠΕΛΕΞΑΝ. ΤΟ ΝΑ ΚΑΝΩ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΖΩ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΠΟΤΕ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΝΟΣΤΑΛΓΩ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ!!!!
Ωραια χρονια πηγαίναμε Μεροπιδα στα μπουκαλια στου Τσάμπαλα