Σε μια εποχή διαρκώς μεταβαλλόμενη και δη ταχύρρυθμα, σε μια κοινωνία αποδομημένη,
όπου τα πάντα μεταλλάσσονται και ο αξιακός μας πλούτος διαρκώς υποχωρεί μπροστά στο
συμφέρον και τον άκρατο δικαιωματισμό, τα αυτονόητα μας φαίνονται πλέον μουσειακά
είδη. Λέξεις, όπως καθήκον, υποχρέωση, σεβασμός και άλλα παρόμοια, τείνουν να
εξαφανισθούν και από το λεξιλόγιο και από την ζωή μας. Υπάρχουν φυσικά και οι
εξαιρέσεις που δυστυχώς όσο πάνε και λιγοστεύουν. Μια τέτοια εξαίρεση αποτελεί ο
αδελφικός μας φίλος Νικόλας Τσακίρης, γνωστός και αγαπητός σ΄ όλη την Κωακή κοινωνία
(και όχι μόνον) λόγω επαγγελματικής συνεργασίας. Όταν προ ετών είχε χάσει τον πατέρα
του, τον χαρακτήρισα στον σύντομο αποχαιρετισμό μου, εκτός άλλων βέβαια, ως
αφοσιωμένο εραστή της Αντιμαχείτικης γης. Πρόσφατα έχασε την μητέρα του, την
συμπαθεστάτη σ΄όλους μας θεία (αντί κυρία) Μαρία, από τις τελευταίες μορφές της προ-
τουριστικής Αντιμάχειας και αφοσιωμένη στον πανάρχαιο θεσμό της οικογένειας, που
κι΄αυτή σήμερα κλυδωνίζεται. Χρόνια τώρα την διακονούσε με αγάπη, με σεβασμό και
φυσικά υπομονή. Ανταπέδωσε τα γονεϊκά «τροφεία» εις το έπακρον κάνοντας πράξη την
εντολή «τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου ίνα ευ σοι γένηται και ίνα μακροχρόνιος
γένη επί της γης». Ανέτρεψε ακόμη και την γνωστή λαϊκή παροιμία «της καλομάνας το
παιδί κορίτσι νάν το πρώτο». Όμως η θεία η Μαρία έκανε μόνο γιους. Μα ο Νικόλας,
αληθινός εκπρόσωπος της έμπρακτης και αθόρυβης χριστιανικής αγάπης, ανέλαβε επάξια
τον θυγατρικό ρόλο και με μόνο αντάλλαγμα την ευχή της! Εύγε Νικόλα! Εύχομαι το
παράδειγμά σου να τύχη μιμητών και να θυμάσαι πως έφυγε ο τελευταίος άνθρωπος για
τον οποίον ήσουνα ακόμα παιδί.
Κατερίνα Παπαθωμά- Μαστοροπούλου
Πολυ ωραιο το αρθρο!!Αξιος ο Νικος!!!!
Πραγματικά κα Παπαθωμά, κάθε λέξη του κειμένου σας χαρακτηρίζει τον Νίκο. Ένας άνθρωπος που αξίζει!