Γράφει ο Γεώργιος Β. Παπαγεωργίου
Όταν μικρά παιδιά τη δεκαετία του 1950 πηγαίναμε από το Βάτι στο Γεννάδι, επτά χιλιόμετρα με τα πόδια για να κάνουμε το μπάνιο μας, που διαρκούσε ώρες τότε, χωρίς μαγιό, φορούσαμε τα σώβρακα που μας έραβαν οι μανάδες μας και πολλές φορές κάναμε με αυτά, αλλά ενίοτε για να τα φυλάξουμε, αφού με αυτά φορώντας μόνο θα επιστρέφαμε στο χωριό, τα κρεμούσαμε στους θάμνους για να στεγνώσουν, και μερικοί σωστά πειραχτήρια, μας τα έπαιρναν κρυφά, και τα κρατούσαν κάποιες ώρες, διασκεδάζοντας με την αγωνία μας.
Τότε όλη η παραλία ήταν δική μας και κανένας δεν μας έβαζε εμπόδια και όρους, ήταν στη διάθεση των κατοίκων και του λαού, “ιδιοκτησίες” ή των Κοινοτήτων και των περιοχών, και ποτέ κανένας μας δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι θα ερχόταν κάποια μέρα, που οι δικές μας παραλίες, καταδικές μας θα τις δεσμεύαμε υπέρ του υπερταμείου των δανειστών μας, ούτως ώστε με στυγνή εκμετάλλευση την καλοκαιρινή περίοδο, τα έσοδα αντί να πάνε στους δήμους ή στις κοινότητες πάνε στους δανειστές, γι’ αυτό κ. δήμαρχε είπα ότι δυστυχώς μας πήραν και τις παραλίες και τα “σώβρακα”, ετυμολογικά μας τα πήραν όλα.
Όταν μια πολυδιαφημισμένη κοσμική και πολυσύχναστη όμορφη παραλία, τεμαχίζεται χιλιομετρικά και μισθώνεται έναντι υψηλών μισθωμάτων, τότε ναι, ο μισθωτής έχει το δικαίωμα να εκμεταλλευτεί την παραλία στο έπακρον για να μπορέσει να πληρώσει το υψηλό μίσθωμα και κάτι να περισσέψει, γι’ αυτό δεν μπορώ, δεν δικαιούμαι εκεί να στήσω εγώ ο κάτοικος της Ρόδου και της περιοχής την ομπρέλα μου και να… απλώσω τα μαγιό μου σήμερα και πρώην… σώβρακα, μου απαγορεύει, ή μου ζητά να καταβάλω το αναλογούν εισιτήριο, παραμονής και χρήσης της παραλίας, παρ’ ότι λένε ότι οι παραλίες είναι του… λαού, ανήκουν στον λαό.
Αν ενθυμούμαι καλώς, δημοκρατικές κυβερνήσεις είχαν καταργήσει το δικαίωμα των παραλιακών ξενοδοχείων να προβαίνουν σε περίφραξη και να εμποδίζουν τη διέλευση των πολιτών, δημοτών προκειμένου να χρησιμοποιήσουν την παραλία, τότε κάποιες περιφράξεις κατεδαφίστηκαν με τη δήλωση, άποψη, πάγια θέση, ότι οι παραλίες δεν αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης και εμπορίας, είναι παντού και πανταχόθεν ελεύθερες, στη διάθεση των πολιτών, των κατοίκων, του λαού, κάτι που βέβαια δεν ισχύει σήμερα, αφού όχι μόνον δεν ανήκουν για χρήση στο λαό, αλλά τις πήραν στην κυριολεξία και από τους κατ’ ουσίαν ιδιοκτήτες, τους δήμους δηλαδή, όπως και από τον δικό μας, και μας έμεινε μόνο η υποχρέωση να τις κρατάμε καθαρές.
Λέτε να φταίει και ο… Καλλικράτης;
