Φεύγουν για την Πάτμο οι μοναχές από την Αγία Ειρήνη του κέντρου παιδικής μέριμνας θηλέων Ρόδου

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Κυριάκος Αναστ. Μανέττας
Κληρικός-εκπαιδευτικός, εφημέριος Ιερού Ναϋδρίου Αγίας Ειρήνης-Τριών Ιεραρχών Παν/μίου Αιγαίου Ρόδου

Ένα κομμάτι της καρδιάς μας, γεμάτο  ιερές αναμνήσεις παιδικών χρόνων και μια ιστορία από την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου μέχρι σήμερα 75χρόνων γίνεται για τον τόπο μας ένα ένδοξο παρελθόν.

Στις τόσες λυπηρές εξελίξεις και γεγονότα θλιβερά που ζούμε το 2020, έρχεται να προστεθεί και αυτό της αναχώρησης και της τελευταίας γενεάς μοναζουσών του παλαιού ορφανοτροφείου θηλέων, σήμερα κέντρου παιδικής μέριμνας θηλέων Ρόδου της «Αγίας Ειρήνης». Δυστυχώς ζούμε και αυτή την εικόνα μιας μεγάλης κοινωνικής, φιλανθρωπικής Ιεραποστολικής και εκκλησιαστικής σελίδας του τόπου μας.

Είναι γεγονός ότι οφείλουν πολλά στις μοναχές οι Ροδίτες και οι Δωδεκανήσιοι. Είναι γνωστό ότι οι μοναχές ανήκουν στη γυναικεία Ιερά Μονή Ευαγγελισμού μητρός ηγαπημένου της Πάτμου. Δημιούργημα εκεί στην Πάτμο και εδώ στη Ρόδο του νέου οσίου Αμφιλοχίου Μακρή της Πάτμου, που υπήρξε ο κτήτορας και πνευματικός πατέρας των μοναζουσών με πρώτη ηγουμένη την αγιασμένη ψυχή Ευστοχία Γούναρη μοναχή.

Στη Ρόδο οι πρώτες που έφτασαν μοναχές και δασκάλες ήταν οι Εμμέλεια Νικολαΐδου, χρόνια μέχρι την κοίμησή της προϊσταμένης, οι αδελφές Μαφίνα, Φιλοθέη, Αγαθαγγέλη, Θεοκλήτη, Ξένη, Θεολογία, Ευθυμία, Συγκλητική, Θεοδώρα, Αθανασία, Αμφιλοχία, Αγάθη, Μαρτυρία και άλλες.
Από την Αγία Ειρήνη τη λεγόμενη Ορφανοτρόφο, πέρασαν αγιασμένοι κληρικοί όπως ο παπα-Γιάννης Κωνσταντινίδης, ο αείμνηστος Σάββας Ζηράρης και άλλοι. Εκατοντάδες κορίτσια, ορφανά και διαλυμένων οικογενειών βρήκαν καταφύγιο στοργής και αγάπης κοντάσ την αγκαλιά την μητρική των μοναζουσών.

Εάν σήμερα υπάρχει το 12ο δημοτικό σχολείο οι αίθουσες και οι πρώτες δασκάλες ήταν οι Μοναχές, Εμμέλεια, Φιλοθέη, Αμφιλοχία. Οι υπόλοιπες υπήρξαν παιδονόμοι και ανύσταχτο προσωπικό αγάπης και στοργής του Ιδρύματος παιδικής μέριμνας Θηλέων Ρόδου σήμερα. Τους βοήθησε με περισσό ενδιαφέρον, στοργή πατρική ο μεγαλοπρεπής και αξέχαστος Μητροπολίτης Ρόδου Σπυρίδωνας Συνοδινός, που υπήρξε για πολλές δεκαετίες πρόεδρος του Ιδρύματος αυτού. Μεγαλοπρεπείς λειτουργίες, κηρύγματα, χορωδίες, ψαλτική, κέντημα, ράψιμο, διακονία του ναού, κολύμβηση, κεράσματα, συνεστιάσεις ήταν η δόξα του χώρου αυτού, που έδωσε χαρά, έστησαν νοικοκυριό, πάντρεψαν εκατοντάδες κοπέλες, σε Ελλάδα, Αυστραλία, Αμερική, Καναδά, Ευρώπη. Ξενύχτησαν σαν πραγματικές μητέρες, συμβούλεψαν, έκλαψαν, προσευχήθηκαν ήλθανε νέες, εδώ γεράσανε, εδώ κοιμήθηκαν και ενταφιάστηκαν στη Μονή τους στην Πάτμο.

Μεγάλος συνοδοιπόρος πνευματικός τους ο αγιασμένος, ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος Πρωτοσύγκελλος, ο επίγειος Άγγελος, ο μακαριστός Πρωτοσύεγκελος Αλέξανδρος Θεοδωρακόπουλος. Όπως και ο τότε διάκονος, Πρωτοσύγκελος και σημερινός Μητροπολίτης Λέρου Παΐσιος Αραβαντινός. Αναρίθμητοι συνεργάτες, δωρητές, ευεργέτες, και στην κατοικία τους στην Θεμιστοκλέους Σοφούλη και στον ναό της Αγίας Ειρήνης, Ροδίτες επιστήμονες, σωματεία, σύλλογοι, οργανώσεις, σχολεία, άνδρες, γυναίκες, η Ειρήνη Τσαβαρή, ο γιατρός Γεώργιος Περδικάκης, αρχοντικές οικογένειες, Καζούλη, Βενετοκλή, Βρούχου, γιατροί, δικηγόροι, επιχειρηματίες, φτωχοί, απλοί, παρήλασαν, γέμισαν ακούμπησαν στο έργο τους αυτό.

Οι πρώτοι χριστιανικοί κύκλοι, οι πρώτες κατηχήτριες, οι πρώτες ομιλίες, ο Μητροπολίτης Ρόδου Σπυρίδωνας Συνοδινός είχε ως πνευματικό κέντρο αναφοράς  την Αγία Ειρήνη την Ορφανοτρόφο. Και τώρα όλα αυτά φαντάζουν γύρω μας, σας εικόνες, ιερές θύμησες, αναμνήσεις όπως η τότε μουσικός Μαίρη Ριζοπούλου, η Μαρία Πετρούτσου, γυρίζει η σκέψη μας στα ωραία, τα αγνά, τα μηνύματα των παιδικών μας χρόνων. Ίσως για πολλούς αυτά που γράφονται να είναι υπερβολές, να είναι εγκώμια για να φανούμε ότι κάνουμε κάτι. Όχι είναι το πιο ελάχιστο δείγμα μιας μικρής αναγνώρισης, αυτών που ήλθαν και έφυγαν παντοτινά στον ουρανό, για αυτές τις μοναχές, που έμειναν μέχρι τέλους πιστές στη μεγάλη τους αποστολή και διακονία.
Και σε εκείνες που φεύγουν για την Μονή τους στην Πάτμο.

Εκφράζω την δική μου προσωπική και οικογενειακή ευγνωμοσύνη για όσα έζησα, πήραμε εμείς και τα παιδιά μας, από την παρουσία των μοναζουσών. Του Ροδιακού λαού, νεκρών και ζώντων, παππούδων, γιαγιάδων, μητέρων, πατεράδων, παιδιών, εγγόνων και δισεγγόνων, για την προσφορά και την αγάπη τους, για τον τόπο μας, τα Δωδεκάνησά μας, που μοιρστήκατε τους καημούς, τις αγωνίες, τα δάκρυα, τις χαρές και και τις λύπες μας με μια ευχή συνοδευτική. Καλό Παράδεισο. Καλή συνέχεια και ας γίνει ένα θαύμα να μείνετε. Να έρχονται στη Ρόδο μοναχές όχι για εμάς μόνον αλλά για το έργο 75 χρόνων που έγινε.

Πηγή: rodiaki.gr