Κυριακή 16 Φεβρουαρίου, παραβολή του Ασώτου υιού, εορτή Αγίου Παμφίλου και των συν αυτώ Μαρτύρων, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε της Θείας λειτουργίας στον ΙΝ Αγίου Παύλου Κω, με συλλειτουργό τον Ιερατ. Προϊστάμενο του ιερού ναού π. Περικλή Κιάρη.
Έψαλλαν ο πρωτοψάλτης του ιερού ναού Γιάννης Πεταλάς και οι Ιεροψάλτες Γιώργος Λιούλιος και Γιώργος Κιάρης.
Ξεχωριστή στιγμή η εις Αναγνώστη χειροθεσία του Αντώνη Γιαλομανδράκη ο οποίος υπηρετεί με ζήλο, μεγάλη προθυμία και ευσυνειδησία ως βοηθός στις πολλαπλές ανάγκες του ιερού ναού και του ευλαβούς Ιεροψάλτη Γιώργου Λιούλιου εκ Τρικάλων, ο οποίος υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία στην Κω και εκτελεί εθελοντικά με υποδειγματικό τρόπο, χρέη αριστερού Ιεροψάλτη για πολλούς μήνες στον ιερό ναό.
Παρόντες ήταν μεταξύ άλλων ο νέος Διοικητής της 80 ΑΔΤΕ, Ταξίαρχος Δημήτρης Κουλέτσης και πολλοί προσκυνητές.
Η παραβολή του Ασώτου και τα πολλαπλά μηνύματά της
Από την περασμένη Κυριακή έχουμε εισέλθει στην κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου, και η αγία μας Εκκλησία σήμερα, μας προβάλει την παραβολή του Ασώτου υιού, με την οποία τονίζεται η σημασία της μετανοίας.
Έχει ειπωθεί, ότι αν για κάποιον ακατανόητο τρόπο εξαφανιζόταν από προσώπου Γης όλη η Αγία γραφή και σωζόταν η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, τότε αυτή και μόνη θα ήταν ικανή να διατηρήσει την Εκκλησία εις τους αιώνες ζωντανή, ως την κιβωτό της σωτηρίας των ανθρώπων. Και αυτό, γιατί η περικοπή αυτή περιέχει όλα εκείνα τα πνευματικά στοιχεία, τα οποία σηματοδοτούν και συνιστούν την πνευματική ζωή, η οικείωση των όποιων είναι ικανή να μας χαρίσει τη σωτηρία στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Η παραβολή του Ασώτου, αναφέρεται στον μικρότερο από δυο αδελφούς, που ζήτησε από τον πατέρα του το μερίδιο της περιουσίας που του αναλογούσε και αναχώρησε να βρει την τύχη του. Επί μακρό χρονικό διάστημα διασκέδαζε σπαταλώντας την περιουσία, και κάποια στιγμή, όταν έμεινε φτωχός, εγκαταλείφθηκε από τους “φίλους” του και κατέληξε να βόσκει χοίρους προκειμένου να μην πεθάνει από την πείνα. Τότε αναλογίστηκε το λάθος που έκανε και πήρε την απόφαση να επιστρέψει μετανιωμένος στον πατέρα του, ελπίζοντας να του δώσει μια θέση ανάμεσα στους δούλους του. “Πατέρα μου, αμάρτησα στο Θεό και σε σένα”, του είπε, “και δεν είμαι άξιος να ονομάζομαι γιος σου. Σε παρακαλώ να με δεχτείς σαν ένα δούλο σου”. Ο πατέρας του όχι μόνο τον δέχτηκε, αλλά τον αποκατέστησε ως υιό του και έδωσε εντολή στους υπηρέτες του να ετοιμάσουν γιορτή για την επιστροφή του και να σφάξουν “τον μόσχο τον σιτευτό”. Όταν επέστρεψε ο μεγαλύτερος γιος στο σπίτι και έμαθε για τη γιορτή, δυσανασχέτησε που ο πατέρας του δέχτηκε με τέτοιο τρόπο τον αμαρτωλό και άσωτο υιό. Και ο πατέρας του απαντά ότι ήταν επιβεβλημένη η χαρά και όχι η επίπληξη ή η τιμωρία, γιατί ο υιός του ήταν νεκρός και αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε.
Με την παραβολή αυτή, ο Χριστός μας δείχνει αλλά και μας υπενθυμίζει τη μεγάλη σημασία της μετανοίας και της συγγνώμης. Ο άσωτος υιός που έφυγε από τον πατέρα του και από το σπίτι του είναι ο κάθε αμαρτωλός, που φεύγει από το Θεό και από την σκέπη της αγάπης Του. Η κατάντια στην οποία έφτασε ο άσωτος υιός, πεινασμένος και γυμνός στο ξένο και μακρινό εκείνο τόπο, είναι η κατάντια που περιμένει τον καθένα που φεύγει μακριά από το Θεό και την εκκλησία.
Η αμαρτία μας υποδουλώνει, μας κάνει ανθρώπους σκυθρωπούς, ταλαιπωρημένους, ανήσυχους χωρίς χαρά και ο λόγος είναι διότι έχουμε ξεφύγει από το δρόμο του Θεού και από την σκέπη της εκκλησίας. Ζούμε μέσα στο σκοτάδι. Όσο όμως και αν απομακρυνθήκαμε, υπάρχει σωτηρία. Ο δρόμος της επιστροφής είναι ανοικτός για όλους, φτάνει να γίνει εκείνο το βήμα που θα μας οδηγήσει και πάλι κοντά στο Χριστό. Η αγκαλιά του Θεού Πατέρα είναι εκεί ανοικτή πάντοτε και περιμένει την επιστροφή του κάθε αμαρτωλού. Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, αυτό που απομένει είναι να κάνουμε το σωτήριο βήμα της επιστροφής όπως έκανε και ο άσωτος υιός. Ο Θεός αγαπά τον άνθρωπο. Είναι απέραντη η αγάπη Του γι’ αυτόν. Ιδιαίτερα για τον αμαρτωλό.
Μέσα στην παραβολή είναι και ένα τρίτο πρόσωπο, ο μεγαλύτερος γιος. Αυτός ήταν δίκαιος και φρόνιμος, υπάκουος στον πατέρα, εργατικός και προσεκτικός σε όλη του ζωή. Όλα τα είχε. Του έλειπε όμως, ένα που “όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται”, όπως ο Κύριος μας τονίζει, του έλειπε η αγάπη. Η αγάπη είναι το γνώρισμα των παιδιών του Θεού και όσοι δεν είναι του Θεού δεν έχουν αγάπη πραγματική και ανιδιοτελή μέσα τους και ας λένε ότι πιστεύουν. Ο μεγαλύτερος γιος της παραβολής είχε όλες τις αρετές, αλλά δεν είχε αγάπη. Ήταν άστοργος και σκληρός προς τον αδελφό του, για αυτό και δεν χαίρεται με την επιστροφή του στο σπίτι και στην αγκαλιά του πατέρα τους. Δεν του έλεγε τίποτα μέσα του πως ένας πεθαμένος ξανάζησε, ένας χαμένος βρέθηκε. Διαμαρτύρεται για την συμπεριφορά του Πατέρα προς τον μικρότερο αδελφό του. Κρίνει με πολλή αυστηρότητα την άπειρη αγάπη του πατέρα, με γνώμονα τα δικά του συμφέροντα και με τα δικά του κριτήρια. Βρίσκει υπερβολική την πατρική αγάπη που δείχνει προς τον άσωτο αδελφό του.
Ο Χριστός όμως σήμερα, μέσα από την παραβολή αυτή, μας υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει αμαρτία που μπορεί να υπερβεί την άπειρη αγάπη και φιλανθρωπία του Θεού. Η ειλικρινής μετάνοια, η χωρίς δικαιολογίες και ωραιοποιήσεις, αυτή που συνοδεύεται με ταπείνωση και συντριβή καρδιάς, ελκύει τη συγγνώμη και την αγάπη του Θεού πριν καλά -καλά βγει από τα χείλη μας. Είδαμε πώς ο πατέρας, μόλις είδε από μακριά τον γιο του να έρχεται, δεν περίμενε αλλά έσπευσε να τον αγκαλιάσει. Είδαμε ότι δεν τον ρώτησε τίποτα, ότι δεν τον επιτίμησε, αλλά τον δέχτηκε πίσω με χαρά. Η μετάνοια, όταν δεν είναι απλά ένα αίσθημα μεταμέλειας αλλά αποτελεί κίνηση επιστροφής στην αγάπη του Θεού και απόφαση εγκατάλειψης της αμαρτίας, έχει τη δύναμη να αναστήσει τη νεκρωμένη από τα πάθη καρδιά μας, να μεταμορφώσει τη ζωή μας, να διαγράψει όλα εκείνα τα λάθη μας που μας βαραίνουν και φαντάζουν ανυπέρβλητα.
Αυτό όποιο θα μας στερήσει τη σωτηρία είναι η εμμονή στην αμαρτία, δηλ. η αμετανοησία. Αν ο μικρός γιος της παραβολής, φθάνοντας σ’ αυτό το κατάντημα, δεν έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής, αλλά επέλεγε την επιλογή της απογνώσεως και της απελπισίας, θα είχε βάλει θηλιά στο λαιμό του και θα είχε τελειώσει τη ζωή του, μέσα σε κατάσταση συνειδητής αμαρτωλότητας. Όμως, η αμαρτία γι’ αυτόν έγινε ευκαιρία μεταστροφής, έγινε αφορμή σωτηρίας. Γι’ αυτό είναι αδύναμη η αμαρτία, όταν ο άνθρωπος επιλέγει την μετάνοια. Η μετάνοια είναι η επιστροφή στο σπίτι του Πατέρα, στην αγάπη του Θεού, η οποία ουδέποτε παύει να υφίσταται, όσο και αν απομακρυνόμαστε κι επιλέγουμε άλλους δρόμους. Η μετάνοια είναι αυτή που σβήνει το παρελθόν και ανοίγει το δρόμο για το μέλλον. Ο στοργικός πατέρας μας περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά στην θύρα του Παραδείσου, για να μας βάλει στο ουράνιο πανηγύρι . Αμήν.
