Ν. Μυλωνάς: Από το 1940 στο 2016, ο δύσκολος συνδυασμός του χθες με το σήμερα

ΘΕΜΑ: ‘’Από το 1940 στο 2016, ο δύσκολος συνδυασμός του χθες με το σήμερα’’

Α. Είναι δυνατό να συνδυάσεις το ΟΧΙ του 1940 με αυτά που γίνονται στην πατρίδα μας τα τελευταία 7 χρόνια για να μην παραδεχτείς ότι υποκρίνεσαι, ότι κλείνεις τα μάτια σου και ότι εν τέλει συμβιβάστηκες; Πώς συνδυάζουμε το ΟΧΙ με το ΝΑΙ στην παραχώρηση της Εθνικής ανεξαρτησίας, η ανυπαρξία κρατικής φωνής ή την παραχώρηση 99 χρόνια της εθνικής περιουσίας. Από πού ξεκινά και που σταματά η Εθνική υπερηφάνεια και η Εθνική κυριαρχία σήμερα; Την παραμονή της 28^ης το HILTON Αθηνών, εμβληματικό κτήριο στην καρδιά της πρωτεύουσας αγοράστηκε από Τουρκική εταιρία (όμιλος DOGAN) σε συνεργασία με την Ελληνικών συμφερόντων COSTA NAVARINO στην όποια κατά το ¼ Σαουδαραβικός όμιλος. Το Ελληνικό Δημόσιο δηλ. το κράτος μας και το Ελληνικό ιδιωτικό κεφάλαιο δηλ. η αστική μας τάξη, απαξιώνονται, χάνονται, σβήνουν. Ο νυν και ο προετοιμαζόμενος μελλοντικός κυβερνήτης της χώρας δηλώνουν ότι μόνο οι ‘’ξένες επενδύσεις μόνον θα μας σώσουν’’! Άραγε τι μέλλον μας περιμένει;

Β. Το 7^ο δημοτικό είναι κτήριο του 1930, της Ιταλικής περιόδου και ανακαινίστηκε δομικά και λειτουργικά 90 χρόνια μετά την κατασκευή του. Καλή πρωτοβουλία και χρήσιμο αποτέλεσμα Ακούγοντας την ομιλία της επετείου στα εγκαίνια του σχολείου αναλογιστήκαμε πόσο πολύ έμοιαζαν με αυτά που ακούγαμε μαθητές πριν 50 χρόνια! Είναι τα ίδια αυτά μηνύματα της κρατικής μας παιδείας τα κατάλληλα για τους αυριανούς πολίτες και σημερινούς μαθητές που θα τους εξοπλίζουν στην δύσκολη πορεία τους στον 21^ο αιών σε ένα άκρως ταραγμένο κόσμο; Τι θα μπορούσε να είναι το σύγχρονο που ανανεώνει της εθνική ιδεολογία του 20^ου αιώνα; Πως συνδυάζεται το μήνυμα του ΟΧΙ με το σήμερα; Πως εκσυγχρονίζεται ο δημόσιος λόγος που στοχεύει στην δημιουργία εθνικής συνείδησης; Πως θα αντιμετωπιστούν τα προβλήματα του κρατικού-εθνικού μας χώρου;

Κατά την ξενάγηση και μπαίνοντας στην όντως ‘’στενάχωρη αίθουσα εκδηλώσεων’’ του 7^ου σχολιάστηκε χαμηλόφωνα: ‘’δεν ήταν δυνατό να ενοποιηθούν χώροι;’’ και κάποιος άλλος πηγαίνοντας το πιο μακριά:

‘’ ένα σύγχρονο σχολείο χρειάζεται ένα καινούργιο κτήριο’’! Φυσικά μπορούσαν να φύγουν τοίχοι και να αλλάξουν όλα εσωτερικά αφού το κτήριο ενισχύθηκε δομικά. Ήταν θεμα μελέτης, σχεδιασμού, υπολογισμού και πρώτα από όλα στόχων! Το βάθος των αλλαγών το καθορίζει οι στόχοι! Και αυτό είναι πολιτικό ζήτημα. Όσο για την σχέση του παλιού με το καινούργιο το θεμα δεν είναι η σύγκριση! Το κάθε κτήριο έχει την ταυτότητα της εποχής του! Κάθε ανθρώπινο δημιούργημα εκφράζει την εποχή του! Το 7^ο δημοτικό σήμερα εκφράζει το χθες αλλά πλέον και το σήμερα! Σαν τοπική κοινωνία περιορίσαμε την σκέψη μας στην αντιπαράθεση: ποιος προώθησε το έργο, ποιος το έκανε και αν θα ξαναγίνει σχολείο η θα του αλλάξει χρήση ο Κυρίτσης! Συναινέσαμε να διατηρήσουμε το χθες όπως τα βρήκαμε! Δεν είναι σίγουρα η σωστή λύση. Ήταν όμως η πιο οικονομική λύση. Οι εποχές έχουν αλλάξει και μαζί οι απαιτήσεις και οι δυνατότητες! Θα ήταν προτιμότερη λύση αφού δεν ’’ βάλαμε χοντρό χέρι’’ στο κτήριο, να περνούσε στην νέα εποχή του σε χρήσεις που ταιριάζουν στην στενότητα των χώρων του! Σε χρήσεις πολιτισμού και υπηρεσιών που ταιριάζουν στις σύγχρονες ανάγκες της πόλης και του νησιού! Έτσι χάσαμε την ευκαιρία συνδυάζοντας το χθες με το σήμερα να τοποθετήσουμε τον πήχη της πόλης μας λίγο ψηλότερα!

Γ. Με αυτές τις σκέψεις, του συνδυασμού του χθες με το σήμερα πήγαμε στην μητρόπολη για την καθιερωμένη δοξολογία της 28^ης Οκτωβρίου. Ήταν μια έκπληξη ο πανηγυρικός λόγος του καθηγητή κ. Τοπαλίδη που άφησε κατά μέρος την τυπικότητα του ιστορικισμού των γεγονότων και της ενδοξολογίας του γένους προσπαθώντας να μιλήσει σήμερα για το χθες με βάση όμως τις ανάγκες του σήμερα. Ναι! έχουμε ανοικτά ζητήματα με την ιστορία μας και Εθνική μας Ιδεολογία! Το χθες έρχεται σε αντίθεση με το συμβιβασμένο, σχεδόν υποδουλωτικό παρών. Για να ξεπεράσουμε το θλιβερό σήμερα χρειαζόμαστε μια νέα θεώρηση, ένα νέο ιδεαλισμό και μια νέα ενατένηση, μετά από τις οποίες θα δούμε τα έργα και τις αλλαγές. Μια ομιλία βασισμένη σε σκέψεις (θύμισε Χ. Γιανναρά) που φιλοδοξούν να ανανεώσουν την Εθνική Ιδεολογία μέσω ενός σύγχρονου λεξιλογίου που συμβιβάζει το χθες της χριστιανικής και εθνικής μας παράδοσης με τον ευρωπαϊσμό. Ήταν κάτι ενδιαφέρον και είναι μια εξέλιξη. Όμως κάτι λείπει. Θα περίμενε κανείς ότι σήμερα, όταν η καθιερωμένη αστική πολιτική και η ιδεολογία της μας οδήγησαν στον γκρεμό είναι ώρα των αλλαγών. Γι αυτό η κοινωνία έστεψε το πρόσωπο της στην Αριστερά. Με μια κυβέρνηση της φίλο-αριστερή τα προτάγματα της νέας εθνικής ιδεολογίας και της αλλαγής πολιτικής θα ήταν παρόντα και θα επηρέαζαν τις σκέψεις και τα συναισθήματα ώστε να εκφράζεται κυρίαρχα μια νέα σύνθεση του χθες με το σήμερα. Αντί να μιλούμε και να διαμορφώνουμε συνειδήσεις μιας πραγματιστικής (υλιστικής λέγαμε) προσέγγισης της σημερινής πραγματικότητας που φέρνει στο προσκήνιο τις πανανθρώπινες αξίες της ειρήνης, της αδελφότητας των Λαών, της καταδίκης των επεκτατικών βλέψεων (Ιμπεριαλιστικών λέγαμε) προετοιμαζόμενοι για τα χειρότερα που μεθοδεύουν οι κυρίαρχοι της εποχής της νέας τάξης πραγμάτων, εμείς ως κράτος και κοινωνία έχουμε οπισθοδρομήσει. Η ανανέωση οδηγείται από τον ιδεαλισμό που δεν μπορεί να οδηγήσει σε φιλολαϊκή διέξοδο. Ζούμε σε ιδεολογική και πολιτική καθίζηση που πρέπει να ξεπεράσουμε! Αυτό ήταν το μήνυμα του 1940 όταν οι Έλληνες ξεπέρασαν τον εαυτό του καθιστώντας δυνατό κάτι που λογικά φαινόταν αδύνατο.

Ν Μυλωνάς.