Έναν Ροδίτη επέλεξε το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του HARVARD, “Brigham & Women’s Hospital”, μεταξύ εκατοντάδων άλλων υποψήφιων γιατρών από όλο τον κόσμο, για την ειδικότητα ενδοκρινολογίας.
Πρόκειται για τον Γιώργο Σταματιάδη, γιο του γνωστού δικηγόρου της Ρόδου Γιάννη Σταματιάδη και της Ελπίδας Σταματιάδη-Αλεξιάδη, ο οποίος βρίσκεται στην Αμερική και ολοκληρώνει την ειδικότητα της παθολογίας στο πανεπιστήμιο Γιέιλ.
Ο Γιώργος Σταματιάδης κατάγεται από την Κάρπαθο αλλά μεγάλωσε στη Ρόδο και για εκείνον ο δρόμος της ενδοκρινολογίας άνοιξε, όταν απέσπασε το 1ο βραβείο για την καλύτερη εργασία στον τομέα Νευροενδοκρινολογίας και Υπόφυσης στο 100ό παγκόσμιο συνέδριο της Ενδοκρινολογικής Εταιρείας, που διεξήχθη το 2018 στο Σικάγο των ΗΠΑ.
Το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ δεν είναι βέβαια άγνωστο στον Δωδεκανήσιο ιατρό, αφού αμέσως μετά από την αποφοίτησή του το 2013, με άριστα, από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης, είχε γίνει δεκτός ως ιατρός – ερευνητής στο ίδιο πανεπιστημιακό νοσοκομείο, που τον δέχθηκε πριν από λίγες ημέρες για την ειδικότητα της ενδοκρινολογίας. Εκεί είχε ασχοληθεί για τρία (3) χρόνια σε διάφορα ερευνητικά προγράμματα, εκπονώντας παράλληλα τη διδακτορική διατριβή του και δημοσιεύοντας άρθρα σε έγκυρα ιατρικά περιοδικά.
Αργότερα έγινε δεκτός από το νοσοκομείο “Υale Νew Ηaven Ηealth Βridgeport Ηospital” του πανεπιστημίου YALE των ΗΠΑ, για την ειδικότητα της Παθολογίας την οποία ολοκληρώνει σε λίγους μήνες, έχοντας κάνει μάλιστα αμέτρητες αγωνιώδεις βάρδιες στις μονάδες εντατικής θεραπείας, λόγω της πανδημίας του κορωνοιού.
Σύντομα ολοκληρώνει άλλωστε τη διδακτορική του διατριβή που πραγματεύεται τους νευροενδοκρινολογικούς μηχανισμούς ρύθμισης των ορμονών της αναπαραγωγής, έχοντας επιβλέποντες καθηγητές τον κ. Αχιλλέα Γραβάνη (καθηγητή φαρμακολογίας στην Ιατρική Κρήτης), την κ. Ursula Kaiser (καθηγήτρια Ιατρικής στο Harvard Medical School, που σύντομα θα είναι μάλιστα πρόεδρος της Παναμερικανικής Ενδοκρινολογικής Εταιρείας) και τον κ. Joseph Majzoub (καθηγητή Ιατρικής στο Harvard Medical School).
Ο Γιώργος Σταματιάδης μίλησε στη «ΡΟΔΙΑΚΗ» για τη ζωή και την επιστημονική του πορεία στη μακρινή Αμερική, όπως και για τις δραματικές εμπειρίες του στις ΜΕΘ στην περίοδο της πανδημίας του Κορωνοϊού…
Έχετε φοιτήσει στην Ιατρική Σχολή της Κρήτης, αλλά και σε άλλες φημισμένες ιατρικές σχολές για την έρευνα και ειδικότητά σας. Πιστεύετε ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια υστερούν σε σχέση με τα αμερικανικά;
Tο επίπεδο της προπτυχιακής εκπαίδευσης που έλαβα στην Κρήτη, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις ιατρικές των ΗΠΑ, τουλάχιστον όσον αφορά το θεωρητικό κομμάτι. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πολλοί Έλληνες ιατροί διαπρέπουν στις ΗΠΑ. Επίσης το γεγονός ότι η Ιατρική Κρήτης είναι μια μικρή σχετικά σχολή, φανταστείτε ότι στο έτος μου φοιτούσαν περίπου 60 φοιτητές, έδινε τη δυνατότητα στους φοιτητές να αποκτήσουν προσωπική επαφή με τους καθηγητές τους. Στην περίπτωσή μου, πνευματικός καθοδηγητής μου ήταν ο καθηγητής φαρμακολογίας κ. Γραβάνης που έπαιξε και παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξή μου! Θα του είμαι ευγνώμων για πάντα.
Διαβήκατε τις πόρτες των πιο φημισμένων στον κόσμο πανεπιστημίων. Ποιες δυσκολίες συναντήσατε εκεί και πώς βιώνετε το γεγονός ότι βρίσκεστε μακριά από την πατρίδα σας;
Σίγουρα μια τέτοια διαδρομή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Η πρώτη μεγάλη δυσκολία είναι να μπορέσεις να προσαρμοστείς σε μια καινούρια χώρα, με άλλη γλώσσα, άλλη κουλτούρα, μακριά από συγγενείς και φίλους. Ευτυχώς, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυτή η απόσταση ως ένα βαθμό γεφυρώνεται. Αλλά και πάλι συχνά νιώθεις ότι είσαι απών από σημαντικά γεγονότα της ζωής των δικών σου ανθρώπων. Η δεύτερη μεγάλη δυσκολία ήταν όταν πρωτοξεκίνησα να δουλεύω σε ερευνητικό εργαστήριο χωρίς να έχω κάποια σοβαρή εμπειρία προηγουμένως. Είναι μια πρόκληση να ξεκινάς από το μηδέν και να πρέπει μέσα σε λίγους μήνες να είσαι παραγωγικός. Ήμουν τυχερός που βρέθηκα σε ένα πολύ υποστηρικτικό περιβάλλον με σπουδαίους ερευνητές να προσπαθούν να με διδάξουν τις διάφορες τεχνικές και σε ένα σχετικά σύντομα χρονικό διάστημα άρχισα να βλέπω κάποια αξιόλογα αποτελέσματα στα πειράματά μου.
Τι χρειάζεται για να καταφέρει κανείς να πετύχει σε μια τέτοια προσπάθεια και τι θα συμβουλεύατε τους νεότερούς σας που φιλοδοξούν κι αυτοί να διακριθούν στο εξωτερικό;
Η συμβουλή μου σ’ αυτούς είναι μόνο 2 λέξεις: Υπομονή και επιμονή. Όσο κοινότοπο και αν ακούγεται, αυτά τα δύο χρειάζονται. Ο καθηγητής μου και μέντοράς μου κ. Γραβάνης πάντα μου έλεγε πως η ιατρική δεν είναι ένας αγώνας εκατό μέτρων, αλλά μοιάζει περισσότερο με έναν μαραθώνιο και δεν θα πρέπει να είμαι ανυπόμονος καθώς όλα θα γίνουν στην ώρα τους. Επειδή, όπως προανέφερα, μια τέτοια προσπάθεια απαιτεί πολλές θυσίες πρέπει να είσαι 100% σίγουρος ότι είναι αυτό ακριβώς που θέλεις. Σε αντίθετη περίπτωση είτε θα καταλήξεις δυστυχισμένος είτε θα τα παρατήσεις στα μισά της διαδρομής.
Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σας;
Ο πρώτος μεγάλος στόχος να εισαχθώ σε ένα από τα καλύτερα προγράμματα ενδοκρινολογίας επετεύχθη. Αλλά ο πήχης πρέπει να μπαίνει πάντα υψηλότερα. Επόμενος στόχος είναι να εκπονήσω τη διδακτορική μου διατριβή εντός του 2021, να συνεχίσω την ερευνητική μου δραστηριότητα και ιδανικά εντός της επόμενης πενταετίας να λάβω μια ακαδημαϊκή θέση και να γίνω Principal investigator (ανεξάρτητος ερευνητής) με τη δική μου ερευνητική ομάδα διατηρώντας παράλληλα τα κλινικά μου καθήκοντα. Ίσως και μία μεταδιδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ να μπορούσε να χωρέσει σε αυτό το φορτωμένο με στόχους πρόγραμμα.
Θα σκεφτόσασταν να επιστρέψετε στην Ελλάδα;
Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Είμαι από τους ρομαντικούς που θέλουν να γυρίσουν πίσω στην Ελλάδα. Αυτό ήταν το όνειρο όταν ξεκινούσα όλη αυτή την προσπάθεια και αυτό εξακολουθεί να είναι. Αλλά αυτό δεν είναι μια απόφαση που την καθορίζω εγώ. Δεν σας κρύβω ότι μ’ ενδιαφέρει η ακαδημαϊκή έρευνα παράλληλα με την άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος. Για να καταφέρω όμως να φτάσω μέχρι εκεί υπάρχει ακόμα μεγάλος δρόμος να διανύσω και ελπίζω αυτός ο δρόμος να καταλήγει στην αγαπημένη πατρίδα μου.
Πανδημία. Πείτε μας πώς βιώσατε αυτή την κρίση ευρισκόμενος σε μια χώρα που χτυπήθηκε πιο βαριά από κάθε άλλη;
Ο COVID-19 ήταν και συνεχίζει να είναι η καθημερινότητά μας τους τελευταίους 8 μήνες. Το Κονέκτικατ βρίσκεται δίπλα στη Νέα Υόρκη και αναπόφευκτα ήμασταν από τις πρώτες πολιτείες που χτυπήθηκαν πολύ βαριά. Η χώρα πιάστηκε απροετοίμαστη υπερεκτιμώντας μάλλον τις δυνατότητες του συστήματος υγείας. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, ποιος θα το περίμενε αλήθεια ότι θα το λέγαμε ποτέ αυτό, οι πολιτείες των ΗΠΑ άργησαν πάρα πολύ να πάρουν δραστικά μέτρα, με αποτέλεσμα όταν πια έγινε lockdown η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη. Το νοσοκομείο στο οποίο εργάζομαι, όπως και τα υπόλοιπα της πολιτείας, κηρύχθηκαν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όλοι οι ειδικευόμενοι δουλεύουμε στην εντατική και οι υπόλοιπες κλινικές (εξωτερικά ιατρεία, παθολογική κλινική, κλινικές επιλογής) έπαψαν να έχουν ειδικευόμενους. Αυτό συνέβη στο πρώτο κύμα, για περίπου 4 μήνες, αλλά ξανάρχισε πριν από 10 μέρες και συνεχίζεται. Για να αντιληφθείτε καλύτερα το μέγεθος της καταστροφής, η εντατική του νοσοκομείου μου υπό φυσιολογικές συνθήκες έχει περίπου 15 ασθενείς. Κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος είχε συνεχώς 80, όσους δηλαδή όλη η Ελλάδα μαζί στο πρώτο κύμα, η πλειονότητα των οποίων ήταν διασωληνωμένοι. Αν συνυπολογίσεις ότι στην αρχή κάποιο θεραπευτικό πρωτόκολλο δεν υπήρχε, καταλαβαίνεις πόσο τρομακτικό είναι, να βλέπεις ασθενείς να πεθαίνουν και να μην μπορείς να τους βοηθήσεις ή να αποτρέψεις το θάνατό τους! Το χειρότερο ήταν πως οι ασθενείς αυτοί πέθαιναν και οι συγγενείς τους έβλεπαν μέσω video κλήσης. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι χειρότερο από αυτό. Στην πορεία βελτιστοποιήσαμε το θεραπευτικό πρωτόκολλο (φάρμακα, ρυθμίσεις στον μηχανικό αερισμό κ.λπ.) και η θνητότητα μειώθηκε σημαντικά. Στο τέλος του πρώτου κύματος 800 περίπου ασθενείς πήραν εξιτήριο από την εντατική και τα ποσοστά επιβίωσης ήταν από τα καλύτερα στη χώρα! Ευελπιστούμε ότι είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι για το δεύτερο κύμα που συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς.
Tι θα απαντούσατε λοιπόν σε όσους αμφισβητούν την ύπαρξη της πανδημίας και τις επιπτώσεις της;
Ο ιός υπάρχει και δεν είναι κάποια παγκόσμια συνωμοσία για να πουλήσουν εμβόλια ή να μας βάλουν κάποιο τσιπάκι. Και για το ότι αποδίδουν στον ιό θανάτους που οφείλονται σε άλλες αιτίες, θα τους απαντούσα ότι οι θάνατοι τόσο από τη γρίπη όσο και τον Sars-CoV2 ή από οποιαδήποτε άλλο ιό, μετρώνται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιοι θάνατοι οφείλονται άμεσα στον ιό και πόσοι έμμεσα. Γι’ αυτό ως επί το πλείστον όταν κάποιος πεθάνει και έχει βρεθεί θετικός στον ιό, θεωρείται ότι θάνατός του σχετίζεται με αυτόν (που δεν είναι παράλογο αφού συνήθως πεθαίνεις από επιπλοκές του ιού). Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και το CDC έχουν δημοσιεύσει οδηγίες για τον ορθό τρόπο καταγραφής των περιστατικών. Ο κορωνοϊός δεν είναι σαν τη γρίπη. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι έχει ακριβώς την ίδια θνητότητα με τον ιό της γρίπης είναι ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ πολύ πιο μολυσματικός. Επομένως ο απόλυτος αριθμός θανάτων θα είναι πολύ μεγαλύτερος. Επίσης ο ιός αυτός έχει αποδειχθεί ότι σχετίζεται με υπερπηκτικότητα (αυξημένο κίνδυνο για θρόμβους και επομένως να προκαλέσει εγκεφαλικά, πνευμονική εμβολή κ.λπ.) και άλλες επιπλοκές. Αυτά τα ολίγα πιστεύω ότι αρκούν για να δώσουν πειστικές απαντήσεις σε όσους εξυφαίνουν κατά φαντασίαν συνωμοσίες.
πηγή: https://www.rodiaki.gr
