ΣΤΗ ΓΗ ΤΩΝ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΩΝ
αντίδωρο στη ξύπνια [;] μας συνείδηση
Στη γη των κοιμισμένων δεν ανθίζει
γέλιο, χαρά, τραγούδι ούτε δάκρυ
μόνο σιγή απέραντη που σφύζει
σε φόντο πίσσας άνυδρη και μαύρη!
Δεν έχει φως, φιλί, φεγγάρι, βράδυ
μηδέ χαμόγελο ή φλερτ, αγέρα
σ΄ ορφάνια ζουν τα σώματα, ψεγάδι
δίχως συντρόφεμα νύχτα και μέρα!
Δεν έχει χρήμα, τόκους, θλίψη, πόνο
φτώχεια ή πλούτο, χρέη σε κιτάπι
δάνεια, γκρίνια, βερεσέ ή φθόνο
κι ο έρωτας δε φτάνει την αγάπη!
Δεν έχει μίζες, άρωμα, μερσέντες
βεγγέρες, λούσα, χάδι, παραμύθια
η ζήλεια δεν έχει φωνή και οι κουβέντες
κουρσεύουνε την άγραφη αλήθεια!
Δεν έχει πείνα, δίψα, περιφρόνια
τ΄ αρχοντικά είν΄ άδεια στην αυλή τους
δούλοι κι αφέντες ίσοι με τα χρόνια
θρηνούν τη ψεύτικη κατασκευή τους!
Κλεισμένη στο στενόχωρο το μνήμα
κάθε ψυχή προσεύχεται να ζήσει
πώς να ΄βρει της ανάστασης το νήμα
αφού στερείται λόγο να μιλήσει;
Στο χώμα που το δέρνει πρωτοβρόχι
άρχοντας είναι ένας το σκουλήκι
σέρνεται, ζει, χορταίνει δίχως όχι
ο θάνατος το θρέφει, του ανήκει!
Χωμάτινος κι εγώ μια κάποια μέρα
θα σεργιανίσω νέο μονοπάτι
περίεργο, πρωτόγνωρο ως πέρα
να ξεπληρώσω κάθε μου γινάτι!
Κάλυμνος, 17 Αυγ. – 29 Νοε. 2021
Κώστας Ζαμάγιας (΄Αλκης Ανδρείος)
