Δημήτρης Γάκης: Αποχαιρετούμε σήμερα τον άοκνο και χαλκέντερο Δήμαρχο της Ρόδου Φώτη Χατζηδιάκο

Βαριές οι καρδιές όλων μας, μεγάλη η θλίψη από την δυσαναπλήρωτή απώλεια. Αποχαιρετούμε σήμερα ένα δικό μας άνθρωπο της καθημερινότητάς μας, έναν παθιασμένο αυτοδιοικητικό περισσότερο από καθετί.

Η διαδρομή και η δράση του σημάδεψαν την πολιτική, την κοινωνική, την επιστημονική και την Αυτοδιοικητική ζωή του τόπου μας.

Ο Φώτης όμως εκτός από αυτά τα χαρακτηριστικά προσφοράς στην κοινωνία, αλλά και στον καθέναν ξεχωριστά άνθρωπο, είχε και μια δική του ανθρώπινη πτυχή εξίσου σημαντική. Η λιτότητα, η εργατικότητα, η πίστη στις αξίες του, το ήθος του, ο αλτρουισμός του, η ζεστασιά του, η τάση τελειότητας, η συμμετοχή και δράση σε όλες τις κοινωνικές πτυχές αφήνουν ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα στην πόλη και τους ανθρώπους της. Δεν ήταν μόνο ο πρώτος πολίτης της πόλης ήταν ένας ΕΝΕΡΓΟΣ πολίτης της πόλης. Υπηρέτησε με αρχές, με αξίες, με ήθος και ευθύνη την μεγάλη του αγάπη που ήταν η αυτοδιοίκηση.

Η ενασχόλησή του με τα κοινά ξεκίνησε το 1999 σαν νομαρχιακός σύμβουλος,  συνέχισε σαν Πρόεδρος του Νομαρχιακού Συμβουλίου σαν αντινομάρχης και σας αντιπεριφερειάρχης. Το 2014 εκλέχθηκε δήμαρχος Ρόδου.

.

Ο Φώτης ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισα στη Ρόδο. Συνδετικός κρίκος ο συνάδερφός του και κουμπάρος μου ο Κώστας ο Βαϊνάς.

Όλο και μου έλεγε ο Φώτης όταν βρισκόμασταν: πάρε το Βαϊνά και πάμε για τσίπουρο. Πορευτήκαμε αργότερα στον ίδιο δρόμο της αυτοδιοίκησης, σε παράλληλες όμως διαδρομές. Ο Φώτης πάντα να τρέχει μεταξύ του νομαρχιακού τότε κτιρίου, και αργότερα του δημαρχιακού και των δικαστηρίων. Αλλά σίγουρα θα συναντούσες το Φώτη τα πρωινά στη θάλασσα του ενυδρείου για το πρωινό του μπάνιο. Φανατικός φίλος,οπαδός θα έλεγα, της θάλασσας. Κάθε μέρα εκεί.

Θα μείνει όμως αξέχαστη σε όλους μας η φιγούρα του Δημάρχου που με το μηχανάκι του στριφογύριζε κάθε μέρα την πόλη να δει την κατάσταση της. Έλεγε:  «χρησιμοποιώ το μηχανάκι για τρεις λόγους. Πρώτον για να προλαβαίνω να βλέπω πολλά πράγματα στην πόλη, δεύτερον για να επισκέπτομαι πολλούς φορείς, εργοτάξια και οργανισμούς του δήμου και τρίτον και κυριότερο για να μπορώ να σταματάω και να χαιρετώ όσους συναντώ στο δρόμο».

Αυτός ήταν ο Φώτης. Επικοινωνιακός, λαϊκός εργατικός αλλά και παραγωγικός στο έργο του.

Θέλω όμως φεύγοντας να του πω ένα μεγάλο συγνώμη γιατί τελευταία τον πληγώσαμε ως πολιτικός χώρος.

Εγκάρδια συλλυπητήρια στην γυναίκα του, την αγαπημένη του σύντροφο Αγάπη και το καμάρι του όπως έλεγε το γιο του το Στέργο. Τους εύχομαι να βρουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν την απώλεια του. Με όπλο την  ισχυρή ανάμνηση του να καταφέρουν να απαλύνουν τον πόνο τους.

Σε αποχαιρετούμε σε λίγο φίλε Φώτη στο τελευταίο, μεγάλο ταξίδι τη ζωή σου. Ελαφρύ  να είναι το χώμα που θα σε σκεπάσει.