Μπροστά στον Σταυρό
Με την χάρη του πανάγαθου Θεού φτάσαμε και πάλι στην Μεγάλη Εβδομάδα την γεμάτη θλίψη και πόνο. Βαριά η ατμόσφαιρα στους ιερούς ναούς την Μεγάλη Εβδομάδα. Με τα μάτια της ψυχής μας βρισκόμαστε επάνω στην αιματοβαμμένη κορυφή του Γολγοθά και νοερά παρακολουθούμε την μεγαλύτερη και αγιοτερη θυσία που είδε ποτέ ο κόσμος, που και αυτή η άψυχη φύση δεν μπόρεσε να ατενίσει. Ναι θα τον δούμε και πάλι καρφωμένο στο Σταυρό, εξαντλημένο, χλωμό, γυμνό, με το στόμα στεγνό, να σπαράσσεται από τους φοβερούς πόνους, με τα χέρια και τα πόδια καρφωμένα και το αίμα να στάζει από την αγία κεφαλή και τις άλλες πληγές.
Μοναδικό μαρτύριο, σωματικό και ψυχικό, και οι κατήγοροι του, γραμματείς, φαρισαίοι στρατιώτες και ο αχάριστος όχλος που πριν λίγες μέρες φώναζε <ωσαννά ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος> τώρα να φωνάζει:< άρον άρον σταύρωσον αυτόν>. Αθώος ο κακούργος Βαραββάς να ελευθερωθεί, όχι ο Χριστός με τις τόσες ευεργεσίες και τα θαύματα που επί τρία χρόνια τους προσέφερε!
Όλοι γύρω από τον Εσταυρωμένο, να τον χλευάζουν, να τον ειρωνεύονται, να τον μαστιγώνουν, για να του κάνουν πιο οδυνηρό το μαρτύριο του.
Όμως η άλογη φύση διαμαρτύρεται ξεσπά σε θρήνο συγκινητικό πρωτοφανή, ο ήλιος μέρα μεσημέρι σκοτεινιάζει, δεν ανέχεται το φως που του έδωσε ο φωτοδότης, να φωτίζει ένα τέτοιο έγκλημα, η γη σείεται και ενώ οι ανθρώπινες καρδιές μένουν ασυγκίνητες οι σκληρές πέτρες σκίζονται, τα μνημεία ανοίγουν διάπλατα και σε ένδειξη διαμαρτυρίας επιστρέφουν και τους νεκρούς που κρατούσαν τόσα χρόνια.
Ο μεγάλος ναός σείεται και σκίζεται, διαμαρτυρόμενος για την αδικία, το μίσος, την αγνωμοσύνη που είχαν όλοι. Ακόμη και για εκείνους που έμπαιναν στο ναό καθημερινά με υποκριτική ευσέβεια . Ο Εσταυρωμένος πονάει πόνο βαθύ όχι τόσο από τα καρφιά, όχι τόσο για την στεφανωμένη με αγκάθια Αγία Κεφαλή Του, όχι τόσο από τα <ουά>, τις φωνές και τις ειρωνείες των ανόμων Ιουδαίων, αλλά από την αμετανοησία και την χλεύη των χλευαστών του. Η εσταυρωμένη αγάπη Του καιγόταν και για τις ψυχές που ήρθε να σώσει και με τα φρυγμένα χείλη του να παρακαλεί <Πάτερ αφες αυτοίς>.
Απύθμενη η αγάπη Του. Δεν παραπονιέται, δεν γογγύζει, τους συμπονάει, τους δικαιολογεί: < Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιουσιν>(Λουκ. Κγ 34)
Ας γονατίσουμε μπροστά στο Σταυρό και ας αφήσουμε την ψυχή μας να του μιλήσει:
< Ιησού μου, σταυρώθηκες για μένα και εγώ δεν πόνεσα για σένα. Πικρά μετανιωμένος, τρέχω να σε βρω πάνω στο Σταυρό. Ναι Χριστέ μου, πέθανες πάνω στο Σταυρό για να ζήσω εγώ. Βοήθησέ με ποτέ να μην το ξεχάσω. Κάνε με ένα μικρό Χριστό. Να περπατώ τον δρόμο το δικό Σου. Να γίνω μιμητής Σου στην ΜΕΓΆΛΗ ΑΓΑΠΗ Σου, την ανεξικακία, την πραότητα, την ταπείνωση, και να μπορώ να πιστεύω να υπομένω να συγχωρώ και να αγαπώ>!
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα
Καλή Ανάσταση
Αικατερίνη Σώκιαλη Κίννα
