Ράγισαν και οι πέτρες στο «τελευταίο αντίο» για τον Χρίστο στο Ζηπάρι | Το αδιαχώρητο μέσα και έξω από την εκκλησία | Συγκλόνισαν ο επικήδειος από τον φίλο Ηλία & τα τελευταία χειροκροτήματα

Σε κλίμα οδύνης και βωβού πόνου πραγματοποιήθηκε το απόγευμα στον κατάμεστο από κόσμο Ιερό Ναό της Αναλήψεως στο Ζηπάρι ο τελευταίος αποχαιρετισμός στον πολυαγαπημένο μας Χρίστο Δεπασκουάλ.

Όλη η Κως αποχαιρέτησε τον πάντα ευγενικό, καλόκαρδο και χαμογελαστό 22χρονο σαν δικό της παιδί.

Μια πραγματική λαοθάλασσα από μαυροντυμένα νέα παιδιά, φίλους, γνωστούς και συγγενείς συνέθεταν το σκηνικό μέσα και έξω από το Ναό.

Όλοι οι χώροι πάρκινγκ καθώς και οι γύρω δρόμοι ήταν επίσης γεμάτοι από οχήματα.

Αμέσως μετά την εξόδιο ακολουθία που τελέστηκε από τους Ιερείς της περιοχής το λόγο πήρε ο εφημέριος του ΙΝ π. Ιωάννης Κουτάντος ο οποίος με δάκρυα στα μάτια μετέφερε τις πατρικές ευχές του Σεβασμιωτάτου ο οποίος βρίσκεται εκτάκτως εκτός Κω.

Ο π. Ιωάννης πολύ παραστατικά μίλησε για το μυστήριο του θανάτου και την αθανασία της ψυχής σύμφωνα με την Ορθόδοξη υμνολογία της εκκλησίας μας εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι η ψυχή του Χρίστου μας βλέπει όλους από ψηλά.

Τόνισε ακόμη ότι τα μάτια του Χρίστου βλέπουν μέσα από τα μάτια ενός άλλου ανθρώπου, το ίδιο χτυπάει η καρδιά, αναπνέουν οι πνεύμονες και τα υπόλοιπα ζωτικά όργανα που δώρισε τόσο γενναιόδωρα δίνοντας ζωή σε συνανθρώπους μας.

Τέλος, εξίσου συγκλονιστικός ο επικήδειος που εκφώνησε ο καλός του φίλος Ηλίας Χρ. Έψιμος καλώντας όλους τους παριστάμενους να τον αποχαιρετήσουν με ένα μεγάλο (και παρατεταμένο) χειροκρότημα για τον Χρίστο και την οικογένεια του, που την χειρότερη τους στιγμή με δάκρυα στα μάτια έδωσαν χαμόγελο και ελπίδα σε συνανθρώπους μας.

Το ίδιο χειροκρότημα τον συνόδευσε κατά την έξοδο από το Ναό (τη σορό βάσταζαν συντετριμμένα τα αδέλφια του Ανδρέας και Δημήτρης, ο Ηλίας και οι λοιποί φίλοι και συγγενείς του Χρίστου) για την τελευταία του κατοικία.

Ο Επικήδειος από τον Ηλία Έψιμο:

«Αγαπημένε φίλε και αδερφέ Χρήστο

Το πρωί της 31^ης Μαΐου σαν κεραυνός έφτασε η είδηση του ατυχήματος σου στα αυτιά μας και δάκρυα στενοχώριας και άγχους έτρεξαν από τα μάτια μας και το πρόσωπό μας έγινε σκυθρωπό. Αμέσως Χρήστο μου, σύσσωμη η κοινωνία της Κω, έψαχνε διακαώς τρόπο να βοηθήσει με κάθε μέσο ώστε να επιστρέψεις κοντά μας, μέσα από προσευχές, πίστη και θετική σκέψη για τον φίλο μας τον Χρήστο. Οι ημέρες πέρναγαν και η πίστη μεγάλωνε και γινόταν πιο δυνατή και θεωρούσαμε όλοι μας βέβαιη την δυνατή επιστροφή σου, γιατί δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε κάτι άλλο. Αγαπημένε φίλε Χρήστο, δεν φανταζόμουν ποτέ αυτή τη στιγμή, όμως η ζωή και η μοίρα έχει τους δικούς της κανόνες, τους οποίους όμως δεν μπορούμε να ελέγξουμε και μας φέρνει μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα.

Φτάνοντας σε εκείνο το πρωινό, της 7^ης Ιουνίου, που τα μάτια σου έκλεισαν για πάντα και τα δικά μας γέμισαν με πυκνά και μεγάλα δάκρυα, το χαμόγελο μας εξαφανίστηκε και το πρόσωπο μας σκυθρωπό και γεμάτο σκιές και απογοήτευση από τα κακά νέα. Δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε το τι έχει γίνει. Κανένας δεν το πίστευε, μία απέραντη σιωπή κάλυψε την κοινωνία μας. Και αυτό γιατί στην πορεία σου έδινες μόνο αγάπη Χρήστο, με τον καλό σου λόγο και τη δύναμη της ψυχής σου μας γέμιζες με αγάπη και αισιοδοξία, που με το βλέμμα σου κέρδιζες και τους πιο δύσπιστους. Όσοι είχαν την τύχη να συνεργαστούν μαζί σου, μιλάνε για έναν συνάδελφο γεμάτο όρεξη για δουλειά, παρόν στο πρόγραμμά του και πάντα χαμογελαστό, ακούραστος και πάντα με φιλότιμο, ένας πραγματικός συνεργάτης που όλοι μας θα θέλαμε. Χρήστο, να ξέρεις ότι η καθημερινότητα μας κάνει σκληρούς, μας κάνει δυνατούς στο να προσαρμοζόμαστε με τις καταστάσεις και να αντέχουμε στον πόνο, έχοντας ως επακόλουθο κάποια στιγμή τα δάκρυα μας να σταματήσουν να ρέουν και να ξεραθούν, το πικρό και σκυθρωπό μας βλέμμα θα πάρει τη θέση του από το βλέμμα της νυφαλιότητας και η καθημερινότητα να μας βρει όπως πριν. Επειδή όμως είμαστε άνθρωποι, και όσο σκληροί και δυνατοί και αν είμαστε Χρήστο τα συναισθήματα προς το πρόσωπό σου είναι έντονα, θα έρχεσαι στο μυαλό μας και εκεί θα φαίνεται η πραγματική δύναμη του ανθρώπου, η ανθρωπιά και το συναίσθημα, που η σκέψη σε εσένα θα μας γεμίζει με δύναμη και αισιοδοξία, με αγάπη και χαμόγελο.

Χρήστο στο πέρασμα σου, μας δίδαξες τι σημαίνει μεγαλείο ψυχής, εσύ και η οικογένεια σου το ξέρετε πολύ καλύτερα, καθώς η αδικία σας ξανά χτύπησε την πόρτα με πολύ άδικο τρόπο και πόνο πριν 16 χρόνια, εκεί όμως όπως και σε πολλές ακόμα στιγμές φανήκατε δυνατοί, το μεγαλείο ψυχής όμως αγαπημένε μας Χρήστο, το οποίο θα συζητιέται για μία ολόκληρη ζωή φάνηκε και τώρα. Την ύστατη στιγμή του χαμού σου η μεγαλόκαρδη οικογένεια σου πήρε την μεγαλύτερη και δυσκολότερη απόφαση, να δώσει ζωή σε συνανθρώπους μας, σε αδέρφια μας. Και εκεί έρχεται η πραγματική έννοια της ανθρωπιάς, αγαπητέ Χρήστο εξαιτίας σου οικογένειες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κρήτη και στη μακρινή Βιέννη θα χαμογελάσουν ξανά, θα χαμογελάσουν καθώς τους δίνεις την ευκαιρία για μία καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερο μέλλον. Μόνο ένα μεγάλο χειροκρότημα θα μπορούσα να ζητήσω, για τον Χρίστο και την οικογένεια του, που την χειρότερη τους στιγμή με δάκρυα στα μάτια έδωσαν χαμόγελο και ελπίδα σε συνανθρώπους μας. Εύγε στην οικογένεια αυτή, παράδειγμα για όλους μας. Αγαπητέ Χρίστο, αν και στο έχω ξανά πει σε εσένα αλλά και στον δίδυμο αδερφό σου Δημήτρη, η καλοσύνη και το ειλικρινές βλέμμα που διακατέχει εσάς και τα μεγαλύτερα σου αδέρφια Αντρέα και Μαρία, είναι παράγοντας του αξιοπρεπή τρόπου ζωής, γεμάτο σεμνότητα και αγάπης που σας μεγάλωσε η μητέρα σας Μιχαλίτσα, ένας άνθρωπος γεμάτος με λαχτάρα για ζωή, που έκανε και κάνει τα πάντα για να βγάλει τους καλύτερους ανθρώπους στην κοινωνία μας, κάνοντας εκείνη περιφανή σαν μάνα και εμάς περιφανούς που είμαστε φίλοι σας.

Χρήστο έχω να θυμάμαι πολλά, για εμένα και όλους όσους σε γνωρίζουμε, αλλά και εκείνους που σε έμαθαν, λόγω της τεράστιας κοινητοποίησης που έγινε, θα έρχεσαι στο μυαλό μας με ένα τεράστιο ειλικρινές χαμόγελο και μία ζεστή «καλημέρα». Χρήστο μου δεν σε αποχαιρετώ, απλά σε χαιρετώ, με στίχους από ένα τραγούδι που λέει:

Να με προσέχεις, γιατί έχω πέσει χαμηλά, μάτια μου γλυκά να με αντέχεις, να με προσέχεις, μέχρι να σηκωθώ ξανά, λίγο ακόμα μοναχά, μάτια μου γλυκά να με αντέχεις, να μας προσέχεις….

Καλό ταξίδι φίλε Χρήστο, να μας χαμογελάς από εκεί ψηλά, να μας δίνεις δύναμη, κουράγιο και να μας προσέχεις. Εμείς δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, και θα μιλάμε για εσένα, για τον άνθρωπο που μπήκε στο μυαλό και στην καρδιά μας, για τον άνθρωπο που η έννοια της λέξης χαμόγελο και καλοσύνη, ήθος, αξιοπρέπεια και σεβασμός αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπό του.

Ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει. Καλό παράδεισο χαμογελαστέ μας φίλε.»