Κ. Παπαθωμά – Μαστοροπούλου: Γιατί τόσος καταναγκασμός; Γιατί τόση τιμωρία για τα πολυσυζητημένα εμβόλια τα αμφισβητούμενα, από σεβαστή μερίδα επιστημόνων Ελλήνων τε και ξένων;

Τον Μάρτιο που ανεβήκαμε στην Αθήνα, επισκεφθήκαμε, ως συνήθως, την βιβλιοθήκη της Αρχαιολογικής Εταιρείας. Δυστυχώς βρεθήκαμε προ εκπλήξεως: Η είσοδος απαγορεύεται εις  τους ανεμβολίαστους. (Να τονίσομε πάντως εδώ την ευγενική συμπεριφορά  και  εξυπηρετικότητα του υπευθύνου και εκλεκτού φίλου κ. Σέφερτ).  Το παρόν κείμενο θα έπρεπε να είχε γραφτή τότε ως απλή διαμαρτυρία. Το αμέλησα, γιατί θεώρησα πως το απαγορευτικό αυτό μέτρο θα είχε προσωρινή ισχύ. Δυστυχώς όμως το ίδιο συνέβη και τον Ιούνιο- Ιούλιο παρά την χαλάρωση των σχετικών μέτρων. Την  διαμαρτυρία πλέον διαδέχεται η αγανάκτηση, η θέση ωρισμένων ερωτημάτων και η διατύπωση διαφορετικών απόψεων. Κατ’ αρχήν γιατί τόση βία; Γιατί τόσος καταναγκασμός; Γιατί τόση τιμωρία για τα πολυσυζητημένα εμβόλια τα αμφισβητούμενα, επί πλέον, από σεβαστή μερίδα επιστημόνων ελλήνων τε και ξένων;

Κατ’ αρχήν εγώ «συμμορφώθηκα» στην απαγόρευση εισόδου, έκανα μεταβολή και αποχώρησα. Η Πολιτεία όμως με ποιο δικαίωμα με τιμωρεί σαν «σχολιαρόπαιδο» στερώντας μου 100 ευρώ από τον πενιχρό μισθό μου; Η επιβολή προστίμου (για την ώρα δεν γνωρίζομε αν ακυρώθηκε τελικά ή αν απλώς ανεστάλη λόγω «τουριστικού» θέρους) για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό άνω των εξήντα είναι πέρα για πέρα αντισυνταγματική και παράνομη ως παραβιάζουσα την αρχή της ισότητας μεταξύ των ελλήνων πολιτών και φυσικά με πολλές αρνητικές παραμέτρους που δεν είναι του παρόντος. Γιατί τόση μεθοδικότητα, οργανωτικότητα, παγκοσμιοποιημένη επιβλητικότητα, εν είδει υγειονομικής δικτατορίας και προπάντων μονομερής επίσημη ενημέρωση; Καταργήθηκε το «μηδενί δίκην δικάσης πριν αμφοίν μύθον ακούσης», ή το Ρωμαϊκό  “Audietur et altera pars”. Γιατί δεν «σερβίρονται» στον κόσμο και οι αντίθετες απόψεις; Δεν είναι λίγες οι δημοσιευμένες και άριστα τεκμηριωμένες σχετικές μελέτες, μα που δεν φθάνουν στον λαό. Δεν είναι λίγες επίσης οι διαμαρτυρίες των διαφωνούντων που επί πλέον διώκονται, καθώς και οι παραιτήσεις υπευθύνων ανθρωπιστών ιατρών που προτιμούν ήσυχη την συνείδησή τους. (Έννοιες όπως ελευθερία, δημοκρατία, ελεύθερη βούληση εκπαραθυρώθηκαν τεχνηέντως από τη ζωή μας. Καυχώμεθα πάντως πως είμαστε η γενέτειρα των εν λόγω εννοιών  και η κοιτίδα της δημιουργίας τους). Ακούγονται εφιαλτικά σενάρια για την μεθοδευμένη πορεία της ανθρωπότητας και για την «μετ’ άνθρωπον εποχή». Γιατί δεν έχει το δικαίωμα να δυσπιστεί ο σκεπτόμενος άνθρωπος. Πολλώ μάλλον δε όταν σ’ ολόκληρη την πλανητική ατμόσφαιρα κυριαρχούν οι καθαρά υλιστικοί νόμοι, η νουμεροποίηση της ανθρωπότητας, ο απόλυτος έλεγχός της και φυσικά τα υπερ-κέρδη των εταιριών. Σοβαρά παιδιά με δυνατά μυαλά που εργάζονται στο Λονδίνο σε εταιρείες ηλεκτρονικών υπολογιστών μας ενημερώνουν απερίφραστα, πως οι ίδιοι προκαλούν τους ιούς και ίδιοι επίσης τους αντι-ιούς χάριν του κέρδους. (Και απ’ ό,τι διαβάζομε, τα επιδημικά σενάρια ετοιμάζονταν ήδη από το 2015!). Φίλος Πανεπιστημιακός που έζησε για μεγάλο διάστημα στο εξωτερικό μου έλεγε πολλές φορές : « τους Ευρωπαίους ένα μόνο πράγμα τους απασχολεί από το πρωί μέχρι το βράδυ, πώς να βγάλουν λεφτά». (Θα καταθέσω εδώ δύο μόνο απλά παραδείγματα: Το ένα από την μισθοδοσία μας.Από τότε που διορίστηκα μέχρι πρόσφατα πληρωνόμαστε όλοι με το βιβλιάριό μας που ταυτόχρονα μας ενημέρωνε για αναλήψεις, καταθέσεις κ.λ.π. Τώρα, για να ενημερωθής για την κίνηση του λογαριασμού σου πρέπει να το ζητήσεις ξεχωριστά και να χρεωθής επί πλέον. Φαντασθείτε κέρδη και μόνον απ’ αυτή τη λεπτομέρεια. Και ένα δεύτερο παράδειγμα από την εξόφληση των λογαριασμών της ΔΕΗ μέσω τραπεζών με χρέωση 1 ευρώ στο κάθε νοικοκυριό! Τα κέρδη είναι αυτονόητα και περιττός ο σχολιασμός). Ερωτάται λοιπόν: Γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο και με τους ανθρώπους; Ποιος μπορεί πλέον να μας πείσει περί του αντιθέτου, πως η υγεία των «μαζών» είναι υπεράνω των κερδών τους. Και τί έχουν να μας πούν τώρα που προέκυψε η νέα νόσος της «ξαφνικίτιδος». Πάρα πολλοί άνθρωποι από το στενό και το ευρύ περιβάλλον έφυγαν ξαφνικά γιατί ακριβώς δεν «έδεσε» το εμβόλιο με τον δικό τους ανθρώπινο οργανισμό. Και νάταν μόνο αυτό. Δυστυχώς πολλά δεινά ταλανίζουν την σημερινή ανθρωπότητα. Μα ας περιοριστούμε στα καθ’ ημάς: Μεγίστη παρακμή των πάντων. Ηθική σήψη σχεδόν παντού. Κοινωνία αποδομημένη. Λαός μεταλλαγμένος. Εθνική ταυτότητα παραπαίουσα. Πατρίδα δολίως κατακτημένη. Ιδού πού μας οδήγησαν οι ξέφρενοι δανεικοί Ευρωπαϊκοί πακτωλοί. Φίλος τίμιος επιχειρηματίας μου έλεγε πρόσφατα: «δυστυχώς είδαμε μόνο το τυράκι και όχι την φάκα που θα μπαίναμε». Αιώνες μας λήστευαν, κυρίως στα παράλια, οι εκ Δύσεως βάρβαροι ληστοπειρατές. Τώρα νομότυπα πλέον απομυζούν το αίμα του Λαού οι σύγχρονοι τοκογλύφοι Φλωρεντινοί Medici. Όσο για την ποιότητα της ζωής των πολιτών, όλοι βλέπομε και ακούμε καθημερινά απορημένοι: ανασφάλεια, μελλοντική αβεβαιότητα, αποσταθεροποίηση,για να μην πω χαοτική κατάσταση, αδιέξοδα, απόγνωση, αυτοκτονίες, βία, ανησυχητική εγκληματικότητα, για να αναφερθούμε σε μερικά μόνο από τα αναπόφευκτα αποτελέσματα. Μα πιο πάνω απ’ όλα είναι η άγρια εκμετάλλευση των ανθρώπων, νέων τε και ηλικιωμένων. Πλήρης οικονομική αφαίμαξη. Σκλάβο θέλουν ξανά τον εργαζόμενο. Τον εξανδραποδίζουν. Με μόνη την διαφορά αντί να λέγεται τετράποδο θα λέγεται κομπιούτερ και ρομπότ.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, του σερβίρουν και σαν έσχατο εξελικτικό στάδιο της δήθεν προοδευτικότητας, την «εκπουστοποίηση». Αν όλα αυτά (και άλλα πολλά) που συμβαίνουν στον Ελληνικό λαό δεν τα αποκαλέσομε λεηλασία, ανάλογη με εκείνην της Κίνας (μέσα του 19^ου αιώνα)  τί εστί λεηλασία που δεν περιορίζεται μόνο στον Άνθρωπο αλλά και στο παραδεισένιο περιβάλλον (για παράδειγμα η τουριστική βιομηχανία) που μας έλαχε ως λαός. ΄Ηδη ο πλανήτης ολόκληρος εκπέμπει τα δικά του μηνύματα αλλά εις ώτα μη ακουόντων που επιπλέον μας εμπαίζουν και μας παρηγορούν με την πομφόλυγα που λέγεται επανεκκίνηση. Ένα μικρό ρυάκι νερό δεν γυρίζει πίσω. Και θα πιστέψομε πως θα γυρίσει πίσω ο ρύαξ του καπιταλισμού παίρνοντας, για παράδειγμα, μια γενναία απόφαση να κλείσουν όλες οι κερδοσκοπικές πολεμικές βιομηχανίες που δεν παράγουν παρά βιομηχανοποιημένο θάνατο. Σε τί διαφέρει άραγε η σημερινή κοινωνία από την αρχαϊκή κοινωνία της Σπάρτης, όπου κυνηγούσαν και σκότωναν τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, τους φτωχούς και κατατρεγμένους είλωτες προκειμένου να ασκηθούν οι νέοι στην πολεμική τέχνη. Ποιά πολιτιστική πρόοδος επήλθε από τότε μέχρι σήμερα στην κοινωνία των «ισχυρών» που διαφεντεύουν τους λαούς. Είναι πράγματι θλιβερό να συνειδητοποιεί κανείς αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μας, που, αν και μικρή σε έκταση, είναι τόσο μεγάλη σε χρόνο και πνεύμα. Μόνο που μετά την κατάκτησή της από τους Ρωμαίους μέχρι σήμερα δεν ξανακέρδισε ποτέ την ελευθερία της. Είναι διαρκώς υποδουλωμένη και αλλάζει τυράννους εκ περιτροπής. Να, γιατί πλάσθηκε ο όρος  «πονεμένη Ρωμιοσύνη». Να, γιατί στη γλώσσα της αληθινής διανόησης το «αγαπώ αυτόν τον τόπο» έδωσε την θέση του στο «πονάω αυτόν τον τόπο».  Κι’ όταν λέμε τόπο συμπεριλαμβάνομε και τον λαό του. Αυτός ο ηρωικός και περήφανος λαός που πάντα ύψωνε τα στήθια του σαν κάστρο, όταν τον καλούσε η πατρίδα {«τα παιδιά με τα πρησμένα πόδια που τα έλεγαν αλήτες»)  τί θέση έχει σ’ ένα τόσο ξένο και  τόσο ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο που του επιβάλλουν. Αυτός ο λαός που για αιώνες ζούσε με την σοφία του, την αρετή του, την λιτότητα, την αρμονία, την ισορροπία, το μέτρο και προπαντός την βαθειά ανθρωπιά του, πώς θα συνεχίσει να υπάρχει με τέτοια πολιτιστική απογύμνωση και τέτοια αποκοπή από τις ρίζες του που του μεθοδεύουν πισώπλατα. Αυτός λέγω ο λαός που μόνη αληθινή περιουσία του ήταν η λεβεντιά του, η ανθρώπινη μεγαλοσύνη του (δείγμα της αρχοντιάς του) και που περνούσε τη ζωή του με ένα λουλούδι στο αυτί και με άδεια την τσέπη τους… (κι’ όμως είχε τη γαλήνη που αμφιβάλλω αν έχει σήμερα ο δις-και τρις- εκατομμυριούχος). Αυτός, επαναλαμβάνω, ο λαός γιατί ανεχόμαστε να αντιμετωπίζεται ως νούμερο εκμεταλλεύσιμο; Ποιός απασχολείται με το αν ο λαός αυτός είναι ευδαίμονες πολίτες μιας ευνομουμένης πολιτείας. Ποιος θα νοιαστεί για τα όνειρα των νέων παιδιών,  για την χιλιοτραγουδισμένη κάθε «Μαρία από την Σπάρτη και κάθε Ορέστη από τον Βόλο». Ποιος θα αγωνιστεί για να γίνει ο κόσμος σωστός στα μέτρα της μεγαλύτερης αξίας που δεν είναι παρά ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Και κυρίως ποιος μπροστάρης θα ξαναφωνάξει «Λαέ, μη σφίγγεις άλλο το ζωνάρι…»

Θα ήθελα να κλείσω τον αρνητικό αυτό… «ρεμβασμό του δεκαπενταύγουστου» με τους τόσο δυνατούς και ανεπανάληπτους στίχους: «…και δεν δακρύζεις ποτέ σου μάννα μου Ελλάς, που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς». Μόνο που δεν θα έπρεπε να απευθύνονται προς την αιμορραγούσα μάννα  Ελλάδα, αλλά προς τους «μισθοφοροποιημένους» ηγέτες της που την οδήγησαν εκεί που την οδήγησαν χωρίς ούτε ένα δάκρυ ντροπής. Απεναντίας μ’ ένα δημαγωγικό ρετούς ζητούν ξανά,  ανερυθρίαστα και χωρίς ντροπή, την ψήφο του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.                               Κατερίνα Παπαθωμά-Μαστοροπούλου