Η πιο πρόσφατη, και μια από τις πολλοστές φορές που το πλοίο δεν έδεσε στο λιμάνι του Διαφανίου Καρπάθου, το βόρειο εκ των 2 του νησιού, ήταν αυτή της 26ης Αυγούστου, προς Πειραιά. Και αυτή τη φορά δεν έκανε ούτε μια ολόκληρη προσπάθεια πρόσδεσης, σύμφωνα με μαρτυρίες των λιγοστών επισκεπτών και των κατοίκων, αλλά την άφησε στη μέση.
Το “έργο” επαναλήφθηκε με τη γνωστή στους ντόπιους «τελετουργία». Ο κόσμος μπήκε στα αυτοκίνητα, άλλοι που δεν είχαν αυτοκίνητο ζήτησαν τη βοήθεια αυτών που είχαν, και όλοι μαζί πορεύτηκαν μέσα στον πανικό, ορμώντας με βιασύνη, γκαζωμένοι προς τα Πηγάδια, την πρωτεύουσα στα νότια, μέσα από τα 50 χιλιόμετρα ορεινού, γεμάτου στροφές δρόμου, μήπως και το προλάβουν οριακά στην επόμενη στάση του, με κίνδυνο μοιραίου οδικού δυστυχήματος.
Εάν αυτό συνέβαινε στο δρομολόγιο προς Ρόδο, επόμενη στάση δεν υπάρχει. Εκεί, οι αναχωρούντες επιβάτες χάνουν το πλοίο, που ίσως ξαναπεράσει μετά από 4 ημέρες. Οι αφικνούμενοι κατεβαίνουν στα Πηγάδια και είτε με ταξί και κόστος γύρω στα €100 άνευ, είτε υποχρεούμενοι σε οτοστόπ από γνωστούς και φίλους, ελλείψει και τακτικής δημόσιας συγκοινωνίας, μεταβαίνουν στα βόρεια χωριά της Καρπάθου.
Το αν θα δέσει ή όχι το πλοίο εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, κυρίως όμως από τον άνεμο και την επιδεξιότητα του καπετάνιου. Όταν αυτά βρίσκονται σε κάπως διαμετρική αντίθεση, το πλοίο δεν πιάνει.
Και ενώ το λιμάνι Διαφανίου θα μπορούσε εύκολα να αποτελεί έναν φερέγγυο μεταφορικό και αναπτυξιακό πόλο για το νησί, έχει καταστεί το αντίθετο˙ συνώνυμο της δυσκολίας και της αβεβαιότητας.
Θα μπορούσε να είναι κόμβος για όλους του επιβάτες από, και με προορισμό όλη τη βόρεια, και όχι μόνο, Κάρπαθο εξοικονομώντας τους χρόνο και χιλιόμετρα.
Αποτέλεσμα είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης από τους επιβάτες και τους εν δυνάμει επιβάτες, που τελικά δεν αποφασίζουν να το χρησιμοποιήσουν διότι μπορεί να μείνουν “στα κρύα του λουτρού”, εγκαταλειμμένοι στο Διαφάνι, στην Όλυμπο, στην Κάρπαθο. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στο λιμανάκι αυτό συντελεί στην όλο και μειούμενη επιβατική του κίνηση αφού οι επιβάτες που δεν έχουν δυνατότητα αυτοκίνησης ή επιλογής χρησιμοποιούν το λιμάνι των Πηγαδίων για σιγουριά. Καθότι το λιμάνι του Διαφανίου ανήκει στη λεγόμενη “άγονη γραμμή” υπάρχει ο κίνδυνος αφαίρεσής του από αυτήν και τη συνεπαγόμενη διακοπή της επιδότησης.
Η ρίζα του προβλήματος
Το πρόβλημα είναι ότι οι συνήθεις ΒΔ ή ΝΑ άνεμοι της περιοχής, και η τώρα διευθέτηση του προβλήτα, αναγκάζουν τον πλοίαρχο σε πρυμνοδέτηση με συνθήκες πλάγιου και συχνά ισχυρού ανέμου, έρμαιο και παρασυρόμενο, συχνά με αποτέλεσμα το σπάσιμο κάβων και την εγκατάλειψη προσπάθειας πρόσδεσης λόγω επικινδυνότητας.
Ποια η λύση;
Η λύση βρίσκεται στην ολοκλήρωση με ελάχιστο, συγκριτικά, κόστος της πλήρους κατασκευής του. Ποτέ δεν έφθασε ως την αποπεράτωση παρά μόνον έως μια ενδιάμεση φάση. Σύμφωνα με τους ειδικούς, αυτό που ακόμη απαιτείται είναι μια επέκταση με 2 ακόμα “μπλόκια” προς τα ανατολικά, να στραφεί η φορά του προβλήτα μερικές μοίρες προς νότο, και το πλοίο θα μπορεί να πρυμνοδετεί με πλωριό ή ούριο άνεμο ασχέτως έντασης.
Η προτεινόμενη από τους ειδικούς τελική διευθέτηση
Η τοπική κοινωνία εδώ και 25 χρόνια προσπαθεί με εκκλήσεις προς τους ιθύνοντες, τοπικούς και κεντρικούς άρχοντες να τους “συγκινήσει” για να αναληφθεί δράση προς τη σωστή ολοκλήρωση αυτού του ζωτικού έργου για το ακριτικό νησί, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Είναι κρίμα μια επένδυση του Ελληνικού λαού να μένει αναξιοποίητη και τελικά να απαξιωθεί ή να εγκαταλειφθεί πλήρως λόγω της μη σωστής ολοκλήρωσης εξαιτίας μιας ελάχιστης πρόσθετης δαπάνης που απαιτείται, με την εύκολα προβλέψιμη συνέπεια της περαιτέρω ερήμωσης του νησιού με ότι αυτό συνεπάγεται.
Οι κάτοικοι εκλιπαρούν: «Αφού φάγαμε το γάιδαρο, ας φάμε και την ουρά επιτέλους, αλλιώς θα χαθεί κι ο γάιδαρος». Πρέπει να πιάσουν τόπο και να αξιοποιηθούν εύστοχα και αποτελεσματικά οι δαπάνες του Έλληνα φορολογούμενου προς όφελός του.
Που είναι ο Κ….. με χαρτί και μολύβι έτοιμο το λιμάνι