«Μια δοκιμή θα σας πείσει!» (Τελικά όλα είναι θέμα… «κουμπιού»)

«Μια δοκιμή θα σας πείσει!»

Τελικά όλα είναι θέμα… «κουμπιού».

Είθισται το κλείσιμο του έτους και η προσδοκία αυτού που έρχεται να είναι περίοδος απολογισμού σε προσωπικό όπως και σε συλλογικό επίπεδο, αναγνώρισης λαθών ή παραλείψεων, αλλά και προγραμματισμού-στοχεύσεων για το νέο χρόνο που μπαίνει.

Σε αυτό το πλαίσιο με όσα εκτυλίσσονται σε εθνικό ή διεθνές επίπεδο, δεν μπορεί κάποιος να μην είναι ανήσυχος, για παράδειγμα με:

-την διεθνή αναταραχή, τους συνεχιζόμενους και διευρυνόμενους πολέμους,

-την ανεξέλεγκτη μετανάστευση πληθυσμών με ριζικά διαφορετική κουλτούρα, ήθη-έθιμα και πολιτισμό,

-την κατακόρυφα αυξανόμενη εγκληματικότητα (τα πιο ακραία εγκλήματα, αυτοκτονίες, διαστροφές κλπ αποτελούν απαραίτητα πλέον καθημερινούς τίτλους ειδήσεων),

-την ακρίβεια* (δεν περιμένουμε να κλείσει το «Σουέζ» για να δούμε «εκτόξευση τιμών», αρκεί μια καθημερινή ματιά στα σούπερ μάρκετ και την αγορά δίπλα μας γενικότερα, αλλά και στις αυξήσεις -«μποναμά» που έχουν προαναγγελθεί από το νέο έτος).

Παράλληλα όπως πολύ εύστοχα γράφτηκε κάπου, σχετικά με την αποστασιοποίηση μιας καθόλου ευκαταφρόνητης μερίδας πολιτών από την πολιτική και τους πολιτικούς,  αυτό είναι απότοκο του ότι «ο μέσος πολίτης αντιμετωπίστηκε και αντιμετωπίζεται εκ των άνω με περιφρόνηση».

Οι εύλογοι φόβοι του όλο το προηγούμενο διάστημα για το μεταναστευτικό, την ασφάλεια κ.α. αντί να καθησυχαστούν με κατανόηση, ηρεμία, διάλογο και αποτελεσματικές λύσεις, χλευάστηκαν, κάποτε και με τον πιο σκαιό τρόπο.

Δυναμικές μειοψηφίες τον κατηγόρησαν ως «ομοφοβικό», «ξενοφοβικό», «φασίστα» «ρατσιστή» κλπ και τον έσυραν μάλιστα (με νόμους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα τους) να απολογηθεί.

Η οργή για τις άδικες κατηγορίες μιας μεγάλης κατηγορίας απλών πολιτών «φούσκωσε» και «φουσκώνει» όσο βλέπει ότι η ίδια ρητορική συνεχίζεται «παραλλαγμένη» από τη συγκυρία και τις σχετικές ομάδες πίεσης που συνθέτουν την παγκόσμια ή την εγχώρια διακυβέρνηση.

Σε τοπικό επίπεδο…

τα μονόπλευρα «ισχυρά» ποσοστά που προέκυψαν από πολυσύνθετους παράγοντες (μηδέ της αδιαφορίας και της αποστασιοποίησης μιας μεγάλης μερίδας πολιτών εξαιρουμένης), έκαναν να φυσήξει πολύ πρόωρος άνεμος αλαζονείας και πολιτικού εγωισμού.

Αν ο καθένας αρχίζει να σκέφτεται έχοντας απέναντι του τον άλλον με το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» (ο δήμαρχος, ο αντιδήμαρχος, ο δημοτικός σύμβουλος, ο πρόεδρος, ο υποψήφιος ή ο κομματάρχης που σου μάζεψα τόσες ψήφους και πάει λέγοντας) Δεν μαζεύεται με τίποτα ο αλληλοσπαραγμός… ο εκφυλισμός… η παρωδία… τα αλληλο»μαχαιρώματα»… και όλο το κακό συναπάντημα.

Γι αυτό και κάποιοι πνευματικοί άνθρωποι αλλά και η σύγχρονη ψυχολογία συνιστούν στους εμμονικούς και στις εμμονές που έχει καθένας (ως εμμονή ορίζεται η νοητική ή χαρακτηρολογική κατάσταση στην οποία κάποιος προσηλώνεται διαρκώς, υπερβολικά, απόλυτα, άκαμπτα σε κάτι)  «να αλλάξουν κουμπί» (σε προσωπικό επίπεδο ασφαλώς και δεν μας πέφτει λόγος, αλλά σε όσους ασχολούνται με τα κοινά και είναι δημόσια πρόσωπα διαχειριζόμενοι τις τύχες του τόπου, επιβάλλεται).

Ο εμμονικός είναι με μαθηματική ακρίβεια αυτοκαταστροφικός.

Σίγουρα όλα τα παραπάνω που συνιστούν το συλλογικό μας υποσυνείδητο δεν είναι άσχετα με όλους εμάς που το αποτελούμε (και τους αντιπροσώπους μας σε θέσεις εξουσίας σε κεντρικό ή τοπικό επίπεδο, εμείς εκόντες άκοντες τους εκλέγουμε, για να μην αγνοούμε και τη συλλογική ευθύνη).

Και όλα τα παραπάνω δεν είναι άσχετα με το ότι η ανθρωπιά στις μέρες μας   λιγοστεύει. Ο εγωισμός καλπάζει. Οι ορθές σκέψεις αλλοιώνονται, ξεπερνιούνται μάλλον στο δευτερόλεπτο.

Η αλήθεια τρομάζει. Οι παντοειδείς πιέσεις αυξάνονται σε όσους δεν φοβούνται να λένε την αλήθεια. Και έτσι, δύσκολα και ακούγονται (το ψέμα και η διαστρέβλωση πλασάρεται από τους κυρίαρχους κύκλους μέσω των ολοένα και πιο ελεγχόμενων ΜΜΕ).

«Δύσκολα μένει πίσω πια κάποιος με αξιώματα έστω να σε ακούσει και να σε καταλάβει», έγραψε χαρακτηριστικά, ως προσωπικό παράπονο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένας πολίτης.

Η αλήθεια γίνεται στις μέρες μας λοιπόν υποκειμενική. Γιατί και έτσι συμφέρει. Η συλλογικότητα χάνεται ακόμα πιο πολύ, με τέτοια και μόνο αντίληψη των πραγμάτων για την ίδια τη ζωή.

Όλοι αυτοί που σκέφτονται κατ΄αυτόν τον τρόπο, ας αναλογιστούν μόνο αν θα μπορούσαν να επιβιώσουν πάνω στη γη, εντελώς μόνοι και μόνες τους.

Η ελπίδα δεν φαίνεται πια ούτε στον δημόσιο μονόλογο-διάλογο.

Ούτε στους πολίτες, στα μεταξύ τους διαδικτυακά «κουτσομπολιά» (στα «φατσοβιβλία» ή τα δημόσια «τιτιβίσματά» τους (τα οποία, κρύβουν μπόλικη δόση κακίας ή και ανεξήγητης επιθετικότητας τις περισσότερες φορές).

Ίσως τελικά, ένα ουσιαστικό βήμα αυτοελέγχου (που μπορεί να οδηγήσει και σε ένα βαθμό αυτογνωσίας) αλλά και υπέρβασης όλης αυτή της ψυχοπαθολογίας και τοξικότητας, είναι μόλις «πιάνουμε» τον εαυτό μας να βρίσκεται σε αυτή τη φάση, με έναν γρήγορο «αυτοέλεγχο» και «αυτοσυνειδησία», να γυρνάμε το «κουμπί» αλλού…

Άλλωστε, το αντίθετο του κακού (που επιστρέφει σε μας με μαθηματική ακρίβεια) δεν είναι άλλο από το καλό.

Κι όπως έλεγε μια παλιά επιτυχημένη διαφήμιση (με μια γρήγορη αναζήτηση βλέπω ότι ήταν των λαχανικών «Μπάρμπα-Στάθη» 1987): «Μια δοκιμή θα σας πείσει!»

Αίσιον και ευτυχές το νέον έτος 2024!

*Ένα από τα «δώρα» που θα έχουν οι καταναλωτές από το νέο χρόνο θα είναι νέες ανατιμήσεις. Συγκεκριμένα, οι ανατιμήσεις στα ράφια των σούπερ μάρκετ για του χρόνου υπολογίζεται ότι θα κινηθούν στο +4,5% στο σύνολο των ταχυκίνητων προϊόντων (FMCGs) από +7,3% που ήταν οι αυξήσεις το 2023. Ειδικότερα, στα τρόφιμα, που αντιπροσωπεύουν το 75% του καλαθιού των καταναλωτών, προβλέπεται ότι οι αυξήσεις των τιμών θα ανέλθουν στο +4,6% (+7,3% το 2023), στα προϊόντα προσωπικής υγιεινής και φροντίδας θα είναι χαμηλότερες στο +4% (+7,2% το 2023), ενώ η κατηγορία που θα εμφανίσει την υψηλότερη αύξηση θα είναι τα είδη νοικοκυριού (καθαριστικά, απορρυπαντικά κλπ.), καθώς εκτιμάται ότι θα φτάσει στο +5,7% από +9,2% το 2023.