Με αφορμή τη συμπλήρωση τριών μηνών από τον θάνατο του αγαπημένου μας Ηλία:
Θέλω στον τάφο σου χορό με δυνατό λυράρη
να νοιώσει ο χάρος ένοχος που ήρθε να σε πάρει.
Ηλία μου αλησμόνητε όσο περνά ο καιρός όσο αβγαταίνει ο πόνος
θα μαραθούν τα χείλη μας λέγοντας το όνομά σου.
Αχ να ‘ταν η γη να ‘χει κει πάνω παραθύρι, να βάλω το κεφάλι μου να δω τον κάτω άδη,
να δώ και τον Ηλία μου που ζει μες στο σκοτάδι.
Σιγά, σιγά τα πατήματα και η γης βαροπατείτε
να μην ακούσει η μάνα του και μας παραπονείτε.
Είναι πικρός ο θάνατος, γλυκός ο πάνω κόσμος
ποτέ ορφανός δεν χαίρεται, ποτέ δεν καμαρώνει.
Ο χάρος θέλει σκότωμα και η κεφαλή του κόμμα
γιατί διαλέγει τους καλούς και βάζει τους στο χώμα.
Την ώρα όπου έφευγες ήθελα να σ’ απαντήξω το χέρι
να σου τράβαγα πίσω να σε τραβήξω.
Πολλές φορές ο θάνατος τους ανθρώπους ξεκουράζει
μα είναι φορές όπου χτυπά, εκεί που δεν ταιριάζει.
Αχ χάρε μες στο σπίτι μου εμπήκες καβαλάρης
και ότι πιο πολύτιμο είχα να μου το πάρεις.
Δεν θέλω εγώ συγχωρεμούς γιατί είμαι αγγελούδι
γι αυτό με διάλεξε ο Θεός στο βάζο του λουλούδι.
Στους Άγγελους παρήγγειλα την έννοια σου να έχουν
μα μου παν πως οι Άγγελοι, Αγγέλους δεν προσέχουν.
Ηλία μου αγαπημένε μου τη μέρα που χωρίσαμε σταμάτησε ο χρόνος
έσπασε η καρδούλα μου ξεχείλισε ο πόνος.
Ηλία μου απαρηγόρητη είναι η Δέσποινά σου
και οι λατρεμένες κόρες σου (η Μαίρη, η Χρυσούλα, η Βίκυ σου) φωνάζουν τ’ όνομά σου.
Από την αγαπημένη σου Δέσποινα:
Πόσο θλιβερός είναι ο θάνατος όταν χτυπάει νωρίς και λέει το αντίο…
Η ζωή χτυπά πάνω μου την απουσία σου, πέφτει η φωτιά και ‘γω αιμορραγώ…
Το σπίτι μου, η φωλιά μου αιμορραγεί, όταν χτυπά ο θάνατος νωρίς…
Η μοίρα μου ‘στειλε αυτό το αντίο και η καρδιά μου αιμορραγεί…
Έχει διαλυθεί η καρδιά μου , ματώνει η ψυχή μου, όλα έχουν διαλυθεί η καρδιά μου έχει λυγίσει, έχει διαλυθεί το σπίτι μου, η οικογένειά μου τα μάτια μου θλιμμένα…
Στον αγαπημένο μου, αλησμόνητο Ηλία μου
η εξαδέλφη-αδελφή σου, Άρτεμις
