Ο επιχειρηματίας που δεν ξέχασε τη Ρόδο, αλλά αγάπησε έναν άλλο εξαίσιο τόπο
Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη
«Να πας να βρεις τον Κατσαρά όταν θα πας στον Μόλυβο…», μου είπε ο δημοσιογράφος Γιώργος Ζαχαριάδης και πώς να διανοηθώ να μην το κάνω!
Ο Στηβ Κατσαράς, ο Ροδίτης, ήδη 42 χρόνια στον Μόλυβο της Λέσβου, με υποδέχτηκε σ’ εκείνο το σημείο που τον πρωτοείδε και του πήρε την καρδιά! Κι είπε «εδώ θα μείνω»!
Ανηφορίσαμε τα καλντερίμια, σταθήκαμε στο κέντρο της αγοράς, χάζευα τα χρώματα, με τα πέτρινα σπίτια, με τα παράθυρα, με τ’ αγριοπερίστερα, που τινάζονταν από τις φωλιές τους και πετούσαν προς τη θάλασσα. Πώς να χωρέσει η ψυχή μου τόσην ομορφιά.
Ο Μόλυβος, είναι «χειροποίητος», δεν έχει πάρε –δώσε με μηχανές. Δούλεψαν γι’ αυτόν χιλιάδες μαστόροι, εκατοντάδες χρόνια. Κι όλα είναι στη θέση τους: οι δρόμοι, οι εκκλησιές, τα σπίτια, τα δέντρα, οι βάρκες, οι βρύσες, οι άνθρωποι. Όλοι αυτοί οι Μολυβιάτες που χαιρέταγαν πρώτοι στη βόλτα μας τον Στηβ, που ζει στο Μόλυβο 42 χρόνια.
«Στη Ρόδο έμεινα μέχρι τα 17 μου μού λέει. Μετά πήγα στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας, κι εκεί γνώρισα τη γυναίκα μου η οποία ήταν από το Μόλυβο της Λέσβου. Μολυβιάτισσα! Δουλέψαμε μαζί στην Αυστραλία και γυρίσαμε και εγκατασταθήκαμε στο Μόλυβο.
Η γειτονιά μου στη Ρόδο ήταν τα Πανωγιαννιά, στον Άγιο Νικόλα. Το σπίτι μας ήταν δίπλα από τον Άγιο Ελευθέριο. Ήμασταν τέσσερα αγόρια στην οικογένεια. Τον μικρό αδελφό μας τον Νίκο, ο οποίος ήταν ποδοσφαιριστής του Διαγόρα, τον χάσαμε στα 23 του, λόγω νεφρικής ανεπάρκειας. Μέσα σε δέκα μήνες.
Η μάνα μου του έδωσε το νεφρό της και δεν τον δέχτηκε ο οργανισμός του. Σχολείο πήγα στην Αστική και Γυμνάσιο στο Καζούλλειο. Συμμαθητές μου στο δημοτικό ήταν ο Στάμος Παπασταματίου, η Νίνα Δοξοπούλου, η Γεωργία Καρδούλια…
Στα 16 μου πήγα στα καράβια για ένα χρόνο και το 1968-69 έφυγα για Αυστραλία. Καλά περάσαμε, στο Σύδνεϋ. Στο εξάμηνο έγινα συνέταιρος σε εστιατόριο. Στα 12 χρόνια ενώ ήμασταν καλά οικονομικά, πέθανε ο αδελφός μου, κι αυτό άλλαξε την κοσμοθεωρία μου, ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα».
Γιατί αντί της Ρόδου επιλέξατε τη Λέσβο; Λέσβος όλο το νησί, Μυτιλήνη η πόλη, για να τα ξεκαθαρίζουμε! (γέλια)
Γιατί εδώ υπήρχε σε λειτουργία εστιατόριο, οικογενειακή επιχείρηση του πεθερού μου. Όταν ήρθα εδώ και είδα από μια μεριά το Μόλυβο, είπα «εδώ θα μείνω». Τη Ρόδο δεν την αλλάζω με τίποτα, αγόρασα σπίτι, στον Άγιο Νικόλα. Πηγαίναμε στη Ρόδο κάθε χειμώνα όταν έκλειναν οι επιχειρήσεις μας. Αλλά αγάπησα το Μόλυβο, κι έμεινα.
Είναι 1.200 οι κάτοικοι και η ομορφιά μεγάλη. Το χειμώνα αδειάζει, το καλοκαίρι ο πληθυσμός πολλαπλασιάζεται. Άγγλοι, Σκανδιναβοί, Γερμανοί, Βέλγοι… Η ζωή μου όλη ήταν στην αγορά του Μολύβου. Πήραμε ένα ερειπωμένο κτήριο, παραδοσιακό, και το κάναμε παραδοσιακό εστιατόριο.
Δουλέψαμε είκοσι χρόνια με τη σύζυγό μου σ’ αυτό, πήγαμε πολύ καλά, συναναστραφήκαμε με κόσμο απ’ όλο τον πλανήτη, κάποια στιγμή κουραστήκαμε και το νοικιάσαμε. Φτιάξαμε και τα δικά μας τουριστικά καταλύματα. Έχουμε ένα γιό, που ζει στη Σλοβενία όπου κι έκανε οικογένεια με Σλοβένα. Υπάρχει η εγγονή μου, οκτώ χρονών σήμερα. Είναι ευχαριστημένος εκεί που είναι.
Χάσατε πρόσφατα τη σύζυγό σας!
Πριν 10 μήνες έχασα τη γυναίκα μου. Μέσα σε τρεις εβδομάδες, κι έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Είχαμε πάει στη Σλοβενία να δούμε το γιό μας, περάσαμε ωραία, γυρνώντας μου λέει «να πάμε και στη Ρόδο».
Θα πηγαίναμε μετά το Πάσχα, δεν προλάβαμε. Αισθάνθηκε ξαφνικά αδυναμία, χωρίς συμπτώματα, διαγνώστηκε με καρκίνο στο πάγκρεας. Λυπάμαι πάρα πολύ, κλαίω που την έχασα! Προλάβαμε και ζήσαμε δύο χρόνια εκτός εστιατορίου. Το χρειαζόμασταν για να ξεκουραστούμε. Η γυναίκα μου είχε ένα γιό από προηγούμενο γάμο ο οποίος έκανε παιδιά και τώρα εγώ ασχολούμαι με το δισέγγονό της.
Φαίνεται να είναι υψηλό το βιοτικό επίπεδο σ’ αυτόν τον εξαίσιο τόπο!
Πάρα πολύ! Πέραν του τουρισμού οι άνθρωποι ασχολούνται με τις ελιές τους, τα χωράφια τους… μερικοί είναι και ψαράδες. Ο Μόλυβος, έχει πολλούς διάσημους επισκέπτες. Σταθερά ερχόταν μέχρι πριν τέσσερα χρόνια ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ο οποίος έχει και σπίτι εδώ. Είναι ο αγαπημένος του δημοσιογράφου Γιώργου Ζαχαριάδη. Τα τελευταία χρόνια έρχεται και η πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Προσπαθήσατε κι εσείς ο ίδιος για την ανάπτυξη του τουρισμού, στον Μόλυβο!
Από το Σωματείο των Εστιατόρων του οποίου ήμουν αντιπρόεδρος και πηγαίναμε σε τουριστικές εκθέσεις σ’ όλο τον κόσμο, δημιουργήθηκε ο Φορέας Τουρισμού Μολύβου. Βλέπαμε ότι αν δεν τον κάναμε εμείς μόνοι μας, δεν θα γινόταν τίποτα, δεν περιμέναμε από κανέναν. Ο Μόλυβος, είναι από μόνος του μια ζωγραφιά. Μπορεί να μην έχουμε θάλασσα με αμμουδιές, αλλά έχουμε πολύ ομορφιά.
Αν ξεκινούσατε τώρα τη ζωή σας, πάλι έτσι θα το πηγαίνατε;
Έτσι θα το πήγαινα και μαζί με τη γυναίκα μου, κι εδώ στο Μόλυβο.
Μου δείχνει φωτογραφίες στη Ρόδο από τη γειτονιά του Αγίου Νικολάου, από τα γειτονόπουλα, από τους συμμαθητές του. Τηλεφωνεί στους φίλους στη Ρόδο και τους λέει ότι είμαι εκεί… Με συστήνει στους φίλους στο λιμάνι και τους λέει ότι ήρθα από τη Ρόδο. Ο Μόλυβος είναι η αγάπη του, αλλά τη Ρόδο την κουβαλάει μέσα του.
