Όσιος Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης: ο άγιος φίλος των λεπρών

Εκοιμήθη στις  23 Μαΐου 1999, Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου

Στίχοι.
Λεπρών και νοσούντων λοιμικώς ακέστωρ
πιστών, Ευμένιε, ποδηγέτα, ώφθης.

Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε για τον Γέροντα Ευμένιο: «Να πηγαίνετε να παίρνετε την ευχή του Γέροντα Ευμενίου, γιατί είναι ο κρυμμένος Άγιος των ημερών μας. Σαν τον Γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια.»

Την πρώτη φορά που πήγε στον Άγιο Γεράσιμο στην Πολυκλινική Αθηνών όπου λειτουργούσε ο π. Πορφύριος ο π. Ευμένιος είδε μέσα στο ιερό Αγγέλους να τον διακονούν κατά τη Θεία λειτουργία.

Μόλις τελείωσε η Θ. Λειτουργία του είπε:

-π. Πορφύριε είσαι Άγιος Ανθρωπος είδα ότι συλλειτουργούσες με Αγγέλους:

Και ο π. Πορφύριος του απάντησε με τον χαρακτηριστικό του τρόπο:

– Εγώ είμαι βρε ο Άγιος ή εσύ που τους είδες!

«Ο Γέροντας Ευμένιος που μ’ έστειλε εδώ μου είπε να βγάλεις από το Ιερό την θαυματουργό εικόνα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου να την προσκυνήσω».
Θαυμαστή επέμβαση του Γέροντος σε κοπέλα που έπασχε από δαιμονική επήρεια

Μέσα στο έτος 2005 ένα απόγευμα επισκέφθηκαν τη Μονή Κουδουμά μιά κοπέλα με τον πατέρα της από τη Λάρισα, ζητώντας να προσκυνήσουν τον Ναό της Παναγίας.

Εισερχόμενη στον Ναό η κοπέλα δεν μπορούσε να προσκυνήσει, διότι κάτι την εμπόδιζε. Ο πατέρας εξήγησε στον Ηγούμενο ότι η κόρη του έπασχε από δαιμονική επήρεια και της ενεφανίσθη προ καιρού ο Μακαριστός Γέροντας Ευμένιος από το χωριό της Κρήτης Εθιά (δεν είχαν ακούσει ποτέ γι’ αυτόν) και την προέτρεψε επίμονα να έρθει στον τάφο του και εκείνος θα την θεραπεύσει, διότι, όπως της είπε, Εκείνος είχε ταλαιπωρηθεί το ίδιο από τα δαιμόνια, «μόνο που εγώ το έπαθα από την υπερηφάνεια, ενώ εσύ από βλασφημία». Έτσι ήρθαμε σήμερα στην Κρήτη και πήγαμε στον τάφο του Γέροντα και ενώ προσκυνήσαμε, η κόρη μου άκουσε τη φωνή του Γέροντα να της λέει: “Να πας εις τη Μονή του Κουδουμά να ζητήσεις από τον Ηγούμενο να σε σταυρώσει και θα γίνεις καλά”. Μετά από τα λόγια του πονεμένου πατέρα, της διάβασαν τις καθορισμένες από την Εκκλησία ευχές για τις περιπτώσεις αυτές, μετά πολλών δυσκολιών που προκλήθηκαν από την πάσχουσα κατά την ώρα της ανάγνωσής τους, και μετά το τέλος των ευχών η κοπέλα στράφηκε στον Ηγούμενο λέγοντάς του: «Ο Γέροντας Ευμένιος που μ’ έστειλε εδώ μου είπε να σου πώ ότι, μετά που θα με σταυρώσεις, να βγάλεις από το Ιερό Βήμα την θαυματουργό εικόνα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου να την προσκυνήσω».
Ο Ηγούμενος δεν γνώριζε για καμιά θαυματουργό εικόνα του Αγίου Γεωργίου που να υπάρχει στη Μονή και ιδιαίτερα να βρίσκεται στο Ιερό Βήμα και της είπε ότι δεν υπάρχει αυτό που ζητά. Εκείνη επέμεινε, όπως της είχε πει ο Γέροντας, ότι υπάρχει στον βοηθητικό χώρο του Ιερού Βήματος, κρεμασμένη πάνω από την πόρτα. Μπαίνοντας μέσα ο Ηγούμενος, διαπίστωσε ότι πράγματι πάνω από την πόρτα του ιερού βρισκόταν η εικόνα του Αγίου Γεωργίου, έργο του έτους 1917, και δόξασε τον Θεό για τη θαυμαστή επέμβαση του γέροντα. Μετά απ’ αυτό προσκύνησαν και έφυγαν από τη Μονή, αναπαυμένη και ήρεμη η κοπέλα, γιατί ήδη σουρούπωνε και ήθελαν να προφθάσουν το πλοίο για την επιστροφή. Έκτοτε τιμούμε στη Μονή ιδιαίτερα την ι. εικόνα του Αγίου Γεωργίου.
Πηγή: Εξαμηνιαίο Περιοδικό της Ιεράς Μονής Κουδουμά Κρήτης, «Κουδουμιανά Μηνύματα» (Ιουλ – Δεκ 2014, Τευχός 26)

***

Όσιος Ευμένιος, Μόνο χαρά!

Σήμερα που η Εκκλησία μας τιμά για πρώτη φορά τιμά τη μνήμη του αγίου Ευμενίου η χαρά της πρόσφατης αγιοκατάταξης του είναι ακόμη διάχυτη. Άλλωστε, όλοι όσοι τον γνώρισαν μοιράστηκαν και συμμετείχαν στην θεϊκή χάρη και χαρά που εξέπεμπε ο ίδιος! Ακόμη και όσοι στην αρχή δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την απλότητα του, αλλά και την ίδια την χαρά του και από πού προερχόταν αυτή!

Ο άγιος Ευμένιος όταν μάθαινε πως: «κάποιος πέθαινε χαιρόταν, γέλαγε. Μάθαινε ότι κάποια γέννησε, χαιρόταν. Μάθαινε ότι κάποιος αρρώστησε χαιρόταν. ‘Δόξα σοι ο Θεός’, έλεγε. Μάθαινε κάποιος έκλεψε, έλεγε: ‘Αχ, ο καημένος, έκλεψε’ και γέλαγε. Μάθαινε ότι κάποιος χώρισε, έλεγε: ‘Γιατί χώρισε, μα δεν έκανε υπομονή’; και πάλιν γελούσε. Πολλές φορές, αυτά φαίνονταν ακατανόητα, αλλά αυτή ήταν η αλήθεια. Έλεγε: ‘Πάντα όσα ηθέλησεν ο Κύριος εποίησε’. Αυτό ζούσε».

Ζούσε το θέλημα του Θεού και γι’ αυτό ήταν αναπαυμένος και ευφρόσυνος!

 

Δεν ήταν ότι δεν γνώριζε τι πραγματικά συνέβαινε γύρω του… Σε ένα γυναικείο μοναστήρι που πήγαινε μερικές φορές για να λειτουργήσει, η μοναχή που τον βοηθούσε την ώρα της ακολουθίας, είπε στην Γερόντισσα, ότι ο άγιος γελά συνεχώς και πως και η ίδια γελά. Αυτό το είπε χωρίς να είναι ο Γέροντας μπροστά. Από εκείνη την ημέρα ο άγιος δεν ξαναγέλασε!

Αντίθετα, ξεκαρδίστηκε στα γέλια όταν ένα νεαρό παιδί 16-17 ετών τον επισκέφτηκε στο νοσοκομείο και μπήκε φουριόζος στο δωμάτιο του, του φίλησε το χέρι και του είπε: «’Ήρθα να πάρω την ευχή σου, Μεγάλε Παππούλη’, τονίζοντας το ‘μεγάλε’ κατά την συνήθη έκφραση των παιδιών».

Ενώ, ευχαριστιόταν πολύ όταν μάθαινε ότι έλεγε κάποιος κάτι άσχημο για τον ίδιο και έλεγε: «Πολύ καλό, πολύ καλό»! Και, βεβαίως, γελούσε!

 

Κάποια φορά μερικές κυρίες πήγαν να πάρουν την ευχή του και του είπαν αδιακρίτως: «Ήρθαμε να πάρουμε την ευχή σου, γιατί μας είπαν ότι είσαι Άγιος»! Και τότε, μετεβλήθη αμέσως από χαρούμενος και γελαστός σε θυμώδη και τις έδιωξε λέοντας τους: «Φύγετε από εδώ. Είμαι εγώ Άγιος»; «Άκου Άγιος εγώ, ο τιποτένιος, άκου Άγιος εγώ»;, έλεγε μονολογώντας και σιγοκλαίγοντας.

 

Το πιο ωραίο πράγμα γι’ αυτόν ήταν να κερνάει τους επισκέπτες του, ότι είχε στο κελλί του. Να προσφέρει χαρούμενος και γελαστός υλικά αγαθά, αλλά και τον χαριέστατο εαυτό του! Όπως στις μοναχές που πήγαν με την Γερόντισσά τους να πάρουν την ευχή του. Έφερνε τα κεράσματα τις κερνούσε και γελούσε. Πηγαινοερχόταν, τις κερνούσε και όλο γελούσε, και γελούσαν και οι αδελφές μαζί του! Η Γερόντισσα, όπως φαίνεται ένιωσε λίγο άσχημα και του ζήτησε συγγνώμη για τα γέλια τους.

«Όποιος είναι κοντά στον Θεό, μπορεί και γελάει»!, τους είπε ο πάντα χαρούμενος, εγκάρδιος και γελαστός άγιος!

 

Σημαντική είναι και η μαρτυρία ενός «διακεκριμένου ιερωμένου» που γνώριζε τον άγιο Ευμένιο από φοιτητής, όπως αναφέρει ο Μοναχός Σίμων στο βιβλίο του «Π. Ευμένιος, ο ποιμήν ο καλός και θαυματουργός» από το οποίο δανειζόμαστε τα παραδείγματά μας.

Έλεγε, λοιπόν, ο νεαρός τότε φοιτητής:
«Ξέρετε τι λογισμό έχω κάθε φορά που πηγαίνουμε στον Γέροντα; ότι δεν στέκει και τόσο καλά και ότι τα γέλια αυτά σαν να μην είναι γέλια ενός αγίου ανθρώπου. Και, όμως κάθε φορά, που φεύγω από τον πατέρα Ευμένιο, θέλω να ξαναπάω. Μου αρέσει ο πατήρ Ευμένιος, μου αρέσει η Ορθοδοξία του, μου αρέσει η ‘σαλότης’ του πατρός Ευμενίου».

 

Κάποτε ένας φοιτητής πήγε να πάρει την ευχή του Γέροντα και είχε μαζί του έναν νιόπατρο συμφοιτητή του που αντιμετώπιζε προβλήματα με τη σύζυγο του. Όταν έφτασαν εκεί τους υποδέχτηκε σαν να τους περίμενε: «Α, ήρθατε»! Τους είπε. «Ποιος είναι αυτός; Α, ο Χρήστος, πολύ καλός ο Χρήστος. Γεια σου Χρήστο, όμορφε. Πολύ καλός ο Χρήστος. Πολύ καλός ο Χρήστος, πάρτε πορτοκαλάδες». Και συνέχισε να τους κερνά πορτοκαλάδες και παξιμάδια και όπως ορισμένες φορές έκανε βούταγε παξιμάδι στην πορτοκαλάδα ή το τσάι και τους το έβαζε στο στόμα. Και αυτό όχι χωρίς λόγο…

Όταν έφευγαν οι δύο συμφοιτητές ο Γέροντας τους ευλογούσε συνέχεια και τότε ο Χρήστος είπε στον συμφοιτητή του: «Αυτός είναι τρελοκομείο σκέτο». Και Χρήστος του είπε: «Μη βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα».

Πάντως, η κατάσταση στο σπίτι του Χρήστου άλλαξε, και ο ίδιος ένιωθε μέσα του πλέον καλά. Έτσι σε δυο μέρες που είδε τον συμφοιτητή του στη σχολή του είπε: «Να με ξαναπάς σ’ αυτόν τον Γέροντα. Δεν συγκράτησα πού ακριβώς στρίβουμε. Είναι μεγάλος Άγιος»!

 

Πολλές φορές ο πατήρ Ευμένιος, ήταν χαρούμενος και γελαστός και κατά την τέλεση των ακολουθιών! Μπορούσε να είναι δακρυσμένος από την κατάνυξη που βίωνε, ενώ ταυτόχρονα γελούσε.

Συγκλονιστική ήταν η πρώτη εντύπωση που είχε από τον άγιο Ευμένιο, ο Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος, όταν πήγε σε μια ακολουθία, χωρίς να τον έχει δει άλλη φορά. Όταν βγήκε από το Ιερό για να θυμιατίσει, εμφανίστηκε «ένας παπάς, λουσμένος μέσα στην χαρά, μέσα στο γέλιο και μέσα στο φως».

Και είπε μέσα του: «ότι αυτός θα έπρεπε να είναι ο πατήρ Ευμένιος. Ο Γέροντας κατάλαβε ότι εγώ ηλεκτρίσθηκα εκείνη την ώρα, ότι κάτι έπαθα, που είδα όλο εκείνο το φως, εκείνη τη χαρά. Μπορώ να πω ότι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα ήταν η χαρά, η οποία ήταν υποστασιοποιημένη, όχι μόνο στο πρόσωπο, αλλά σε όλο του το σώμα, σε όλη του την κίνηση. Όλως ο άνθρωπος απέπνεε χαρά. Δηλαδή το χέρι που θυμιάτιζε, θυμιάτιζε χαρούμενα, το πρόσωπό του, τα μάτια του, όλα είχαν χαρά και φως».

 

Και βεβαίως την χαρά αυτή και την χάρη δεν την κρατούσε για τον εαυτό, αλλά την σκόρπιζε ή διαχεόταν από μόνη της στους ανθρώπους!

Ακόμη και σε αυτούς που μπορούσαν αρχικά να απογοητευτούν από την εμφάνισή του. Για παράδειγμα, ο νεαρός που άφησε «σημαντικές δουλειές μεσημεριάτικα γι’ αυτό το γεροντάκι», όπως σκέφτηκε αρχικά.

Αφού τον κέρασε, όμως, το άγιο Γεροντάκι και τον ξεπροβόδισε, «και, ενώ πλησίαζε να βγει από την πύλη, άρχισε να ενεργή στην ψυχή του η θεία χάρις, και ήλθε σε μια απερίγραπτη κατάσταση γαλήνης, ειρήνης χαράς, και αγάπης. Αγάπης και για τον δρόμο και τις φτωχογειτονιές της Αγίας Βαρβάρας. Και έλεγε μέσα του: ‘Πόσο όμορφη είναι η ζωή! Μια ελάχιστη πρόγευση του Παραδείσου’».

 

Με χαρά και γέλια αντιμετώπιζε τον θάνατο, ακόμη και όταν τον προειδοποιούσαν πως έπρεπε να κάνει οπωσδήποτε όσα του έλεγαν οι γιατροί για να μην πεθάνει: «’Α, θα πεθάνω’»; έλεγε και γέλαγε. ‘Δόξα σοι ο Θεός’»!

Ακόμη και, «όταν, τον τελευταίο καιρό, υπέφερε φρικτά έλεγε: ‘Υπομονή, ωραία δεν είναι’; και γελούσε».

Και φυσικά μέσα από όλα αυτά τα θεϊκά γέλια δεν μπορούσε να λείπει η επιείκεια προς τους συνανθρώπους του, αλλά και να την προτείνει και ως μέτρο στους λοιπούς κληρικούς που εξομολογούνταν σ’ εκείνον:
«Παιδιά μου, εμείς οι ιερείς πρέπει να τηρούμε την άκρα επιείκεια στην εξομολόγηση. Ο κόσμος δεν είναι κακός, δεν θέλει έλεγχο και δικαστήριο, θέλει συμπαράσταση και καλωσύνη. Ο επιεικέστερος όλων είναι ο Χριστός μας».

Και όπως ομολογούν πνευματικά του τέκνα: «Κοντά στον πατέρα Ευμένιο η εξομολόγηση δεν ήταν ένα ‘μαρτύριο’, αλλά χαρά και αγαλλίασις».

Και όσο για το πώς κατάφερνε να είναι πάντα χαρούμενος και γελαστός που τον ρώτησε μια κυρία, ο άγιος Ευμένιος απάντησε:
– Αυτά ευλογημένη, είναι γέλια θεϊκά!

Λόγοι του Οσίου Ευμενίου Σαριδάκη, ιερέως του Νοσοκομείου Λοιμωδών

Ολόκληρη η Αγία Τριάς αναπαύεται στην καρδίαν μας, όταν την καθαρίσωμε και την αφιερώσωμε και την κάμωμε δώρον του Χριστού μας.

Η προσευχή είναι πολύ μεγάλη υπόθεση˙ ανεβάζει τον άνθρωπο ψηλά αν προσεύχεται με ταπείνωση και συντριβή καρδίας.

Οι θλίψεις και ο πόνος μας φέρνουν πιο κοντά στον Θεό. Όλα τα ξεπερνά κανείς με την πίστη στο Θεό.

Αν συγχωρείς τους εχθρούς σου και υπομένεις τις θλίψεις είσαι στο δρόμο του Θεού.

Για να καθαρίσει η ψυχή από τις αμαρτίες χρειάζεται μετάνοια, δάκρυα και υπομονή στους πειρασμούς.
Οι κακουχίες και τα βάσανα καθαρίζουν την ψυχή αν κάνομε υπομονή.

Ο Θεός μας σώζει δωρεάν και όχι γιατί το αξίζομε.

Η ταπείνωση φυλάσσει το θησαυρό και η υπερηφάνεια τον σκορπά.

Όσο ταπεινώνεται ο άνθρωπος, τόσο αγιάζεται.

Ο διάβολος φοβάται τον ταπεινό, ενώ τον υπερήφανο τον αγαπά γιατί είναι δικός του.

Ο ταπεινός έχει μέσα του τον Χριστόν και ο υπερήφανος το διάβολο.

…Μην κατηγορήσης ποτέ κανένα ιερωμένον ή αφιερωμένον εις τον Θεόν ούτε τους κοσμικούς ούτε τους μεγαλύτερους αμαρτωλούς και αν ακόμα τους βλέπης να αμαρτάνουν. Όλους τους ανθρώπους, που κατοικούν εις την γην και τους κοιμηθέντας από κτίσεως κόσμου να τους βλέπομε αγίους και δικαίους και μόνον τον εαυτό μας να βλέπομε αμαρτωλόν, τελευταίον όλου του κόσμου και άξιον κατακρίσεως και πολλών τιμωριών. Είναι καλόν και θεάρεστον να πεθάνομε διά τον κόσμον διά να ζήσωμε αιωνίως με τον Θεόν….

Να βάνομε την κεφαλή μας κάτω από τα πόδια όλων των ανθρώπων. ΄Ετσι είν’ ωραία. Και να θεωρούμε όλους τους ανθρώπους ανώτερους από εμάς. Όχι όμως κατώτερους από τα ζώα, γιατί τα ζώα είναι χώμα και δεν έχουν αθάνατη ψυχή όπως ο άνθρωπος. Ζούνε μόνο τη φυσική ζωή τους και μετά πεθαίνουν και γίνονται χώμα.

Να βλέπουμε τις αρετές των άλλων και τα δικά μας ελαττώματα. ΄Ετσι θέλει ο Θεός. ΄Ετσι είν’ ωραία.
Εάν νομίζεις πως έχεις αρετές δεν έχεις τίποτα. Όποιος πει πως είναι άγιος δεν είναι. Οι ΄Αγιοι ποτέ δεν είπαν ότι ήσαν ΄Αγιοι.

Τα πάντα κάποτε θα διαλύσουν, μα η ψυχή θα μένει αιωνίως.

Μετά την καταιγίδα έρχεται η γαλήνη. Μετά τη λύπη η χαρά και πρέπει να λέμε: «Ει ο Θεός μεθ’ ημών τις καθ’ ημών;».

Μια φορά, λέει η Μαρία, σκεφτόμουν σιωπηλά: «Εμάς που κάνουμε τόσες αμαρτίες συνέχεια, ο Θεός δεν μας φέρεται τόσο σκληρά. Τον Παππούλη γιατί τον δοκιμάζει τόσο πολύ; Δεν είναι δίκαιος». Εκείνη τη στιγμή ο Παππούλης άρπαξε τη σκέψη μου και λέει: «Μεγάλος ο μισθός εν τοις ουρανοίς. Μεγάλος ο μισθός εν ουρανοίς». Το είπε δύο φορές για να τονισθεί και να με βεβαιώσει γι’ αυτό.

Ο πατέρας Ευμένιος πολλές φορές όταν λειτουργούσε, έδιωχνε τα παιδιά μέσα από το Ιερό και επιπλέον έδειχνε σαν να μην τα θέλει να είναι κοντά στην Ωραία Πύλη. Μάλιστα σε μία Θεία Λειτουργία πλησίασε την μητέρα ενός παιδιού και της ζήτησε να βγάλει το παιδί της εκτός Ναού! Παραξενεμένη εκείνη και αφού πραγματικά πήρε έκτος ναού το παιδί της, το ρώτησε τι σκανδαλιά έκανε και εκείνο με απλότητα της είπε, ότι απλώς έβλεπε συνεπαρμένο το παπά (πατέρα Ευμένιο) να αιωρείται και να βγάζει φωτιές! Ο Άγιος Γέροντας ήξερε ότι μόνο τα αγνά παιδιά μπορούσαν να τον “δουν” και με τα καθαρά τους πνευματικά ματάκια να αντιληφθούν τις θεϊκές αποκαλύψεις και σημεία που συνέβαιναν, όταν εκείνος λειτουργούσε. Φοβούμενος λοιπόν μην τον μαρτυρήσουν και δοξαστεί από τον κόσμο απέφευγε τα παιδιά και κατά κάποιο τρόπο προσποιούνταν τον δύστροπο.
Πληροφορία από τον π.Αντώνιο (Μοίρες Ηρακλείου)

Κάποιο απόγευμα, ο πατήρ Ευμένιος αισθάνθηκε ένα αφόρητο πόνο στο στομάχι του, σε βαθμό απελπιστικό. Το πως θεραπεύτηκε, μου το διηγήθηκε ο ίδιος: «Δεν ήξερα τι να κάνω. Εμένα το στομάχι μου δεν με είχε πονέσει ποτέ.
Πήγα κι εγώ μέσα στον Ναό, μπροστά στην εικόνα των Αγίων Αναργύρων και άρχισα να σταυρώνω το στομάχι μου και να παρακαλώ τους Αγίους Αναργύρους να με κάνουν καλά. Σταυρωνόμουν για πάνω από τέσσερες ώρες.
Μετά κάθισα λίγο να ξεκουραστώ, και με πήρε ο ύπνος. Βλέπω τότε τους Αγίους Αναργύρους με λευκές μπλούζες, σαν γιατρούς, να μου κάνουν εγχείρηση. Μου έβγαλαν έξω το στομάχι και μου το έδειχναν. Αμέσως μετά ξύπνησα και ήμουν μια χαρά. Από τότε δεν με ξαναπόνεσε καθόλου»

Ο πατήρ Ευμένιος θεράπευε κρυφά ή κάνοντας μικροσαλότητες. Η κυρία (Ευαγγελία Προδρόμου), που υπέφερε από φρικτούς πόνους στο στομάχι και το έντερό της, ιδίως μόλις έτρωγε ή έπινε κάτι αντίθετο, έλεγε ότι πήγε κάποια ημέρα στον πατέρα Ευμένιο, ο οποίος καθόταν έξω από το κελλάκι του, την καλωσώρισε και, για να την κεράση, της γέμισε ένα ποτήρι πορτοκαλάδα να το πιή.
Του λέει εκείνη: «Γέροντα, αδύνατον να πιώ τέτοιο πράγμα. Έχω το έντερό μου και το στομάχι μου και θα με διαλύση». «Πιές, πιές», επέμενε εκείνος και της το έδωσε, μάλιστα, στο στόμα. Το ήπιε και της έδωσε και δεύτερο ποτήρι.
Κι επειδή τελείωσε η πορτοκαλάδα, της γέμισε το τρίτο ποτήρι με sprite αεριούχο. Αφού εκείνη τα ήπιε όλα, λέει στον πατέρα Ευμένιο: «Γέροντα, σε δύο λεπτά κλάψε με». «Πήγαινε, πήγαινε, δεν έχεις τίποτε», της απάντησε ο πατήρ Ευμένιος.
Από τότε έγινε καλά και ιάθη τελείως.

Μου είπε μια φορά ο Γερο-Ευμένιος, ότι θα γινόταν Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος ( ο οποίος δεν έγινε λόγω της παρέμβασης της Παναγίας, όπως αναφέρεται σε κάποιο άλλο σημείο του βιβλίου), εδώ στα μέρη της Ρωσσίας, στην Ουκρανία δηλαδή και μας το είπε και αργότερα όταν πήγαμε στη Ρωσσία (για προσκύνημα).
-Ήμασταν όλοι στο μέτωπο, μας λέει.
-Ποιοι όλοι” ??? του λέω
-Όλοι, ήταν ο πατήρ Πορφύριος, ήταν ο πατήρ Ιάκωβος, ήταν ο πατήρ Παϊσιος, όλοι οι καλόγεροι πήγαμε στο μέτωπο. Άλλο μέτωπο (πιθανόν) εννοούσε, πνευματικό (?) “Κι εγώ έκλαια…έκλαια συνέχισε να μας λέει. Με είδε ο πατήρ Πορφύριος και μου είπε : –Μην κλαις πάτερ Ευμένιε έτσι, δεν θα γίνει τίποτε. Η Παναγία θα κάμει έλεος. Δηλαδή καταλαβαίνεις ότι ο Γέροντας Ευμένιος, ανήκε σε μια συντροφιά Αγίων ανθρώπων. Γνωρίζονταν μεταξύ τους αυτοί…”
(βλ. Σίμωνος μοναχού, π. Ευμένιος – Ο κρυφός άγιος της εποχής μας, Αθήνα 2010)

***

Επιστολή του π. Ευμενίου σταλείσα την 15 Οκτωβρίου του 1973 από το Άγιον Όρος προς τον αγαπητόν εν Χριστώ αδελφόν, πρωτοξάδελφον και πρώτο βιογράφο του Αντώνιο Χαρ. Σαριδακη.

Άγιον Όρος 15-10-1973

…Αφού χάριτι Θεού εκλέξαμε την στενήν και τεθλιμένην οδόν πρέπει να είμαστε πάντοτε έτοιμοι εις το να υπομένομε πειρασμούς εκ του διαβόλου και εκ των οργάνων του. Γι’ αυτό είναι καλά να μην αμελούμε ούτε να αδιαφορούμε διά να μην μας καταβροχθήση ο οριώμενος λεών Διάβολος. Αλλά και αν ως άνθρωποι παρεκλίνουμε λίγο έχουμε φιλάνθρωπο Δεσπότη, που θέλει πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν, και αμέσως μας δίνει χείρα βοηθείας. Ότι ώρα τον φωνάξουμε αμέσως έρχεται εις βοήθεια μας. Εμείς όμως πρέπει να επιδιώξομε όσα μας είναι δυνατόν, την αγίαν ταπείνωσιν, διότι η ταπείνωσις είναι η πύλη του ουρανού. Τον αληθινά ταπεινόν δεν τον αφήνει ποτέ ο Θεός να πέση. Ο αληθινά ταπεινός στην πραγματικότητα βλέπει όλους τους ανθρώπους αγίους εις τον ουρανόν κύκλο του θρόνου του Θεού και μόνον τον εαυτόν του έχει κάτω από όλα τα κτίσματα της γης αμαρτωλότερον και τελευταίον.

Ο αληθινά ταπεινός έχει το κεφαλήν του κάτω από τα πόδια όλων των ανθρώπων, δι’ αυτό με όλη μας την δύναμιν και σε όλην μας την ζωήν να επιδιώξωμε και να παρακαλούμε τον Εσταυρωμένον μας Ιησούν, που είναι η άκρα ταπείνωσις, να μας χαρίση και εμάς την αγίαν ταπείνωσιν. Να προσπαθήσομε με την βοήθειαν του Αγίου μας Θεού και με όλες μας τις δυνάμεις να μην κατηγορήσουμε και να μην κατακρίνομε ούτε να συκοφαντήσομε ούτε να μεμφθούμε και αποστραφούμε ποτέ κανένα άνθρωπον επί της γης, έστω και αν τον βλέπομε να αμαρτάνη οφθαλμοφανώς. Μόνον όσον μπορούμε να κάμομε αγάπη να τον βοηθήσομε όσον μας επιτρέπουν οι δυνάμεις μας.

 Σχετικά με τα όνειρα και τις φαντασίες του διαβόλου και οπτασίες να φεύγουμε μακριά από αυτά ως από θανατηφόρα και φαρμακερά φίδια, διότι αυτός ο εχθρός είναι πάρα πολύ επίβουλος και ύπουλος και μας ξεγελάει πολλές φορές όλους χωρίς να το καταλαβαίνομε. Γι’ αυτό πρέπει τελείως να τα απορρίπτομε, να τα αφήνομε όλα στον Θεόν. Εμείς δεν έχομε την δύναμιν να διακρίνομε το καλό από το κακό, αλλά ούτε και είμαστε άξιοι να δούμε καλά πράγματα, δι’ αυτό όσο μπορούμε μακριά να φεύγομε από αυτά όσον μας είναι δυνατόν.

 Με την βοήθειαν του Θεού να φεύγουμε τις αιτίες και με την χάρι του Θεού θα μας δώση ο Θεός χείρα βοηθείας….

 Εμείς δεν έχομε τίποτε δικό μας, μόνο τις αμαρτίες μας, όλα τα καλά είναι του Χριστού μας. Μόνο ας εύχονται για τους φιλόχριστους αδελφούς μας χριστιανούς, που κοπιάσανε και δι’ εμέ, να μας φωτίζη και να μας σκεπάζη ο Χριστός μας˙ αμήν….

Με αγάπη Χριστού
ο ταπεινός σας αδελφός
αμαρτωλός Σωφρόνιος* και τελευταίος πάντων
των επί γης ανθρώπων
Υγιαίνετε και εύχεσθε και δι’ εμέ να με ελεήση και με συγχώρηση ο Χριστός μας˙ αμήν.
* Ήταν το όνομα που έλαβε ως μοναχός.΄
(Από το βιβλίο του Αντωνίου Χαρ. Σαριδάκη, “Ο Άγιος Γέροντας Ευμένιος – Ο πράος και ταπεινός τη καρδία”).

***

Μόρφου Νεοφύτου – Εκκλησία και ετερόδοξοι
«Ο Γέροντάς μας, π. Ευμένιος Σαριδάκης, προσευχόταν κάποτε για τον διάβολο. Τον σταμάτησε όμως ο Θεός, λέγοντάς του ότι η προσευχή αυτή είναι ατελέσφορη, ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Κάποτε, ο Γέροντας μου εκμυστηρεύθηκε ότι μνημόνευσε στην Πρόθεση τον Ευρωπαίο γνωστό ανθρωπιστή Ραούλ Φολλερώ, παπικό στο δόγμα, επειδή είχε ευεργετήσει το Λεπροκομείο και ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Τότε, άγγελος Κυρίου του πέταξε τη μερίδα από το άγιο Δισκάριο τρεις φορές. Την τρίτη φορά, του εμφανίσθηκε λέγοντάς του ότι εκεί (στην Πρόθεση) έχουν θέση μόνο τα μέλη της Εκκλησίας.».
«Του εξήγησε ότι στο κομβοσχοίνι του μπορεί να βάλει προσευχόμενος τους πάντες, αιρετικούς, ετεροθρήσκους, φονιάδες, εγκληματίες, ασελγείς, το πλήρωμα όλης της οικουμένης, ζώντες και κεκοιμημένους. Στην ευχαριστιακή Αναφορά όμως, μόνο τους Ορθοδόξους, γιατί αυτοί αποτελούν τα μέλη της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας.»
Απόσπασμα από το βιβλίο του Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου, Ο άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός και ο Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης, εκδ. Η. Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι Αττικής 2016.
Απολυτίκιον Οσίου Γέροντος Ευμενίου Σαριδάκη. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Παρακλήτορα θείον των εν τοις κλύδωσι, τον αρωγόν εν ανάγκαις και ποδηγόν απλανή προς ευσέβειαν λαού εγκωμιάσωμεν ύμνοις, Ευμένιον, παθών ως ομόζηλον Ιώβ, πνευμάτων κακών διώκτην και ευμενέστατον πρέσβυν ημών προς Κύριον τον εύσπλαγχνον.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.
Στίχος. Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του Οσίου Αυτού.

Χαίροις, υπομονής λαμπηδών, Νοσοκομείου Λοιμωδών Νόσων σέμνωμα, θειότατε υπηρέτα του εν οσίοις λεπρού Νικηφόρου κλέους, ον σοι έστειλε εκ Χίου ο Άνθιμος, ο νεώτατος άγιος της Εκκλησίας, και ου Κύριος βίωσιν την ισάγγελον μετά πότμον ετίμησε δι’ ευωδίας, όσιε, λειψάνων, Ευμένιε, πιστώς βοώντες λιτάς σου τας εκτενείς εκδεχόμεθα προς τον Ζωοδότην, τον παρέχοντα τω κόσμω το μέγα έλεος.

Ιδιόμελον. Ήχος πλ. β΄

Τον κεκρυμμένον άγιον των ημερών των εσχάτων τον προορατικόν και σημειοφόρον Ευμένιον αξίως καταστέψωμεν ασμασι και ολοθύμως αυτώ βοήσωμεν· απλότητος αμάρυγμα και χρηστότητος σκήνωμα, ως παρρησίαν έχων προς Κύριον μη παύση Αυτού δεόμενος υπέρ ειρήνης του κόσμου και σωτηρίας των τιμώντων την αεισέβαστον μνήμην σου.

Στην κεντρική Εκκλησία της Εθιάς Αστερουσίων Ηρακλείου Κρήτης, ο Άγιος Ευμένιος από παιδί διακόνησε, της Παναγίας (Γενέσιον της Θεοτόκου) και Ταξιαρχών (Μιχαήλ και Γαβριήλ).

Στον προαύλιο χώρο, αναπαύεται το σκήνωμα του Αγίου από τίς 24- Μαΐου του 1999.

Μεγάλη και ιστορική ημέρα η 14η Απριλίου του 2022 καθώς με απόφαση της Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου ανακηρύχθηκε η Αγιότητα του Αρχιμανδρίτη Ιερομονάχου Ευμενίου Σαριδάκη εξ Εθιάς Αστερουσίων Ηρακλείου Κρήτης.

Μεγάλη ημέρα για το προσκύνημα του Άγιο Νικήτα στον Αχεντριά , την Ιερά μονή της Παναγίας του Κουδουμά, τα μοναστήρια της μετανοίας του, την Παναγία την Καλυβιανή όπου χειροτονήθηκε Ιερέας και των Αγίων Αναργύρων στο Αιγάλεω που υπηρέτησε για πολλά χρόνια μέχρι το τέλος της ζωής του.

Μεγάλη και ιστορική ημέρα και μεγάλη ευλογία για το μικρό χωριό, το χωριό που γεννήθηκε.

Μεγάλη ημέρα για την αγιοτόκο Μεσσαρά.

Μεγάλη ημέρα για την Κρήτη, την Ελλάδα και την Ορθοδοξία.

Μεγάλη τιμή και η ύψιστη για την Εθιά, που το όνομα της θα ακούγεται για πάντα σε κάθε λειτουργία μέσα από τα τροπάρια και τούς ύμνους στην αγιότητα του.

Μεγάλη ημέρα και υπερηφάνεια για τους στενούς του συγγενείς.

Μεγάλη ευλογία για όλους τους πιστούς, τούς χωριανούς, τα πνευματικά του παιδιά από κάθε γωνιά της Κρήτης , της Αθήνας της Ελλάδος της Κύπρου που θα έρθουν με κάθε μέσο για την εορτή του στην Εθιά.

Μεγάλη ημέρα για το Δημοτικό διαμέρισμα Εθιά -Ροτάσι και τον Δήμο μας Αρχανών Αστερουσίων.

Απολυτίκιον – Αφιέρωμα στη μνήμη του Οσίου Γέροντα Ευμενίου

Της Εθιάς τε τον γόνον των λεπρών τον διάκονον, τον αληθινόν Σαμαρείτην, τον ΕΥΜΕΝΙΟΝ άπαντες, τιμήσωμεν δεόντως οι πιστοί, ομού συν ΝΙΚΗΦΟΡΩ ΤΩ ΛΕΠΡΩ, ον εώρακε μετέωρον εν νυκτί, και ευλαβώς βοήσωμεν· χαίροις ο διοράσει κοσμηθείς, χαίροις νοσούντων ίασις, χαίροις ο πρεσβεύων δι΄ημάς τω Παντοκράτορι (Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης).

Πατήρ

Εθίας τόν γόνον Ευμένιον τιμήσωμεν.

Τών ασθενούντων Σωμάτων

Καί ψυχών ιατρόν και

Προστάτην επικαλέσωμεν

Ό αγαπών τον Θεόν ικέτευε σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Τήν Ευχή καί ευλογία του Αγίου Ευγενίου νά έχουμε αμήν.

Οσιος Ευμένιος Σαριδάκης ·† 23 Μαΐου 1999

Η εικόνα είναι έργο του Μοναχού Ιλαρίωνα Σταματάκη της Ιεράς Μονής Κουδουμά.