ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ & ΒΙΝΤΕΟ
Χαρίκλεια Χριστοφή
Στον Άγιο Αντώνιο Κω χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε της Θείας λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, με τον π. Κωνσταντίνο, τον πρωτοψάλτη-καθηγητή Γιώργο Σακέλλη και τον λαμπαδάριο Κωνσταντίνο Χατζηάμαλλο.
Σήμερα ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας παρουσιάζει την Ευαγγελική περικοπή της θεραπείας των δέκα λεπρών.
Ό Λουκάς διατηρεί στη μνήμη του και καταγράφει αυτό το θαύμα, διότι ως ιατρός ενθουσιάζεται από αυτήν τη θαυματουργική πράξη του Ιησού.
Λεπροί ονομάζονται οι άνθρωποι που πάσχουν από μία βασανιστική, αθεράπευτη για εκείνη την εποχή ασθένεια.
Μία ασθένεια που παραμόρφωνε το σώμα του ασθενούς, του δημιουργούσε πληγές και ισχυρούς πόνους που δεν μπορούσε να αντέξει, με αποτέλεσμα να έχει κατάληξη το θάνατο.
Όταν ο Ιησούς εισήλθε σε κάποιο χωριό, τον συνάντησαν δέκα άνθρωποι οι οποίοι έπασχαν από την ασθένεια της λέπρας.
Στάθηκαν μακριά (διότι κατά το νόμο κάθε λεπρός εθεωρείτο ακάθαρτος και δεν επιτρεπόταν να πλησιάσει κανέναν άνθρωπο), φώναξαν δυνατά προς τον Χριστό και είπαν: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα ἐλέησον ἡμᾶς».
Οι λεπροί ζητούν το έλεος του Θεού και εμπιστεύονται τον εαυτό τους ολοκληρωτικά στη Χάρη Του, αναμένοντας την ίαση από τη φοβερή ασθένειά τους.
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να στηριχθεί στον εαυτό του και ιδιαίτερα την περίοδο των δοκιμασιών, δηλαδή κατά τις στιγμές της ασθενείας, του πόνου και των διαφόρων δυσκολιών.
Έχει ανάγκη από δύναμη και γι’ αυτό στρέφει αλλού το βλέμμα του για να λάβει ψυχικό θάρρος, ώστε να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες, έτσι καταφεύγει στον παντοδύναμο Θεό και ζητεί και αναζητεί το έλεος αλλά και το θαύμα.
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας αναφέρει ότι ο Κύριος τους πλησιάζει και έπειτα τους προτρέπει να πάνε να δείξουν το σώμα τους στους ιερείς.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, δέχτηκαν αυτήν την προτροπή του Κυρίου και καθώς πήγαιναν … θεραπεύτηκαν από την ασθένειά τους.
Γνωρίζουμε ότι εκείνη την εποχή οι ιερείς μαζί με τα άλλα καθήκοντα που είχαν μπορούσαν σύμφωνα και με το νόμο να πιστοποιήσουν τη σωματική υγεία των ανθρώπων.
Άλλωστε θα ήταν και μία τρανή απόδειξη ότι οι άνθρωποι αυτοί, (που ήταν πρόσωπα γνωστά στην κοινωνία και ως προς την ασθένειά τους) είχαν πλήρως ιαθεί από τη λέπρα, αφού θα είχαν και τη βεβαίωση των ιερέων.
Παρατηρούμε ότι ο Χριστός δε ζητεί την πίστη των ασθενών για να τους χαρίσει τη θεραπεία αλλά στέκεται δίπλα τους ως πατέρας και αδελφός, ακούει τη φωνή τους, διαπιστώνει το δράμα που βίωναν και ως ο μόνος Ιατρός ψυχών τε και σωμάτων, τους ελευθερώνει από τη λέπρα.
Οι λεπροί βρήκαν την υγεία τους αλλά έπειτα … εξαφανίστηκαν!
Λησμόνησαν τον Μεγάλο Ιατρό και δεν αισθάνθηκαν το χρέος να εκφράσουν, έστω ένα μικρό ευχαριστώ, στον Ευεργέτη τους.
Απομακρύνθηκαν, κλείστηκαν στον εαυτό τους και εμπιστεύτηκαν ξανά τις ανθρώπινες δυνάμεις τους, αυτές τις δυνάμεις που τους είχαν οδηγήσει στην τραγική κατάσταση της ασθενείας.
Από τους δέκα λεπρούς που ευεργετήθηκαν από τον Ιησού, μόνον ένας επέστρεψε να ευχαριστήσει τον Ιατρό του και αυτός ήταν ένας Σαμαρείτης, ένας αλλοεθνής.
Ήταν ο μόνος που καθαρίστηκε όχι μόνο από τη λέπρα του σώματος αλλά και της ψυχής, γι’ αυτό και ο Κύριος του λέγει: «᾿Αναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.».
Σήκω και πήγαινε, η πίστη σου δεν θεράπευσε μόνο το σώμα αλλά σε έσωσε πραγματικά … σωματικά και πνευματικά.
Ο Κύριος χαίρεται για τη θεραπεία τους, αλλά θλίβεται για την αχαριστία των περισσοτέρων.
Δεν επιθυμεί δουλική υποταγή, αλλά με το ερώτημα που θέτει: «Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;», επιθυμεί να τονίσει ότι η αχαριστία και η αγνωμοσύνη είναι μεγάλη αμαρτία που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τον άνθρωπο στην καταστροφή, διότι του εξυψώνει τον εωσφορικό εγωισμό και παραμερίζει τον Θεό από τη ζωή του.
Όταν ο άνθρωπος απορρίψει τον Θεό και τον αποβάλει από τη ζωή του, αρρωσταίνει ψυχικά και σωματικά.
Αυτό τονίζει και ο ιερός Χρυσόστομος σχολιάζοντας το λόγο του Ιησού, σε μία άλλη Ευαγγελική περικοπή: «…θάρσει, τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου…».
Θεωρεί ότι η σωματική ασθένεια είναι συνδεδεμένη με την προσωπική αμαρτία του ανθρώπου, γι’ αυτό και η άφεση των αμαρτιών αποτελεί απόδειξη της θεραπείας: «Οὕτω δή καί ἐνταῦθα, τῆς μέν τῶν ἁμαρτημάτων ἀφέσεως τεκμήριον, τήν τοῦ σώματος σφίγξιν ποιεῖται». (ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Ομιλία ΚΘ΄ εἰς Ματθαῖον, PG 57, 360.).
Ας φροντίσουμε λοιπόν να μοιάσουμε στον Σαμαρείτη, εκείνον τον «ολιγότερο φωτισμένο» από τους Ιουδαίους, που έπεσε στα γόνατα μπροστά στον Χριστό, με δάκρυα και πίστη αληθινή, ευχαριστώντας ειλικρινά για την ίασή του.
Ας φροντίσουμε να δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας στον Θεό για τις αμέτρητες αφανείς και φανερές ευεργεσίες του στη ζωή μας και ας αποδείξουμε ότι δεν είμαστε αχάριστοι, ώστε να μην απευθύνει και σε μας το δραματικό ερώτημά Του: «οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;».
Ο Μέγας Αντώνιος
Γεννήθηκε στην Άνω Αίγυπτο από πλούσιους και ενάρετους γονείς τους οποίους έχασε σε νεαρή ηλικία.
Γρήγορα αποφασίζει να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και αναχωρεί για την έρημο, αφού μοίρασε την μεγάλη πατρική περιουσία στους πτωχούς.
Στην έρημο έφτασε στα ανώτατα όρια της άσκησης, ώστε η ψυχή του μπορούσε να εξέρχεται του σώματός του ενώ βρισκόταν ακόμα εν ζωή.
Έγινε το πρότυπο των ασκητών και των μοναχών. Παρέδωσε το πνεύμα του σε ηλικία 105 ετών.
Το Άγιο Λειψανό του επί Ιουστινιανού κατατέθηκε στην εκκλησία της Αλεξανδρείας και από κεί αργότερα στην Κωνσταντινούπολη.
