Που πήγαν τα ανεπανάληπτα Μπουζούκια της Κω; Ειδικό αφιέρωμα Ξανθίππη Αγρέλλη

 

Περισσότερες φωτο στο παρακάτω λινκ:

https://photos.app.goo.gl/EpZ918mGWbgSHbjo6 

 

Που πήγαν τα ανεπανάληπτα Μπουζούκια της Κω;

 

Ειδικό αφιέρωμα

 

(Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη)              Κως –  11/1/2025-

 

Χριστουγεννιάτικες και Πρωτοχρονιάτικες γιορτές, χαρούμενες και  λαμπερές, αλλά με την πόλη σιωπηλή και την νυχτερινή ζωή σχεδόν ανύπαρκτη.  Αλήθεια που πήγαν τα θρυλικά μπουζούκια της Κω;

Άλλος ένας άρχοντας της πίστας έφυγε πρόσφατα. Έφυγε ο μοναδικός Βασίλης Καρράς και πριν ‘ο ανεπανάληπτος’ Τόλης Βοσκόπουλος,  για να συναντήσουν στα ουράνια,  αγαπημένα τους πρόσωπα και μεγάλους έρωτες όπως την αξέχαστη Δούκισσα. Πέρασαν και οι δυο από τις πίστες της νυχτερινής ζωής της Κω. Όταν ο Βοσκόπουλος μαζί με τη Δούκισσα τραγουδούσαν στις πίστες της Κω, την χρυσή εποχή των μπουζουκιών, γέμιζε το μαγαζί και η πίστα έπαιρνε φωτιά.

Ο Βοσκόπουλος, ήταν  ένας από τους τελευταίους τροβαδούρους που  ύμνησε με πάθος τον έρωτα και την αγάπη. Ερμήνευσε  τραγούδια από νταλκαδιάρικα, λεβέντικα ζεϊμπέκικα, μέχρι κεφάτα, λικνιστά τσιφτετέλια και ρομαντικές μουσικές μπαλάντες.  Άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα, στις χρυσές μουσικές σελίδες, του Ελληνικού τραγουδιού. Απήλαυσε  την χαρά των μυριάδων θαμώνων από το παλκοσένικο, με χιλιάδες  τραγούδια, δίπλα σε ξεχωριστούς ερμηνευτές, όπως την Μαρινέλλα. Θα μείνει και αυτός αξέχαστος, όπως και  τόσοι άλλοι εκλεκτοί καλλιτέχνες, Μητροπάνος, Καζαντζίδης, Καράς,  Πουλόπουλος,  Διονυσίου,  Μενιδιάτης, Μπιθικώτσης  ζωντανός, μέσα από τις χρυσές διαχρονικές  μεγάλες επιτυχίες και τους πλατινένιους δίσκους του.

‘Όπα, όπα τα μπουζούκια, όπα και ο μπαγλαμάς.’  Πόσο μας έλειψαν,

αυτές τις  λαμπερές ημέρες της γιορτών; Πόσοι  δεν έβρισκαν εκτός από τη διασκέδαση και δουλειά, στα αξέχαστα εκείνα Ελληνικά μπουζούκια;

Αγαπητοί αναγνώστες, ας  επαναλάβουμε ξανά αυτή την υπέροχη μουσική διαδρομή στο χρόνο, για να θυμηθούμε παλιές στιγμές, αλλοτινές δόξες της διασκέδασης στην Κω, που σήμερα καταλήγουμε να λέμε για τα μπουζούκια ‘και διηγώντας  τες  να κλαις ή να τις νοσταλγείς.’

Όσο και αν προσπαθούν να μας διασκεδάσουν στο σπίτι, με Αντώνη Ρέμο  με  Νατάσα Θεοδωρίδου και   Άννα Βίσση, με Γιώργο Μαζωνάκη, με Χρήστο Μάστορα,  με Κωνσταντίνο Αργυρό και  ποικίλα άλλα, μουσικά προγράμματα, οι διάφοροι τηλεοπτικοί σταθμοί, όσο και αν βάζουν τα δυνατά τους οι εκλεκτοί ταλαντούχοι καλλιτέχνες, τα μπουζούκια είναι αναντικατάστατα.

Ας  ξαναθυμηθούμε τις χρυσές δεκαετίες της Κω όταν τα μπουζούκια κάποτε ανθούσαν και στο νησί μας. Και φιλοξενούσαν τα πρώτα ονόματα τραγουδιστών, στις ασφυκτικά γεμάτες αίθουσες τους.

Ας κάνουμε μια νυχτερινή μουσική περιπολία, στους φωτισμένους  δρόμους και στα θρυλικά  Κέντρα διασκέδασης, της αλλοτινής  όμορφης  Κω.

Οι δεκαετίες του 60- 70- 80 και 90, ήταν οι χρυσές δεκαετίες των μπουζουκιών σε όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα στο νησί μας. Φυσικά   ήταν και η χρυσή εποχή του τουρισμού, όπου τότε όλοι είχαν κάνει  προκοπή, με τις τουριστικές επιχειρήσεις. Παράλληλα  ήκμαζε και η οικοδομή, με όλα τα συναφή επαγγέλματα, που την ακολουθούσαν.

Τα μπουζούκια και τα νυχτερινά κέντρα στο  νησί μας, είχαν ιδιαίτερη άνθηση. Όταν το Σαββατόβραδο  τελειώναμε τις δουλείες μας,  δεν διστάζαμε να ξεκουραστούμε στους μελωδικούς  ήχους του μπουζουκιού, ‘που και νεκρούς ανασταίνει’!

Πέρα από τη ντίσκο  Απόλλων,   την  Βεγγέρα, την ντίσκο Όσκαρ, την Σπηλιά, το Ακουάριους, των αδελφών Κασσάμπαλη, την καλοκαιρινή  υπαίθρια ντίσκο της Μεροπίδος  και αυτές που βρίσκονταν στην περιοχή της ΑΒΙΚΩ,  όπως οι ντίσκο Καλούα,  Χέβεν και Σειρήνες, υπήρχαν και μερικά άλλα μικρότερα στέκια για τους νέους,  όπως τα θρυλικά μπαράκια, για ξένους και ντόπιους. Επίσης  υπήρχε και η χορευτική ντίσκο, ‘Μέμφις,’ των Δημήτρη Γιαλούση και Πασχάλη Βρακίδη, απέναντι στον Άγιο Αντώνιο.

Για όλες τις ηλικίες όμως  χειμώνα -καλοκαίρι, λειτουργούσαν  τα βραδινά μεταμεσονύχτια Κέντρα, αλλά και οι μπουζουκο -ταβέρνες, για την πιο ενωρίς οικογενειακή  διασκέδαση.

Ας προσπαθήσαμε να θυμηθούμε  μερικά από αυτά, που κρατούσαν ζωντανή τη νυχτερινή ζωή του νησιού μας.

Το κέντρο ‘Ελλάς’  του Γιάννη Αγγελίνη, γνώρισε μεγάλη άνθηση όπως και

το κέντρο ‘Αδέλφια’,  στον Επαρχιακό δρόμο, δίπλα  στη θέση Πελαργός,  ήταν ασφυκτικά γεμάτα, σχεδόν κάθε βράδυ και ιδίως τα Σαββατοκύριακα. Έφερναν τότε  τις καλύτερες φίρμες του ελαφρού  και λαϊκού τραγουδιού, όπως τον Γιώργο Μαργαρίτη, τον Στράτο Διονυσίου,   Τόλη Βοσκόπουλο, Δημήτρη Κοντολάζο, τον Γιώργο Γερολυμάτο, Γιώργο Ταλιούρη, τον Νίκο Λιόλιο, τον Δάκη, την Μαρινέλλα, τον Γιάννη Πάριο, τον Γιώργο Νταλάρα, την Άννα Βίσση, τη Δούκισσα, τον Λευτέρη Πανταζή τον Αντύπα, τον Βασίλη Καρά, τον Μανώλη Αγγελόπουλο, τον Θέμη Αδαμαντίδη τον Κώστα Κόλια, τον Νίκο Πάνο, τον Κώστα Μοναχό,  τον Χρήστο Κυριαζή, τον Πάνο Μαρίνο, την Φωτεινή Μαυράκη, τον Τάσο Μπουγά,  τον Στάθη Αγγελόπουλο, τον Γιώργο Αλκαίο, την Μαριάνθη Κεφάλα, την Πίτσα Παπαδοπούλου, την Αγγελική Ηλιάδη την Άντζελα Δημητρίου και πολλούς άλλους, σπουδαίους και φημισμένους καλλιτέχνες.

Ένα Σαββατόβραδο,  γίναμε μάρτυρες και ενός από τους συνηθισμένους, με μεθυσμένους καυγάδες, για μια παραγγελιά ενός ‘σπέσιαλ αφιερωμένου  τραγουδιού’! Θυμάμαι καθαρά και τους διαφωνούντες,  ‘φασαριόζους’  γλεντζέδες, αλλά δυστυχώς δεν βρίσκονται πια στη ζωή,  για να τους αναφέρω,  αν και ήταν οι πιο  συχνοί πελάτες του κέντρου.

Κάτω από την εκκωφαντική μουσική, μοίρασαν τις ‘ψιλές’ τους, έφαγαν τα ‘μπουκέτα’ τους και ξαναγύρισαν πάλι στο γλέντι αγκαλιασμένοι, σαν να μην συνέβηκε τίποτα, για να ακούσουν το γνωστό ζεμπέκικο του Τόλη Βοσκόπουλου  ‘ανεπανάληπτος λοιπόν, ανεπανάληπτος θα είμαι εγώ για σένα’…. και βροχή οι γαρδένιες και τα γαρύφαλλα.

Στον  ίδιο δρόμο, υπήρχε και το κέντρο ‘Κos by night’, με τον ταλαντούχο Θάνο Κουζούκα, που ήταν πάντα γεμάτο.

Το κέντρο Τσάμπαλας, ήταν όλο διαμορφωμένο και διακοσμημένο, με ένα παράξενο τρόπο,  αφού ήταν γύρω, γύρω  κτισμένο από άδεια μπουκάλια μπύρας. Έτσι  έλεγαν εκείνο το  νυχτερινό κέντρο, ‘Τα μπουκάλια.’

Επιχειρηματίας και ενίοτε τραγουδιστής  ο ίδιος του κέντρου, ήταν ο   δραστήριος και   αξέχαστος,  ο Ντίνος  ο Κέλλης.

Πριν αρκετά   χρόνια, η ανίατη ασθένεια, τον πήρε από τη ζωή, αφήνοντας όμως ανεξίτηλη την παρουσία του, στον νυχτερινό κόσμο της διασκέδασης.

Στο κέντρο Μπουκάλια στη Λάμπη,  μπορούσες από ενωρίς να φας ένα μεζεδάκι και ύστερα  να συνεχίσεις μέχρι το πρωί την διασκέδαση  σου.

Από ενθουσιώδεις χορευτές, υπήρχαν αμέτρητα τα ταλέντα, όσο για τις αυτοδίδακτες  χορεύτριες ήσαν αξιοθαύμαστες. ‘Όλα τα μωρά ήταν στην πίστα!….’  με το παράγγελμα ‘χορέψτε γιατί χανόμαστε’…..

Λίγο πιο πέρα ήταν το  κέντρο  διασκέδασης  Καμπούρης, με ένα πλούσιο  λαϊκό πρόγραμμα.  Στην  παραλία της Λάμπης, βρισκόταν και το νυχτερινό, χορευτικό  κέντρο των αδελφών Τουμπαζή.

Αυτοί διέθεταν και ασφαλή χώρο φύλαξης, των μικρών παιδιών.

Ύστερα άνοιξε  παραδίπλα το μεγάλο κέντρο Αιγαίο.  Δυστυχώς αν και γνώρισε δόξες ατέλειωτης διασκέδασης, σήμερα έμεινε ένα ερειπωμένο κουφάρι,  κτισμένο εκεί κοντά, στο ξενοδοχείο Αίολος.

Αυτά ήταν τα κέντρα διασκέδασης, που βρίσκονταν στην περιοχή της Λάμπης, μαζί με το κέντρο Κρητικά, με γνησία κρητικά τραγούδια και την μελωδική λύρα. Συνήθως τα νυχτερινά κέντρα,  τα έφτιαχναν έξω από την πόλη, γιατί ο εκκωφαντικός  θόρυβος από τα τεράστια  ήχο-συστήματα ήταν ενοχλητικός. Ενοχλητικός  και θορυβώδης ήταν και ο χώρος στάθμευσης των θαμώνων.

Στην περιοχή  Ψαλίδι, είχαμε το κέντρο μουσικό- ταβέρνα Ελένη των αδελφών Τουλαντά, το κέντρο Παρθενώνας και το κέντρο διασκέδασης  Παρασκευάς, που ήταν στον ίδιο δρόμο λίγο  πιο  πάνω.

Εκεί κοντά ήταν  και η μπουζουκο-ταβέρνα του αξέχαστου Σπύρου Βρούβα, που συνήθως συγκέντρωνε πολλούς περαστικούς τουρίστες, που μπερδεύονταν με τους  ντόπιους και χόρευαν το δικό τους το χορό. Παράλληλα, μάζευε και όλους τους  ακούραστους κτηνοτρόφους και γεωργούς της περιοχής, που ήθελαν να διασκεδάσουν και να ξεκουραστούν, με το γλυκό ήχο της Κρητικιάς λύρας. Αργότερα λίγο πιο κάτω, δίπλα στον Αρχαιολογικό χώρο του Αγίου Γαβριήλ, έφτιαξε  ένα σύγχρονο  νυχτερινό κέντρο, το Απόπλους,  ο Κώστας ο  Καίσερλης, που φιλοξένησε πολλές φίρμες τραγουδιστών, όπως την Πίτσα Παπαδοπούλου, την Αγγελική Ηλιάδη, τον Θέμη Αδαμαντίδη, την Άντζελλα Δημητρίου, τον Στάθη Αγγελόπουλο, τον Άγγελο Διονυσίου, την Καίτη Γαρμπή κλπ.

Φυσικά υπήρχαν και άλλες  μπουζουκο-ταβέρνες, καθώς και μερικά μικρότερα  χορευτικά κέντρα, μέσα στα  Ξενοδοχεία,  για τις Ελληνικές  βραδιές. Αυτοδίδακτοι ντόπιοι καλλιτέχνες,  τραγουδιστές, αναλάμβαναν την διασκέδαση, σε εκείνα τα ασφυκτικά γεμάτα, κέντρα διασκέδασης.

Ο αείμνηστος Κώστας Αυγουλάς, καλλίφωνος ψάλτης και τραγουδιστής, ο Δαυίδ  Σακέλης,   και ο ταλαντούχος συμμαθητής μου ο Τάκης  Γιαννάκης,  ο γείτονας μου ο Βασίλης ο  Βαβλάς,  ο αξέχαστος  Μανόλης Παγώνης,  ο Γιάννης και η Καίτη Χατζηβελούδου και οι μοναδικοί αδελφοί Κεφαλιανού.

Υπήρχε και στο Πλατάνι το κέντρο Αστέρια, που έπαιζε διαρκώς Νησιώτικα και Κρητικά, όπου συνήθως έπαιζαν και τραγουδούσαν  μεταξύ άλλων, ο Γιώργος Σκαρπαθιωτάκης και ο Γιώργος Παραγιός, ο Αστρινός, τα αδέρφια Κατσαμά. Επίσης υπήρχε και το κέντρο Κρητικά στη Λάμπη, που κυρίως  έφερνε   Κρητικά συγκροτήματα.

Οι μουσικοί πολλοί, κυρίως ντόπιοι και  ταλαντούχοι. Ας θυμηθούμε τον αείμνηστο Ηλία  Σοφιανό στα ντράμς, τον δεξιοτέχνη  αρμονίστα Κώστα  Μαυρουδή,  το  Νίκο Πασανικολάκη  και τον Στέργο Έψιμο, στο μπουζούκι και τον μοναδικό μαέστρο στο αρμόνιο, τον αξέχαστο ταλαντούχο Αλή τον Κουνελάκη, που  πριν λίγα χρόνια έφυγε από τη ζωή  και μετοίκισε στην ουράνια μουσική σκηνή.  Ένας  πολύ ταλαντούχος τραγουδιστής, που διέπρεψε στην ξενιτειά  και τον έλεγαν ο ‘Καζαντζίδης της Αυστραλίας’, είναι και ο Νίκος Διαμαντής. Όπως ερχόταν τακτικά και στην πατρίδα του και τραγουδούσε, στο κέντρο Κουζούκας στο Μαρμάρι  και στην Φαντασία.

Τότε ο κόσμος διασκέδαζε με πολύ κέφι. Έκανε  στρογγυλά  πηγαδάκια, έριχνε ουίσκι στην πίστα και έκαιγε τα πεντοχίλιαρα, που κυκλοφορούσαν άφθονα, σαν τα πετσετάκια! Πάνω στα καλοστρωμένα τραπέζια βρίσκονταν τα ακριβά ποτά, όπως το ουίσκι και  η σαμπάνια, ενώ οι νεαρές ανθοπώλες, ή  λοιλουδούδες,  κατάλληλα  ντυμένες, ξεπουλούσαν τα πανέρια με τις γαρδένιες και τα γαρύφαλλα, κυρίως από την οδό Αναπαύσεως.

Έσπαγαν οι θαμώνες  στοίβες πιάτα,  από εκείνα τα γύψινα, τα εύθραυστα πιάτα και μετά την απαγόρευση, έσπαγαν  και αληθινά ποτήρια.

Οι  λουλουδούδες έκαναν χρυσές δουλειές, μαζί και τα  ανθοπωλεία, όπως   και οι  έμποροι των ξηρών καρπών και του ποτού,  κυρίως του ουίσκι και της σαμπάνιας. Τότε το  χρήμα έρεε άφθονο σαν  το ποτό!

Η  σπατάλη παρέα με την  κραιπάλη, ανάμεσα σε σύννεφα καπνού, πριν την καπνό-απαγόρευση με ουσίες και οινοπνεύματα, που άναβαν τα αίματα και  με μικρές  ή μεγάλες παρεξηγήσεις.

Αν ήθελε ο τακτικός γλεντζές,  πρώτο τραπέζι πίστα, και τραγούδι με παραγγελιά, τα ακριβοπλήρωνε. Αν έσπαγε πιάτα  και άνοιγε σαμπάνιες για την καλή του, που του χάριζε ένα ξεχωριστό, λικνιστό προκλητικό χορό, τσιφτετέλι, τότε έβαζε βαθιά το χέρι στη τσέπη του.

Όλες οι  γυναίκες που αγαπούσαν  τον χορό και την διασκέδαση, προετοιμάζονταν για το μουσικό Σαββατόβραδο. Τηλεφωνούσαν η μια στην άλλη, για να συνεννοηθούν και να βρεθούν στο συγκεκριμένο χορευτικό κέντρο. Έτσι για να μπορέσουν να  σχηματίσουν,  τον ανάλογο χορευτικό κύκλο. Φόραγαν  λόγω της γυναικείας φιλαρέσκειας,  τα πιο πρωτότυπα ρούχα και λαμπερά κοσμήματα, και ήταν πάντα καλά χτενισμένες και   μακιγιαρισμένες, για να εντυπωσιάσουν στην πίστα. Έπρεπε από πριν  να κλείσουν τραπέζι, αλλιώς περίμεναν για πολλή ώρα, για να αδειάσει κάποιο.

Τους τραγουδιστές και τις ξεχωριστές εμφανίσεις τους τότε, στα διάφορα κέντρα, τις  διαλαλούσε  στα στενά της πόλης, ο ντελάλης του νησιού, ο Κώστας ο Μπουρνής με την ντουντούκα του.

Ήμασταν μια αγαπημένη παρέα όλο το νησί.  Όλες  οι  φίλες,  Χριστιανές και Οθωμανές, από το Κούμπουρνο, δηλαδή  την ενορία του Αγίου Παύλου,  μέχρι το Πλατάνι, τον παλιό Κερμετέ,  μαζί με παλιές συμμαθήτριες και συναδέλφους, συναντιόμασταν  απαραίτητα κάθε Σαββατόβραδο, στα μπουζούκια και ξέραμε να διασκεδάζουμε.

Ούτε η ορθοστασία της  ολοήμερης  δουλειάς, ούτε οι οικογενειακές  ευθύνες και υποχρεώσεις, μας εμπόδιζαν να απολαύσουμε με τους συζύγους και την παρέα μας, δυο τρεις ώρες ατέλειωτης, μουσικής πανδαισίας και ασταμάτητου χορού, με πολύ κέφι.

Οι μουσικοί  έμπειροι και οι τραγουδιστές  καλλίφωνοι, ξεκινούσαν το πρόγραμμα τους από τα νησιώτικα συρτά, τα καλαματιανά και έφταναν στη Κώτικη σούστα και στα Ροδίτικα, ανεβάζοντας στα ύψη το γλέντι.

Τα ξημερώματα τελείωναν με λικνιστά,  κεφάτα τσιφτετέλια και λεβέντικα, βαριά ζεμπέκικα, με το μπουζούκι να ‘κλαίει’ γεμάτο λυρισμό.

Αξέχαστο θα μου μείνει,  εκείνο το μεσονύκτιο ατμοσφαιρικό  χαμήλωμα των φώτων, στην εισαγωγή  από την κλασσική  Ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν, (παράξενο μουσικό πάντρεμα και όμως αληθινά ωραία συνδυασμένο),  να την  ακολουθούν τα μπουζούκια στο λαϊκό άσμα…..

‘Τα μαύρα μάτια σου,   όταν τα βλέπω  με ζαλίζουνε’……. του Μανόλη Αγγελόπουλου.

Εκκωφαντική η  μουσική, κάπνα πολλή, ντουμάνι η αίθουσα, (τότε δεν υπήρχε η απαγόρευση του καπνίσματος) και η μυρωδιά από το αλκοόλ,  ανακατεύονταν  με τα  ακριβά,  βαριά  γυναικεία αρώματα.

Και όταν όλοι  ερχόταν  στο τσακίρ κέφι, ξεκινούσε και πάλι ο συνωστισμός στην πίστα. ‘Κυριολεκτικά, πατείς με πατώ σε’.

‘Υπαρχω’…. Ακούγονταν  το τραγούδι του αξέχαστου Στέλιου Καζαντζίδη, και απλώνονταν μια εκκωφαντική σιωπή για να το απολαύουν οι θαμώνες.

Μοναδικές  βραδιές, που μερικές φορές τις  έβρισκε το ξημέρωμα.  Βλέπαμε τον ήλιο να ανατέλλει, επιστρέφοντας από τη Λάμπη, το Ψαλίδι   και τα χωριά, αν τύχαινε να βρισκόμασταν στην Παλιά και Νέα  Φαντασία, του Βασίλη του Τράκκα, στο  Ασφενδιού, στην  μουσικό ταβέρνα Γιαλίζης,  στο Ζιπάρι ή σε ένα χορευτικό κέντρο, όπως στη Μαργαρίτα, στο Πυλί.

Ύστερα ήρθε η οικονομική παρακμή. Ακόμη και ο τουρισμός  παρήκμασε.  Για αρκετά καλοκαιρία, τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, έμεναν τα περισσότερα άδεια και έτσι ο κόσμος έμεινε χωρίς δουλειές. Έκλεισαν τα εργοστάσια, ετοίμων ενδυμάτων και τα επτά τομάτας και μαράζωσε η ντόπια οικονομία.

Η οικοδομή άρχισε να πέφτει και  οι δουλειές λιγόστεψαν.

Ακολούθησε η οικονομική κρίση το 2010, ο μεγάλος ο σεισμός  το 2017, η  πανδημία  το 2019  και η βαριά φορομπηχτική πολιτική.

Που καιρός και περίσσευμα από λεφτά, για γλέντια και  διασκέδαση.

Όμως  υπήρχε και η άλλη παράμετρος, για να μην ενοχλούνται οι τουρίστες από την ηχορύπανση των υπαίθριων, συνήθως νυχτερινών κέντρων, έπεφταν βροχή  οι καταγγελίες,  μέχρι  που τα έκλεισαν. Μερικοί  νέοι,  περνούσαν  ευχάριστα την ώρα τους στα μπαράκια, με τη μουσική και την ανάλογη παρέα,  μαζί  με ένα ποτήρι ποτό στο χέρι.

Τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, μαράζωσαν και έπεσαν θύματα της οικονομικής κρίσης, αλλά και της τελευταίας συμφοράς, της παγκόσμιας φονικής πανδημίας  και έκλεισαν το ένα μετά το άλλο. Τελευταίο  έκλεισε και το μεγάλο  κέντρο, Απόπλους στο Ψαλίδι, από όπου πέρασαν  οι μεγαλύτερες φίρμες.

Η Άντζελα Δημητρίου έβαζε ‘φωτιά στα Σαββατόβραδα’…. με το ζεμπέκικο ‘οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ…. ’ και  η Πίτσα Παπαδοπούλου της  απαντούσε. ‘Δεν μας ένοιωσε καρδιά μου, δεν μας ένοιωσε, κι ας του δώσαμε αγάπη δεν μας έδωσε’….

Ακολούθησαν οι  Βασίλης Καράς,  Θέμης Αδαμαντίδης,  Βαλάντης, Στάθης  Αγγελόπουλος, ο Αντύπας, ο Βαγγέλης και η Στέλλα Κονιτοπούλου,  η      Καίτη Γαρμπή, η Αγγελική Ηλιάδη  και  τόσες άλλες ξεχωριστές φωνές του λαϊκού πενταγράμμου, με τον δικό μας ταλαντούχο τραγουδιστή  τον Νότη Σφακιανάκη, να είναι τακτικός θαμώνας του θρυλικού  κέντρου Απόπλους.

Αυτή  ήταν η ανθρώπινη Κως, το νησί της χαράς, της ξενοιασιάς, της διασκέδασης, του χαβαλέ, με τους ζεστούς κατοίκους της, ‘έξω καρδιά’!   Το νησί της ευημερίας, πριν την οικονομική κρίση. Αλλά  κρίση είναι και θα περάσει έλεγαν. ‘Σκάλα είναι η ζωή, με τα πάνω της και τα κάτω της,

μύλος είναι που γυρίζει,’ όπως λέει και η λαϊκή θυμοσοφία.

Περάσαμε  αγαπητοί αναγνώστες,  όμορφα, αλλά και  πολύ  δύσκολα χρόνια

Τελευταία,  με την φονική ‘πανούκλα’  του 21 αιώνα και με  τα αρπακτικά οικονομικά σινάφια,  που θέλουν να  βασανίζουν τον κόσμο.

Ας ελπίσουμε ότι θα  έρθουν και πάλι οι τουρίστες, το καλοκαιράκι, στα όμορφα νησιά της  Ελλάδας, για να δουν πως διασκεδάζουν με κέφι, και μπουζούκι, οι φιλόξενοι και καλόκαρδοι  Έλληνες. Αν βέβαια ανοίξουν  ξανά τα θρυλικά, νυχτερινά κέντρα, όπως τις παλιές καλές μέρες και νύχτες.  Πως  δεν θα σταματήσουν  να εκφράζουν το λυρισμό και τα συναισθήματα τους, με ένα δυνατό τσιφτετέλι και τους καημούς τους, με ένα βαρύ και ασήκωτο ζεϊμπέκικο. ‘Το μοναδικό ζεμπέκικο της Ευδοκίας’!

 

Υ.Γ. Ας με συγχωρέσουν, όσους ντόπιους μουσικούς, ή τραγουδιστές ξέχασα τα ονόματα τους σε αυτό το αφιέρωμα και δεν μπόρεσα να τους αναφέρω. Σίγουρα υπάρχουν και πολλοί άλλοι αξιόλογοι  καλλιτέχνες,       σε διάφορα μουσικά σχήματα.

 

Ξανθίππη Αγρέλλη

*********************************************************************************